คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Your life ไม่อยากได้ฉันขอนะ :: Chapter 9
Chapter 9
‘ใบสั่ง SNP03’
‘เอาตัวมาเด็กพิเศษคนนั้น’
“อีกไม่นานแบมแบมก็เปิดเทอมแล้ว” ขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นอยู่กับแบมแบมในห้องเขาก็เดินเข้ามาบอกนิ่งๆ ส่วนเรื่องแผลของผมมันหายไปได้สักพักแล้วล่ะ
“โหยย หนูแบไม่อยากไปเลยมาร์ค” เด็กน้อยโอดครวญ พรางเลื้อยตัวมานอนบนตักผม นับวันดูเหมือนแบมแบมจะยิ่งติดผมขึ้นเรื่อยๆนะ
“แล้วนายจะเรียนต่อมั๊ย” เขาเปลี่ยนเป้าหมายมาถามผมแทน
“คงไม่แล้วล่ะ”
“ปฏิเสธไม่ทันแล้ว ฉันเตรียมให้แล้ว”
“เอ้ยยย ย ! ได้ไง ผมยังไม่ตกลงเลย”
“เรียนไปเหอะ อยู่อย่างนี้มันยิ่งทำให้นายโง่ขึ้นทุกวัน”
“นี่คุณ!”
“เอาเป็นว่าตามนั้น” พูดจบเขาก็ไป
“คุณเดี๋ยว! คุณ! ให้ตายเหอะ เผด็จการที่สุด”
สุดท้ายก็มาจนได้สิ่งที่เรียกว่า มหาวิทยาลัย เหอะๆ หลงเป็นชั่วโมงกว่าจะเจอเล่นเอาเหงื่อตกเลยทีเดียว เขาก็ไม่มาส่งด้วยนะ มหาลัยก็ใหญ่อย่างกะโลกทั้งใบจะเจอตึกที่เรียนมั๊ยเนี่ย ตอนมาก็บอกแค่เข้ามาก็เจอ
เจอไร ??? มีหมานั่งเกาคางตัวเองอยู่หนึ่งตัวน่ะ
“อย่าบอกนะว่าตึกนี้” เดินเข้ามาไม่กี่ก้าวก็มีตึกเรียนอยู่ทางซ้ายมือตึกแรก คงจะใช่มั้งนะ
ผมเดินเข้าไปในตัวตึกอย่างกล้าๆกลัวๆ รอบข้างก็มีแต่คนหน้าตาออกแนวเถื่อนๆนั่งสูบบุหรี่เหม็นฉุนไปทั่วทั้งตึก ขณะที่ก้าวขาไปก็รับรู้ได้ถึงสายตาแปลกที่มองมาทำเอาผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองทาง
ที่นี่น่ากลัวเป็นบ้า
“เห้!! นายอ่ะ” ใครคนหนึ่งรูปร่างสูงผอมผมสีบรอนด์เรียกผมไว้ก่อนที่ร่างขอแงเขาจะมาขวางทางเดินไว้ ผมเหลือบมองหน้าเขาเล็กน้อยและพยายามเบี่ยงตัวหลบเพื่อเดินทางอื่นแทน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ
“ม มีอะไรกับผม”
“ทักแค่นี้ทำหยิ่งหรอ เด็กใหม่ป้ะมึง ไม่เคยเห็นหน้าว่ะ” มันเชยคางผมขึ้นมามองหน้าให้ชัดๆก่อนจะสะบัดมือออก “ติ๋มว่ะ”
“รับน้องหน่อยมั๊ย ติ๋มๆงี้หนุกดี เห้ยมึง!” จบคำพูดมันพวกที่เหลือก็พากันกรูเข้ามาจนผมตกใจ ส่วนกลุ่มอื่นที่นั่งอยู่แถวนั้นก็ไม่คิดจะมาห้ามแต่อย่างใด ปล่อยให้ผมโดนรุมอยู่อย่างนั้น
แต่ใครจะยอมละ สัญชาตญาณผมก็บอกให้สู้แหละ ถึงแม้จะเสียเปรียบก็เหอะ
“อ๊ะ! อึกก...” ขณะที่ผมสอดสายตาหันไปเจอไม้ท่อนหนึ่งพอดี ไม่ทันได้ระวังจึงโดนใครคนหนึ่งกระชากหัวจนหงายหลังไปกองกับพื้นจากนั้นก็โดนเตะอัดท้องไปทีหนึ่ง
“หยุดนะมึง !” เสียงใครคนหนึ่งร้องห้ามช่วยชีวิตผมไว้ แต่ไม่ทันเท้าของไอหัวสีบรอนด์คนเดิมที่มันเตะลงที่สีข้างผมอย่างแรงจนกลิ้งไปแทบเท้าของคนที่มาช่วยผมไว้
แผลเก่าเพิ่งหาย ได้แผลใหม่อีกแล้ว
“ยุ่งไรด้วยวะไอหน้าจืด”
“ก็ไม่อยากยุ่งถ้ามึงไม่มาทะเลาะกันขวางทางเดิน”
ฟึ้บบ บ
ก้อนหินก้อนหนึ่งถูกเขวี้ยงมาทางคนที่ช่วยชีวิตผมไว้ โดยหนึ่งในคนที่รุมกระทืบผมจนผมตกใจถึงกับยกมือขึ้นมาปิดหน้า แต่คนที่ถูกเล็งเป็นเป้าหมายกลับยืนเฉยๆไม่ยอมหลบ
“อ่อน ปาไม่เคยจะโดน เบื่อเสวนา” เขายื่นมือมาตรงหน้าผม ซึ่งผมไม่ลังเลเลยที่จะจับมันและลูกขึ้นมา
“ไปกันเถอะนาย” เขาดึงเสื้อผมให้ตามไป จ้ำเอาๆจนผมตามแทนไม่ทัน
“ไอเอ๋อ ฝากไว้ก่อนเหอะ!”
