คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 12
“เต๋าได้จูบแรกของจอยมาครอง ^^ ” คำพูดของเต๋าทำเอาคนข้างๆถึงกับสะอึก
“ระ... หรอ .. แล้วได้ มา.. ยังไงล่ะ” คชาค่อยๆพูดคำทีละคำออกมาอย่างยากลำบาก เพราะต้องคุมเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้
“ก็ที่สำคัญของเราตอนเด็กๆไง ... จำได้มั๊ยที่ฉันเคยบอกว่า ฉันจะจูบคนที่รักฉันและขอเขาคบที่นั้น... นายลืมได้ไงเนี่ย!! ซื้อบื้อจริงๆ” เต๋าพูดไปยิ้มไปอย่างที่คชาไม่ค่อยได้เห็นอาการแบบนี้สักเท่าไร ... ตัวจริงของเต๋าเขามาแล้วสินะ
... เท่าที่จำได้ ไม่สิ! คชาจำได้ดีเลยล่ะ .. ที่ๆเต๋าบอกนั้นก็คือ ที่ๆเต๋าก็จูบคชาเป็นครั้งแรก เพื่อแสดงเป็นเจ้าของในตัวของคชา..
มันเป็นสนามเด็กเล่นแห่งหนึ่งที่พ่อกับแม่พาคชาไปเที่ยวครั้งแรก วันนั้นคชามีความสุขมาก เต๋าพาคชาไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆ พาคชาก่อทราย พาคชาไปซื้อไอติมกิน .. และสุดท้ายแม่มาตามให้เราสองคนกลับบ้าน แต่เต๋ากับคชาไม่อยากกลับจึงแอบมาอยู่ในอุโมงค์ของเล่น
... เต๋าเอามือชื้นเหงื่อมาจับมือเล็กไว้แน่นด้วยความตื่นเต้น กลัวแม่หาตัวเจอ..
“ถ้าฉันมีคนที่ฉันรัก ฉันจะพาเขามาที่นี่... คนรักต้องจับมือ กอด แล้วก็จูบ” ด.ช.เต๋าพูดขึ้นมาลอยๆ เพื่อทำลายความเงียบ
“แล้วคชาเป็นคนรักของเต๋ารึป่าว” คชาถามอย่างไร้เดียงสา
“จะบ้าหรอ.. นายไม่ใช่คนรัก.. แต่นายคือของๆฉันต่างหาก” พูดจบ เต๋าก็จับใบหน้าเล็กให้หันมาทางด้านตัวเองแล้วกดจูบลงบนกลีบปากเล็ก อย่างหนักแน่นก่อนจะล่ะออกมา แล้วกอดคชาเอาไว้
“ของๆฉัน ฉันห่วง ห้ามให้ใครแตะต้องนายนะรู้ป่าว ไม่งั้นฉันจะโกรธนาย 10 ชาติเลย” ด.ช.เต๋าผละกอดออก พร้อมสั่งเสียงแข็ง
“ครับ .. คุณเจ้าของ!!” ด.ช.คชาตะเบะท่าพร้อมรับคำเสียงนักแน่นที่ติดจะดังไปหน่อย ทำให้คนเป็นแม่ตามหาตัวเจอ คชาเลยโดนเต๋าบ่นไปชุดใหญ่เลย ...
