คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 7
/ ปึ้งงงงงงงง~~!!!!!!!! /
“คชา!! ฉันว่าฉันเคยบอกแล้วนะ!” เต๋าเดินมาตบที่โต๊ะพร้อมกระชากข้อมือเล็กของคชาให้ออกมาจากตักเบียร์
“.. ตะ.. เต๋า .. ฮึก ” คชาน้ำตาซึม เพราะทั้งเจ็บที่ข้อมือ ทั้งกลัวเต๋า
“ไอเต๋า... แกปล่อยมือคชาเลยนะเว้ยย คชามันเจ็บ” ต้นตะคอกพร้อมลุกขึ้นจ้องหน้าเต๋า
“แกจะทำไมไอต้น... เจ้าตัวมันไม่ร้องสักแอะ คชาเป็นของกู กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู!!” เมื่อพูดจบเต๋าก็กระชากมือคชาให้เดินตามตัวเองไปทันที ส่วนต้นจะตามไปแต่โดนเบียร์รั้งไว้ซะก่อน
“ต้นอย่าไปเลย.. ถ้าไปคชาจะโดนทำร้ายมากกว่านี่นะ” เบียร์พูดแค่นั้นต้นจึงกลับมานั่งที่อย่างโดยดี
“เต๋า!! ... เต๋าจะไปไหนอ่ะ เต๋า!!!” จอยที่เห็นเต๋าเดินลากคชาไปจึงตะโกนถาม และทำท่าจะวิ่งตามไป แต่ต้นพูดขัดขึ้นมาก่อน
“คนเค้ามีเรื่องต้องเคลียร์กันยังไปจุ้นอีก”
“ฉันไม่ได้จุ้น! ด่าฉันอยู่นั้นแหละ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน!” จอยที่เริ่มทนไม่ไหวแล้วที่จะต้องโดนคำพูดจิกกัดของต้น จึงเริ่มสวนบ้าง
“หึ!! เต๋าไม่อยู่ก็เผยธาตุแท้ออกมาเลยนะ”
“ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้แหละ ที่ฉันไม่ว่าแกกลับ เพราะฉันยังพอมีมารยาทไง แต่ตอนนี้ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้ว!”
“มีมารยาทไม่เผยธาตุแท้ หรือทำตอแหลให้เต๋าคิดว่าเป็นคนดีล่ะจ๊ะ” จอยเมื่อได้ยินก็สั่นเป็นเจ้าเข้าทันที แล้วชี้หน้าต้น
“มันจะมากไปแล้วนะ !!”
“มันไม่มากหรอกสำหรับคนอย่างเธอ.. ไปกันเถอะเบียร์ สงสัยช้างจะตกมัน” พูดจบต้นก็ลากเบียร์ออกมาจากที่ตรงนั้นทันที ซึ่งเหลือแค่จอยที่ยืนเจ็บใจอยู่ตรงนั้น
.
.
.
“เต๋า... เต๋า.. ปล่อยคชาก่อน คชาเจ็บ .. โอ๊ยยย~!!” คชาร้องขึ้นเพราะเต๋าเหวี่ยงคชาลงพื้นอย่างแรง ซึ่งพื้นที่ตรงนี้ไม่มีคนอยู่เลย
“ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งของๆฉัน” เต๋าตะคอกใส่หน้าคชาอย่างไม่พอใจ
“..ขอโทษ .. คชาขอโทษ คชาไม่ได้ตั้งใจ” คชาลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยคำขอโทษ
“เหอะ!! ไม่ตั้งใจ แต่ที่ฉันเห็นมันคืออะไร จะบอกว่าตูดมันนั่งเองรึไง”
“ไม่ใช่อย่างงั้น...” ยังไม่ทันจะพูจบเต๋าก็แทรกขึ้นทันที
“แล้วมันยังไง ... นายบอกกับพ่อกับแม่เองนะว่าจะมาเป็นของๆฉัน ฉันจะทำไรกับนายก็ได้ .. แต่นี่ฉันไม่ชอบนายก็ยังจะทำ ร่านนักหรอ!!”
“ฮึกๆ ฮือออ ..คชาไม่ได้ร่าน ฮืออ คชาไม่ได้อยากทำ ฮึกๆ คชาขอโทษ คชาเป็น ฮืออ ของเต๋าคนเดียว ฮึกก อืออ” คชาร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร .. ส่วนเต๋าก็เดินออกไปทันที ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้คชายืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งออดดังให้เข้าเรียน
.
.
.