คนตัวเล็กที่ช่วยผมไว้ลากผมมาถึงห้องพยาบาลที่ไม่มีใครอยู่ เขาจัดการหาอุปกรณ์ทำแผลอย่างชำนาญ ก่อนจะวางลงตรงหน้าผม
“จัดการเองแล้วกันที่นี่ไม่มีครูพยาบาล”
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณเบาๆก่อนจะลงมือทำแผลให้ตัวเองอย่างทุลักทุเล
“อ๊าา า แสบ ซื้ดดดด โอ้ยย แสบๆๆ” อื้อหืออ แสบน้ำตาเล็ด ทำไมตอนไอโหดทำถึงไม่เจ็บเท่านี้เนี่ย
“มานี่ เห็นแล้วรำคาญลูกตา” คนที่ยืนมองอยู่นานแล้วเดินเข้ามาแย่งอุปกรณ์ทุกอย่างไว้กับตัว แล้วลงมือทำซะเองเลย ...มือเบากว่าตอนที่ตัวเองทำเยอะเลย
“ขอบคุณอีกครั้งนะ”
“อือ คราวหลังทำไมเป็นก็บอก”
“ฮะ”
“......................”
“ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอ” ผมถามเพื่อทำลายความเงียบขณะที่เขากำลังเก็บอุปกรณ์
“ยองแจ แล้วนาย..”
“แจ็คสันครับ”
“อืออ”
หลังจากบทสนทนานั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรกันอีกเลย ยองแจพยุงผมมาเข้าห้องเรียนเสร็จ เขาก็หยิบแว่นหนาเตอะขึ้นมาใส่ พร้อมตั้งใจฟังอาจารย์ที่กำลังบรรยายอยู่ในห้อง ในมือก็จดเลกเชอร์ไปเรื่อยๆ
บรรยากาศในห้องก็วังเวงชอบกลเพราะที่นั่งเรียนก็มีอยู่สองคนเนี่ยแหละ กับอาจารย์อีกหนึ่ง
“คุณชเว วันนี้มีไวรัสตัวใหม่มาให้ทดลอง เชิญด้วย วันนี้พอแค่นี้” เสียงแหบแห้งของอาจารย์วัยกลางคนบอกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะออกจากห้องไปเหลือพวกผมไว้สองคน
“ยอกแจรอด้วย!” ผมตะโกนเรียกเมื่ออยู่ๆคนตัวเล็กรีบลุกพรวดพราดออกมามา แต่เขากลับห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้องตามมา ฉันจะไปทำในสิ่งที่คนโง่อย่างนายไม่รู้เรื่อง”
ห ห๊ะ!!! เพิ่งจะเจอกันเขาด่าผมว่าโง่
เหมือนไอโหดนั้นไม่มีผิดเลย เหอะ
ผมค่อยๆเดินเอื่อยๆออกมาจากตัวมหาลัยอย่างไม่รีบร้อน อะไรมันจะหน้าเบื่องอย่างนี้
... แต่เหมือนผมจะคิดอะไรออกนะ
... หนี .. ใช่หนี หนีจากไอโหด
คิดได้ดังนั้นผมจึงกับเข้าไปในคณะอีกครั้งแล้วต้องตามหาตัวยองแจให้พบ
“ย ยองแจ ” กว่าจะเจอเล่นเอาหอบเหมือนกัน
“ตามมาทำไม” ถามทั้งๆที่สายตายังไม่ละไปจากหน้าจอโน้ตบุ๊คส์
“วันนี้ผมขออยู่บ้านคุณได้มั๊ย”
“ไม่” แทบจะทันทีที่เขาปฏิเสธออกมา เล่นเอาผมใจแป้วเลย
“นะๆ นะครับ”
“ไม่” เสียงดังฟังชัดยืนยันคำเดิมทำให้ผมถอดใจ จะกลับไปหรือหาที่อยู่อื่นดี นี่ผมมีโอกาสได้หนีแล้วนะ
เหมือนเดิม สุดท้ายก็ต้องมายืนอยู่หน้าซอกตึกลึกลับนี่ ผมคงมีดวงต้องอยู่กับเขาจริงๆล่ะมั้งเนี่ย เฮ้อออ
“เข้า...... ไม่เข้า..... เข้า....... ไม่เข้า....... หนี....... ไม่หนี...... เข้า..... ไม่ข..”
