คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 15
“...กินซะ!” เต๋าโยนถุงยา นม น้ำไม่เย็น และขนมปังอีก 2-3 ห่อที่เพิ่งไปซื้อมาไว้บนโต๊ะของคชา ที่เจ้าตัวนอนฟุบอยู่คนเดียว ส่วนต้นและเบียร์ไปคุยอยู่กับเฟรมและแพรวา
“ตะ... เต๋าซื้อให้หรอ?” คชาเงยหน้าขึ้นมาถาม
“เออ!”
“ขอบคุณนะ แต่ชายังไม่หิว..”
“ไม่หิวก็ต้องกิน !!” เต๋าตะคอกจนคชาสะดุ้ง
“คะ .. ครับ” พูดจบก็ค่อยๆหยิบขนมกับนมขึ้นมากิน โดยมีสายตาของเต๋าจ้องอยู่ คชาจึงได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตากินไป
“เห้~! หวัดดีชาช่า เป็นไงบ้างหายป่วยรึยัง หืมม ...ไอเต๋าหลบดิ๊ ! ” ไทด์เดินมาผลักเต๋าจนเซไปชนกับจอยที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วเดินเข้าไปหาคชา
“เต๋า !.. หลบหน่อยดิ เกะกะ พี่จะไปหาคชา” แพรวเดินมาแทรกกลางระหว่างเต๋ากับจอย แล้วเข้าไปหาคชาอีกคน
“จอยหลบหน่อย จะไปหาคชา ... อุ๊ย~ โทษนะ ดันแรงไปหน่อย” หลินเดินมาดันจอยให้หลบทางไปด้านข้าง แต่แรงเยอะไปหน่อย จอยจึงเซไปชนโต๊ะ
“โอ๊ยยยย~!! เต๋า แกจะยืนขวางทางทำไมฉันจะไปหาคชา” ต้นก็เดินมาผลักเต๋าบ้าง แต่ต้นรุนแรงสุด ผลักซะเต๋ากระเด็นเซล้มลงไปกับพื้นเลย ส่วนจอยที่เห็นเต๋าล้มไปก็รีบวิ่งมาพยุงให้ลุกขึ้น
“เต๋าเป็นไรมั๊ย?” จอยถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากเต๋าเพราะเจ้าตัวกำลังจ้องหน้าของต้นอย่างโกรธแค้น
“อุ๊ย! I’m so sorry~! อิอิ” ต้นพูดจบก็เดินไปหาคชาอีกคน
ตุ๊บบบบ !
“เห้ยยย จอย.. ไอเต๋ากูขอโทษ กูแค่จะผลักเบาๆให้หลบทาง สงสัยกูจะผลักแรงไปหน่อย ล้มเลย” เบียร์พูดจบก็เดินไปหาคชาบ้าง
“ไอเบียร์มึง ~! โอ๊ยยย!!!!!!!” เต๋าที่กำลังจะลุกไปหาเรื่องเบียร์ แต่โดนใครบางคนเหยียบขาไว้ก่อน
“อ่าววว ~! เต๋า ...แพรขอโทษ แพรไม่เห็น ..อย่าเอาเรื่องแพรเลยนะ” แพรวาทำหน้าอ้อนวอน ส่วนเฟรมก็เดินมาโอบคอแพรวาไว้ เผื่อเต๋าจะมาทำร้ายร่างกายแฟนสาวของตัวเอง จะได้ช่วยทัน
“เออ!...” จบคำพูดเต๋าแพรวากับเฟรมก็เดินไปรวมอยู่กับกลุ่มต้นบ้าง
“โว้ยยยยย !!! วันนี้มันวันไรว่ะ!” เต๋าสบถอย่างขัดใจ
“รู้สึกจะเป็นวันพฤหัสนะ Thursday อ่ะ รู้จักป้ะ?” ต้นตอบขึ้นมาลอยๆ ...เมื่อเต๋าได้ยินก็สบถคำหยาบออกมาเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนจอยก็วิ่งตามไปด้วย
“อั๊ยยยย ย่ะ ~! 5555555 สมน้ำหน้ามัน คิคิ 555” พอเต๋าออกจากห้องไป ต้นก็หัวเราะออกมาทันที ตามด้วยคนอื่น ยกเว้นคชาที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย
