คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
“ช่วยทดฉันเอาไว้พร้อมกับคำว่าห่วงใย แค่ขอให้ฉันได้ดูแล”
“เขาจะกระโดดตึกตายค่ะ”
…ห๊ะ!! จะกระโดดตึก
…เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่าโรงพยาบาลนี้มีเหล็กกั้นทุกชั้นไม่เว้นแม้แต่หน้าต่าง มันจะหาทางกระโดดได้ยังไง?
“แล้วซุปเปอร์แมนก็บินมาช่วยไว้ เขาเกือบโดนสัตว์ประหลาดผลักตกตึกแล้ว จีมินหันมาห้ามไว้ทัน จากนั้นนะก็ต่อสู้กันเลือดสาด แล้ว…….” นางพยาบาลคนนั้นยังเล่าต่อไปท่ามกลางความงุนงงของร่างสูง
จนกระทั่งหมอวัยกลางคนๆหนึ่งเดินผ่านมาล
“อ่าวป้ามาอยู่นี่เอง หมอตามหาซะทั่ว กลับห้องกันเถอะครับ” คุณหมอจับมือคุณพยาบาล แต่ก็โดนสลัดออก
…อะไรว่ะ จินงง
“เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับพอดีป้าแกเคยเป็นพยาบาลมาก่อนเลยชอบเอาชุดเก่าๆมาใส่เล่น”
“แล้ว..”
“ป้าแกเป็นบ้าน่ะครับ เคยแท้งลูกเมื่อหลายปีก่อนเพราะตั้งครรถ์ตอนอายุมากไป ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ ได้เวลาให้ยาป้าแกแล้ว” พูดจบหมอก็ดึงมือพยาบาลคนนั้นไป ไม่สิ! ผู้ป่วยต่างหาก ส่วนป้าคนนั้นแกก็หันมาโบกมือบ๊ายบายให้จนลับตาไป
…แล้วสรุปวีล่ะ??
ร่างสูงที่ไม่รู้จะทำยยังไงจึงเดินกลับมาที่ห้อง และก็พบว่าผู้ป่วยที่ตามหาอยู่ได้กลับมาที่ห้องแล้ว
“วีกลับมาตอนไหนว่ะมึง” จินหันไปถามเพื่อนตัวขาวที่นอนกอดปลอบน้องของเขาอยู่บนเตียง
“ก่อนมึงมาแปปนึงอ่ะ หมอบอกเขาคลุ้มคลั่งจนสลบไปเอง”
“หรอ ..แล้วไอนัมจุนล่ะ?” ร่างสูงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วยก่อนจะจับมือเล็กขึ้นมากุมไว้
“ลงไปซื้อข้าว”
“………อือ”
“ได้ข่าวว่าน้องมึงชื่อจีมินไม่ใช่หรอ แล้ววีคือใครวะ ดูมึงจะเป็นห่วงเขามากกว่าน้องมึงอีก แฟนมึงหรอ” ถามออกไปเพื่อทำลายความเงียบ
“ไม่ใช่แฟนเว้ย น้องเขาเป็นผู้ป่วยไม่มีญาติ เลยย้ายให้มาอยู่กับจีมิน”
“แล้วที่มึงดูแลดีขนาดนี้ มึงรักน้องเขาใช่ป้ะ”
“ป่าว กูก็แค่ห่วงเขาเพราะไม่มีใครมาดูแลเท่านั้นเอง อีกอย่างจีมินก็ไม่ค่อยน่าเป็นห่วงเท่าไรแล้ว”
“จริงหรอ แล้วที่มึงรีบมาโรง’บาลนี่เพราะจีมินหรือวีล่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะรีบ”
“ทั้งคู่”
“เออ ให้มันจริงเหอะไอปากแข็ง มึงแม่งดีทุกอย่างแหละ ยกเว้นโง่เรื่องความรัก มึงถึงไม่มีเมียกับเขาสักที” แขวะไปอย่างหมันไส้ แต่จินก็ไม่ได้ว่าอะไรยักไหล่ให้อย่างไม่สนใจ
