คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
หนังสือพิมพ์โรงเรียนฉบับวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ.20xx หน้า 1
‘คนดังของโรงเรียนชื่อขึ้นต้นด้วยคำว่า แจ๊ค ลงท้ายด้วย สัน ประกาศรักกับรุ่นพี่อินยองดาวโรงเรียนแต่แห้วกิน จึงเปลี่ยนรสนิยมการชอบเพศอย่างสายฟ้าแลบ มาบอกรักประธานนักเรียนสุดหล่อแทน … ต่อหน้า 3’
“นี่มันเหี้ยอะไรบอกกูที!!” มือหนาเหวี่ยงหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะอย่างหัวเสีย เมื่อวานสาวในดวงใจไม่รับรักก็โครตรเฮิร์ทแล้ว ยังจะมีข่าวบ้าบอกับไอประธานนักเรียนนั้นอีก
กูไม่ได้เป็นตุ๊ดดดดด!
“ใจเย็นน่ามึง ข่าวยังไงมันก็คือข่าว เดี๋ยวอีกสามวันมันก็ซาลงแล้ว” เพื่อนร่างสูงพยายามพูดปลอบใจคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่โทรศัพท์เครื่องหรูของตน
“ถ้ามึงไม่เลิกยุ่งกับโทรศัพท์ภายในสองวิ กูขอแช่งให้น้องแบมแบมมีผัวที่ไม่ใช่มึง” แทบจะทันทีที่เพื่อนตัวใหญ่วางโทรศัพท์ลง ..แช่งอะไรพี่ไม่ว่า แต่อย่าแช่งพี่กับน้องแบมแบมของพี่
“ถ้าจะแช่งขนาดนี้กูยอมเขวี้ยงโทรศัพท์เลย น้องแบมแบมต้องเป็นของกูเท่านั้นเว้ย”
“เลิกเพ้อได้และ ไปหาไรแดกกันมึง”
“มึงแดกไปเหอะกูนั่งรอนี่แหละ อิ่มลม”
“คนเหี้ยไรแดกลม เอองั้นเดี๋ยวกูมา” พูดจบก็ลุกออกมาปล่อยให้เพื่อนตัวใหญ่นั่งส่องอินสตราแกรมและเฟสบุ๊คของหนุ่มน้อยในดวงใจของมันต่อไป
“เจ๊! เอากระเพราะไก่ไข่ดาว ไม่ใส่ใบกระเพรา ไก่ไม่เอาหนัง ไข่ดาวเอาแบบไข่แดงไม่สุก แต่ไข่ขาวเอากรอบๆ ไม่ๆ ไม่เอาไข่ขาวดีกว่าเอาแต่ไข่แดง ใส่จานนะไม่ใส่ถ้าวย ทอดแบบไม่ใส่น้ำมันได้ป้ะ เตาแก๊สเอาไฟอ่อนๆพอ เร็วๆนะหิว”
“สั่งขนาดนี้แดกตีนป้าก่อนมั๊ย แล้วมาแซงคิวคุณมาร์คเขาทำไม ไร้มารยาท”
“ก็มันหิวนี่หว่า …ไหน! ใครมาร์ค เห้ย!! ไอประธาน” ตกใจแทบหงายหลังเมื่อหันไปเจอผู้มีอิทธิพลมากที่สุดในโรงเรียนรองจากอาจารย์ยืนหน้านิ่งอยู่
แถมยังเป็นคนที่ตกเป็นข่าวด้วยอีก
“……ป้าครับ เอาข้าวคลุกน้ำปลา” สายตาคมกริบยังคงจ้องมองคนที่เตี้ยกว่าตัวเอง แต่ปากก็ขยับสั่งอาหารกับป้าที่ยืนส่งสายตาหวานเยิ้ม มองราวกับจะเขมือบประธานนักเรียนสุดหล่อคนนี้
หวังจะพรากผู้เยาว์เนี่ย ไม่ดูหน้าและอายุเลยนะป้า = =