..ปัจจุบัน
“คชา ... ชา ... เฮ้ยยย ชา!!!!!!!!!!!” เต๋าเรียกคชาที่กำลังนอนเหม่อลอยมองเพดานอยู่หลายรอบ แต่ดูเหมือนก็ยังคงไม่รู้สึกตัว เต๋าจึงตะโกนใส่ใบหูเล็กดังลั่น จนเจ้าตัวสะดุ้งสุดตัว
“ห๊ะ.. คะ ครับ” คชาหันหน้ามาทางเต๋า พร้อมกับน้ำตาหยดเล็กไหลรินไปตามโครงหน้าด้วยนึ่งหยด แต่ดูเหมือนคชายังไม่รู้สึกตัว ว่าตัวเองกำลัง.. ร้องไห้
“เฮ้ยย~!! ร้องไห้ทำไม หืมม..” เต๋าถามเสียงปนตกใจนิดหน่อย
“ร้องไห้... คชาร้องไห้หรอ..” พูดจบก็เอามือเช็ดหน้าอย่างแรง จนเต๋าต้องจับมือเล็กนั้นไว้
“แค่น้ำตา.. เช็ดซะเหมือนไปเปื้อนขี้โคลนมาเลย” พูดจบก็ลูบไปที่แก้มนิ่มเบาๆ ที่พึ่งถูกเจ้าของถูจนมันแดงเถือก
“..................” คชานอนนิ่งพร้อมจ้องหน้าเต๋า สักพักน้ำตาหยดใหม่ก็ไหลมาอีกทีละหยด สองหยด ส่วนมือหนาที่ลูบแก้มเนียนอยู่นั้น ก็เปลี่ยนมาทำหน้าที่เกลี่ยเช็ดน้ำตาให้เบาๆ
“ร้องไห้ทำไม .. หืมม~” เต๋าถามเสียงนุ่ม
“.................. ฮึกๆ” ส่วนคชายังคงเงียบ และยังคงมองหน้าเต๋า มีเพียงแค่เสียงสะอึกสะอื้นที่ดังขึ้นมาเล็กน้อย
“โอ๋~~ ไม่ร้องนะ .. เลิกร้องเร็ว! แล้วบอกมา ร้องเพราะอะไร” เต๋ารวบตัวคชาเข้ามากอดไว้ พร้อมลูบหัวไปด้วยเบาๆ
“ ฮึกๆๆ คชา ... อึก .. ชา ปวด หะ ฮึก .. หัว เฉย ฮึกๆ เฉยๆ” ... คชาบอกตามความจริงไปครึ่งหนึ่ง
... ความจริงอีกครึ่งก็คือ คชาเจ็บไงล่ะ แต่คชาก็ทำอะไรไม่ได้ คชาไม่มีสิทธิ์ คชาเป็นแค่สิ่งของ ไม่ใช่คนรัก...
“งั้นก็รีบๆนอนเร็ว .. เดี๋ยวไม่สบายหนักกว่าเก่า ...” พูดจบก็จัดท่านอนให้คชา แล้วห่มผ้าให้จนมิดคอ พร้อมกับลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ ส่วนคชาก็จ้องมองหน้าเต๋าสักพักก่อนจะหลับลงไป เพราะทั้งเหนื่อยจากการร้องไห้ และพิษไข้ด้วย ... เมื่อคชาหลับไปแล้วเต๋าจึงล้มตัวนอนบ้าง แล้วกอดร่างเล็กไว้หลวมๆ....
.
.
.
“ชา.. ตื่นเร็ว 2 ทุ่มแล้ว มากินข้าว กินยา แล้วก็เช็ดตัวก่อน” เต๋าค่อยๆพยุงคชาลุกขึ้น ซึ่งพอคชาลุกก็ทรุดลงเล็กน้อย เต๋าจึงกอดไว้แน่น กลัวคนที่ตัวเล็กกว่าจะล้มลงไปซะก่อน
“เอ่อ.. คชายืนเองได้แล้วครับ เมื่อกี้มึนๆนิดหน่อย” พูดจบก็ผละตัวออกจากเต๋า แล้วพยายามเดินออกนอกห้องด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยมีแรงสักเท่าไรก็เถอะ
“เดินเซขนาดนี้ ยังทำเป็นเก่งอีก” เต๋าเดินไป หมายจะพยุงคชา แต่เจ้าตัวกลับดันตัวของเต๋าออกด้วยแรงอันน้อยนิด
“คชาจะเดินเอง..”
“เป็นอะไร !” เต๋าขึ้นเสียง เพราะเริ่มโมโหบ้างแล้ว
“เปล่า.... ฮึก” น้ำตาหยดใสร่วงเผาะลงบนใบหน้าเรียว เมื่อได้ยินอีกคนตวาด
“ร้องไห้ทำไม หืม.. ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง เป็นอะไรก็บอกฉันสิ” เต๋าพูดเสียงอ่อนลง พร้อมกับปาดน้ำตาออกให้คชาอย่างเบามือ
“ฮึก.. เดี๋ยวเต๋าจะติดหวัดคชา แค่นอนด้วยกันก็ไม่อยาก ฮึก. นอนด้วย ฮึกๆ แล้ว เดี๋ยวเต๋าจะไม่สบาย ฮึกๆๆ” คชาตอบไป สะอื้นไป ส่วนเต๋าที่ได้ยินคำตอบก็ถึงกับหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดู พร้อมกับยื้นมือไปขยี้ผมนิ่มของอีกคนด้วยความหมันเขี้ยว
“ฉันไม่มีวันป่วยหรอก ฉันแข็งแรงนะจะบอกให้ ป่ะ~ ไปกินข้าวกัน” พูดจบก็เดินพยุงคชาไปที่ห้องครัว ….
.
.
