คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
“เขาคือใครกันที่ทำให้คุณต้องมาเจ็บปวดแบบนี้”
ตึก.. ตึก.. ตึก.. ตึก..
ฝีเท้าคู่หนึ่งก้าวอย่างไม่รีบร้อนตามทางเดินที่เงียบเฉียบ ในมือถือถุงขนมปังหอมกรุ่นที่เพิ่งออกมาจากเตาสดๆหมายจะนำไปให้น้องชายคนสำคัญของเขา มุมปากยกยิ้มเมื่อเดินสวนทางกับชายชุดกราวด์อย่างทักทาย เดินมาเรื่อยๆจนถึงที่หมาย
-2023 ปาร์คจีมิน-
หยุดมองป้ายชื่อที่หน้าประตูเพื่อความมั่นใจ ก่อนจะผลักบานประตูเข้าไป
“จีมิน ฮยองมาเยี่ยมแล้ว ขอโทษที่ฮ.. อ่าว ว” เสียงทักทายสดใสหยุดชะงักทันทีเมื่อคนที่อยู่บนเตียงนั้นไม่ใช่น้องชายของตนเอง แต่กลับเป็นผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งนั่งเหม่อๆอยู่
ขายาวรีบเดินออกไปที่หน้าประตูอีกครั้งเพื่อดูป้ายชื่อและเลขห้องอีกครั้ง
..ก็ไม่ผิดนี่หว่า แล้วในห้องนั้นใคร??
“เอ่อ.. ขอโทษนะครับ คือ นี่ห้องของจีมินใช่มั๊ย” ชะโงกหน้าเข้าไปถามอีกครั้ง ซึ่งคำตอบที่ได้รับก็คือความเงียบจากคนบนเตียง ทำให้เขาเริ่มทำตัวไม่ถูก แต่ก่อนจะได้ปิดประตูห้องออกไปก็มีเสียงหนึ่งเรียกไว้ก่อนทำให้เขากลับเข้ามาอีกครั้ง
“ฮยองมาแล้วหรอ ฮยองไปไหนมาทำไมไม่มาหาจีมินเลยตั้งสามวัน จีมินเหงามาก” เด็กชายตัวเล็กเดินเข้ามากอดฮยองของเขาด้วยความคิดถึง ก่อนจะพากันไปที่เตียงซึ่งก็ไม่ได้มีแค่เตียงเดียวแล้ว
“ฮยองขอโทษนะครับที่ฮยองไม่ได้มาเยี่ยมเลยเมื่อสามวันที่แล้วฮยองทำงานส่งอาจารย์มา” เขาตอบน้องไปตามความจริง ก่อนจะจัดแจงแกะถึงขนมปังแล้วยื่นให้น้องชายที่รับไปด้วยความดีใจ
“ขอบคุณครับ”
“จีมิน คนอีกเตียงนั้นคือใครหรอ”
“อ๋ออ วีฮะ หมอบอกว่าฝากให้จีมินดูแล เพราะจีมินเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ที่ต้องช่วยคนบนโลก ปล่อยลำแสงพิฆาต ย๊า!!!” จีมินทำแขนเป็นรูปบวกหันไปทางคนป่วยอีกเตียงทำเป็นปล่อยลำแสงอย่างสนุกสนาน
..อย่าเพิ่งงงครับ มันเป็นอาการปกติของคนที่อยู่โรงพยาบาลบ้าน่ะ
“สวัสดีนายชื่อวีหรอ”
“…………………”
“พี่ชื่อจินนะ”
“…………………”
“วีกินข้าวรึยัง กินขนมปังมั๊ย พี่จินซื้อมาเยอะแยะเลย” ยิ่งพูดก็เหมือนคุยกับอากาศเพราะคนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะตอบเลยสักนิด เอาแต่นั่งเหม่อมองกำแพง(?)
