คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 16
...ช่วงพักกลางวัน
“ต้น ..ชาเห็นต้นมองซ้ายมองขวาหลายรอบแล้ว เป็นไรรึเปล่า” คชาถามขึ้นเมื่อเห็นว่าต้นที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามกับตัวเองหันซ้ายหันขวาหลายรอบแล้ว
“ปะ... เปล่า ไม่มีอะไร ..ฉันก็มองนู้นมองนี้ไปเรื่อยแหละ”
“คชา.. เบียร์ว่าต้นมองหาเจมส์ชัวร์ 55” เบียร์หันไปกระซิบให้คชาได้ยินเพียงสองคน พร้อมมองหน้าต้นไปด้วย
“คิคิ ใช่แน่ๆเลย 55 ..”
“กระซิบอะไรกัน บอกมา!! คชา ถ้าไม่บอก ฉันจะเอายากรอกปากแก 500 เม็ดเลยคอยดู บอกมาเร็ว!” เมื่อได้ยินคำขู่เท่านั้นแหละ คชาแทบเปิดปากบอกทันที แต่เบียร์เอามือมาตะครุบปิดปากไว้ก่อน
“เป็นความลับของคนสองคน^^ 55 ...คชาไม่ต้องกลัว ถ้าต้นทำไรชาเบียร์จะปกป้องชาเอง” พูดจบก็เอามือที่ปิดปากของคชาออก แล้วเปลี่ยนเป็นโอบไหล่แทน …
“ชา!!! มานี่!” เต๋าที่นั่งมองทั้งสามอยู่นานแล้ว ก็ลุกมากระชากแขนเบียร์ที่โอบไหล่คชาออก แล้วดึงมือคชาให้ตามไปอย่างแรง
“ไอเต๋า! มึงจะเอาชาไปไหน” เบียร์วิ่งไปขวางหน้าเต๋าไว้
“เต๋าจะไปไหน เต๋ายังไม่ได้กินข้าวเลยนะ” จอยวิ่งตามมาด้วย
“จอย... เดี๋ยวเต๋ามานะครับ เต๋าแค่พาคชาไปกินยา..”
“หรอ .. แต่คชาก็ไปกินเองได้หนิเต๋า จอยว่า..” ยังไม่ทันพูดจบเต๋าก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“จอยรีบไปกินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวก็หมดเวลาพักกลางวันแล้ว อีกอย่างวิชาต่อไปเรียนพละด้วย เดี๋ยวไม่มีแรงนะครับ ... ไอเบียร์มึงหลบไป” เต๋าผลักเบียร์อย่างแรงเพื่อให้หลบทางไป จนเบียร์ล้มไปกองกับพื้น
“เฮ้ยย เบียร์ ... เป็นไรมั๊ย” คชาถามด้วยความเป็นห่วง ถ้าไม่ติดมือเต๋าก็จะไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้นแล้ว
“หึ! กูแค่จะให้มึงหลบ แต่สงสัยกูผลักแรงไปหน่อย ล้มเลย!.... ไปคชา!!!” เต๋าพูดจบก็ลากคชาไปเลย....
.
.
.
...ณ ห้องพยาบาล
ตอนนี้เป็นตอนพักกลางวันเลยไม่มีอาจารย์อยู่ในห้องพยาบาลเลยสักคน เต๋าจึงจัดการล็อคประตู พร้อมเขียนคำว่า ‘อย่าพึ่งเข้า อาจารย์กำลังตรวจยาปฏิชีวนะอยู่’ ลงกระดาษเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะอาจารย์ แล้วติดไว้ที่หน้าประตู ..
“...ฉันเคยบอกอะไรไว้” เต๋าเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
“ห๊ะ! ... ครับ”
“ฉันถามว่าฉันเคยสั่งอะไรไว้!!” เต๋าตะคอกใส่หน้าคชาอย่างดัง จนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง
“ สะ สั่ง อะ .. อะไร” คชาถามกลับอย่างเสียงสั่น วินาทีนี้ นึกอะไรไม่ออกจริงๆ
“ลืมงั้นหรอ...” เต๋ากดเสียงให้ต่ำลง พร้อมเดินไปประชิดตัวคชาเรื่อย ส่วนคชาก็ค่อยๆเดินถ่อยหลังหนี .. จนไปติดกำแพง
“ตะ ... เต๋า จะ.. จะ จะทำ อะ ไร” คชาถามเสียงตะกุกตะกัก เพราะเต๋าค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆ จนจมูกชนกัน คชาจึงหลบตาหนีด้วยความเขิน
“มองตาฉัน ... ฉันสั่งให้มองตาฉัน!” เต๋าสั่งเสียงดุดัน คชาจึงต้องยอมจ้องตากับเต๋าอย่างกล้าๆกลัว
“ฉันเคยสั่งไว้ว่า ห้ามอยู่กับไอเบียร์ถ้าไม่จำเป็น แต่ทุกวันนี้ก็ยังคุย โอบไหล่ หอมแก้มบ้าง อะไรบ้าง ทำไมไม่เอากันกลางโรงอาหารเลยล่ะ” คำพูดของเต๋าทำเอาคชาน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะมันรุนแรงเกินกว่าที่จะรับได้
“ฮึก คชาไม่เคยคิดจะทำอะไรทุเรศๆแบบนั้นนะ ...ฮึก ๆๆ แค่กๆ ฮึก”
“... หึ! นายไม่คิด แต่ไอเบียร์มันคิด!!”
