คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 3
เมื่อทำการเปลี่ยนที่นั่งกันเสร็จก็หมดชั่วโมงพอดี และอาจารย์คนที่สอง ......... คนที่สาม ก็เข้ามาสอน ในขณะที่ทุกคนกำลังตั้งใจหลับกัน(?) เต๋าก็เอาแต่มองไปที่คชาที่นั่งคุยกับต้น และเบียร์ แล้วหัวเราะคิกคักกันอยู่สามคนอย่างหมันไส้ ส่วนอาจารย์ก็ยืนสอนโดยไม่สนใจนักเรียนเลย เพราะอาจารย์ถือคติที่ว่า ใครเรียนใครได้ ใครไม่เรียนช่างมัน
“เต๋า... ทำไมอาจารย์ถึงไม่ด่าคนที่หลับล่ะ?” จอยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“ก็อาจารย์เขาถือว่าใครจะเรียนก็เรียน ไม่เรียนก็ช่าง” เต๋าตอบ แต่สายตายังไม่ละจากคชา
“หรอ... ถ้าจอยชวนเต๋าคุยจะรำคาญมั๊ยอ่ะ”
“ไม่หรอก คุยได้”
“เต๋าเป็นแฟนกับคชาหรอ” จอยถามขึ้น ทำให้เต๋าหันมามองหน้าจอยทันที
“จะบ้าหรอ! อะไรที่ทำให้เธอคิดอย่างนี้เนี่ย”
“ก็เห็นเต๋ามองคชาบ่อย นั่งข้างคชา แล้วก็ตอนเลือกที่นั่งก็จับมือคชาด้วย”
“อ๋อ.. คชาเป็นคนที่พ่อแม่ฉันรับมาเลี้ยง อยู่บ้านเดียวกันเลยสนิทกัน ... ยัยบ๊องเอ้ยยย~” แล้วเต๋าก็ขยี้หัวจอยแบบที่เคยทำกับคชา ซึ่งจังหวะนี้คชาก็หันมามองที่เต๋าพอดี
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ... พึ่งรู้จักกันวันแรกนายก็ว่าฉัน แล้วทำหัวฉันยุ่งเลยหรอ โหย~” จอยว่าพลางจัดผมของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง
“สนิทๆกันไว้ไง 555” เต๋าพูดพร้อมช่วยจอยจัดผมของเธอ
...............................................
“คชา... คชา!! ชา!!!!!” ต้นเรียกคชา ที่นั่งเหม่ออยู่ แต่ก็เหมือนว่าเจ้าตัวก็ยังไม่ได้ยิน เลยตะโกนใส่ใบหูเล็กนั้นซะเลย
“ห๊ะๆๆๆ ครับ” คชากระวนกระวายหันมาหาต้นทันที
“เป็นไร... เพราะเต๋ากับจอยใช่มั๊ย” ต้นถาม ซึ่งนั้นก็จี้จุดคชาเต็มๆเลย !
“ก็....”
“อย่าหันไปมองดิ อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้ ฉันสงสารแกนะเว้ยยย !”
“ไม่หรอก ... เต๋ามีความสุข คชาก็ยิ้มได้แล้ว เห็นมั๊ย” แล้วคชาก็ยิ้มกว้างให้ต้นดู ดวงตาจึงหรี่เล็กกลายเป็นรูปเสี้ยวพระจันทร์ จนคนมองก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“ยิ้มเยอะๆ รอยยิ้มเหมาะกับคชาที่สุดในโลกเลย ยิ้มแล้วโลกสว่างไสวขึ้นมาทันที” เบียร์หันหลังมาบอก และหยิกแก้มคชาเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“เว่อแล้ววว~ ใครยิ้มโลกก็สดใสหมดนั้นแหละ”
...............................................
...แล้วเวลาก็ล่วงมาถึงตอนพักกลางวัน...
“นักเรียนเคารพ” เสียงเบียร์พูดขึ้นหลังจบชั่วโมงเรียน
“ขอบคุณครับ / ค่ะ” นักเรียนในห้องกราบขอบคุณอาจารย์ผู้สอนกันอย่างพร้อมเพรียง แล้วทยอยไปกินข้าวที่โรงอาหาร
“เต๋า....” คชาที่กำลังจะเดินมาชวนเต๋าให้ไปกินข้าว แต่ถูกแทรกขึ้นมาก่อน
“จอยไปกินข้าวกัน เอาน้องชายของจอยมากินกับพวกเราก็ได้นะ” เต๋าพูด
“ได้หรอคชา” จอยหันมาถามคชาที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะ
“อืม... ได้สิ” พูดพร้อมยิ้มให้ จอยจะได้รีแลกซ์ขึ้น
“จ้า... ขอบใจนะ เดี๋ยวโทรหาน้องก่อน” พูดจบ จอยก็เอาโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาโทรหาน้องชายของตัวเอง...
.
.
.