“วีไม่ยอมพูดหรอก จีมินเคยชวนคุยแล้ว ก็ไม่ยอมพูดกับจีมิน”
“แล้วเขาเป็นอะไรจีมินรู้รึเปล่า”
“ไม่รู้ฮะ” ตอบเสร็จก็หันไปต่อสู้กับอากาศต่อแล้วยืนหัวเราะคนเดียว จินเห็นน้องไม่ได้เป็นอะไรมากจึงให้ความสำคัญกับคนที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงแทน
..อะไรที่ทำให้คนน่ารักเป็นแบบนี้
“วีครับ หันมาคุยกับพี่จินหน่อย”
“…………………”
“แบร่ บรู้ววว บรึ๋มม บรุ๊ย” ลองทำหน้าตาน่าเกลียดๆตรงหน้าดูเพื่อเรียกร้องความสนใจแต่ก็ไม่ได้ผล มีแค่เพียงเสียงหัวเราะของจีมินที่หันมามองเท่านั้นเอง
“1+1 ควีโยมิ” มือหนาทั้งสองข้างชูนิ้วชี้ขึ้นมาจิ้มที่แก้มผู้ป่วย
“2+2 ควีโยมิ” เพิ่มนิ้วกลางขึ้นมาแล้ววางมือตัวเองไว้บนหัวเป็นหูกระต่าย
“3+3 ควีโยมิ” คราวนี้ทำมือเป็นรูปโอเคแล้ววนเข้าวนออกที่ดวงตา
“4+4 ควีโยมิ” ชูสี่นิ้วไว้ใต้คางแล้วกระดิกนิ้วไปมา
“5+5 ควีโยมิ” มือทั้งสองจับหน้าของผู้ป่วยให้หันมาทางตัวเอง ดวงตาสองคู่สบประสานกัน ก่อนคนที่ตอนแรกไม่ยอมปริปากพูดก็ขยับปากบ้าง ทำเอาคนที่พยายามมาตั้งนานยกยิ้มอย่างดีใจ
“จ จ จอง…”
“ไม่ใช่นะ พี่ชื่อจินต่างหาก ไม่ใช่จอง”
“จอง ฮึก.. จอง จ.. ฮึก” ผู้ป่วยตัวเล็กเบะปากร้องไห้ออกมาทำเอาร่างสูงเริ่มทำตัวไม่ถูก
“อย่าร้องนะ วีครับ อย่าร้องนะ โอ๋” นิ้วโป้งรีบเกลี่ยน้ำตาออกให้อย่างเก้ๆกังๆ
“ฮึก ไม่ให้ไป จองกุก ฮือออ ได้ยินมั๊ยวีไม่ให้ไป!!! ฮืออ จองกุกอา!!” ผู้ป่วยตัวเล็กร้องไห้ฟูมฟายพร้อมดีดดิ้นตัวไปมา จินจึงรวบตัวอีกคนเข้ามาให้อ้อมกอดแล้วล็อกไว้แน่น
“ทำไงดีฉันจะร้องตามแล้วนะ อย่าร้องสิ”
“ฮยอง ฮืออ วีเป็นอะไร จีมินกลัว”
นี่เขาลืมไปได้ยังไงว่าในห้องนี้มีน้องชายเขาอีกคน!
“จีมินอย่าร้อง กดออดเรียกหมอให้ฮยองหน่อย แบบที่ฮยองเคยสอนน่ะ เร็ว!” ทำกลางความวุ่นวายเด็กน้อยรีบตั้งสติแล้ววิ่งไปที่หัวเตียง กดออดเพื่อเรียกหมอให้เข้ามาช่วยด้วยมือที่สั่นเทา
ไม่นานนักคุณหมอวัยกลางคนก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับพยาบาลและบุรุษพยาบาล บุรุษพยาบาลรีบช่วยล็อกตัวของผู้ป่วยไว้อย่างรู้หน้าที่ ส่วนพยาบาลก็ส่งเข็มฉีดยาหลอดใหญ่ไปให้คุณหมอ ก่อนจะจับแขนเล็กไม่ให้ขยับ และเมื่อเข็มถูกสอดเข้ามาใต้ผิวหนัง จนกระทั่งดึงออกไปทุกอย่างก็เงียบสงบ เหลือเพียงเสียงสะอื้นของจีมินซึ่งคุณพยาบาลก็เข้าไปกอดปลอบแล้วเอาเข้านอนแล้ว
“หู้ววว ว ตกใจหมด” ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะเขาไม่เคยเจอผู้ป่วยอาละวาดระยะประชิดแบบนี้ เคยแต่ได้ยินเสียงจากห้องอื่นๆ ซึ่งเขาก็ไม่เคยจะสนใจอยู่แล้ว
“ฮ่าๆตกใจละสิครับ หมอต้องขอโทษด้วยนะที่ย้ายเขามาโดยไม่บอกคุณก่อน” หมอเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“เขาน่าสงสารนะครับ เป็นแบบนี้แล้วยังไม่มีญาติมาติดต่อเลย แม้แต่คนที่นำเขามาส่งยังไม่มาเยี่ยมเลย”
“ผมได้ยินเขาเรียกหาคนที่ชื่อจองกุกอ่ะครับหมอ แล้วก็เหม่อตลอดเลย คุยด้วยก็ไม่คุย”
“ก็อย่างนี้แหละครับ เคสนี้ก็มีเยอะเหมือนกัน คนที่ชื่อจองกุกคงสำคัญกับเขามาก ไม่ก็ทำอะไรกับเขาไว้แหละเขาถึงเป็นแบบนี้ หมอยังไม่พบญาติหมอก็ยังไม่ทราบสาเหตุเท่าไรมีแต่สันนิษฐานไว้” หมออธิบาย
