คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 6
-Writer part-
เมื่อคชาได้ยินเสียงเต๋าขับรถออกจากบ้านไป ก็ได้แต่นั่งกอดเข่าร้องไห้คร่ำครวญ ด่าทอตัวเองต่างๆนานา และภาวนาขอให้เต๋าไม่เกลียดตัวเอง ขอให้เต๋ากลับมา คนตัวเล็กทำอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ...
“ร้องไห้ทำไม ขี้แยอีกและ ฉันล่ะเบื่อจริงๆเวลานายร้องไห้เนี่ย” เสียงเต๋าที่ดังขึ้นตรงหน้าประตู ทำให้คชาที่กำลังสะอึกสะอื้นอย่างหนัก เงยหน้าขึ้นมองทันที
“ตะ เต๋า... ฮึก อย่าหนีคชาไปอีกนะ ฮืออ คชาขอโทษ ฮึก”
“ไปหยิบจานมา ! แค่ออกไปซื้อข้าวให้กินแค่นี้ ร้องอย่างกับบ้านไฟไหม้”
“ก็.. ก็คิดว่าเต๋าโกรธที่คชาไม่ยอมกินข้าว”
“ใครว่าไม่โกรธ ... ฉันโกรธมาก ถ้าไม่อยากให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่านี้ก็ไปหยิบจานข้าวมา” เต๋าสั่งเสียงเข้ม แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ส่วนคชาก็รีบไปหยิบจานตามที่เต๋าสั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มราวกับไม่ใช่คนขี้แยคนเมื่อกี้
“อ่ะ... จาน” คชายื้นจานให้เต๋า ที่กำลังจ้องหน้าตัวเองเขม่ง
“ฉันซื้อมาให้กิน แล้วต้องแกะให้กินด้วยหรอ”
“เอ่อ... ไม่ครับ” คชานั่งลงกับพื้น พร้อมเทข้าวผัดกุ้งที่กำลังร้อนๆใส่จานที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา
“กินเข้าไป .. ให้หมดด้วย! ห้ามเหลือแม้แต่เม็ดเดียว” เต๋าสั่งเสียงเข้ม
“ครับ...” เมื่อคชาตอบรับเสร็จก็กินข้าวไปเรื่อยๆ โดยมีสายตาของเต๋าที่จ้องเขม่งอยู่ .... กินไปได้เกือบครึ่งจานคชาก็เริ่มอิ่มเพราะเต๋าสั่งแบบพิเศษมา ปริมาณปกติก็กินแทบไม่หมดแล้ว นี่เยอะกว่าปกติอีก คชาแทบขย่อนข้าวที่กำลังกินออกมาเลยทีเดียว แต่ทำไม่ได้ เพราะกลัวโดนคนที่นั่งคุมอยู่บนโซฟาจะว่าเอา จึงจำใจกินต่อไป
“... อ่อกก ~ อึก” เมื่อทนขีดจำกัดของตัวเองไม่ไหว คชาก็แทบอ้วกข้าวที่กำลังเคี้ยวอยู่ออกมา แต่โชคดีที่ปิดปากไว้ทัน
“เออๆ.. พอแล้ว เอาจานไปเก็บไป!” เต๋าที่เห็นคชาทำท่าจะอ้วกอยู่รอมร่อ จึงสั่งให้เอาจานไปเก็บ ซึ่งคชาก็รีบเข้าไปในครัวเทเศษอาหารใส่ถังขยะแล้วเอาจานไปล้างอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินมาหาเต๋าที่โซฟา แต่เต๋าก็ไม่อยู่ซะแล้ว คชาเลยเปลี่ยนทิศทางไปที่ห้องนอนของตัวเองแทน จากนั้นก็อาบน้ำนอน ...
.
.
.
.. เช้าวันใหม่ ..
“เต๋า.. ตื่นแล้วหรอ คชาเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว” คชาบอก เมื่อเห็นเต๋าเดินลงมาจากบันได
“ไม่ต้อง !! ฉันจะไปกินที่โรงเรียน ..ไปหยิบกระเป๋ามา” คชารีบวิ่งไปหยิบกระเป๋ามาทันที แล้วตามเต๋าไปที่รถ ... จากนั้นเต๋าก็ออกรถเพื่อไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
..ณ โรงเรียน...
“จอย.. รอนานมั๊ย?” เต๋าถามจอยทันทีเมื่อเห็นหน้า
“ไม่นานหรอก จอยมาถึงก่อนหน้าเต๋านิดเดียวเอง”
“ไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้ว” พูดจบก็ดึงมือจอยให้ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วเดินจูงมือกันออกจากห้องไป ..
.
.
ทางด้านคชา เมื่อมาถึงก็ทักทายเบียร์ที่มาถึงก่อนหน้าตัวเอง ก่อนจะหันไปมองทางเต๋าที่กำลังคุยกับจอยอยู่ ก่อนที่ทั้งคู่จะจูงมือกันออกไป โดยไม่หันมาถามคชาเหมือนทุกครั้งว่าได้กินข้าวรึยัง ... เต๋าลืมคชาแล้วหรอ?
