คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Your life ไม่อยากได้ฉันขอนะ :: Chapter 5
Chapter 5
สองสามวันแล้วที่เขาถูกยิงและต้องนอนซมพิษไข้อยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเหมือนทุกที คืนแรกทำเอาผมกับแบมแบมไม่ได้นอนเลยเพราะไข้ขึ้นสูง พอจะพาไปโรงพยาบาลก็ถูกปฏิเสธทันควัน แถมจ้องกันซะเขม่ง
เออดี! ให้มันป่วยตายไปเลยอยากดื้อดีนัก
“คุณลุกมากินข้าวกินยาก่อนแล้วค่อยนอนต่อ” เขย่าตัวผู้ป่วยให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่ได้ผลเมื่ออีกคนทำเพียงแค่ครางอื้ออึงในลำคอแต่ไม่ยอมตื่น
“คุณตื่นเถอะ กินข้าวกินยาก่อน”
“ไม่หิวออกไป!” เสียงแหบแห้งบอกก่อนจะพลิกตัวหันหลังหนี
“ตื่นเดี๋ยวนี้คุณ แล้วหันมาทางนี้ด้วยทางนั้นมันนอนทับแผล คุณ!”
“จะอะไรนักหนากลับไปล่ามโซ่ไป”
“ไม่ไป! ผมจะอยู่ตื้อจนกว่าคุณจะลุก”
“เออ!” ตะคอกใส่ด้วยความหงุดหงิดก่อนจะยอมลุกขึ้นมาแต่โดยดี ช้อนตักข้าวต้มพอดีคำถูกจ่อปากทันที เขามองมันอย่างรำคาญแต่ก็ยอมรับเข้าปาก
“ก็แค่นี้…” พอคำที่สองถูกป้อนให้เขาก็ดันมันออกก่อนจะลุกออกมาจากเตียง
“เดี๋ยว!! คุณจะไปไหน”
“เรื่องของฉัน ทางที่ดีวันนี้ห้ามส่งเสียงดังด้วยระหว่างที่ฉันไม่อยู่” เขาหยิบเสื้อผ้าจากตู้ออกมาแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ
“ผมไม่ให้คุณไป แผลคุณยังไม่หายดี” ผมรีบวิ่งไปขวางประตูไว้ทันทีเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะออกไป
“ถอย”
“ผมไม่ให้ไป”
“จิ๊!” เขาจิ๊ปากอย่างรำคาญ ตาคมกรอกไปมาอย่างหน่ายๆก่อนจะตัดสินใจวางกระเป๋าในมือลง ทำให้ผมยิ้มออกมา
..รอบนี้ผมชนะ
หรือเปล่า?
“ว้ากกกกก กก คุณๆ ปล่อยย คุณ!!!” ผมร้องโวยวายลั่นเมื่ออยู่เขาก็จับผมพาดบ่าก่อนจะทุ่มผมลง ยังไม่ทันตั้งตัวเหล็กเย็นๆก็ถูดคล้องข้อเท้าผมแล้ว คราวนี้ถูกมัดข้อมือไขว้หลังไว้ด้วย และยังไม่ทันจะได้อ้าปากโวยวายเขาก็ถอดถุงเท้ามายัดปากผม
ถุงเท้า!!!!!
“อยู่ดีๆไม่ชอบ งั้นอยู่อย่างนี้แหละ”
“อื้ออ อ่อย!” เขาไม่ฟังเสียงร้องของผม เดินไปหยิบอุปกรณ์ชงนมของแบมๆมาวางกองไว้ให้ พร้อมอุ้มเด็กน้อยที่กำลังหลับอยู่มาไว้บนตัก
“ฟังนะ…”
“ไอ้ อ่อย!”