แกร๊ก!
“ข เข้า.. -0-” เอ๋อรับประทานสิครับที่เจ้าของเรือนผมสีแดงเปิดประตูออกมาสบตากับผมพอดี
“ยืนทำบ้าอะไร เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก” เขากระชากคอเสื้อผมเข้าไปโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ผมเซไปชนเขาเต็มๆ
“บอกดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องกระชาก ยิ่งเจ็บตัวอยู่”
“....................” เขามองหน้าผมนิ่งไม่พูดอะไร ก่อนที่นิ้วสากจะจิ้มลงมาที่แผลมุมปากของผม
“โอ้ยย ย เจ็บนะคุณ ซี้ดดดด”
“หึ! โง่” เอ้าา า โดนด่าว่าโง่อีกและ
“มหาลัยบ้าอะไรก็ไม่รู้เข้าไปก็โดนเลย” ผมพึมพำเบาๆขณะที่เดินตามเขาเข้าไปในห้อง
“เดี๋ยวก็ชิน”
“นี่ถ้าไม่ได้ยองแจช่วยนะเละแน่ คุณให้ผมออกเหอะผมยอมโง่ ระบบซอฟต์แวร์อะไรก็ไม่รู้”
“อย่าบ่นให้มาก รำคาญ”
“หุยย อะไรก็ไม่รู้ทำไมไม่เรียนเองเลยวะ”
ปึ้กก ก!
หมอนใบโตถูกเขวี้ยงมาโดนกลางหัวผมอย่างจัง
“พูดมาก”
“เจ็บนะคุณ!”
“ออกไปกินข้าวได้แล้ว และหยุดบ่นสักทีแบมแบมนอนอยู่” ผมหันขวับไปบนเตียงทันทีที่เขาพูดจบ จริงอย่างที่เขาบอก เด็กน้อยกำลังหลับพริ้มอยู่บนเตียงทั้งชุดนักเรียนซึ่งผมไม่ทันได้สังเกตตอนเข้ามา
“แล้วคุณไม่กินหรอ”
“.......................” เขาไม่ตอบเพียงแต่เดินไปที่โต๊ะอาหารเท่านั้นแล้วลงมือกินข้าวต่อ เหมือนเพิ่งกินค้างไว้
“เห้ยไอมาร์ค! นั่นข้าวหนูเนียร์กู กูอุตส่าห์ตัก มึงไปตักใหม่เลย” คนที่เข้ามาใหม่โวยวายลั่นเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองนั่งกินข้าวที่ตนอุตส่าห์ตักให้แฟนสบายใจเฉิบ
“ไปตักใหม่สิ”
“เออ! เชิญมึงสองผัวเมียกินกันตามสบายเลยครับ กินทีหลังก็ได้”
“ขอบใจ”
“หน้าด้านมากมึง” ด่าออกไปแต่ดูเหมือนไอคนผมแดงจะไม่สะทกสะท้านสักนิด เจบีจึงเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับห้องเหมือนเดิม
“นั่งดิ่ยืนเอ๋อทำไม”
“ครับ” ผมนั่งลงตังข้ามกับเขาก่อนจะยกช้อนซึ่งขาดว่าน่าจะเป็นจานของเจบีที่ตักไว้
“ได้ข่าวคณะนี้คนจะเข้าไปเล่นไวรัสได้มันยากมาก”
“ห๊ะ?”
“ทำไงก็ได้ให้ได้เข้าไปในส่วนนั้น”
“ผมงง”
“อย่าโง่ ฉันส่งนายไปเรียนนายต้องทำให้ดีที่สุด”
“..................”
“เข้าใจนะ”
ถ้าตอบว่าไม่เข้าใจจะถูกตบฟันร่วงมั๊ย
“แล้วข้าวเมื่อไรจะกินได้” นั่งกินกันไปได้สักพักเขาก็ทักขึ้นมา
“ก็เป็นแผลมันเจ็บตอนโดนช้อน”
“เอามานี่!” เขาแย้งช้อนออกไปจากมือผม ก่อนจะตักข้าวคำโตแล้วยัดเข้ามาในปาก!
“โอ้ยยยยยยย ยย ย เจ็บฮึก เจ็บ” น้ำตาเล็ดเลยไอบ้า ยัดมาได้
“อย่าสำออย รีบๆกินเดี๋ยวพาไปข้างนอก”
“ไปไหน ไปทำไม”
“เดี๋ยวก็รู้”
“แล้วก็ไม่ต้องคิดหนีอีกล่ะ ไม่สำเร็จหรอก”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น