คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
please call my name
ว่ามั๊ย…
ถ้าเราวางแผนว่าจะทำอะไรสักอย่างมันมักจะมีสิ่งกีดขวางเสมอ
แบบตอนนี้ไง!
จะรีบไปหาน้องแต่ดันต้องมานั่งทำรายงานส่งวันนี้
จริงๆอาจารย์ก็สั่งมาสองอาทิตย์แล้วแต่พวกเขาไม่ยอมทำไง คนหนึ่งติดแฟน คนหนึ่งติดน้อง คนหนึ่งติดลูก(?) ส่วนอีกคนติดขี้เกียจ ช่างเหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ ตอนแรกพวกเขาก็กวนตีนไปว่าถ้าให้ส่งวันนี้ต้องรอถึงตอนสี่ทุ่ม อาจารย์เลยสวนกลับมาว่าจะรอ เลยซวยเลย ทั้งๆที่อาจารย์จะใจดีให้ส่งพรุ่งนี้แท้ๆ ปากพาซวย!
“เมื่อไรจะเสร็จวะแม่ง ป่านนี้ลูกกูรอนานแล้วมั้ง” ชูก้าบ่นโอดครวญแต่มือก็ยังทำงานต่อไป
“หืออ มึงมีลูกแล้วหรอวะ” เจโฮปที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อยู่กับเพื่อนถามขึ้น
“อย่ารู้เลยมึงอ่ะ กูงอน”
“เอ้า! งอนไรกูวะ เล่ามาเลยๆ อยากรู้”
“เออๆเดี๋ยวค่อยรู้ได้ป้ะ รีบอยู่ …จิน โรง’บาลปิดสองทุ่มใช่ป้ะวะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว” หันไปถามเพื่อนที่นั่งทำงานเงียบๆมานาน
“หกโมงกว่าแล้วว่ะ” เอ่ยบอกเสียงเครียด
ไม่เคยคิดว่าการไปเยี่ยมน้องช้าแค่วันเดียวมันทำให้กระวนกระวายใจขนาดนี้นะเนี่ย
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr rr!
เสียงริงโทนอันคุ้นเคยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ มือหนายกโทรศัพท์เครื่องหรูของตนขึ้นมาดูหน้าจอ เมื่อรู้ว่าใครเป็นคนโทรมาจึงรีบกดรับสายทันที
“ครับหมอ..”
[คุณจินใช่มั๊ยครับ วันนี้คุณจินพอจะว่างมาที่โรงพยาบาลมั๊ย น้องจีมินร้องไห้หาคุณใหญ่เลย หลอกล้อแกยังไงแกก็ไม่ยอมฟัง] คุณหมอบอกเสียงเครียด ประกอบกับเสียงสะอึกสะอื้นที่ดังเล็ดลอดมาจากปลายสายช่วยยืนยันได้ว่าสิ่งที่หมอพูดนั้นเป็นจริง
“หมอครับ คือผมติดทำรายงานจริงๆ ยังไงถ้าทันผมจะรีบไปนะครับ”
[ครับๆ]
“ฝากบอกจีมินด้วยนะครับว่าอย่าร้องเดี๋ยวพี่จินจะรีบไปหา และก็ฝากบอกรักแกด้วยนะครับ”
[โอเคครับ งั้นหมอ…]
“อ เอ่ออ เดี๋ยวครับหมอ.. คือ.. เอ่อ ผมฝากบอกรักวีด้วยนะครับ”
[อ่า ได้ครับคุณจิน งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ สวัสดีครับ]
“ครับ ขอบคุณมากครับ สวัสดีครับ” กดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆหนึ่งที