วันนี้ภายในห้องเรียนก็ดูเป็นปกติดี ครูผู้สอนก็ทำการสอนตามหน้าที่ของตัวเองไป ส่วนนักเรียนในห้องก็ตั้งใจเรียนบ้าง ไม่ตั้งใจบ้างเหมือนทุกวัน แต่มันมีบางอย่างที่แปลกไป ..
แพรวากับเฟรมที่ต้องสวีทกันทุกวัน หยอกล้อเล่นกันตามประสาคนรักกัน แต่วันนี้แพรวากลับซึมไป ส่วนเฟรมก็ตั้งใจเรียนจนผิดปกติ ที่แพรวาซึมไปเพราะ เฟรมที่ต้องเป็นฝ่ายง้อตลอดกลับนิ่งเฉย ไม่พูดกันให้รู้เรื่อง ส่วนแพรวาก็ยังมีทิฐิอยู่ รอเฟรมมาง้ออยู่ฝ่ายเดียว แต่เฟรมกลับไม่แม้แต่คุยหรือมองหน้าเลย ตอนเช้าก็หนีไปไหนก็ไม่รู้ และที่สำคัญ .. ไม่ไปรับแพรวาที่บ้าน
“อึก .. ฮึก .. อะแฮ่มม .. อึก” แพรวากลั้นเสียงสะอื้นเต็มที่ เพื่อไม่ให้เฟรมได้ยิน แต่น้ำตากลับไหลพรากออกมามากมาย โดยที่เฟรมไม่เห็นมัน..
.
.
..ทางด้านเต๋า
“จอย... ฉันขอโทษนะที่เดินออกมาไม่รอก่อน” เต๋าเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก.. วันนี้เต๋าขอไถ่โทษโดยการพาไปเลี้ยงข้าวเย็น สองต่อสองแล้วกัน”
“อ่าวว.. แล้วคชาล่ะ?”
“เดี๋ยวให้กลับบ้านเอง มันคงไม่หลงหรอก”
“อืม.. งั้นก็ได้ค่ะ ^^ ” จอยตอบรับอย่างอารมณ์ดี
.
.
...มาทางด้านคชากันบ้าง
คชานอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ โดยมีแขนรองต่างหมอน น้ำตาก็ค่อยๆซึมออกจากหางตาเรื่อยๆเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า ... คชาทำให้เต๋าโกรธอีกแล้ว คชาเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องจริงๆเลย ..คิดไปคิดมาก็เริ่มปวดหัวขึ้นเรื่อยๆ และมีอาการปวดท้องแทรกขึ้นมาด้วย เพราะเมื่อเช้าพึ่งกินข้าวไปคำเดียวเอง
มือเล็กข้างหนึ่งกุมท้องแน่นเพื่อจะคลายความปวดท้อง ส่วนมืออีกข้างก็จิกทึ่งหัวตัวเองแน่นเพราะอาการปวดหัวเริ่มรุมเร้าขึ้นมา ..สักพักอาการเหล่านั้นก็บรรเทาลงไปบ้าง
ส่วนต้นก็ไม่ได้สังเกตคชาเลย เพราะมัวแต่ตั้งใจเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อย่างเมามันส์
.
.
.
แล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงเมื่อเวลาเรียนคาบเช้าทั้งหมด 3คาบ ก็ได้หมดไปแล้ว ถึงเวลาพักกลางวัน.. นักเรียนในห้องก็ได้ถยอยกันออกไปทีล่ะกลุ่มสองกลุ่ม
“ป่ะ! ไปกินข้าวกันเถอะ” เบียร์พูดพร้อมบิดขี้เกียจเพราะนั่งจดตามที่อาจารย์สอนตั้ง 3 คาบติด ทั้งๆที่อาจารย์ไม่ได้สั่ง -*-(จะขยันไปไหน)
“คชาๆ ตื่นเร็ว ชา.. คชา!!” ต้นปลุกคชาที่นอนตั้งแต่คาบแรก
“หืมมม.. พักแล้วหรอ” คชาถามอย่างงัวเงีย พร้อมขยี้ตาที่บวมเป่ง
“อืม ไปกินข้าวกัน คชาไม่ได้กินตั้งแต่เช้าหนิ เดี๋ยวต้องปวดท้องแน่เลย ดูสิเนี่ยตาบวมด้วย เจ็บมั๊ย?” เบียร์เอ่ยอย่างเป็นห่วง
“คชาไม่เจ็บหรอก .. ไปกันเถอะ เดี๋ยวเพื่อนจะรอนาน” เมื่อคชาพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ส่วนต้นและเบียร์ก็ลุกขึ้นบ้างแล้วพากันไปที่โรงอาหาร ....