“ฉันบอกให้ฟัง!!” เขาบอกเสียงจริงจังทำให้ผมยอมหยุดแต่โดยดี “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นห้ามส่งเสียงดัง วันนี้อดข้าวไปก่อน กินนมแบมแบมไปก็ได้ ใครเคาะประตูห้ามเปิด และนี่……….ใครพังประตูเข้ามายิงทิ้งได้เลย”
เขาวางปืนพกไว้ตรงหน้าผม ก็เคยดูหนังมาบ้างหรอกนะแต่เจอของจริงแบบนี้มันก็อดกลัวไม่ได้
“อ อ อ่ะอ้าอ๋อ! อนอ๊ะเอ้ย” (จ จ จะบ้าหรอ! คนนะเว้ย)
“ก็ถ้าไม่อยากตายก็ต้องชิงฆ่ามันก่อน เข้าใจตรงกันนะ”
“ไอ้เอ้าใออั๊กอิ๊ด” (ไม่เข้าใจสักนิด)
“อย่าโง่! ฉันต้องไปแล้ว” เขาแก้มัดมือให้ผมแล้วเอาถุงเท้าออกจากปากให้
“ด เดี๋ยว…….” ผมรั้งแขนเขาไว้ก่อนที่เขาจะลุกไป ซึ่งเขาก็ทำหน้าดุใส่ทันที
“อย่ามาห้ามฉัน”
“ไม่ได้ห้าม แค่จะบอกว่าระวังตัวด้วยแผลยังไม่หายดี”
“อือ” เมื่อผมปล่อยมือเขาก็ไปทันที
….หวังว่าวันนี้จะไม่มีใครพังประตูเข้ามาหรอกนะ
วันนี้ทั้งวันก็ปกติดีไม่มีไรเกิดขึ้น แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกโล่งใจเลยสักนิด ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมรู้สึกไม่ดีแปลกๆ
“แบมแบม……..” ผมเรียกเด็กน้อยที่เกลือกกลิ้งตัวไปมาอยู่แถวหน้าห้องนอน
“มีไร?”
“กอดหน่อย” ผมยกมือขึ้นรอ แต่เด็กน้อยก็ไม่ยอมมา ตาคู่โตกลับมองผมด้วยความหวาดระแวง
“ทำไมต้องก่อดั้ว แถมีปืนอีกจะฆ่าหนูแบหรอ ถ้ามาร์คมาหนูแบจะฟ้อง”
“ไม่ได้จะฆ่า อันนี้เขาให้ไว้ เอ่ออ.. ป้องกันตัว”
“แน่นะ” แบมแบมถาม ก่อนจะเดินเข้ามาหาผมอย่างกล้าๆกลัวๆ สุดท้ายก็ตกเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมที่กอดแน่น
“อึดอัดนะ นายก่อแน่นไปแล้ว” เด็กน้อยดิ้นขลุกขลักไปมา ผมจึงยอมคลายอ้อมกอดออกแต่ก็ยังไม่ปล่อย
“ขอโทษผมแค่รู้สึกไม่ดี” ยิ่งเหลือบไปเห็นปืนก็แทบคลั่ง แล้วเขาต้องเอาอะไรน่ากลัวแบบนี้มาให้ด้วยเนี่ย!
ปึ้ง!!!!!!
เสียงที่ดังมาจากทางประตูทำเอาผมกับแบมแบมสะดุ้งสุดตัว ผมเบิกตาโพร่งด้วยความตื่นกลัวแล้วกอดแบมแบมไว้แน่นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีการขัดขืนแต่อย่างใด
ผมพยายามลูบหัวเด็กน้อยอย่างปลอบประโลม …ขอร้องอย่าพังเข้ามาได้เลย
ปึ้ง!!!!!!!!!
จ จะทำไงดี ..ผมกลัว ถ้าเขาเปิดเข้ามาก็ไม่ได้หมายถึงไม่เขาหรือผมที่ต้องตายหรอ
“มึงเปิดเดี๋ยวนี้! กูรู้ว่ามีคนอยู่” เสียงทุ้มใหญ่ตะโกนเข้ามาพร้อมกับประตูที่ใกล้จะพังเต็มที่ ทำให้ผมกับแบมแบมกอดกันแน่นขึ้นไปอีก แทบหายใจไม่ออก แต่เหตุการณ์ลุ้นระทึกที่ประตูมันก็ทำให้ผมหยุดหายใจไปแล้วล่ะ
ปึ้ง!!!!!!!!!