แอ๊ดดดดด ดด
“มาแล้วมึง ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาหวังว่าคงแดกกันได้นะ” ผู้เข้ามาใหม่บอกเสียงเบาเพราะกลัวจะไปรบกวนผู้ป่วยที่นอนอยู่
“ขอบใจว่ะมึง” จินรีบเดินไปช่วยเพื่อนจัดของใส่ถ้วย ส่วนชูก้าก็วุ่นอยู่กับการแงะแขนจีมินออกจากเอว …ยิ่งแกะยิ่งรัดแน่น
“อือออ แม่จะไปไหน” ผู้ป่วยตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมามองคนตัวขาวที่ทำหน้าตกใจอยู่
“เอ่ออ แม่จะไปกินข้าว”
“เดี๋ยวนะ กูฟังไม่ผิดใช่ป้ะที่น้องกูเรียกไอก้าว่าแม่อ่ะ” จินหันไปถามเพื่อนที่พยายามแกะหนังยางออกจากถุงอยู่
“ฟังไม่ผิดหรอก ก็ตอนที่แม่งปลอบน้องมึงอ่ะมันบอก ‘โอ๋ อย่าร้องนะลูก จีมินคนเก่งอย่าร้องนะลูก’ มันเลยโดนเรียกว่าแม่เลย” นัมจุนจีบปากจีบคอพูดเพื่อเลียนเสียงของชูก้า
“ฮ่าๆๆ กูว่ามันคงต้องมาโรง’บาลทุกวันแล้ว ไม่งั้นจีมินร้องหาตายเลย”
“กูก็ว่างั้น”
แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันยกชามก๋วยเตี๋ยวมาวางไว้กลางห้อง จากนั้นก็มานั่งล้อมวงกันสี่คน
“แม่ จีมินอยากกินไอกลมๆ” จีมินร้องขออย่างอ้อนๆ สองแขนโอบรอบเอวคนที่ตัวเองเรียกว่าแม่แน่น
“ครับๆ อ่ะ อ้ามมมม” ลูกชิ้นลูกใหญ่ถูกส่งเข้าไปในปากของเด็กน้อยที่รอรับอยู่แล้ว ปากเล็กเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย จนคนเป็นแม่(?)อดไม่ได้ที่จะลูบผมนิ่มด้วยความเอ็นดู “อร่อยมั๊ยครับ”
“อาหย่อยมากครับ!”
“เฮือก!!!! ฮึก อืออ ฮึก ฮืออออ” อยู่ๆผู้บนเตียงก็สะดุ้งสุดตัว นอนกระสับกระส่ายไปมา ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนอย่างน่าสงสาร ร่างสูงที่เห็นดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปหาผู้ป่วยเป็นคนแรก แขนแกร่งรวบตัวผู้ป่วยขึ้นมากอดปลอบ ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักไปมาได้สักพักก็หยุดลงด้วยความเหนื่อย
เสียงสะอื้นและเสียงหอบดังระงมไปทั่วทั้งห้องโดยไม่มีใครคิดที่จะปริปากพูดอะไรออกมา
“ฮึกก ฮืออ” มือเล็กขยำเสื้อนักศึกษาของคนตรงหน้าแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด ตาคู่สวยปิดลงเพื่อพยายามลืมภาพที่ติดอยู่ในหัว
..แต่ยิ่งพยายามลืมมากเท่าไร ภาพทุกอย่างกลับชัดเจนขึ้นมากเท่านั้น
“ไม่เป็นอะไรแล้ว ใจเย็นๆนะ” มือหนาลูบแผ่นหลังเล็กแผ่วเบา
“ฮึกกก ..ทำไม”
“………..”
