คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 32
Chapter 32
นี่ก็เกือบอาทิตย์แล้วที่ผมยังหาเขาไม่พบ …คชา
โหยหามาก คิดถึงมาก … เสียงหวาน ความอ่อนโยน และอ้อมกอด
ผมอยู่ในห้องเรียนที่มีอาจารย์ยืนสอนอยู่หน้าห้อง ผมอยู่ในโรงเรียนที่มีเพื่อนๆคอยปลอบใจ แต่ผมแทบจะไม่รับรู้อะไรแล้ว นอกจากเสียงข้อความจากหัวใจที่ร้องเรียกหาแต่ คชา
ยิ่งวันเวลาผ่านไปนานเท่าไร สภาพของผมก็ยิ่งดูไม่ได้เรื่อยๆ จนเพื่อนพากันเอื่อมระอา แต่ก็ยังมาวนเวียนหาผม พูดคุยเรื่องเฮฮาให้ผมไม่เครียด … แต่มันก็ได้ผลเพียงระยะสั้นเท่านั้นแหละ สุดท้ายผมก็กลับมาอยู่ในโหมดเดิมอยู่ดี
…เฮ้อออ..
“เต๋า… น้ำตาไหลอ่ะ..” ผมรีบยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าทันที เมื่อมีคนเตือนว่าน้ำตาผมไหล
อีกแล้วที่น้ำตาไหลเองโดยที่ไม่รู้ตัว ครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้..
จอยที่ทำใจได้แล้ว และกลับมาเป็นเพื่อนผมเหมือนเดิม ก็ลูบหลังปลอบประโลมผมเบาๆ ซึ่งผมก็หันไปยิ้มแห้งๆให้เป็นการขอบคุณ ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ แล้วเผลอหลับไปด้วยความอ่อนล้า…
“เบียร์.. ฉันสงสารเต๋าว่ะแก แกจะไม่บอกมันจริงๆหรอ” ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งคุยกันอยู่ข้างๆผม …แต่ด้วยความที่ขี้เกียจลุกผมจึงนอนฟุบอยู่อย่างงั้น แล้วแอบเงี้ยหูฟังอย่างเงียบๆ
“ชู่วววส์ เบาๆดิ่ต้น เดี๋ยวไอเต๋ามันตื่นมาได้ยิน” ..ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างผมที่ผมขี้เกียจลุกขึ้นตื่นนะ
“นั้นสิ ..จอยเริ่มจะทนสภาพนี้ของเต๋าไม่ไหวแล้วนะ จอยทนดูไม่ได้แล้ว”
“ใช่ ฉันเห็นด้วย.. ไอเต๋าทำแพรร้องไห้หลายครั้งแล้วเพราะสงสารมัน ฉันเห็นสภาพมันแล้วยังทรมานไปด้วยเลย”
“แต่คชาสั่งมาว่าห้ามบอกเต๋าเด็ดขาด ตอนแรกฉันก็จะบอกอยู่หรอก แต่เห็นสภาพคชาที่ไม่ต่างกับเต๋าแล้วฉันทำไม่ลงว่ะ” ผมแทบจะถลาลุกขึ้นมาถามว่าคชาอยู่ไหนตั้งแต่มันเอ่ยชื่อแล้ว แต่ก็ต้องอดกลั้นไว้ เพราะถ้าผมพลวดพลาดลุกขึ้นมา ผมอาจจะไม่รู้ที่อยู่คชาไปตลอดชีวิตก็ได้..
