คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Your life ไม่อยากได้ฉันขอนะ :: Chapter 15
Chapter 15
“บี๋ .. บี๋ว่ามันแปลกๆมั้ย”
จินยองพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบในห้องทำงาน
“อะไรหรอ .. เรื่องเมียไอมาร์คอ่ะนะ”
“นั้นแหละ อยู่ๆจากคนบื้อๆไม่สู้คน
แค่หัวโขกมันจะเปลี่ยนเป็นคนที่ประสาทสัมผัสดีขึ้นขนาดนั้นเลยหรอ”
“......ก็จริง”
“บี๋ว่ามันมีอะไรมั้ย ..ห้ามทำตัวโง่ๆบอกว่ามันไม่มีอะไรนะ
ไม่งั้นบี๋โดนดีแน่”
“อย่าโหดจิหนูเนียร์ของเฮียบี๋
เฮียก็ว่ามันแปลกๆ
เมียร์มาร์คต้องไม่ธรรมดา”
“No เฮียบี๋ว่ามันไม่ใช่ หรือไอมาร์คมันฝึกให้ป่าว”
“บี๋ก็รู้ว่ามาร์คไม่เคยฝึกใครให้เก่งกว่าตัวเองแน่ๆ
มาร์คน่าจะฉลาดอ่านเกมส์ออกแต่นี่มาร์คแพ้อ่ะ บี๋เข้าใจมะ”
“คิดไปก็ปวดหัว
แต่ที่รู้ๆมาร์คยอมบอกความลับที่ตัวเองเป็น SNP หน่วย Kill ให้คนนี้รู้ เฮียว่ามันคงไว้ใจมากพอตัวเลยนะ”
“แต่เนียร์กลัวมันเหมือนตอนนั้นน่ะสิ”
“แจ๊คสันเป็นคนของฉัน”
อยู่เสียงทุ้มของคนที่น่าจะนอนพักอยู่ในห้องกลับมาขัดบทสนทนาของพวกเขา
ชายผมแดงเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆเพื่อนขี้สงสัยก่อนจะหลับตาลงอย่างหน่ายๆ
เมื่อไรจะเลิกหาความจริงบ้าบออะไรนั่นสักที ในเมื่อมันไม่ได้มีอะไร..
“แต่มาร์ค..”
“ชีวิตและทุกอย่างของมันเป็นของฉัน”
“ฉันแค่เป็นห่วง
ใครก็ไม่น่าไว้ใจ”
“....................................”
“ขนาดฉันนายยังไม่ค่อยจะไว้ใจเลย”
“ฉันไว้ใจนาย
แต่สำหรับนายนั้นเป็นของฉัน จะไม่มีใครหน้าไหนได้เป็นเจ้าของ”
“....................................”
“และถ้ามันทรยศ
ฉันจะเอาให้มันไม่มีที่อยู่แม้แต่ในนรกเลย”
“....................................”
“แต่นายมั่นใจได้ว่าแจ๊คสันไม่ใช่คนของใคร แต่เป็นของฉัน”
สุดท้ายจินยองก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ไป
ก็รู้อยู่ว่าเถียงยังไงก็ไม่ขึ้น
เลยเงียบเฉยไปดีกว่า
แต่ใช่ว่าจะเห็นด้วยหรอกนะ
“เออมาร์ค ฉันมีเรื่องจะบอก”
“....................................”
“เด็กที่ชื่อ ชเว ยองแจ ฉันค้นประวัติไปเจอว่าเป็นคนนี้” มือเล็กเลื่อนเมาส์เปิดรูปเด็กผู้ชายผู้มีรอยยิ้มไร้เดียงสาให้คนผมแดงและแฟนของตัวเองดู
.. ถ้าให้เดาน่าจะอายุสิบแปดสิบเก้าได้
“นี่มันเรื่องเชี่ยอะไรวะเนี่ย”
แจบอมสบถอย่างหัวเสีย
ส่วนมาร์คถึงจะมองดูรูปในจอนิ่งๆแต่ใช่ว่าใจเขาจะนิ่งได้นะ
สาบานเถอะ ถ้าเกิดชาติหน้ามาเขายอมเกิดเป็นยุงบินให้คนตบตายห้าร้อยชาติยังดีกว่ามานั่งปวดหัวกับไอพวกองค์กรห่าเหวนี่จริงๆ แต่ตอนนี้เขาจะไม่ยอมโง่ตายแน่นอน
“ส่วนไอเด็กที่นายเคยตามชื่อ ยู ยองแจ หน่วยเดียวกับบี๋
แต่เป็นพวกเดียวกับองค์กรเวรนั่น”
“หึ..”
