คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 4
“พี่ว่าผมได้แต่อย่าว่าพี่จอยดิ!” เจมส์พูดออกมาด้วยความโมโหเล็กน้อย
“ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ !!”
“พี่ยังไม่รู้จักพี่จอยดี ก็อย่าไปว่าเขาดิ ผมเป็นน้องของพี่จอย ผมรู้ดีว่าพี่จอยเป็นคนยังไง พี่จอยเป็นคนดีจะตาย พี่จอยเป็นพี่สาวที่ผมรักที่สุดในโลกเลย ...แล้วพี่จอยไปทำไรให้พี่ต้นล่ะ พี่ต้นถึงว่าพี่จอย”
“ก็ดูจากการกระทำไง ...กระแดะ ....แย่งคนที่คนอื่นเขารัก ทั้งๆที่ตัวเองมาที่หลัง” ต้นหันหน้าไปพูดทางจอยเสียงดังจนทุกคนบนโต๊ะได้ยินกันหมด ส่วนจอยก็ตกใจหน้าเหวอไปเลย
“อะไร!! พี่ต้นไม่รู้ไรอย่ามาพูดมั่ว พี่จอยอ่ะถ้าเขารักใคร แล้วคนที่พี่จอยรักเขามีท่าว่าสนพี่จอยด้วย พี่จอยก็จะทุ่มเทเต็มที่ให้กับคนๆนั้น แต่ถ้าคนที่พี่จอยรัก เขาไม่มีทีท่าว่าจะสนพี่จอยเลยสักนิดเดียวพี่จอยก็จะยอมออกห่างไม่เข้าไปยุ่ง ....พี่ต้นอ่ะนิสัยไม่ดี ไม่ดูตัวเอง ชอบว่าคนอื่นเขา โดยที่ยังไม่รู้จักคนๆนั้นดีพอเลย!” เจมส์เดือดบ้าง เมื่อมีคนมาว่าพี่สาวสุดที่รักของตัวเอง
-งั้นที่จอยยุ่งกับเต๋า แสดงว่าจอยชอบเต๋า และเต๋าก็คงจะชอบจอยด้วยงั้นหรอ...- คชาคิด พร้อมหันไปมองทางเต๋าที่กำลังปลอบจอยที่นั่งน้ำตาคลอเบ้าเพราะคำพูดของต้นอยู่
“หึ!” ต้นได้แต่ทำเสียงหึในลำคอ เพราะเถียงต่อไม่ออก ปกติถ้าใครด่าหรือว่าต้นนิสัยไม่ดีหรืออะไรก็แล้วแต่ ต้นจะด่ากลับยับทันที แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม มันพูดอะไรไม่ออก เหมือนอยากจะร้องไห้ด้วย เลยได้แต่ก้มหน้ากินข้าวต่อ โดยมีทุกคนบนโต๊ะมองอย่างงงๆว่าทำไมต้นไม่ด่ากลับ ยกเว้นเจมส์ที่คิดว่าต้นคงจะสำนึก และจอยที่คิดว่าต้นกำลังโมโหตัวเองอยู่
-ทำไมฉันเป็นอย่างนี้เนี่ย ทำไมถึงอยากร้องไห้กันนะ- ต้นคิดในใจ
...............................................
“เต๋า.. จอยทำไรผิดหรอต้นถึงไม่ชอบจอย” จอยถามเต๋า พร้อมก้มหน้าลงด้วยความเศร้าใจ
“ก็แกมันตัวปัญหาไง! ...ตอแหลด้วย !!!” แพรวาเมื่อได้ยินสิ่งที่จอยถามเต๋า จึงแขวะขึ้น
“แพรทำตัวงี้ไม่น่ารักเลย ไปว่าจอยได้ไง แพรก็เริ่มมีทำตัวมีปัญหาแล้วนะ!” เฟรมเอ่ยขึ้นเมื่อเริ่มทนกับพฤติกรรมแฟนสาวของตัวเองไม่ได้
“ทำไม!! ชอบมันรึไง!!” แพรวาเริ่มใส่อารมณ์
“อย่างน้อยจอยเขาก็ไม่ทำตัวแบบนี้ไงแพร!” เฟรมใส่อารมณ์บ้าง
“ยังไง !! แพรมันทำตัวยัง ไม่รักกันแล้วใช่ป่ะล่ะ คบกันมาสองปีเริ่มเบื่อกันแล้วใช่ป่ะ!!”