“ทำไม ฮึก จองกุก ต้อง ฮือออ ทำไมอ่ะ!! ทำไม!!!! ฮือออ”
ทุกคนมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสาร แต่ก็ไม่สามารถช่วยทำอะไรได้ เพราะยังไม่รู้สาเหตุที่ทำให้ผู้ป่วยคนนี้เป็นแบบนี้เลย คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเวลาให้ช่วยเยียวยาไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะพร้อมที่จะกลับมาเป็นคนเดิมแล้วล่ะ
----------------------------------------------------------------------------
..เขาว่ากันว่า ดนตรีช่วยบำบัดหัวใจ
..ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลมั๊ย
..แต่ลองดูสักครั้งคงไม่เสียหาย
“รู้ที่เธอมีน้ำ รู้เธอคงเหนื่อยและล้า กับการที่เขาไม่เคยสนใจ” เสียงทุ้มเปล่งร้องเพลงออกมาอย่างสบายๆ คลอกับกีต้าร์โปร่งเสียงใสของชูก้าร์ ทำให้ผู้ป่วยที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงยิ้มออกมาเบาๆ ส่วนเจ้าตัวแสบของพี่ๆวันนี้ก็ยอมหยุดซนมานั่งฟังเพลงพร้อมโยกหัวตามจังหวะไปด้วยอย่างน่ารัก
“ รักตั้งด้วยการทุ่มเท หารที่เขาไม่เคยแคร์ มันยังคงเหลือใจเท่าไร
ไม่เคยต้องการจะแทนที่ใคร แค่ได้เป็นใครสักคนที่พร้อมจะแชร์ความเหงา
ในนาทีที่เธอ ไม่เหลือใคร..”
ร่างสูงปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงของผู้ป่วย พร้อมจับมือเล็กขึ้นมากุมไว้ โดยมีชูก้าเป็นผู้สังเกตการณ์อยู่เงียบๆ
“..ทิ้งมาที่ฉัน ความช้ำในใจมากมายที่เธอได้เจอ ให้รู้ว่าถ้าเธอเหงาโลกก็ยิ่งเศร้าไปกับเธอ
ช่วยทดฉันเอาไว้พร้อมกับคำว่าห่วงใย ..แค่ขอให้ฉันได้ดูแล”
ดวงตาทั้งสองคู่สอดประสานกัน คู่หนึ่งพยามสื่อความหมายไปให้ถึง ส่วนอีกคู่หนึ่งกลับว่าเปล่า
..เขาเชื่อว่าสักวัน เขาจะต้องทำให้แววตาคู่นี้กลับมาสดใสให้ได้
“ฮยองเอาอีก จีมินชอบ แม่เล่นอีกๆ จีมินชอบ” เด็กน้อยเขย่าร่างคนตัวขาวเพื่อรบเร้าให้เล่นต่อ มือเล็กซุกซนจับสายกีต้าร์ดีดเล่นจนมันเกิดเสียง เสียงหัวเราะดังเอิ้กอ้ากออกมาอย่างสนุก จนคนปกติทั้งสองอดที่จะขำตามไปด้วยไม่ได้
ก่อนที่จินจะหันกลับมาสนใจผู้ป่วยตัวเล็กอีกครั้ง เพราะเสียงฮึมฮัมบางอย่าง
วีฮัมเพลง ..เพลงที่เขาร้องเมื่อกี้
มันได้ผลใช่มั๊ย!
จินหันไปมองหน้าชูก้าที่มองมาเช่นกันอย่างดีใจ
“พ เพลงนี้จองกุกชอบ ฮิฮิ จองกุกชอบ ฮะๆ” ผู้ป่วยพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมขำเล็กน้อย ทำให้ทั้งห้องพากันเงียบเพื่อฟัง ไม่เว้นแม้แต่จีมิน
“จองกุกชอบ ..ทิ้ง มา ที่ ฉัน ฮ่ะๆ ฮ่า จองกุกอ่า ฮึก จองกุกอ่า ฮึกๆๆ” สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาจนได้ แขนแกร่งจึงรวบตัวเข้าไปกอดปลอบเช่นเคย ..ทำไมต้องมาชอบตรงกับเพลงที่เขาร้องด้วยนะ
“วีไม่ร้องนะครับ คนดีของพี่”
“จองกุก ฮึก กุก..”
“…ให้รู้ว่าถ้าเธอเหงาโลกก็ยิ่งเศร้าไปกับเธอ ช่วยทด..”
“หยุดร้องสักทีเหอะ เลิกตื้อฉันสักที น่ารำคาญว่ะ!!!”
“ท ทำไมล่ะจองกุก เพลงนี้นายชอบไม่ใช่หรอ”
“ใช่ฉันเคยชอบ แต่ตอนนี้นี้ไม่และ พอนายร้องมันออกมาฉันไม่อยากจะกลับไปฟังมันอีกเลย”
“จองกุกอ่า..”