“หมอว่าไงมึง” เพื่อนตัวขาวหันมาถาม
“จีมินร้องหาว่ะ รีบทำกันเกอะมึง”
“เออๆ”
กว่าจะทำเสร็จและมาถึงโรงพยาบาลได้ก็ปาไปทุ่มครึ่งพอดี ฉนั้นพวกเขาจึงมีเวลาอยู่กับน้องๆแค่ประมาณครึ่งชั่วโมงเท่านั้นโรงพยาบาลก็จะปิดเพื่อให้ผู้ป่วยพักผ่อน แล้วที่นี่ก็ห้ามเฝ้าด้วย
ขายาวทั้งสองคู่รีบวิ่งไปให้ถึงห้องผู้ป่วยให้เร็วที่สุด ไม่สนสายตาตำหนิจากพยาบาลที่หน้าเคาท์เตอร์และตามทางเดินเลยสักนิด ..ชูก้าที่วิ่งมาถึงห้องก่อนหยุดชะงักทันทีที่เห็นภาพภายในห้องผ่านกระจกใสตรงบานประตู ทำให้จินที่วิ่งตามมาไม่ทันระวังชนเข้าไปเต็มแรงจนล้มลงไปทั้งคู่
“มึงจะหยุดทำไมวะ”
“ม ..มึงดูดิ่” มือขาวชี้ไปทางประตู จินจึงลุกขึ้นมาแล้วเดินไปดู
O[ ]O
ย อย่าเพิ่งถาม ขอช็อคก่อน
วีกอดปลอบจีมิน ภาพหาดูยากต้องลงกินเนสบุ๊ค แถมยังคุยกันด้วย แต่คุยอะไรกันพวกเขาก็ไม่รู้หรอก ไม่ได้ยิน
“…ไม่ ร้อง”
“ฮึก ก ก็จีมินคิดถึงฮยองกับแม่หนิ นายไม่คิดถึงหรอ ฮึก”
“คิดถึง .. จองกุก”
“นายต้องคิดถึงฮยองสิ ฮยองมาหานายทุกวันเลยนะ จองกุดกไม่เห็นมาเลย”
“เดี๋ยวก็มา เมื่อกี้เขายังบอกฉันอยู่เลย”
“จะบ้าหรอ นายอยู่กับจีมินสองคนเขามาบอกตอนไหน”
“ก็ตอนที่ฉันแข่งบาสเสร็จจองกุกบอกว่าเดี๋ยวมา”
“……………….”
“จนตอนนี้จองกุกก็ยังไม่มาเลย ฮึก ฮือออ ฮึก” กลายเป็นว่าคนที่โดนปลอบในตอนแรกกลับต้องมาปลอบอีกคนแทน เมื่อเห็นดังนั้นญาติผู้ป่วยทั้งสองที่แอบยืนดูสถานการณ์อยู่ข้างนอกจึงเดินเข้ามาหา
“แม่! ฮยอง! ทำไมมาช้า ฮึก จีมินรอนานแล้วนะ ฮือออ” เอาล่ะครับงานนี้เสียงแข่งกันร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้ป่วยทั้งสองดังระงมลั่นห้อง ทำให้นักศึกษาต้องแยกกันไปปลอบกันคนละมุม
“วีไม่เอาไม่ร้องนะ”
“ฮึก ฮึก”
“จ๊ะเอ๋!” มือหนาปิดหน้าตัวเองไว้ ก่อนจะเปิดออกมาแล้วแลบลิ้นใส่ผู้ป่วยตัวเล็ก
“ฮึก หืมม..”
“ไม่ ร้อง นะ ครับ คน เก่ง ของ พี่ จิน ..พี่มาแล้วคิดถึงมั๊ย” จับใบหน้านองน้ำตาของผู้ป่วยส่ายไปมาก่อนจะหยุดอยู่ที่ตรงหน้าของตนเอง แล้วส่งยิ้มกว้างๆไปให้
“จองกุก ฮึก มาแล้วหรอ ฮึก จ จ จอง มา”
“……………..” มือข้างที่เจาะน้ำเกลือถูกส่งมารูปใบหน้าของร่างสูงเบาๆ ดวงตาเหม่อลอยมองทุกส่วนบนใบหน้าของอีกคนอย่างห่วงหา
“จองกุก..”