“กินไรดีเนี่ย หืมมม ข้าวต้มเบื่อยัง?” เต๋าถามคชา
“จะกินมาม่า .. เต๋าไปนั่งรอสิ เดี๋ยวคชาทำเอง แล้วเต๋าจะกินด้วยมั๊ย”
“กินด้วย ... แต่นายป่วยจะมาทำ ส่วนฉันสบายดีให้นั่งเฉยๆเนี่ยนะ บ้าป่าวว~ นายไปนั่งรอไป ฉันทำเอง” พูดจบก็จัดการเตรียมของทำอาหารสำหรับมื้อนี้ทันที ส่วนคชาก็ช่วยหยิบของบ้าง ท่ามกลางเสียงโวยวายของเต๋าที่สั่งให้ไปนั่งรอ แต่ก็ยังคงดื้อรั้นยืนช่วยเต๋าทำ เต๋าจึงปล่อยให้เลยตามเลย .... จนกระทั่งมาม่าสุก ก็ยืนกินกันตรงนั้นเลย
“อ๊าาาา~~ ร้อนๆๆ” คชากระโดดไปมา พร้อมกับอ้าปากคลายร้อน เพราะกินเข้าไปลืมเป่า -*-
“ไหนๆๆ กินไม่ระวังเลย .. มานี่!” เต๋าจับหน้าคชาให้หันมาทางตน พร้อมกับเป่าลมเข้าไปในปากสีแดงสดเพราะความร้อนจากของที่กินเข้าไป ให้คลายร้อน ก่อนจะจ้องใบหน้าที่แดงแจ๋ไม่รู้ว่าเพราะความร้อนข้างในปาก หรือเพราะการกระทำของร่างสูงเมื่อกี้ก็ไม่รู้
“ขะ ... ขะ. .. ขะ.. ขอบคุณ คะ.. ครับ” คชาถึงกับอยู่ในอารมณ์ติดอ่างกันเลยทีเดียว
“จะติดอ่างทำไม รีบกินเร็วได้กินยา” พูดจบเต๋าก็หันไปคีบเส้นมาม่ามาป้อนคชา … เมื่อคชาเคี้ยวหมดปาก เต๋าก็ป้อนให้อีกๆ และก็กินเองด้วย จนหมดหม้อ
“.. ไม่กินยาได้มั๊ย คชากินยามาเยอะแล้ววันนี้”
“สองมื้อเนี่ยนะ!”
“นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” คชาทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ ส่วนเต๋าก็หยิบยาออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ที่พกติดตัวเอาไว้ หลังจากที่คชาไม่สบาย
“จะทำอะไร !! ไม่เอา!!!! ชาไม่กิน” พูดจบคชาเตรียมหันหลังจะวิ่งหนี แต่เต๋าล็อคตัวไว้ทัน แขนแกร่งกอดเอวบางเอาไว้จากด้านหลังแน่น จนคนที่ตัวเล็กกว่าแทบจะจมหายเข้าไปในอกแกร่ง
“กินเข้าไปปปป~~~~~~~~!!” เต๋าลากเสียงยาวพร้อมกับบีบแก้มของคชาจนเปิดปากออก แล้วรีบยัดยาเข้าไป ก่อนจะปิดปากเล็กอย่างรวดเร็ว
“อึก อ๋ม อี๊ เอยย .. ฮึกๆ ฮือออ ฮึก” (อึก.. ขมปี๊เลย.. ฮึกๆ ฮือออ ฮึก) น้ำตาหยดใสร่วงเผาะๆสู่มือของเต๋า จนเจ้าตัวต้องผลิกตัวคชาเข้าหาตัวเอง
“ร้องอีกแล้ว .. โอ๋ขอโทษ อ่ะ! น้ำ” เต๋ายื่นน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะให้คชากิน
“ฮึกๆ ขมอ่ะ.. ฮึกๆ พรุ่ง ฮึก นี้ไม่กินแล้วนะ ฮึกๆๆ” คชาสะอึกสะอื้น
“ถ้าชาหายไข้.. ก็ไม่ต้องกิน ถ้าไม่หายก็กินต่อไป” เมื่อได้ยินดังนั้นคชาจึงเบ้หน้าทันที
“โหยยย~ เต๋าใจร้ายมาก”
“ป้ะ~!! อิ่มแล้วใช่มั๊ย ... ได้เวลาเช็ดตัวให้เด็กน้อย”
“ชาเช็ดตัวเองได้”
“เดียวเช็ดให้ .... ถอดเสื้อออกเลย ด่วนๆ!!” .......................................
ความคิดเห็น