“คนเหี้ยไรแดกข้าวคลุกน้ำปลา” แอบสบถเบาๆกับเมนูอาหารที่ได้ยินไปเมื่อสักครู่ .. ได้ข่าวว่าเป็นลูกเจ้าของจิวเวอร์รี่ชื่อดัง เสือกแดกอะไรไม่สมฐานะเลย
“นี่ได้แล้ว ข้าวกระเพราไก่ไข่ดาว” ป้าคนขายกระแทกจานลงตรงหน้าอย่างแรงจนข้าวกระเด็นออกนอกจาน
“นี่มันอ้วกหมาชัดๆ”
“ก็หัดกินให้มันง่ายๆเหมือนคุณมาร์คเขาสิ ทำให้กินก็บุญและไอคู่แข่ง”
“อะไรคือคู่แข่ง”
“ก็คู่แข่งด้านความรักไง จะจีบคุณมาร์คแข่งกับฉันไช่มั๊ย”
“ผมเนี่ยนะจีบมัน บ้าไปแล้ว! แต่เอาเถอะ เก็บตังค์ที่ประธานนะ ไปล่ะ” ว่าแล้วแจ็คสันก็เดินออกมาเฉยๆเลย ไม่สนเสียงโหวกเหวกโวยวายที่ก่นด่าว่าตนอยู่ สักพักเสียงนั้นก็เงียบไป สงสัยไอคุณประธานนั้นคงจัดการไปแล้วมั้ง
“มาช้าจังวะมึง” ยังไม่ทันที่ก้นงามๆจะได้แตะเก้าอี้ เพื่อนตัวใหญ่ก็ทักขึ้นทันที
“พอดีมีเรื่องกับยัยเจ๊คนขายว่ะ แม่งเป็น FC ไอประธานนั้นเลยหาว่ากูเป็นคู่แข่งด้านความรักเจ๊แก กูล่ะเพลีย”
“เอาน่ามึงแดกๆไปเหอะ”
“เละยิ่งกว่าข้าวหมาขนาดนี้คุณยูคยังจะให้กูแดกลงหรอครับ”
“มึงงงง!!!” เพื่อนตัวโตที่ดูเหมือนจะไม่สนใจเขาสักเท่าไรร้องออกไปพร้อมสะบัดมือไปมา เป็นท่านกแพนกวิ้น
“ไรวะ?”
“น้องแบมแบมอัพรูปลงอินสตราแกรมด้วยเว้ยเมื่อกี้ น่ารักมากเลยอ้าา า น้องแบมแบมของพี่” คนตัวใหญ่ระดมจูบไปที่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่งแล้วกอดเอาไว้ราวกับคนในรูปมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“เชิญมึงเพ้อรักไปคนเดียวนะครับกูไปล่ะ” เดินออกมาโดยไม่สนคำเรียกของเพื่อน ก็ไม่เข้าใจว่าไปเป็นเพื่อนกับมันได้ยังไง ไม่สนกูเลยสนแต่โทรศัพท์กับน้องแบมแบมของมัน
สองขาก้าวเอื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน เพราะไม่มีไรทำในระหว่างเวลาพักกลางวันอย่างนี้ ก่อนตาคมจะเหลือบไปเห็นอะไรดีๆซะก่อน
“เฮ้พวก!! กูขอเล่นด้วยคนดิ่” ตะโกนถามคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังยื้อฉุดลูกกลมๆสีส้มอยู่ ณ สนามของโรงเรียน
“อืมมาสิ กำลังหาคนอยู่พอดี” ผู้ชายตัวสูงที่ทำสีผมแปลกๆหันมาตอบแจ็คสันด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหันไปตะโกนเรียกใครอีกคนที่ข้างสนาม “มาร์คเข้ามาได้แล้วมึง มีคนมาเป็นคู่และ”
เดี๋ยวนะ…
ชื่อมาร์คมันคุ้นๆเหมือน..