เมื่อต้น คชา และเบียร์มาถึงที่โรงอาหาร ทุกคนที่นั่งรอยู่ ก็พากันไปซื้อข้าวทันที ... จากนั้นก็มานั่งกินกันที่โต๊ะ โดยที่นั่งมันเริ่มแปลกไปจากเดิมมาก!
“พี่แพรวสลับที่กัน ผมอยากนั่งกับพี่ไทด์” เฟรมเอ่ยขึ้นขณะที่แพรวากำลังจะมานั่งข้างตน
“เฟรม.. แกยังไม่เคลียร์กับแพรวาอีกหรอ” แพรวถามเฟรมเบาๆ แต่เฟรมไม่ตอบ กลับตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว
“เอ่อ.. คชา แพรขอนั่งด้วยนะ” แพรวาเดินไปขอคชา เพราะมีที่ว่างอยู่อีก
“อืมม ได้สิ”
“นี่!! พี่ต้น ไม่คิดจะคุยกับผมเลยหรอ นั่งเงียบอยู่นั้นแหละ” เจมส์พูดขึ้น ทั้งๆที่กินข้าวเต็มปาก
“ ........... ” ต้นเงียบ
“พี่ต้นคร้าบบบ ถ้าเมื่อวานเจมส์ทำให้พี่โกรธหรอ เจมส์ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ .. หายโกรธ นะครับ นะๆๆ” เจมส์เกาะแขนต้นพร้อมเอาหัวถูไปมาตรงหัวไหลเล็กอย่างอ้อนๆ
“อย่ามาทำแบบนี่ รำคาญ! กินข้าวไปเลย ไป!”
“โห ~ พี่ต้นอ่า อย่างอนเลยนะ น้าๆๆ” เจมส์ยังคงอ้อน
“เออๆๆ กินข้าวไปเลย อย่าเวิ่น ฉันไม่ได้งอนอะไรแกทั้งนั้นแหละ”
“เย้~ พี่ต้นน่ารักที่สุดเลย” พูดจบก็กินข้าวต่อ..
.
.
“คชาเป็นอะไรรึเปล่า” แพรวาทักขึ้นเมื่อเห็นคชากุมท้อง และกัดปากแน่น ซึ่งนั้นทำให้เบียร์หันมาสนใจทันที
“ปวดท้องหรอ ?” เบียร์ถาม ซึ่งคชาก็พยักหน้าเล็กน้อย
“มันแสบนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ดีขึ้นแล้วล่ะ” คชาบอกพร้อมกินข้าวต่อ พอกินไปสักพักอาการปวดท้องก็เริ่มทุเลาลง
“โรคกระเพาะแน่เลย ไหวแน่นะ? ” เบียร์ถามเพื่อความแน่ใจ คชาจึงพยักหน้าตอบ
“แพรวา.. ยังไม่เคลียร์กับเฟรมหรอ” คชาถามขึ้น
“อืม.. เฟรมไม่ยอมคุยกับแพรเลย ไม่มาง้อด้วย แพรจะต้องทำไงดีอ่ะคชา แพร ฮึกก แพรไม่อยากให้เป็นแบบนี้อ่ะ ฮืออ แพรแค่ อึก หึงเฟรมแค่นี้เอง ฮืออ” แพรวาโผกอดคชาแน่น ซึ่งคชาก็กอดตอบ
“ไม่เป็นไรนะ .. เฟรมไม่ง้อแพรแต่แพรไปง้อเฟรมก็ได้หนิ”
“ใช่ๆพี่แพร เจมส์ว่านะพี่แพรแค่ไปง้อนะ อ้อนนิดอ้อนหน่อยพี่เฟรมเค้าตั้องใจอ่อนอยู่แล้ว ขนาดเจมส์ง้อพี่ต้นยังหายเลยเมื่อกี้ พี่แพรอย่าร้องเลย หาบรรยากาศดีดีนะ แล้วก็ง้อเลย เจมส์เอาใจช่วยนะพี่”
“แต่พี่ ฮึก พี่ไม่เคยง้อเฟรม...” แพรวาผละจากกอดคชา
“นั้นแหละดี พี่เฟรมเค้าคงแบบตกใจ ช๊อคคาที่เลยก็ได้นะพี่ เลิกร้องแล้วก็กินข้าวต่อเถอะ เดี๋ยวก็เรียนแล้ว”
“งั้นก็ได้... เย็นนี้พี่จะง้อเฟรม” พูดพร้อมทำสายตามุ่งมั่นมาก! แล้วก็กินข้าวต่อ...
ความคิดเห็น