“อ้ะ!............” ผมเกือบจะแหกปากร้องเมื่อเสียงพังประตูมันดังขึ้นเรื่อยๆ แต่อยู่ๆเหมือนเสียงที่คนใจร้ายบอกไว้ก่อนหน้านั้นมันดังขึ้นมาในสมองทำให้ผมต้องเงียบปากลงแล้วตั้งสติแทน
คุณมาสักทีสิมันจะพังเข้ามาได้อยู่แล้วผมกลัว
ได้แต่ภาวนาในใจ ….แต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันแล้วล่ะ
ปึ้ง!! ปัง!!!!!!!!!!!!!!!
หัวใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดมากที่สุด ..มันเข้ามาแล้ว
“หึ!...... ไอหน้าโง่ เก่งแต่ในมุมมืด” เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม “โอ้ะโอ มีเด็กด้วย”
“ห ห้ามทำอะไรเขา” ผมรีบเหวี่ยงตัวแบมแบมมาหลบหลังทันทีเมื่อเขามองหน้าพวกเราเหมือนอยากจะขย้ำ
“ห้ามไม่ได้หรอก ในเมื่อมึงก็ทำพวกกู!” เขาตวาด
“ผมไม่เคยทำไรให้คุณ”
เพี้ยะ!!!!!
เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง หน้าของผมสะบัดไปตามแรงเหวี่ยงมือของเขา มันเจ็บจนชา อีกทั้งยังรู้สึกถึงคาวเลือดที่คลุ้งไปทั่วปาก
“ตายเหอะมึง อยู่ไปก็รกโลก” ผู้ชายคนนั้นยกปืนขึ้นมาจ่อตรงหน้าผากของผมเตรียมเหนี่ยวไก ซึ่งผมก็มองมันอย่างไม่รู้สึกรู้สา
แปลกที่ผมไม่ได้กลัวเหมือนตอนที่มันพังประตูขึ้นมา
หรือเพราะผมอยากตายตั้งแต่แรกอยู่แล้วกันนะ
ปุ๊!
เสียงแรงดันที่ดังอยู่ข้างๆหูพร้อมกับร่างของผู้ชายคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น เลือดสีสดไหลนองเป็นแอ่งกว้างภายในระยะเวลาไม่กี่นาที ผมยกมือขึ้นมาปิดปากอย่างตกใจ กลิ่นเลือดที่คละคลุ้งเต็มไปหมดทำให้ผมอยากจะอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
แบมแบมเดินไปปิดประตูห้องเงียบๆ มันจะไม่อะไรเลยถ้าเด็กน้อยไม่ได้ถือปืน!!
“บ แบม..แบม”
“โสะนี้เดี๋ยวมาร์คมาเก็บ” บอกเสียงเรียบ แล้วมานั่งข้างผมอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“ท ทำไม…..” ผมยังคงอึ้งไม่หาย มันพูดไม่ถูกเลยจริงๆ ณ จุดนี้
“หื้อ?”
“บ แบม ยิง ข เขา”
“ถ้าไม่ฆ่ามัน มันก็ฆ่าเรา” ประโยคมันคล้ายกับที่ใครบางคนได้บอกไว้ไม่มีผิดก่อนที่เขาจะออกไป
โรคจิตทั้งคู่!
“………………………..”
“นายเป็นอะไร ตัวสั่นนะ”
“ป ป่าว….”
“กลัวเขาเป็นผีมาหลอกหรอ ไม่ต้องกลัว เขาไม่มาหรอก” จะบอกว่าไงดีล่ะ ไม่ได้กลัวผีแต่กลัวแบมแบมนั้นแหละ
แกร๊กกก ก
เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้งทำให้พวกเราสองคนหันไปมองอย่างหวาดระแวง แต่สรุปก็เป็นเขาที่เข้ามาทำให้เราสองคนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
เขาเข้ามาเก็บศพอย่าเงียบๆ ส่วนแบมแบมก็ตามเช็ดเลือดราวกับเป็นหน้าที่อยู่แล้ว ทั้งคู่ทำราวกับทุกอย่างคือเรื่องปกติอย่างนั้นแหละ นั่นคนตายเลยนะ!