“…….วี”
“ม ไม่ใช่!! นี่ไม่ใช่จองกุก ฮึก ออกไป! ออกไปเลย ฮือออ จองกุกอยู่ไหน นี่ไม่ใช่จองกุก ฮึก จองกุกอา!! จอนจองกุก!!!! ออกไปให้พ้น ฮืออออ” มือเล็กสั่นระริกที่ตอนแรกจับใบหน้าเขาไว้อย่างทะนุถนอม แต่ทว่าอยู่ๆก็ดันออกไปอย่างแรง จินที่ไม่ทันได้ตั้นตัวจึงเซไปหลายก้าว แต่ก็กลับมาหาวีอีกครั้ง
“วี…”
“ออกไปให้พ้น!!! จองกุกอยู่ไหน ฮืออ ฮึกๆๆ ออกไปนะ ออกไปเลย!” ยิ่งเข้าไปใกล้มากเท่าไรยิ่งโดนผลักไสมากเท่านั้น ทั้งโดนจิกโดนผลักจนล้มไปหลายรอบ ชูก้าจึงดึงตัวของเพื่อนรักไปหลบก่อน ก่อนที่มันจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้
“พอก่อนเถอะว่ะ รอให้วีใจเย็นกว่านี้ก่อนมึงมาดูจีมินเหอะกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล่ว”
“อย่าให้กูรู้นะว่าจองกุกคือใคร! แม่งเอ้ยย” สบถออกมาอย่างหัวเสีย ถึงจีมินจะร้องไห้มากมายขนาดไหน แต่อารมณ์ของเขาในตอนนี้ก็ยังไม่คงที่พอที่จะปลอบน้องได้จึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเพื่อนตัวขาวไปก่อน
“จอน จองกุก.. ฮึก วีรักจองกุก”
----------------------------------------------------------------------------
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ขายาวก้าวเข้ามาที่โรงพยาบาลอีกครั้งพร้อมกับเพื่อนตัวขาวที่ดูเหมือนจะเป็นโรคจีมินริซึมเหมือนเขาซะแล้ว แต่รู้สึกว่าช่วงนี้จินเริ่มจะเป็นโรควีริซึมนะ
วันนี้เขาพร้อมที่จะรับมือกับทุกอย่างแล้ว หลังจากที่เมื่อวานเขาอารมณ์เสียจนต้องกลับมาก่อน
เขาต้องทำให้วีเลิกคิดถึงคนที่ชื่อจองกุกนั่นให้ได้
“จีมินครับเมื่อวานฮยองขอโทษนะที่ฮยองทำตัวนิสัยไม่ดีเลย” นิ้วก้อยเรียวยาวถูกส่งไปง้อน้องชายตรงหน้า ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ยอมเกี่ยวด้วยแต่โดยดีแล้วคลี่ยิ้มให้อย่างน่ารัก
“จีมินไม่โกรธฮยองหรอ เพราะว่าแม่บอกว่าคนที่ผิดคือจองกุก”
“ไม่มีใครผิดหรอกครับ ฮยองผิดเองที่ไม่ควบคุมอารมณ์ อย่าไปเชื่อฟังที่ไอก้า เอ่ออ แม่ของจีมินพูดให้มากเลย มันเลอะเทอะ” อดไม่ได้ที่จะแขวะเพื่อนไปทีนึง
“อ่าวเชี่ยนี่! ออกไปเลยไม่ต้องมายุ่งกับลูกกูและ ไปๆๆ ไปดูว่าที่พี่สะใภ้ลูกกูเลย”
“ไม่ใช่เว้ยย วีแค่น้อง”
“ให้มันจริงเห้อออ” พูดไม่ทันจบดีก็โดนเพื่อนประเคนตบหัวเข้าให้ จะเอาคืนมันก็เดินหนีไปหาคนป่วยของมันแล้ว
ฝากไว้ก่อนนะไอจิน!
“วีครับไปเดินเล่นกันนะอยู่แต่ในห้องเบื่อแย่เลย”
“………………” ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ป่วยที่ท่านเรียก ฉนั้นเขาถือว่าวีตกลงแล้วกัน
ร่างสูงค่อยๆยอุ้มร่างเล็กของผู้ป่วยให้นั่งบนรถเข็นของทางโรงพยาบาล จัดแจงท่านั่งให้สบายที่สุด ก่อนจะยัดดอกหญ้าใส่มือผู้ป่วยอย่างทุกครั้ง
“ไปกันเลยเนอะ” รถเข็นถูกเข็นมาอย่างเอื่อยๆตามหลังเด็กน้อยและแม่(?)ของเขาที่พากันกกระโดดโลดเต้นราวกับคนบ้ามาด้วยกัน จนมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะของทางโรงพยาบาลที่มีผู้ป่วยเล่นกันอยู่เต็มไปหมด ลมเย็นๆที่พัดผ่านมาทำให้ผู้ป่วยสั่นสะท้านด้วยความหนาว จินจึงถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วคลุมร่างของผู้ป่วยไว้
“อุ่นขึ้นมั๊ย”
“……………….”
“วี…..” อ้อมมานั่งคลุกเข่าลงตรงหน้าของผู้ป่วย
“……………….”