“ฮึกๆ ไม่!!! แค่กๆๆ เบียร์ไม่มีความคิดที่ไม่ดีแบบนี้หรอก” คชาค้าน
“........... หึ!” เต๋าผละตัวออกมาอย่างหงุดหงิด พร้อมหันหลังให้คชาเพื่อระงับอารมณ์ที่ครุกรุ่น
“ตะ เต๋า.... ชา ฮึก.. ไม่เคยคิดอะไรกับเบียร์จริงๆนะ ... ฮึกๆ ชาเป็น ของเต๋าได้แค่คนเดียว...” คชาพูดขึ้นมาเบาๆ แต่ภายในห้องที่เงียบสงัดเต๋าจึงได้ยินเต็มๆ
“.....................”
“ถ้าเต๋าไม่ชอบ ชาก็จะไม่ทำก็ได้ครับ..” เมื่อคชาพูดจบ ออดคาบต่อไปก็ดังขึ้นมาพอดี เต๋าจึงเดินออกไปจากห้องเลย โดยไม่อยู่รอคชาก่อน
“ฮึกๆๆ ฮืออ ... ตะ เต๋า .. ชารักเต๋าแค่คนเดียว ฮึกๆ นะ ... รักคน ด..เดียว ฮึกๆ” คชาก็ได้แต่ยืนบอกว่ารักเต๋ากับอากาศอยู่คนเดียว .. เพราะคชารู้ว่ายังไงก็ไม่ควรจะบอกคำๆนี้กับเต๋าหรอก มันผิดกับจอย และอีกอย่าง ..คชาไม่คู่ควรกับเต๋าเลยสักนิด..
.
.
.
...คชานั่งร้องไห้อยู่ในห้องพยาบาลสักพักก็ออกมาร่วมตัวกับเพื่อนๆที่สนามกีฬา เพราะวิชานี้ต้องเรียนพละ
“มานี่สิ ! ...เธอมาสายนะ ชื่ออะไร” เมื่อคชาเดินมาอาจารย์ก็เรียกตัวไว้ก่อน
“นนทนันท์ อัญชุลีประดิษฐ์ ครับ”
“ไปวิ่งรอบสนามสัก 5 รอบ โทษฐานที่มาช้า” อาจารย์สั่งเสียงเข้ม
“อาจารย์มันมากไปแล้วนะครับ!” เบียร์ค้านขึ้นทันทีเมื่อได้ยินบทลงโทษของอาจารย์
“สงสัยเธอคงอยากวิ่งเป็นเพื่อนนายนนทนันท์สินะ งั้นเธอวิ่ง 2 รอบแล้วกัน นนทนันท์ ฉันเพิ่มให้วิ่ง 10 รอบ!”
“อาจารย์ครับ ผมขอวิ่งคน...” ยังไม่ทันที่คชาจะพูดจบ อาจารย์ก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“ปฏิบัติ!!!!! ... ส่วนคนอื่น แยกย้ายกัยกันไปเล่นได้” เมื่อได้ยินคำสั่งทุกคนก็แยกย้ายกันไปเล่นในกลุ่มของตัวเองทันที ส่วนคชากับเบียร์ก็เริ่มวิ่งตามบทลงโทษ..
“เบียร์.. ชาขอโทษนะ เบียร์เลยทำโทษด้วยเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก ..ชาไหวมั๊ย หน้าซีดๆนะ นี่ก็แดดร้อนด้วย ชายังไม่ค่อยหายป่วยดีเลย”
“ชาไม่เป็นอะไรหรอก ยังไหว” ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่คชาก็เริ่มมึนๆบ้างแล้ว เพราะแสงแดดจ้าตอนในกลางวัน บวกกับพิษไข้ที่ยังไม่หายดี แล้วก็เมื่อกี้พึ่งร้องไห้มาหมาดๆอีก
“เบียร์ว่าบอกอาจารย์เหอะ ชาดูจะไม่ไหวแล้วนะ” เบียร์ทำท่าจะวิ่งไปหาอาจารย์ แต่คชารั้งแขนไว้ก่อน
“ไม่ต้องบอกหรอกเบียร์ ชา..ไหว” พูดยังไม่ทันจะจบดีคชาก็สลบลงไปเลย แต่โชคดีที่เบียร์รับร่างนั้นไหวทันไม่ให้ล้มลงไปกับพื้น ท่ามกลางสายตาตกใจของเพื่อนที่เห็นเหตุการณ์
“คชา!!!!” ต้น แพรวา และเฟรมที่เห็นคชาเป็นลมอยู่ในอ้อมแขนของเบียร์ก็รีบวิ่งไปดู
“เอาเพื่อนไปห้องพยาบาลก่อนเร็ว!” อาจารย์ตะโกนบอก เบียร์เลยอุ้มคชาพาไปห้องพยาบาล ส่วนต้น แพรวา และเฟรมก็ขออาจารย์ตามไปด้วย
.
.
...และทั้งหมดนี้มันก็อยู่ในสายตาของเต๋าและจอยตลอด
“หึ! ร่าน”
“อะไรนะเต๋า” จอยถามเมื่อได้ยินเต๋าพึมพำอะไรสักอย่างออกมา
“เปล่าครับ.. ไม่มีอะไร” พูดพร้อมปัดเศษใบไม้ออกจากผมของจอยให้
“มันไปติดผมจอยตั้งแต่เมื่อไรล่ะเนี่ย”
“55 ..ตั้งนานแล้ว”
“เอ๋อบ้า!~ แล้วเพิ่งมาบอกเนี่ยนะ” พูดพร้อมตีแขนเต๋าดังเพี๊ยะ
“บ้าแล้วรักป้ะล่ะเปาๆ” พูดพร้อมจ้องหน้าเอาคำตอบ
“รักดิ รักเอ๋อที่สุด” หญิงสาวพูดพร้อมกอดแขนแกร่งแล้วซบลงไหล่กว้างไปด้วยความรักใคร่
...คชา! ทั้งตัวและหัวใจของเต๋าต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!!..
ความคิดเห็น