“พรุ่งนี้วันเสาร์พอดี งั้นพวกฉันขอเข้าไปเยี่ยมคชาที่บ้านแกแล้วกันนะเบียร์”
…ในที่สุดผมก็รู้สักที
…ชาอยู่บ้านไอเบียร์
“เต๋า… เต๋าตื่นเหอะเย็นแล้ว” หลังจากที่จบบทสนทนา จอยก็มาปลุกผม แล้วเขย่าตัวผมเบาๆ ซึ่งผมก็แกล้งปัดมือจอยออก แสร้งทำเป็นไม่อยากตื่น เพราะไม่งั้นความจะแตก ซึ่งผมก็แอบได้ยินคนถอนหายใจอย่างโล่งอกด้วย
“ไอเต๋าตื่นโว้ยยยยย!!!” เสียงแหลมของต้นตะโกนใส่หูผมลั่น จนผมต้องสะดุ้งลุกขึ้นมา แก้วหูแทบแตก …หลังจากนั้นเราก็พากันเก็บของและแยกย้ายกันกลับบ้าน
…พรุ่งนี้เจอกันนะคชา
………………………………………………………………………
กี่วันแล้วที่ผมหนีมา…
กี่วันแล้วที่ผมไม่ได้ไปโรงเรียน…
กี่วันแล้วที่ผมไม่ได้ไปไหน…
กี่วันแล้วที่ผมเอาแต่ร้องไห้…
กี่วันแล้วที่ผมไม่ได้พบเขา…
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามทีเรียกคนที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงต้องหันไปมอง ก่อนที่จะลุกไปเปิดประตูให้
“เอ่อคชา.. วันนี้พวกต้นมาเยี่ยม รออยู่ที่ห้องนั่งเล่นน่ะ” เบียร์พูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง เพราะกลัวว่าคนที่ยืนเหม่ออยู่ตรงหน้าเขาจะไม่ได้ยิน
“.. แล้วเขาคนนั้น ..มาด้วย รึเปล่า”
“ไม่มาหรอก เขายังไม่รู้เลยว่าคชาอยู่ไหน” คชาทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก ก็เดินออกมาหาเพื่อนที่ห้องนั่งเล่นตามที่เบียร์บอก
เมื่อเดินมาถึง เพื่อนที่นั่งคุยรอเขาอยู่ก็หยุดคุยกันทันที แพรวาเป็นคนแรกที่น้ำตาแตกหันหน้าไปซบบ่าเฟรมเมื่อเห็นสภาพเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากันเกือบอาทิตย์
หน้าตาที่เคยสดใสตอนนี้ซูบตอบ เหม่อลอย ตาที่ดำคล้ำและบวมเป่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอดหลับอดนอน และผ่านการร้องไห้มานานขนาดไหน ซึ่งตอนนี้ก็ยังหลงเหลือคราบน้ำตาที่ยังคงเช็ดไม่หมดให้เห็น ร่างกายที่ผอมอยู่แล้วกลับผอมลงอีกจนเสื้อที่ใส่อยู่ดูโคล่งขึ้น ผมที่เคยเป็นทรงเห็ดน่ารักก็ยุ่งเหยิงพันกันมั่วไปหมด
…คชาคนนั้นหายไปไหน
“….ฮึก คชา ..ฮือออออ” ต้นวิ่งเข้ามากอดคชาทันที พร้อมปล่อยโฮออกมาอย่างหนักด้วยความสงสารเพื่อนรักใจแทบขาด ทำให้คนที่เหม่อลอยอยู่ในอ้อมกอดหลุดออกจากภวังค์ทันที
“ต้นอย่าร้องไห้ …”
“ฮึกๆ ..ฮือออ เห็นแกเจ็บ ฮึกๆ ฉันก็เจ็บ ฮือออ”
“ต้น…”
“ฮือออ ฉันไม่อยากให้ ฮึกๆ แก อึก ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ฮืออ”
“ชาก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ ..ชาเชื่อว่าสักวันชาจะเลิกรัก ฮึก เต๋าได้ … ฮึกๆๆ ต้น ฮืออออ เต๋าไม่ได้รักชา ฮึก ชา ฮึกๆ ตอนนี้ชาเจ็บอ่ะ ฮือออ”
แพรวาที่ซบเฟรมอยู่นั้นก็วิ่งมากอดคชาด้วย แล้วปล่อยโฮอย่างหนักตามกันไป
ส่วนคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างไทด์ หลิน และแพรวก็อึ้งในสภาพคชาไม่ต่างจากตอนที่เห็นเต๋านัก แต่ก็เป็นหนักกว่ามาก
“ทำไมคชาถึงเป็นแบบนี้ล่ะ” แพรวเอ่ยขึ้นลอยๆด้วยความไม่เชื่อตาตัวเอง
“ฮึกๆ ฮือออ คชา ..” และหลินก็เป็นอีกคนที่วิ่งเข้าไปกอดด้วย พร้อมร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
…เป็นภาพที่น่าสลดใจสำหรับคนมองมาก…
“ชา….”
เสียงนี้มัน
“ฮึก …ต ..เต๋า….” !!!
ความคิดเห็น