“เรียกอยู่นั้นแหละกลัวลืมชื่อรึไง ช่วยออกไปจากชีวิตฉันสักทีเหอะ น่าเบื่อ!”
“ไม่เอาจองกุก ให้โอกาสวีนะ วีต้องทำให้จองกุกรักได้แน่”
“เวลาสองเดือนที่ผ่านมามันก็พอจะรู้ได้แล้วนะว่านายไม่เคยทำให้ฉันรักได้อ่ะ ต่อให้มีเวลาเป็นชาติฉันก็ไม่รักนายหรอก ไปเหอะ”
“จองกุก ฮึก แต่วีรักจองกุกนะ”
“ถ้ามันจะต้องร้องไห้ทุกครั้งที่เราคุยกันนายก็ออกไปจากชีวิตฉันเหอะ อยู่ไปก็เจ็บป่ะวะ”
“ไม่เอาจองกุก วีรักจองกุกไม่ให้ไป”
“ปล่อยดิ่ว่ะ กูบอกกี่ครั้งแล้วว่ากูไม่ได้รักมึง จบนะ กูเบื่อที่จะบอกเลิกมึงแล้ว”
..ไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งเดียวที่จองกุกพูดคำที่ทำให้เขาเจ็บปวดแบบนั้น
..ฟังซะจนชินชา แต่เขาก็เลือกที่จะพยายามตื้อต่อไป เผื่อสักวันจองกุกจะกลับมา
..แต่คุณรู้มั๊ยหัวใจคนเราอ่ะต่อให้ชาแค่ไหนก็เจ็บอยู่ดี
“รีบๆหายนะครับวี พี่จินอยากเห็นรอยยิ้มสดใสของวีเร็วๆ” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างใบหูเล็กเบาๆเมื่อเห็นว่าผู้ป่วยเผลอหลับไปแล้ว ก่อนจะแอบหอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่
“อะแฮ่มๆๆ กูว่ากูเห็นอะไรแว๊บๆนะ ไหนบอกไม่รักไง ชื่นใจมั๊ยมึง” ชูก้าหัวเราะลั่นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองหน้าแดงยันหูเพราะถูกแซว
“รักไรมึง เอาจีมินไปนอนเลย” สั่งเสียงเข้ม
“นอนพ่องอ่ะ เพิ่งห้าโมงเย็นอยู่เลย ..จีมินครับแม่มีไรจะถาม” ประโยคแรกพูดกับจิน ส่วนประโยคหลังหันมาพูดกับจีมินที่ยังคงสนใจกีต้าร์ไม่เลิก
“ครับแม่”
“ถ้าฮยองของจีมินรักกับวี จีมินจะว่ายังไง”
“ไม่ว่าไงครับ เพราะวีก็น่ารักฮยองก็หล่อเหมาะสมกัน”
“น้านนนน ตอบถูกใจแม่มากลูกอยากได้อะไรบอกแม่มา” มือขาวขยี้ผมเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
“อยากให้แม่หอมแก้มจีมินเหมือนที่ฮยองหอมแก้มวี” ได้ยินดังนั้นชูก้าก็หัวเราลั่น ไม่ใช่อะไร เพราะแม้แต่เด็กยังเห็นเลยว่าในนี้มีผู้ร้ายแอบหอมแก้มผู้ป่วย ส่วนคนที่โดนจับได้ก็ได้แต่ส่งสายตาคาดโทษไปให้ไอเพื่อนหน้าขาวที่นั่งหอมแก้มน้องชายตัวเองหน้าระรื่น
“มึงอ่ะ น้องเปิดทางให้ขนาดนี้ก็ลุยเลยครับ ไม่ต้องลังเลแล้ว มึงอ่ะรักวีชัวร์เอาหัวชูก้าผู้น่ารักเป็นประกันเลย”
“…………………”
“ถ้าเขาลืมคนเก่าที่มีอดีดที่เจ็บปวดไม่ได้ มึงก็เป็นคนใหม่ที่ดีกว่าให้เขาจดจำสิ”
..คนใหม่ที่ดีกว่างั้นหรอ..
ความคิดเห็น