คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 1
Chapter 1
“เต๋า.. คชาเก็บกระเป๋าเรียนให้แล้วนะ” ผมพูดกับเต๋า ขณะที่เต๋ากำลังแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก
“อืม.. ขอบใจ เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกนะ” เต๋าพูดพร้อมจัดปกเสื้อให้เข้าที่
“จะไปไหน นี่มัน 3 ทุ่มแล้ว ไปไหนตอนดึกๆมันอันตรายนะ” ผมพูดเตือนเต๋าด้วยความเป็นห่วงเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาเวลาที่เขาต้องไปไหนตอนกลางคืน ..อีกอย่างพรุ่งนี้โรงเรียนมันเปิดเทอมวันแรกด้วยด้วย เดี๋ยวตอนเช้าจะตื่นไม่ไหว
“ไปทำธุระ นอนไปก่อนเลยไม่ต้องรอ .. ฉันไปและ ฝันดีนะไอตัวเล็ก” เต๋าขยี้หัวผมเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องของเขา ... ใช่! นี่มันห้องเขามันไม่ใช่ห้องของผม ห้องของผมมันอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องของเต๋า ที่ผมมาที่นี่ก็เฉพาะเต๋าเรียกเข้ามาหรือมีธุระเท่านั้นแหละ
และตอนนี้ผมก็พาตัวเองมาที่ห้องรับแขกชั้นล่าง ผมมาเพื่อนั่งรอเต๋า ถึงเขาจะไม่ให้ผมรอ ผมก็จะรอ .. ก็ผมเป็นห่วงเขาหนิ...
.
.
แกร๊กกกกก~!
เสียงเปิดประตูที่หน้าบ้านดังขึ้น…
“คชา!~ มานอนอะไรตรงนี้ คชา .. คชา” เต๋าเขย่าตัวของคนที่นอนอยู่ให้ตื่นขึ้น
“หืมมม.. ต๋าวว กลับมาแล้วหรออ” นี่ผมหลับไปตอนไหนเนี่ย ผมว่าจะนั่งรอแท้ๆเชียว ..แล้วผมก็ยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ เพราะว่าตามันมัวๆหน่อยๆ
“มานอนอะไรตรงนี้ ป้ะ!!~ ลุก ไปนอนในห้องดีๆ” เต๋าถามพร้อมกับฉุดมือผมให้ลุกขึ้น
“มารอเต๋า.. แต่หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้” ผมตอบ
“ก็บอกว่าไม่ต้องรอ จะรอทำไม ฉันบอกแล้วไงว่าฉันสั่งอะไรให้ทำตาม!” เต๋าตะคอกใส่ผมเล็กน้อย
“ขอโทษครับ.. คชาแค่เป็นห่วง” ผมก้มหน้าด้วยความสำนึกผิด
“เออๆ ช่างมันเหอะ คืนนี้ไปนอนห้องฉันแล้วกัน” พูดจบเต๋าก็จูงมือของผมให้เดินตามเขาขึ้นห้องไป...
………………………………………………
..เช้าวันใหม่..
“เต๋า ... เต๋า ตื่นเหอะเช้าแล้ว วันนี้ต้องไปโรงเรียน” ผมปลุกเต๋าที่นอนแผ่หลาอยู่ข้างๆกัน
“อืมมมม ง่วง~! อย่าพึ่งปลุก!!” พูดจบเต๋าก็พลิกตัวหันหลังให้ผมแล้วนอนต่อ
“งั้นคชาไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวมาปลุกใหม่” ผมพูดจบก็ลุกเข้าห้องน้ำไป ..............
.
.
เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็มาปลุกเต๋าอีกรอบ
“เต๋า ~ ตื่นเถอะ เร็ว” ผมเขย่าตัวคนที่นอนขี้เซาให้ตื่น เต๋าครางอือในลำคอก่อนจะลุกขึ้นมานั่งมองหน้าผมอย่างมึนๆ ฮ่าฮ่า ผมชอบตอนที่เขาตื่นจังเลย มันดูซื่อๆ เอ๋อๆดี คิคิ
“เช้า ... เช้าหรอ หาววว ~ หืมม เช้าแล้วหรอ” เขาถามผมแบบมึนๆตามสถานะคนพึ่งตื่น
“อืม เช้าแล้วตื่นเถอะ เดี๋ยวคชาไปทำอาหารเช้าให้”
“อืม...” เต๋าลุกออกจากที่นอน แล้วเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมก็ลงไปห้องครัวที่ชั้นล่าง เพื่อทำอาหารเช้าให้เต๋ากิน ผมทำอาหารง่ายๆครับ โจ้กหมูเนี่ยแหละ...