“ก็มันเป็นซะแบบเนี่ย! เราอย่าพึ่งคุยกันเลยดีกว่า ถ้าเลิกทำตัวงี่เง่าเมื่อไรค่อยคุยกัน ถ้าพูดกันอยู่แบบนี้ก็คงไม่รู้เรื่องหรอก” พูดจบก็กินข้าวต่อโดยไม่มองหน้าแพรวาเลยว่าตอนนี้เริ่มมีหยดน้ำใสไหลออกมาจากดวงตาคมโต ทีละหยดสองหยด มือสวยก็ปัดมันออกอย่างลวกๆ แล้วหันไปกินข้าวต่อ...
...............................................
“จอยมันตัวปัญหาจริงๆเลย ฮึก.. จอยทำให้เฟรมทะเลาะกับแพรวา ฮึก.. ทำให้ ..ฮึก.. ฮือ.. ต้นโมโห ทำให้เจมส์ต้อง ...ฮือออ ฮึก ต้องนั่งแก้ ฮึก ..ตัวให้ ฮืออ~” จอยร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
“จอยไม่ใช่ตัวปัญหาหรอก .. พวกนั้นมันทำตัวเองกันทั้งนั้น” เต๋าพูดปลอบ
“ต... แต่ว่า ฮึก จอยก็ผิดอยู่ดี ฮึกก ฮืออ” จอยสะอึกสะอื้นออกมาอย่างน่าสงสาร เต๋าจึงรวบตัวเข้าไปกอดปลอบ
“อย่าโทษตัวเองอย่างนี้สิครับ มันไม่ดีรู้มั๊ย .. ไม่ร้องนะคนเก่ง นะครับ” พูดปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น พร้อมกับลูบหัวทุยนั้นด้วย
“ฮึก ... ก็ได้ ฮึก ไม่. อึก..ร้องแล้ว ฮึก..” จอยเลิกร้องแล้ว แต่ยังมีเสียงสะอึกอยู่เล็กน้อย
“เก่งมากเลยยย” จบคำพูดของเต๋า ทั้งสองก็ผละกอดออกจากกัน
“ขอบคุณเต๋ามากเลยนะ ... อึก.. จอยดีขึ้นแล้ว ^^ ” จอยยิ้มให้เต๋า เต๋ายิ้มตอบ ...ส่วนคนที่แอบมองอยู่ตั้งแต่แรกอ่ะ มันกลับยิ้มไม่ออก ทั้งๆที่เต๋ากำลังมีความสุขแท้ๆเลย...
...............................................
“ไทด์... วันนี้มันวันอะไรเนี่ย? ทุกคนเป็นไรกันหมด~~” แพรวถามไทด์ที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
ด
“สงสัยจะวันเสาร์”
“เสาร์บ้านพี่ดิ! วันจันทร์ต่างหาก” หลินแก้
“ก็มัน แซด – เธอ – เดย์ อ่ะ!” หลินและแพรวทำหน้างง ... ไทด์มันมามุกไหนเนี่ย -*- ..
“เอ้า~~ งงกันอีก ภาษาอังกฤษมันแปลจากหลังไปหน้าช้ะ?... แซด – เธอ – เดย์ มันก็แปลประมาณว่า วันที่เธอเศร้า ไง และก็ไอ แซด – เธอ – เดย์ มันดันไปอ่านคล้ายๆกับ แซท เทอเด ที่แปลว่า วันเสาร์ ... เก็ทยังจ๊ะสาวๆ?”
“แป๊กอ่ะพี่ / มุกไรของแกเนี่ยไทด์ -*-” แพรวและหลินพูดออกมาพร้อมกัน
“อ่าว~ ไม่เป็นไรเล่นเองขำเองก็ได้ ฮ่าๆๆ” หัวเราะเสร็จก็กินข้าวต่อ ส่วนแพรวและหลินก็มองหน้าไทด์กันอย่างปลงเต็มที่ = =
.
.
.