“ใครวะ” ใครคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีเดินเข้ามาในสนาม
ชัดเลย ไอประธาน ..นี่มันวันบ้าอะไรเนี่ยเจอมันอีกแล้ววว
“ก็น้องช่อกุหลาบ FC มึงไง”
“อ่อ ..” ร่างสูงผมสีแดงเพลิงเดินเข้ามาประจำที่นิ่งๆ พร้อมถกแขนเสื้อเตรียมพร้อมที่จะเล่น ส่วนสาวๆที่มารออยู่ข้างสนามก็พากันกรี้ดกร้าดเกลียวกราวด้วยความฟิน
กูเลิกเล่นตอนนี้ทันมั๊ยเนี่ย -*-
“นายอยู่กับฉัน ส่วนมาร์คมึงไปอยู่ทีมไอเนียร์นะ ขอโทษนะนายช่อกุหลาบ FC มาร์คที่ต้องจับแยกฝ่าย แต่ฉันขี้เกียจโอน้อยออกใหม่”
คนทำผมสีแปลกๆในสายตาของแจ็คสันจัดแจงแบ่งทีมให้เสร็จสรรพ เขาจึงต้องยอมเล่นๆไป ลูกบาสสีส้มถูกยื้อฉุดโดยกลุ่มคนหน้าตาดี 8 คนกลางสนามเรียกความสนใจจากผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้อย่างดี
“วู้วววๆๆๆ เอาแล้วเว้ยเริ่มอ่อยแล้ว”
“แกดูมันดิ่อ่อยมาร์คของฉัน”
“ไม่ย๊อมม อย่ามายุ่งกับมาร์คของฉันไอเตี้ย”
“อ๊ายยยย ย ฉันเชียร์คู่นี้มาร์คแจ็ค อ๊ายย”
และอีกมากมายหลายเสียงดังระงมไปทั่วบริเวณสนาม .. อะไรวะแค่พยายามแย่งลูกบาสจากไอประธานแค่นั้นเอง
คนที่ตัวเตี้ยที่สุดในบรรดาผู้เล่นทั้งแปดกลับมายืนนิ่งๆทันที ไม่ยงไม่แย้งมันและ ดูดิมันจะมีใครว่าอะไรอีกมั๊ย
“สงสัยจะเขินว่ะที่โดนล้อ ยืนเงียบเลยดูดิ”
อ ไอหัวแปลก ไอไม่มีคิ้ว ไอ ไอ มึงจะล้อกูหาพ่อ!!!
เมื่อเห็นว่ายืนนิ่งก็โดนหาว่าเขินไอคุณประธาน จึงเริ่มไปแย่งลูกบาสอีกครั้ง คราวนี้เสียงกร่นด่าก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง โอยยย กูจะบ้าตาย แจ็คสัน หวัง ควรทำไงวะครับ!
“เฮ้ยย ลูกหลุดมือ”
ตุ้บ!!!
อ่อ กูควรไปห้องพยาบาลสินะ เต็มกบาล
“เป็นไงบ้างนายแฟนคลับ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ประธานนักเรียนสุดหล่อรีบวิ่งเข้ามาดูอาการคนที่ยืนโงนเงนไปมา มือหนาจับหัวอีกคนหมุนไปมาเพื่อสำรวจความผิดปกติ
“มึงอยากลองให้กูทุ่มลูกบาสใส่หัวบ้างมั๊ยล่ะ”
“ไม่อยาก”
ตอนแรกที่โดนกระแทกก็แค่งงๆมึนๆนิดหน่อยไม่เป็นไรมาก แต่สักพักก็เริ่มรู้สึกเหมือนโลกจะหมุนติ้วๆยังไงก็ไม่รู้ ขาที่อ่อนแรงขึ้นมาเฉยๆเผลอเซเข้าหาร่างสูงของประธานเต็มๆ