....แล้วเวลาก็ล่วงเลยมาประมาณ 20 นาทีได้ เต๋าก็นั่งรอผมที่โต๊ะกินข้าวแล้วด้วย ผมจึงตักโจ้กไปให้เขา
“อะไรเนี่ย .. โจ้กหรอ” เขาถามผมพร้อมมองของเหลวๆในถ้วย
“อืม...” ผมตอบ
“ฉันไม่กินอ่ะ ไปเอาอย่างอื่นมา” เขาสั่งผม พร้อมดันถ้วยโจ้กให้ออกห่างจากตัว
“งั้นเต๋าจะกินอะไรล่ะ?” ผมถาม เต๋าจ้องหน้าผมสักพักก่อนจะลุกขึ้นมา
“ไม่กินแล้ว.. ไปโรงเรียนเลยเหอะ” เมื่อเต๋าพูดจบเขาก็เดินออกไปขึ้นรถเลย ส่วนผมก็ต้องวิ่งไปหยิบกระเป๋าเรียนของเต๋าและของผมที่อยู่ในห้องนั่งเล่น ก่อนจะวิ่งตามเต๋าขึ้นรถไป
ระหว่างทางไปโรงเรียนผมและเต๋าก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย จริงๆบ้านเราก็ไม่ห่างจากโรงเรียนมากนัก แค่ 10กิโลเอง -*- ....ผมมองถนนข้างทางไปเรื่อย
แล้วสายตาของผมก็เหลือไปเห็นลูกหมาตัวหนึ่ง มันผอมมาก มันทำท่าเหมือนจะตาย ... ผมสงสารมันนะ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ถ้าให้เต๋าจอดรถเพื่อที่ผมจะไปช่วยมัน เขาก็คงไม่ทำแบบนั้นหรอก ผมก็ได้แต่มองมันจนลับตาไป หึหึ!~ ผมก็เคยมีชีวิตเหมือนหมาตัวนั้น แต่ดีที่ว่าผมยังมีบุญได้อยู่ต่อ และผมก็หวังว่ามันก็จะได้คนอุปการะมันเหมือนผมนะ …. จากนั้นผมก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพักเราก็มาถึงโรงเรียนครับ
ณ โรงเรียน xxx
อ่าาา~ ผมคิดถึงโรงเรียนจังเลย คิดถึงเพื่อนๆมาก รู้สึกตื่นเต้นแหะ .. ผมกับเต๋าตอนนี้เดินมาถึงหน้าห้องแล้วครับ คอยดูนะถ้าเข้าไปในห้องแล้วเจอใครสักคนในกลุ่มของเราผมจะกระโดดกอดให้หายใจไม่ออกเลย >< .... เต๋าเดินนำเข้าไปในห้องก่อน ส่วนผมก็เดินถือกระเป๋าของเราทั้งสองคนตามเขาเข้าไป ตื่นเต้นๆจะเจอใคร...
“คชา!!~~ มาแล้วหรอออออ !~~~~ คิดถึงๆๆๆ *ฟอดๆๆๆๆ* ” มีใครคนหนึ่งเรียกผม พร้อมกระโดกอดผมอย่างแรงเลย ผมเซถอยหลังไปเล็กน้อยด้วยความที่ยังไม่ได้ตั้งตัว(ได้ข่าวว่าผมจะเป็นคนกระโดดกอดเพื่อนไม่ใช่หรอ? -*-) เขาคนที่กอดผมอยู่หอมแก้มซ้าย แก้มขวาผมสลับกันอย่างเมามันส์ในอารมณ์มาก -*- การกระทำแบบนี้เป็นใครไปไม่เลย นอกจาก ...
“ ต้น !!!!!~ ” ใช่แล้ววว เพื่อนสนิทผมนั้นเอง
แปะ !!!!!
แล้วก็มีกระดาษปริศนาอันหนึ่งมันปลิวมาโดนหัวผมจังๆเลย
“ที่นี้มันโรงเรียน แล้วกระเป๋าฉันจะถืออีกนานมั๊ย !!” เต๋าจ้องที่ผมกับต้นเขม่ง
“ทำไม ฉันคิดถึงเพื่อนของฉันแล้วหอมแก้มนิดๆหน่อยๆไม่ได้รึไง หึ! อิจฉาล่ะสิ” ส่วนต้นก็จ้องกลับไปที่เต๋าอย่างไม่ยอมแพ้ เฮ้อออ~ เราอยู่กลุ่มเดียวกันได้ไงเนี่ย
“ฉันจะอิจฉาทำไม ..คชามานี่!!” เต๋าเรียกผมแต่ตายังจ้องไปที่ต้นอยู่ ส่วนผมก็เดินไปหาเต๋าตามคำสั่ง ทั้งสองยังคงจ้องกันต่อไปอย่างไม่ลดละ..