“พี่แพรว พี่ไทด์ ขอบคุณนะครับที่มาร่วมด้วยช่วยกัน” เบียร์เอ่ย
“ไม่เป็นไร ถึงพี่จะไม่อยากทำนะ แต่ก็แอบสะใจนะเนี่ย 555” แพรวพูดพร้อมหันไปกอดคอไทด์ที่ยืนอยู่ข้างๆกัน
“เอ่อ... ทุกคนทำอะไรเต๋ากับจอยหรอ” คชาถามขึ้นมา ทุกคนที่กำลังหัวเราะด้วยความสะใจก็เงียบทันที
“เอ่อ .. ไม่ได้ทำอะไรเลยนะคชา ก็ เอ่ออ.. มาหาคชา แล้ว เอ่ออ แล้วก็เยี่ยมคชาไง 55 เนอะ แพรวาเนอะ” หลินพยายามอธิบาย แล้วโบยให้แพรวาที่ยืนอยู่ข้างๆกัน
“หลินแกโยนงี้เลยหรอห๊ะ.... เอ่อ ใช่แล้วคชา ก็คชาป่วยเลยมาดูอาการไง เนอะเฟรมเนอะ” แพรวาโยนให้เฟรมตอบบ้าง ส่วนเฟรมตาเหลือกมองแพรวาแปปนึง ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้คชา เพื่อยืนยันคำตอบ
“...ชาอย่าคิดมากเลย พวกเราไม่ทำอะไรเต๋าหรอก เบียร์ว่าชารีบกินขนมปังแล้วกินยาเหอะนะ เดี๋ยวไม่หายป่วยนะ”
“ไม่กินยาได้มั๊ย เดี๋ยวมันก็หายป่วยเอง...”
“ไม่ได้! แกต้องกินนะชา จะได้หายไวๆ ..เอางี้~! เอายายัดไว้ในหนมปัง แล้วชาก็กินเข้าไปจะได้ไม่ขมไง” ต้นจัดการหยิบขนมปังในมือของคชามา แล้วหยิบเม็ดยาที่เต๋าเตรียมไว้ให้มายัดลงขนมปัง จากนั้นก็ยัดใส่ปากของคชาเลย ไม่รอให้เจ้าตัวได้ประท้วงก่อน
“เฮ้ยยย ต้น ~! เดี๋ยวชาช่าสำลัก” ไทด์รีบหยิบน้ำพร้อมลูบหลังให้คชาทันที เพราะเห็นว่าน้องมันจะสำลักสิ่งที่ต้นยัดเข้าไปในปาก
“แค่กๆๆ ไม่เป็นไรครับพี่ไทด์ ..แอ๊ก แค่กๆๆ”
“ชา ... ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรต้น ..ไม่ขมจริงๆด้วย นี่ชากลืนหมดแล้ว” พูดจบก็อ้าปากให้ต้นดู ซึ่งอาการน่ารักเหล่านั้นทำให้เบียร์ที่ยืนมองอยู่แอบเขินเบาๆ ส่วนแพรวก็ขยี้กลุ้มผมนิ่มของคชาด้วยความเอ็นดู
“หึหึ น่ารักจริงๆเลยนะเราอ่ะ! เดี๋ยวพี่ไปและ จะได้เวลาเรียนแล้ว ตั้งใจเรียนกันด้วยนะ บายๆ ป้ะ!~ ไทด์ .... หลินเดี๋ยวพวกพี่ไปส่งห้อง” เมื่อจบคำพูดแพรว ทุกคนก็ล่ำลากัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไปตามห้องเรียน โต๊ะเรียนของตัวเอง เพราะอีกไม่กี่นาทีก็ได้เวลาเรียนคาบแรกแล้ว ...
.
.
.
“อ่ะๆๆ นักเรียน วันนี้อาจารย์ไม่สั่งงานอะไรมากหรอก เขียนประวัติส่วนตัวของตัวเองมาให้อาจารย์แล้วกัน นั่งเขียนกันเงียบๆด้วย ส่งในคาบ” อาจารย์สอนวิชาสุขศึกษาวัยกลางคนร่างบึกบึน เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมสั่งงาน จากนั้นก็เดินคุมนักเรียนไปทั่วห้อง ใครเสร็จก็เดินมาส่งที่อาจารย์.......