เมื่อจอยคุยโทรศัพท์กับน้องชายตัวเองเสร็จ ทุกคนก็พากันไปที่โต๊ะประจำกลุ่มโรงอาหาร ซึ่งมีไทด์ แพรว และหลินนั่งรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
“จอยกินไรครับ” เต๋าถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน พึ่งมาวันแรกเลยไม่รู้ว่ามีไรมั่ง แล้วเต๋าอ่ะ?” จอยถามกลับ
“ข้าวหมูทอดกระเทียม และยิ่งถ้ามีไข่ดาวด้วยนะ อร่อยอย่างนี้” เต๋าพูดพร้อมชูนิ้มโป้งขึ้นมาประกอบ
“กินเหมือนเต๋าก็ได้ วันแรกกินเหมือนเต๋าหมดเลย ... ป้ะไปซื้อกัน” จอยชวนเต๋าไปซื้ออาหารด้วยกัน
“ไม่ต้องหรอก .... คชา !!~ วันนี้เอาข้าวหมูทอดกระเทียมไข่ดาว และก็ชานม เอาอย่างล่ะสองนะ เพราะให้จอยด้วย” พูดกับจอยก่อนจะหันมาสั่งคชาที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ไปซื้อเองไม่เป็นรึไง เป็นง่อยหรอ” ต้นพูดแทรกขึ้น
“ใช่ !....” แพรวาเดินควงแขนเฟรมมาสมทบกับต้น
“ไม่เอาหน่าแพรวา ไปซื้อข้าวกันเถอะ” แล้วเฟรมก็ลากแพรวาไปซื้ออาหาร ส่วนหลินเห็นดังนั้นก็เดินตามไป
“ไม่เป็นไรหรอกต้น ต้นไปซื้อข้าวกินเถอะ ....เต๋า .. เดี๋ยวคชาไปซื้อให้ รอแปปนึงนะ” พูดจบก็เดินไปที่ร้านลุงเจ้าประจำของเต๋าแล้วสั่งข้าวหมูทอดกระเทียมสองจาน ก่อนจะเอามาวางไว้ที่โต๊ะที่มีเต๋ากับจอยนั่งคอยอยู่ และไปซื้อชานมมาให้อีกที ....พอมาถึงโต๊ะทุกคนก็ซื้ออาหารมาเรียบร้อยแล้ว
“นั้นมันที่ของคชานะ เธอไปนั่งได้ยังไง!!” เมื่อต้นซื้อข้าวของตัวเองเสร็จก็เห็นจอยนั่งอยู่ที่ประจำของคชา จึงท้วงถามขึ้น
“เราไม่รู้ ขอโทษนะเราย้ายก็ได้” จอยพูดเสียงเศร้า พร้อมยกจานข้าวขึ้นเพื่อจะเปลี่ยนที่นั่ง
“จอยไม่เป็น! เราไปนั่งที่อื่นได้ นั่งข้างเต๋าเถอะ”
“ได้หรอ?...”
“อื้อ~” พูดจบก็มองหาที่นั่งที่ว่างๆ
“คชาๆ ... มานั่งกับเบียร์มา เบียร์ซื้อข้าวมาให้แล้วด้วย” เสียงเบียร์เอ่ยขึ้นจากมุมโต๊ะริมสุด
“ขอบใจมากนะเบียร์^^”
.
.
.
“พี่จอยยยย~~~ เจมส์ขอโทษ เจมส์มาช้า” ขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่ ก็มีเสียงของผู้ชายรูปร่างใหญ่ หน้าตี๋ๆ ในมือเขาถือจานข้าวและแก้วน้ำ ตะโกนขึ้นกลางวง
“เอ่อ.. ขอให้น้องเรานั่งกินด้วยได้มั๊ย น้องของเราชื่อเจมส์” จอยเอ่ย
“นั่งเลยๆ ที่ข้างๆไอต้นมันยังว่าง” ไทด์บอก พร้อมชี้ไปทางต้นที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเบียร์ ซึ่งเจมส์ก็เดินไปนั่ง
“สวัสดีครับพี่ต้น ผมชื่อเจมส์น้องพี่จอย เรียนอยู่ม.4ครับ” เจมส์พูดพร้อมส่งยิ้มกว้างไปให้ต้น
“ใครถาม?”
“ผมอยากบอกเองครับ พี่รู้ป้ะว่ากลุ่มพวกพี่หาง่ายมากเลยนะ หน้าตาดีกันทุกคนเลยอ่ะ ผมมาวันแรกนะ ผมก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเลย ไอทีมคนที่นั่งข้างๆผม มันก็หลับทั้งชั่วโมงไม่ยอมเรียนเลย ไม่รู้ว่าวันสอบมันจะทำได้รึเปล่าเนอะ แต่พอผมเห็นมันหลับนะผมก็หลับตามมัน พอสอบค่อยให้พี่จอยติวให้....” เจมส์เล่า
“พูดมาก เวิ่นอยู่ได้ เวลานี้ปากมีไว้กิน!” ต้นที่ทนเจมส์พูดมากไม่ได้จึงหันมาว่า
“โหย~ ผมยังเล่าไม่จบเลย ... พี่ครับพี่ชื่ออะไรครับ” แล้วเจมส์ก็เปลี่ยนเป้าหมายไปถามคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามตัวเอง
“พี่ชื่อคชาครับ ... ต้นก็ว่าน้องเกินไป ฟังที่น้องเล่าไปกินข้าวไปก็เพลินดีนะ”
“เห็นมั๊ยพี่คชาเขายังชอบเรื่องที่ผมเล่าเลย พี่อ่ะชอบว่าผม เราพึ่งเจอกันนะทำให้ประทับใจกันหน่อยดิ”
“หุบปากไปเลยไป คชาอย่าไปเข้าข้างมัน ... น่าเบื่อทั้งพี่ทั้งน้องเลย!” พูดพร้อม เบะปากลง แสดงถึงความไม่พอใจคนที่ตัวเองพูดถึงมาก
“พี่ว่าผมได้แต่อย่าว่าพี่จอยดิ!”
ความคิดเห็น