“ฮ่าๆ กูว่ามันไม่ไหวว่ะ สงสัยจะอ่อย มึงก็สนองเขาหน่อยสิเขาทำถึงขนาดนี้และ พยุงไปห้องพยาบาลก็ยังดีมันคงชื่นใจ” เสียงใครคนหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาท แต่เขาก็ไม่สามารถมองหน้าคนพูดได้เพราะมันเริ่มปวดหัวหนักๆยังไงไม่รู้
แต่ถ้าเขาเห็นหน้าคนพูดนะจะต่อยให้ปากแตกเลยที่มาหาว่าเขาอ่อยไอประธาน
“งั้นฉันจะพาไปห้องพยาบาลนะ ไหวป่าว” คนที่เป็นต้นเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้ค่อยๆพยุงคนที่เตี้ยกว่าตัวเองไป จุดหมายคือห้องพยาบาล แต่ยังไม่ทันถึงไหนร่างในอ้อมแขนก็ทรุดฮวบลงไปก่อน จนคนที่เห็นเหตุการณ์กรีดร้องออกมาเบาๆ
ที่ร้องนี่ไม่ได้ร้องเพราะตกใจที่มีคนทรุดนะ แต่ร้องเพราะหมั่นไส้ไอคนทรุดต่างหาก
“ไหวมั๊ย” นั่งยองๆลงข้างๆอีกคนแล้วถามด้วยความเป็นห่วง ส่วนคนเจ็บก็ได้แต่ส่ายหน้ากลับมา
“มึนๆว่ะ มันตึ้บๆ”
“งั้นขึ้นหลังเรามา” ตัดสินใจหันหลังให้อีกคน ในเมื่อเขาเป็นคนทำเขาก็ต้องรับผิดชอบ ไม่งั้นเสียชื่อประธานแย่เลย
“ไม่เป็นไรกูหนักจะตายห่า อีกอย่างเดี๋ยวคนอื่นก็ล้อกูเป็นตุ๊ดอีก”
“ถ้าไม่ได้เป็นก็ไม่ต้องไปสนใจสิ ขึ้นมาเหอะตรงนี้มันร้อน”
“กูหนักหลายโลนะมึง หลังอาจจะหักได้”
“ไม่เป็นไรฉันอึด ออกกำลังกายบ่อยมา… แอ้กกกก!” ก็ถ้ามันจะโถมตัวแบบไม่บอกไม่กล่าวขนาดนี้ หน้าทิ่มจนไม่เหลือภาพพจน์ความเท่เลยเห้ย
“ไปกันเถอะ กูขึ้นพร้อมและ”
“ลงเถอะ ฉันว่าเราคงไปกันไม่รอด = = ”
“มึงบอกให้กูขึ้นมาเองนะ เพราะฉนั้นแบกไป” สะใจนี่พูดเลย ฮ่าๆๆ
“ฮ ฮ ฮ ฮึ้บบบ !” สุดท้ายก็ทำใจนับหนึ่งถึงสามแล้วแบกคนตัวใหญ่และเตี้ยกว่าตัวเองขึ้นมา
ไม่อยากจะเชื่อว่าพอยกแล้วเบากว่าตอนที่มันโถมตัวลงมาอีก น้ำหนักไม่ตรงตามขนาดตัวสินะแปลกคน
“เหยดด เยี่ยมมากยกกูขึ้นด้วย”
“นายควรจะขอบคุณและพูดเพราะๆกับฉันนะนายแฟนคลับ เห็นมั๊ยว่าฉันเซอร์วิซดีขนาดไหน”
“ใครแฟนคลับมึง เพ้อเจ้อและ”
“แหนะๆ เขินล่ะสิ ไม่ต้องเขินฉันรู้ว่าใครๆก็ชอบฉัน รวมถึงนายด้วย ไม่งั้นนายจะลงทุนเอาดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้ ตามฉันไปกินข้าวร้านป้า แถมยังมาช่วยเป็นคู่ในการเล่นบาสทำไม”
“เขาเรียกว่าบังเอิญไงมึง ไอดอกไม้นั้นกูเอาไปให้รุ่นพี่อินยองต่างหาก”
“ให้พี่อินยองแล้วทำไมตอนนี้มันอยู่ที่ฉัน”
“โว้ยยย ไม่เถียงมึงแล้ว”
เถียงกับไอประธานนี่แล้วอยากกัดลิ้นตัวเองตาย คนเหี้ยไรหลงตัวเองโครตรๆ!
ความคิดเห็น