เมื่อกินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปเรียนกันต่อ โดยบรรยากาศที่ไม่ค่อยจะเหมือนเดิมเท่าไร เพราะว่า ต้นนั่งเหม่อ คชาก็เหม่อบ้างเรียนบ้างเพราะเดี๋ยววันสอบจะติวให้เต๋าไม่ได้ และแอบมองไปทางเต๋าและจอยอย่างเป็นระยะๆ
เฟรมกับแพรวาที่ต้องกุ๊กกิ๊กกันตลอดการเรียน กลับไม่คุยกันเลย มีบ่อยครั้ง ที่แพรวาแอบหันไปมองทางเฟรม เพราะหวังให้เจ้าตัวมาง้ออย่างที่เคยทำเวลาที่ทะเลาะกันบ้าง แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น เฟรมไม่มีท่าว่าจะสนใจคนข้างตัวเองเลยสักนิด
เต๋ากับจอยก็หยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน ....จะมีก็แต่เบียร์ที่ยังปกติดี ตั้งใจเรียนเหมือนเดิม และหันมาคุยกับคชาบ้างอะไรบ้าง
.
.
.
...และแล้วเวลาก็ดำเนินมาถึงตอนเย็น ตอนเลิกเรียน...
“บายนะจอย กลับบ้านกับน้องดีๆล่ะ เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ” เต๋าเอ่ยลา
“อื้อ .. เดี๋ยวจะรอคนมาบอกราตรีสวัสดิ์นะ... ไปนะ บาย” จอยพูดอย่างเขิน ก่อนจะโบกมือลาเต๋า
“ชา! กลับบ้าน” เต๋าเดินมาเรียกคชาที่โต๊ะ
“อืม... ต้น เบียร์ คชากลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” คชาเอ่ยกับเบียร์และต้น
“บายๆ กลับบ้านดีๆนะครับ ถึงบ้านแล้วโทรหาเบียร์ด้วยนะ เป็นห่วง”
“ทำไมต้องโทร!!! ถ้าพรุ่งนี้คชามาเรียนก็แสดงว่ายังไม่ตาย ... ไปได้แล้ว” เต๋าพูดเสียงหงุดหงิด
“แกก็เป็นแบบนี้แหละเต๋า หวงคชา ห้ามคชาไปยุ่งกับใคร แต่ตัวเองกลับไปยุ่งกับคนนู้นที คนนี้ที เหอะ!” ต้นพูดขึ้น ขณะที่เต๋ากำลังจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับคชา
“ฉันมีสิทธิ์ในตัวคชาทุกอย่าง เพราะคชาเป็นของๆฉัน!!” พูดจบก็กระชากข้อมือคชาไปอย่างแรง... เมื่อเดินมาถึงรถคันหรูของตัวเองเต๋าก็ปล่อยแขนคชาที่แดงก่ำไปด้วยรอยนิ้วมือออก แล้วขึ้นรถที่คนขับไป ส่วนคชาก็เปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วนั่ง จากนั้น เต๋าก็ออกรถเลย เป้าหมายคือบ้านนั้นเอง
เมื่อมาถึงบ้าน เต๋าก็สะบัดรองเท้าทิ้ง พร้อมโยนกระเป็นนักเรียนของตัวเองให้คชาที่เดินตามมา ... คชาเดินไปจัดรองเท้าของเต๋าให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเดินตามเต๋าเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ
“มาที่ห้องฉัน!!” เต๋าสั่งคชาที่กำลังจะเข้าห้องของตัวเองให้เปลี่ยนเป้าหมาย
.
.
.
“รู้มั๊ยว่าทำไรลงไปวันนี้...” เต๋าเดินไปประจันหน้ากับคชา ที่ยืนหลบหน้าอยู่
“มะ ... ไม่รู้ครับ” เมื่อได้ยินคำตอบเต๋าก็กระชากตัวคชาเข้ามากอดอย่างแน่น พร้อมกับหอมแก้มเนียนทั้งสองข้างนั้นอย่างสนุกสนาน ? ก่อนจะผละออกมามองคชาที่ยืนหน้าแดงตัวแข็งทื่อไปแล้ว
“ฉันเคยบอกไว้แล้วว่า ห้ามให้ไอต้นมันหอมแก้ม ห้ามอยู่กับไอเบียร์ถ้าไม่จำเป็น วันนี้ก็ยังจะไปกินข้าวที่มันซื้อให้อีก ... ฉันไม่พอใจนะรู้มั๊ย!!”
“กะ... ก็ เบียร์ซื้อให้แล้ว คชาเลยต้องกิน ... ทีเต๋ากับจอยคชายังไม่ว่าเลยนะ” ประโยคหลังพูดเสียงแผ่วจนอีกคนเกือบจะไม่ได้ยิน
“ทำไม... หึงหรอครับ”
ความคิดเห็น