“แล้วเขามีสิทธิ์จะหายใช่มั๊ยครับ”
“มีสิทธิ์ครับ เราก็ต้องหากิจกรรมให้เขาทำ ให้เขาลืมเรื่องที่ทำร้ายจิตใจเขาไปน่ะครับ”
“อ่อ ครับๆ”
“โอเค ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะครับ”
“คัรบ ขอบคุณครับ” ร่างสูงโค้งตัวให้คุณหมออย่างขอบคุณก่อนจะเดินมาที่เตียงของจีมิน
“หลับซะนะครับคนดีไม่ต้องกลัวแล้วนะครับ เป็นลูกผู้ชายต้องไม่ร้องนะครับ” ลูบหัวปลอบใจเด็กน้อยที่กำลังจ้องเขาอยู่ตาแป๋ว
“ฮึก ครับจีมินจะไม่ร้องจีมินเป็นลูกผู้ชาย”
“ดีมากครับ” เมื่อรอจนแน่ใจว่าน้องชายหลับสนิทแล้วจินจึงเดินมาทางผู้ป่วยอีกเตียงหนึ่ง
มือหนาเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าน่ารักของผู้ป่วยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงไปกระซิบบางอย่างให้คนที่นอนสลบอยู่ฟัง แม้จะรู้ว่าเขาจะไม่ได้ยินแล้วก็ตาม
“ฉันอยากเป็นคนทำให้นายหายนะ นายต้องหาย”
----------------------------------------------------------------------------
“สวัสดีครับวี วันนี้เหม่ออีกแล้วนะ”
..ผ่านไปสามวันแล้วที่เขาเข้ามาเจอผู้ป่วยในสภาพเดิมๆ วีไม่ดีขึ้นเลย
“วันนี้ฮยองซื้อแอปเปิ้ลมาด้วย อร่อยมากเลยนะ จีมินกืนไปตั้งสองลูกแหนะ”
“……………………”
“วีลองชิมดูนะ อ่ะ อ้ามมม” แอปเปิ้ลชิ้นพอดีคำถูกจ่ออยู่ที่ปากของผู้ป่วย แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ แอปเปิ้ลคำนั้นจึงเปลี่ยนเป้าหมายมาเข้าปากคนป้อนแทน
“ฮยองลองพูดคำว่าจองกุกสิ ได้ผลนะจีมินลองแล้ว วีหันเลย” เด็กน้อยที่สนใจแต่แอปเปิ้ลแสนหวานหันมาบอกกับฮยองของเขา จินลังเลนิดหน่อย แต่ก็ลองทำตามดู
“จองกุก..”
ขวับ!!
ได้ผล! แทบจะทันทีที่คนตัวเล็กหันมา แต่มันมีข้อเสียตามมาด้วยคือน้ำใสๆที่ไหลมาจากดวงตาที่เหม่อลอยนั่น ทำเอาเขาอยากตบปากตัวเองเป็นร้อยรอบ เขาไม่น่าทำตามที่จีมินบอกเลยจริงๆ
“ฮึก ไม่เห็นมีเลย ฮึก ไหนล่ะจองกุก จองกุกอยู่ไหน ฮืออ จองกุก”
“วีไม่เอาอย่าร้อง พี่จินขอโทษ ขอโทษนะครับ อย่าร้องนะ” แขนแกร่งโอบกอดผู้ป่วยตัวเล็กอย่างปลอบประโลม พร้อมโยกตัวไปมาเหมือนปลอบเด็ก
“วีอยากหาจองกุก ฮืออ จองกุกอยู่ไหน ฮึกๆ” พูดพร้อมสะอื้นอย่างน่าสงสาร ส่วนจีมินที่เห็นฮยองของเขากอดปลอบเพื่อนร่วมห้องอยู่จึงเข้าไปกอดด้วย
“อย่าร้องนะเพื่อนเป็นลูกผู้ชายต้องห้ามร้อง ดูแบบเราสิ”
“ฮึก จะไปหาจองกุก ฮืออ จองกุกอยู่ไหน ฮึกๆ ฮืออ”
ร้องไห้ได้ไม่นอนก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน จีมินก็เช่นกัน
“จริงๆเลยพวกนายนี่หลับคากอดฉันหมดเลย” ถึงปากจะบ่นแต่ก็จัดท่านอนให้ผู้ป่วยทั้งสองอยู่ดี
..นอนเตียงเดียวกันไปก่อนก็แล้วกัน
“ใครกันคือจองกุกคนที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ เขาใจร้ายจัง”
“ขอให้นายหายไวๆนะน้องๆของฮยอง” ก้มลงหอมแก้มนุ่มของน้องชายตัวเองก่อนจะหันไปหอมแก้มผู้ป่วยอีกคน แต่ทว่าคนตัวเล็กขยับหน้ามาพอดีทำให้โดนปากไปเต็มๆ
ย้ำว่า! เต็มๆ!!
“หืออออ “
“ข ขอโทษ คือปากพี่มันไปโดนเองนะไม่ได้ตั้งใจ คือ…” รีบขอโทษขอโพยอีกคนอย่างร้อนรน และก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ คิม ซอกจิน
ความคิดเห็น