.
.
“อ่าว~! คชาาาาาาา” เสียงของคนที่พึ่งมาใหม่ดังคนทำลายบรรยากาศมาคุลง จากที่จ้องหน้ากันอยู่ก็หันไปมองเจ้าของเสียงที่ตอนนี้กระโดดกอดผมอย่างแรงและกอดผมแน่นกว่าต้นซะอีก ส่วนเต๋าที่ยืนอยู่ข้างๆผม โดนผลักจนเซไปเล็กน้อย
“เบียร์ ..คชาหายใจไม่ออก” ผมบอกคนที่กอดผมอยู่
“55 โทษที พอดีคิดถึงม๊ากกก มาก ...” เบียร์พูดพร้อมขยี้หัวผมเบา ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้เต๋าทีหนึ่ง แล้วค่อยผละออกจากกอด
“ไง~!” เบียร์หันไปทักทายเต๋า แต่เต๋ากลับใช้แค่หางตามองก่อนจะเดินออกจากห้องไป ส่วนผมก็เอากระเป๋าไปวางไว้ที่โต๊ะสองตัวหลังริมหน้าต่างก่อนจะวิ่งตามเต๋าไป
.
.
ณ โรงอาหาร
แล้วตอนนี้ผมก็วิ่งตามเต๋าทันแล้ว เต๋าเดินเร็วมากเลย เล่นซะวิ่งตามไม่ทัน -*- .... เต๋าเดินมาที่โรงอาหาร เขายังคงมีสีหน้าเรียบๆอยู่ เพราะอารมณ์ที่ค้างจากตอนเมื่อกี๊ เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะตัวริมสุดที่ยังว่างอยู่
“ไปซื้อข้าวมา เอาข้าวผัดหมู น้ำเปล่าไม่เย็น” เมื่อเต๋าสั่งเสร็จ ผมก็ไปซื้อของตามที่เขาสั่งด้วยเวลาไม่นานนัก เพราะคนไม่ค่อยเยอะเท่าไร แล้วผมก็กลับมานั่งรอให้เต๋ากินเสร็จที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน
.
.
“ทำไมไม่ซื้อข้าวมากิน อยากเป็นโรคกระเพาะตายหรือไง.. ฉันไม่ชอบให้ใครมองตอนฉันกินหรอกนะ ฉันเคยบอกไปแล้วหนิ” เต๋าเงยหน้าขึ้นมาพูด
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวคชามา” พูดจบ ผมก็เดินไปซื้อของง่ายๆมากินกับเต๋า ซึ่งของที่ผมซื้อมาก็มีแค่นมกับขนมปังเท่านั้น แหละ
.
.
“ทำไมกินแค่นี้ ผอมจนลมพัดปลิวแล้ว!” เต๋าพูดขึ้นมา เมื่อเขาเห็นของกินของผม
“คชาไม่ค่อยหิว” ผมบอกเขาไป....
“อ้าปาก......” ผมอ้าปากตามที่เต๋าสั่ง แล้วเต๋าก็ตักข้าวผัดในจานของเขาป้อนผม “กินไป เดี๋ยวชาวบ้านจะหาว่าผีกองกอยมาเดินเล่นในโรงเรียน” เมื่อเขาพูดจบก็ตักข้าวให้ผมกินอีกคำ ก่อนจะตักใส่ปากตัวเองบ้าง
“ขอบคุณนะครับ”
“หึ!.... ฉันก็แค่ไม่อยากเดินกับคนหน้าตาซีดเซียว ผอมแห้งแรงน้อยเหมือนหมาข้างทางตัวนั้นเท่านั้นแหละ” เต๋าก็เห็นหมาตัวนั้นเหมือนกันหรอ????
“เต๋าก็เห็นหรอ?”
“อือ แล้วเมื่อกี้ทำอะไรไว้คงรู้ตัวนะ เดี๋ยวคืนนี้จะเคลียร์” ห๊ะ!!! ผมทำอะไร o[ ]o
ความคิดเห็น