คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 14
-Joy part-
“เต๋า!! ตื่นได้ ละ... แล้ว O_O” ...นี่มันอะไรกัน
ทำไมเต๋าถึงกอดกับคชาซะแนบแน่น ทำไมคชาไม่ไปนอนห้องตัวเอง อีกอย่างทำไมคชาปากบวม ตาบวม มีรอยจุดแดงๆที่ลำคอที่โผล่พ้นออกมาจากเสื่อตัวโคร่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นเสื้อของเต๋ามากกว่า ...อย่าบอกนะว่าเมื่อคืน สองคนนี้เค้ามี ..อะไรกัน
...คชา! สงสัยฉันจะไว้ใจแกมากเกินไปแล้วนะ ถึงจะเป็นเพื่อนกัน เป็นครอบครัวเดียวกันก็เหอะ ฉันไม่ยอม!! เต๋าต้องรักฉันคนเดียวเท่านั้น...
-Writer part-
“เต๋าค่ะ ... ที่รักก ต๋าววววเอ๋ออออ~! ตื่นเร็วสิ อย่าขี้เซา เดี๋ยวไม่รักน้าาาาา” จอยก้าวขึ้นไปบนเตียงฝั่งที่เต๋านอนอยู่ พลางดึงแขนที่กำลังโอบกอดน้องชายบุญธรรมอย่างแน่นนั้นออก
“อื้อออออออ ~ หืม... .. เห้ยย!!!!!!!!! จอย!” เต๋าที่งัวเงียในตอนแรก เมื่อหันมาเห็นจอยนั่งอยู่ข้างๆตัวเองก็ตกใจเป็นอย่างมาก .. ส่วนคชาที่ได้ยินเสียงของเต๋าก็สะดุ้งตื่นขึ้น แต่ยังคงลืมตาได้ยากลำบากหน่อย เพราะพิษไข้กลับมาเล่นงานอีกครั้ง เนื่องจากกิจกรรมเมื่อคืน
“เช้านี้จอยขอไปโรงเรียนด้วยนะ ^^ ...เอ่ออ แล้วทำไมคชาถึงมานอนห้องนี้หรอ” จอยหันไปถามคชาที่ยังคงมึนๆหัวอยู่ ทั้งๆที่เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าทำไม
“เอ่ออ .. เมื่อคือคชาป่วยหนักน่ะ ฉันเลยเอามานอนด้วย” เต๋าเป็นคนตอบแทน
“... อ่ออ งั้นเต๋ารีบไปอาบน้ำเถอะ สายแล้วน้าาาา” จอยลุกขึ้นจากเตียงแล้วดึงแขนเต๋าให้ลุกขึ้นตามมา ซึ่งเต๋าก็ลุกขึ้นอย่างโดยดี
“ลุกแล้ว คร้าบบบ เปาๆ.. ฟอดดดดด~ ชื่นใจ^^ ” เต๋าหอมแก้มจอยไปฟอดใหญ่ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนอายม้วนอยู่คนเดียว
“เอ๋อบ้า! ต่อหน้าคชาเลยนะ... เอ่ออ คชา ที่คอไปโดนอะไรมาหรอ” คชาสะดุ้งทันที เมื่อได้ยินคำถามของจอย มือเล็กพยายามรวบคอเสื้อตัวโคร่งให้ปิดมิดคอให้ได้มากที่สุด
“... สะ สะ สงสัย ยุง จะ กัดน่ะครับ” ตอบเสียงสั่น
“หรอ ... ยุงคงมีหลายตัวสินะเนี่ย เห็นปากของคชาก็บวมเจ่อ แถมรอยแดงเต็มตัวไปหมดเลย” จอยพูดพร้อมยิ้มหวานให้ แต่น้ำเสียงกลับประชดเต็มที่
“... ชะ ชา ขอตัวไปอาบน้ำ ก่อนนะ ครับ” ร่างบางค่อยๆลุกขึ้น เนื่องจากเจ็บช่วงล่าง บวกกับไข้หวัดที่ทำเอามึนๆไป ... ยังไม่ทันที่ร่างบางเดินไปถึงไหนก็ล้มลงบนพื้นอย่างแรง
“อุ๊ยยย ~! คชาไหวไหม เดี๋ยวช่วยๆ” จอยค่อยๆพยุงคชาให้ลุกขึ้น แล้วพาเดินไปส่งให้ถึงห้อง แต่ก่อนจอยจะเดินกลับมาห้องของเต๋าก็เรียกคชาเอาไว้ก่อน
“คชา.. จอยจะไม่ยอมให้คชาแย่งเต๋าไปแน่”
“... ชาจะทำแบบนั้นทำไม ก็เมื่อ...” ยังไม่ทันพูดจอบจอยก็แทรกขึ้นมาก่อน
“จอยรู้ว่าคชาก็รักเต๋า จอยดูออก เพราะคชามองเต๋าแบบที่จอยมอง” คำพูดของจอยทำเอาคชาอึ้งนิ่งไปชั่วครู่
“ ....คชารักเต๋าก็จริง แต่ชาไม่เคยคิดจะแยกเต๋าออกจากจอยเลยนะ เพราะชารู้ว่าเต๋ารักแค่จอย ถ้าเต๋าจะรักใครหรือไม่รักใคร ชาก็ไม่อยากครอบครองเต๋าอยู่แล้ว เพราะชารู้ว่าชาไม่เคยอยู่ในใจของเต๋าเลย .. ตอนนี้ในใจเต๋ามีแค่จอยเท่านั้นแล้ว จอยอย่ากังวนเลยนะ”
“หรอ ..ยังไงก็เถอะ จอยรู้นะว่าเมื่อคืนเต๋ากับคชาทำอะไรกันมา รอยแดงนั้นจอยก็ไม่โง่เชื่อหรอกนะว่ายุงมันจะกัดอ่ะ!” พูดจบก็เดินออกไปเลย ปล่อยให้คชายืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
คชาปิดประตูห้องเบาๆก่อนที่หยดน้ำตาที่กลั้นมาตั้งนานจะไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย ด้วยความรู้สึกที่อัดอั้น
“ฮึกๆ ฮืออ ... ฮึกๆๆๆ ฮือออออ แค่กๆๆ ฮึกๆๆ ฮือออ แค่กๆๆ ฮึกๆๆ คชา ฮึก ชะ ชาเลวเอง ฮืออ ชา อึก ผะ ผิดเอง ฮือออ ชาผิด ฮึกๆ ฮืออ แค่กๆ อึก ฮืออ ชา ..ไม่คิดจะ แย้ง ฮึกๆ ตะ เต๋านะ ฮือออ” มือเล็กจิกแขนของตัวเองแน่นเพื่อลงโทษตัวเองที่ทำผิด และระบายความเจ็บภายในใจด้วย
.