“แม่นเหมือนกันหนิ โดนหัวใจพอดี” เขาเอ่ยชมเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ
“ป ป เปล่า ผมไม่ได้ ย ยิง” อยากจะตบปากจริงๆทำไมมันต้องสั่นขนาดนี้ด้วยวะ ถ้าเขาไม่พอใจขึ้นมาแล้วยิงผมทิ้งทำไงล่ะ
แต่ก็ดีนะจะได้ตายๆไปเลย..
“หนูแบยิงเอง” แบมแบมบอกก่อนจะส่งปืนกระบอกนั้นคืนให้เขา ซึ่งรับมาแล้วส่งให้ผมอีกที
“ไม่เอา”
“นายต้องพกมัน ช่วงนี้ศัตรูเยอะ”
“คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมต้องมีคนตามล่า”
“คนธรรมดา”
“คนธรรมดาบ้าอะไรพกปืนแถมมีศัตรูอีก”
“แล้วคนธรรมดามีศัตรูไม่ได้หรือไง ทำอย่างกับนายตัวเปล่าไม่มีศัตรูงั้นสิ”
“พูดงี้หมายความว่าไง”
“เจ้าหนี้ของนายตอนนี้ตามหานายจนทั่วเกาหลีแล้ว ตอนนี้กำลังลามไปที่จีนด้วย ระวังตัวไว้เหอะ คราวนี้มีทั้งของฉันแล้วก็ของนาย มันส์แน่” เป็นครั้งแรกที่เห็นเขายิ้ม แต่โครตรจะไม่ภูมิใจเลย เพราะรอยยิ้มมันชั่วร้ายสุดๆไปเลย
“แล้วคุณรู้ได้ไงว่าใครคือเจ้าหนี้ผม”
“ฉันเก่ง”
มันเป็นคำตอบที่…
โครตรน่าหมันไส้ที่สุดในสามโลกอ่ะ!
“แล้วเราฆ่าคนอย่างงี้ตำรวจไม่จับหรอ”
“หึ!.. คำถามหน้าโง่” เขาว่าก่อนจะเข้าไปในห้องนอน ไม่ออกมาอีกเลย แต่ไม่ลืมที่จะทิ้งปืนกระบอกนั้นไว้ให้ด้วย
เอ้าา า!!
รู้สึกยังไม่เคลียร์เท่าไรเลย คำตอบแต่ละอย่างของเขามันทำให้ผมอยากถามว่าอะไรทำไมอยู่ตลอดเวลา บางทีมันก็น่าหงุดหงิดใจนะ
เขาเป็นใครกันแน่!
ไอโซ่นี่ก็เหมือนกันอย่าให้หลุดออกไปได้นะคราวนี้จะหนีไปให้ไกลเลย จะไม่ใจดีอยู่ช่วยเขาอีกแล้ว มีแผลก็ปล่อยให้ตายๆไปเลย!
“เออลืม”
“อะไร” เขายื่นถุงอะไรบางอย่างให้ แต่ผมยังไม่กล้ารับ
“อาหาร”
“อ๋อ ขอบคุณ.. ผมฝากหยิบจานหน่อยสิ”
“ขี้เกียจ”
“งั้นให้แบม….” ยังไม่ทันจะพูดจบเขาก็แทรกขึ้นมาก่อน
“แบมแบมหลับแล้ว”
“อ่าว แล้วผมจะกินยังไง”
“ใช้มือจกเอาสิ ไปล่ะ” เขาหันหลังกลับไปอีกครั้งโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของผมเลยสักนิด
“ย๊าาา า!! กลับมานี่นะ ..จริงๆๆเลยไอโหด”
ความคิดเห็น