“……………….”
“……………….”
“เรียกพี่ว่าพี่จินสักครั้งได้มั๊ย”
“……………….”
“อะแฮ่มๆ ที่นายไม่เรียกพี่เพราะนายยังไม่รู้จักพี่ใช่มั๊ยล่ะ เดี๋ยวพี่แนะนำตัวให้ฟัง.. พี่ชื่อคิม ซอกจิน เรียกพี่จินก็ได้นะ”
“……………….”
“พี่ชื่อจินนะ มองหน้าพี่สิ” พยายามยื่นหน้าตัวเองให้ไปอยู่ในระดับสายตาของผู้ป่วย แต่ดวงตาคู่นั้นก็ยังคงเหม่อลอยเช่นเคย
“……………….”
“เหมือนพูดคนเดียวเลยว่ะ ..จินสู้เว้ย เพื่อน้องวี” เรียกกำลังใจให้ตัวเองหนึ่งครั้ง ..วันนี้แหละที่เขาจะทำให้ชื่อจินเข้าไปอยู่ในเมมโมรี่ของวีให้ได้
“……………….”
“Everybody say NO! ดอนึน นาจุงงีรัน มัลโล อันดแว ดอนึน นัมเม กุมเม กัดทยอ ซัลจี มา We roll We roll We roll”
เงียบ
คนอุตส่าห์เต้นให้ดู แต่ไม่เป็นไรเปลี่ยนเพลงๆ
“แอปเปิ้ลๆๆ มะละกอๆๆ กล้วยๆๆ ส้มๆๆ แอ๊ปเปิ้ล มะละกอ กล้วย ส้ม” สะโพกหน้าโยกย้ายไปมาตามเนื้อเพลงยอดฮิตในครั้งที่อยู่ชั้นอนุบาล
ยังคงเงียบอยู่
“มันแน่นอก ต้องยกออก แบกนานไว้นานไปเดี๋ยวใจถลอก เอะอะๆก็โป๋ เอะอะๆก็โป๋ เช็ดเรตติ้ง เช็ดแล้วทิ้ง”
กริบเลยคราวนี้
บอกเลยว่าไม่ใช่ติ่งใบเตยนะ.. จริงๆ
สักพักเริ่มจะแน่นอกและ เพราะคนรอบข้างที่ให้ความสนใจเขากันเป็นตาเดียว แต่คนตรงหน้ากับยังไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้สักนิด แอบมองไปเห็นไอก้าเต้นล้อเลียนอยู่แทบอยากไปกระทืบให้รู้แล้วรู้รอด ขอแอบตรงขาวีก่อนนะ อาย
“วี…” เมื่อทำใจได้แล้วจึงหันมาเรียกอีกคนอีกครั้ง
“พี่จินไม่รู้นะว่าทำไมวีถึงจำได้แต่จองกุก”
“จองกุกอ่า คิคิ รักนะ วีรักจองกุก ฮะๆ” พึมพำพร้อมหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆ
“เมมโมรี่ในสมองของวีมีพื้นที่ตั้งกว้าง จำได้แต่จองกุกพื้นที่ต้องเหลือเยอะมากแน่ๆเลย”
“ฮิฮิ กว้าง ใช่ รักจองกุกเท่าฟ้าก้าง”
“วีช่วยจำพี่จินด้วยได้มั๊ย พี่จินเป็นหน่อยความจำขนาดเล็กไม่กินพื้นที่หรอก”
“……………….”
“นะ.. เรียกพี่ว่าพี่จิน พี่จิน พี่จิน พี่จินของน้องวี พี่จิน พี่จิน..”
“………………………..จ………..จอ….จอ”
สุดท้ายมันไม่ได้ผลใช่มั๊ย เฮ้ออ ผมควรเดินหน้าต่อไปหรือถอดใจดี
“……………..จ…จอ..จิน” O.O
----------------------------------------------------------------------------
-Talk-
อ่า จัดทอร์คท้ายตอนครั้งแรกแล้วเขินจัง -////-
Happy birth day to V สุขสันต์วันต์เกิดถึงวี 30/12/56
ฟิคเรื่องนี้เป็นไงมั่งน่าเบื่อป่าว ไรเตอร์จะพยายามกับฟิคเรื่องนี้ให้เต็มที่นะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามฟิคของไรเตอร์นะ รักทุกคน จุ้บ
ความคิดเห็น