“คชา... กินข้าวรึยังครับ” เบียร์ถามขึ้น
“คชาไม่หิวแล้ว.. ไม่อยากกิน” พูดจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ พยายามกลั้นน้ำตาให้อยู่
“ไม่ได้นะ!! ไม่หิวไม่ได้ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะอีกหรอก .. ไอเต๋ามันทิ้งคชาอีกแล้วหรอเบียร์” ต้นที่พึ่งมาถึงพูดขึ้น .. ไม่สิ ต้องบอกว่าต้นตะคอกซะมากกว่า
“อืม.. ประมาณนั้น”
“คชาลุก!! ไปกินข้าวเลย ห้ามไม่หิว” พูดจบก็กระชากข้อมือของคชาแล้วลากออกไปเลย ส่วนเบียร์ก็เดินตามไปติดๆ
“เห้ยย ต้น!! จับคชาแรงไปแล้ว” เบียร์ค้านขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของคชาที่บ่งบอกว่าเจ็บ แต่ไม่ยอมร้องสักแอะ
“เออ โทษนะชา .. พอดีโมโห” ต้นค่อยๆผ่อนแรงที่จับคชาให้เบาลง
“ไม่เป็นไรหรอก.. คชาไม่เจ็บ”
“โห~~ ข้อมือแดงขนาดนี้ยังบอกไม่เจ็บอีก”
“ไม่เจ็บหรอก” .. พูดอย่างงั้นไป แต่น้ำตาแทบเล็ด เพราะมันเป็นรอยเดิมที่เต๋ากระชากเมื่อวาน มันก็ยังเจ็บอยู่หน่อยๆ โดนแรงของต้นอีก มันสุดจะบรรยาย..
เมื่อมาถึงโรงอาหาร ต้นก็สั่งให้คชานั่งบนตักเบียร์ ที่โต๊ะด้านหลังของจอย โดยที่ต้นนั่งหันหลังให้เต๋าและจอย ส่วนคชาและเบียร์นั่งหันหน้าไปทางเต๋าและจอย (งงกันมั๊ยเนี่ย? -- Writer) มันเป็นมุมที่เต๋ามองเห็นคชาเป๊ะ
“เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวมาให้ แกเอาไรป่ะเบียร์” ต้นถาม
“ไม่อ่ะ .. เบียร์กินแล้ว” เมื่อได้ยินคำตอบ ต้นก็เดินไปซื้ออาหารเลย ปล่อยเบียร์กับคชาไว้สองคน โดยมีเต๋ามองอย่างอาฆาตอยู่
“เบียร์.. ทำไมคชาต้องนั่งตักเบียร์ด้วยล่ะ? คชาว่าเบียร์ต้องหนักแน่เลย คชาลงดีกว่านะ” คชาทำท่าจะลงจากตักเบียร์ แต่เบียร์รั้งเอาไว้
“ไม่หนักหรอก” เบียร์ตอบพร้อมยิ้มกวนไปให้เต๋าที่อารมณ์เริ่มเดือด ถ้าไม่ติดจอยก็คงกระโจนเข้ามาแล้วมั้งน่ะ
“แต่ว่า เต๋าจะโกรธนะ .. เต๋าไม่ชอบให้คชาทำแบบนี้” คชาพูดพร้อมเหล่มองเต๋าเล็กน้อย
“ทำไมเต๋ามันต้องโกรธ ในเมื่อมันทิ้งคชาไว้เอง”
“... คชาต้องทำตามใจเต๋านะ คชาไม่อยากให้เต๋าโกรธ ” คชาพูดเสียงแผ่ว
“ไม่ต้องไปกลัวมันหรอก หึ! มีของดีอยู่กับตัว ไม่ยอมสนใจเอง” ต้นที่พึ่งซื้อข้าวมาให้คชาพูดขึ้น แล้วนั่งฝั่งตรงข้ามกัน
“อ้าปากเร็ว.. เดี๋ยวป้อน” เบียร์ตักข้าวพร้อมกับหมูทอดที่หั่นชิ้นพอดีคำ มาจ่อที่ปากคชา ซึ่งคชาก็รับเข้าปากอย่างโดยดี แล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย
“คชาน่ารักแบบนี้ยังมีคนทิ้งได้ลงคอเนอะเบียร์” ต้นเอ่ยขึ้นอย่างลอยๆ แต่หวังให้เต๋าได้ยิน
“ใช่ๆ ฟอดดดดด!~~ ชื่นใจ” เบียร์หอมแก้มคชาไปฟอดใหญ่ จนเจ้าตัวหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย
“เบียร์อ่ะ!! >//< ”
/ ปึ้งงงงงงงง~~!!!!!!!! /
“คชา!! ฉันว่าฉันเคยบอกแล้วนะ! ” ........
ตอบคำถาม คห.65 ค่ะ
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=749418&chapter=2
ความคิดเห็น