จอยที่เขียนประวัติส่วนตัวเสร็จก็เดินไปส่งให้อาจารย์ที่เดินไปแถวริมหน้าต่าง ซึ่งเป็นทางผ่านของแพรวาพอดี จังหวะที่จอยกำลังก้าวขานั้นแพรวาก็เอาขาของตัวเองมาขวางขัดไว้ จอยจึงสะดุดถลาไปหน้าอาจารย์พอดี ..โชคดีที่ยังไม่ล้ม ไม่งั้นอายตายเลย
“ค่อยๆส่งก็ได้ลูก ไม่ต้องรีบถลามาส่งขนาดนั้น อาจารย์ไม่วิ่งหนีหายไปหรอก” จอยได้ยินก็ก้มหน้าหงุดด้วยความเขินอาย ส่วนแพรวาก็ขำออกมาเบาๆด้วยความสะใจ … จอยค่อยๆเดินกลับที่ พอผ่านโต๊ะของแพรวาก็กระถืบไปที่เท้าของแพรวา 1 ที ด้วยความหมั่นไส้แล้วเดินกลับโต๊ะไป
“โอ้ยยย เจ็บบบบ~ TT”
“เจ็บก็ดีแล้ว แพรจะไปแกล้งจอยก่อนทำไมล่ะ ถ้าจอยล้มหัวฟาดพื้นขึ้นมาจะเป็นยังไง” เฟรมเอ็ดแพรวาเบาๆ
“ทำไม! แทนที่จะห่วงแพรที่แพรเจ็บ แต่กลับมาว่ากันเนี่ยนะ หลายรอบแล้วนะเฟรม!”
“ก็แพรไปทำแบบนั้นทำไม ที่เฟรมว่าแพรก็เพราะแพรผิด”
“อะไรๆแพรก็ผิดตลอด แพรจะทำอะไรจอยคนผิดก็เป็นแพรตลอดอ่ะ เฟรมยังรักแพรอยู่ป้ะ!”
“แพร... เฟรมไม่อยากทะเลาะ ที่เฟรมว่าแพรเพราะพอแพรแกล้งจอย แพรก็โดนจอยเอาคืน เฟรมก็ไม่อยากให้แพรเป็นนางร้าย และเฟรมก็ไม่อยากให้แพรต้องเจ็บตัวนะรู้ป้ะ อีกอย่างแพรก็รู้ว่าเฟรมรักแพรได้แค่คนเดียว”
“... หรอ งั้นแพรขอโทษนะเฟรมที่อารมณ์ไม่ดีใส่ แพรเข้าใจเฟรมแล้วนะ แพรจะพยายามทำตัวดีดีนะ^^ เพื่อเฟรม” พูดพร้อมซบลงกับไหล่แกร่งของเฟรม
“ไม่ต้องทำเพื่อเฟรมหรอกครับ ทำเพื่อตัวของแพรเองเถอะนะ” พูดจบก็เอามือมาขยี้ผมของแพรวาเบาๆ แล้วหันกลับไปทำงานต่อ
.
.
...ส่วนเต๋า พอเขียนเสร็จก็เดินไปส่งงานให้อาจารย์ที่เดินอยู่แถวกลาง ต้นเมื่อเห็นเต๋าเดินมาจะส่งงานก็ยื่นขาไป เป็นจังหวะที่เต๋าก้าวมาพอดีด้วย และก็เผอิญเต๋าเดินมาอย่างเร็วจึงสะดุดอย่างแรง เซถลาไปกอดอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างหน้า -*-
“ไอหนูลูก อยากกอดอาจารย์ก็ไม่บอก ถลามากอดซะแรงเลย” พูดพร้อมดันเต๋าให้ยืนดีๆ
“ขอโทษครับอาจารย์ .... ไอต้น!” เต๋ากัดฟันพูดพร้อมตวัดตาไปหาต้นด้วยความโกรธที่ทำให้ต้องอับอายขายขี้หน้า เพื่อนๆที่เห็นเหตุการณ์ก็หัวเราะกันเป็นทิวแถว ส่วนต้นยักคิ้วให้สองที แล้วขยับปากพูดอากาศว่า ‘เป็นไง กอดอบอุ่นม่ะ .. สมน้ำหน้า แบร่ :P’
………………………………………
| ||||
| ||||
|  | Name : tkpk [ IP : 27.130.177.34 ] | ||
ความคิดเห็น