.
.
“ทำอะไรอยู่ ทำไมถึงลงมาช้า” ร่างสูงถามทันทีเมื่อคนตัวเล็กลงมาจากบันได
“ชะ ... ชา คือ .. ชา ขอโทษครับ”
“ไปกันเถอะเต๋า เดี๋ยวเข้าโรงเรียนสาย ไปกินข้าวเช้าที่โรงเรียนแล้วกันเนอะ”
“ครับๆ .. ไปหยิบกระเป๋าของจอยและก็ของฉันมาด้วย” พูดจบก็เดินจูงมือพาจอยไปที่รถเลย ส่วนคชาก็เดินไปหยิบกระเป๋ามาแล้วตามไป
.
.
ขณะที่นั่งอยู่บนรถ จอยก็ชวนเต๋าคุยนู้นคุยนี้ไปเลย ส่วนคชาที่นั่งเบาะหลังอยู่คนเดียวก็ผลอยหลับไปด้วยความง่วงงุน และพิษไข้ที่ยังไม่หาย
“แค่กๆ .. แค่กๆๆ”
“ชาๆ ... ชา ไหวไหม .. โห~! ตัวร้อนจี้เลย ไข้ขึ้นทำไมไม่บอกว่ะ ชาตื่น!!” เมื่อมาถึงที่โรงเรียนเต๋าก็เดินไปปลุกคชาที่นั่งเบาะหลัง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เลยลองเอามือมาอังหน้าผากดู ก็พบว่าอีกคนไข้ขึ้น
“.. หืมมม~ แค่กๆๆ ฟื้ดดด แค่กๆ ถึงโรงเรียนแล้ว แค่กๆ หรอ”
“ใช่ .. ตัวร้อนจี๋เลย ไข้ขึ้นทำไมไม่บอก จะมาโรงเรียนทำไม”
“... ชาอยากมาเรียน”
“เรียนทั้งๆที่ป่วยหนักเนี่ยนะ!!!” เต๋าตะคอกใส่หน้าคชาจนเจ้าตัวสะดุ้ง ขนาดจอยที่ยืนรออยู่ยังสะดุ้งเลย
“ ขะ ขอโทษครับ”
“พูดอยู่นั้นแหละ ขอโทษๆๆ เนี่ย พูดแล้วมันได้อะไรขึ้นมา ยังไม่หายป่วยก็เป็นภาระกันอีก!”
“... ชะ ชา ฮึกๆๆ จะไม่ทำตัวเป็น ฮึก ภาระ ฮึกๆ ฮืออ ชาจะดูแลตัวเอง ฮึกๆๆ”
“ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน!!” พูดจบก็เดินออกไปเลย ส่วนจอยก็วิ่งตามไป ทิ้งให้คชาเดินถือแบกกระเป๋าขึ้นไปบนห้องเรียนคนเดียว ลำพังเดินตัวเปล่าก็เซๆแล้ว นี่แบกกระเป๋าอีกสามใบ เดินไปชนคนอื่นบ้าง แทบจะล้มบ้าง จึงเดินเกาะๆกำแพงไปเรื่อยๆ ... จนถึงห้องเรียน
“เฮ้ยยยๆ ~!!! ชา ไหวไหม .. ชา” เบียร์ที่เห็นคชาเดินเข้ามาในห้องเรียน ทำท่าจะล้มจึงรีบวิ่งไปพยุงมานั่งที่โต๊ะทันที
“ไอเต๋ามันไปไหน ทำไมมันถึงไม่มาดู รู้อยู่ว่าชาป่วย ยังจะให้ยกกระเป๋ามาอีก” ต้นบ่น
“เต๋าไปกับจอย .. ชาเลยไม่อยากไปเป็นภาระ”
“ถ้าอย่างคชาเป็นภาระ ยัยจอยก็ของที่หนักอึ้งแล้ว!”
“อย่าไปว่าจอยเลย เค้าไปด้วยกันน่ะถูกแล้ว ก็เป็นคนรักกันหนิ”
“...ชา”
“ชาได้รักและดูแลเต๋าอย่างที่สัญญากับพ่อกับแม่ และใจของตัวเองก็พอแล้ว..” ..........................
ความคิดเห็น