“แต่ตลกร้ายนะ คนให้ข้อมูลนี้มาไม่เผยตัว
สืบหาที่มาไม่ได้ด้วย”
“หมายความว่าไงอ่ะหนูเนียร์” แจบอมถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
ไม่ใช่ว่าโดนหลอกอีกนะ
“หมายความตามนั้นอ่ะบี๋
มีคนส่งข้อมูลนี้มาให้
เขาบอกแค่เพื่อความยุติธรรม... เดี๋ยวนะ มาเรียกร้องความยุติธรรมอะไร
ไม่ใช่ตัวจริงส่งข้อมูลมาเองนะ โอ้ยยย
ปวดหัว”
“ถ้าอย่างงั้น ชเว ยองแจคือเด็กพิเศษตัวจริงหรอ แล้ว..เออ งง เบื่อเด็กพิเศษชิพหาย
ชีวิตซับซ้อนสัส พวกเหี้ย
เสือเก่งกว่าพวกกูอีก” แจบอมนั่งกุมขมับตามแฟนตัวเล็กไปติดๆ
“แล้ววันนั้นจะมีอีกองค์กรตามตัวทำไม”
“????!!”
“มันมีองค์กรระดับซีตามเด็กคนนั้น”
“โว้ยยย ใครช่วยมาอธิบายได้มั้ยว่ะ งง”
ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดไม่ตกคนผมแดงจึงปลีกตัวออกมาเงียบๆ
คิดไปก็เครียดอีกอย่างตอนนี้เริ่มเจ็บแผลแล้วด้วย คงต้องงีบสักหน่อย
“คุณไปไหนมา”
ผมถามขึ้นทันทีเมื่อคนผมแดงเขามาในห้อง
ขณะที่ผมกำลังลูบหัวกล่อมแบมแบมที่กำลังเคลิ้มหลับอยู่
“เรื่องของฉัน.. หลบ” พูดเพียงเท่านั้น
ผมจึงเขยิบหลบให้เขาได้นอนส่วนผมก็ล้มตัวลงนอนบ้าง
จริงๆก็ง่วงนานแล้ว
แต่ต้องรออีกคนก่อนเพราะยังรู้สึกผิดไม่หายที่ทำให้เขาเจ็บตัว
“อือออ..”
“อ เอ่ออ .. เป็นไรอ่ะ เจ็บแผลหรอผมขอโทษ”
“เงียบ” เสียงห้วนๆตอบกลับมา ผมจึงยอมนอนนิ่งๆ
ครืดดดด ครืดดดดด ... ครืดดด
กำลังเคลิ้มหลับได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นของคนผมแดงดังขึ้น
ผมพยายามปลุกเขาอยู่หลายรอบบแต่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
...ขออนุญาติรับละกัน
“ฮัล...”
[SNP03 ฉัน SHADOW ระดับสอง]
“คือ... อ๊ะ!”
ผมยังไม่ทันได้อธิบายว่าผมคือใครก็ถูกแย่งโทรศัพท์ไปจากมือซะก่อน
ตลกชะมัด รับสายทั้งที่หลับตาอ่ะนะ สภาพยุ่งเหยิงชะมัด
“SNP03”
[คุณทำงานพลาด คุณยิงเด็กพิเศษ]
“ใคร”
[ยู
ซอจิน]
“.............!”
[แต่ท่านหัวหน้าจะลดโทษให้คุณ เพราะเห็นแก่คุณ
แต่หวังว่ารอบนี้คุณจะไม่พลาดอีกเป็นครั้งที่สาม]
“ยู ซอจินคือใคร ฉันไม่ได้ฆ่าเด็กคนไหนมีแต่ป...ป้าแก่!”
[ก็ป้าคนนั้นแหละค่ะ เด็กนั่นปลอมตัวเป็นป้าแก่
ซึ่งองค์กรระดับซียังรู้ก่อนเรา]
“ชิท!”
[ชเว
ยองแจ คุณต้องตามหาเขาให้เจอ รอบนี้มีค่าเท่ากับชีวิตคุณนะคะ หวังว่าฉันจะได้พบคุณอีกครั้ง ... ในสภาพมนุษย์]
ตู้ดดๆๆ แล้วสายก็ตัดไปพร้อมกับเสียงพรูลมหายใจของคนผมแดง
“นี่นาย..”
“ค ครับ”
“นวดให้ฉันหน่อย”
เขาสั่งเสียงเครียด
ผมจึงเดินไปนั่งบนพื้นข้างเตียงฝั่งเขา
แล้วลงมือนวดไปที่แขนของเขาด้วยมือข้างขวา
เพราะข้างซ้ายใช้งานไม่ได้หลังจากสู้กับเขา
“โง่”
“ห๊ะ”
“หน้าฉันเหมือนคนปวดแขนหรอ” เอ้าา
ใครจะไปรู้ล่ะ เขาหันหัวมาทางผม
ก่อนจะจับมือผมมาแปะอยู่บนหัวของตัวเอง
เขาหลับตาลงอีกครั้งผมจึงค่อยๆเริ่มนวดที่ขมับของเขา
เห็นหน้าตึงๆนิ่งๆแบบนี้
หน้านิ่มชะมัด
โป๊กก!!
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอสัปหงกจนหัวไปโขกกับเขา ผมเอ่ยขอโทษเบาๆแล้วเริ่มนวดต่อ
โป๊กก!!
และอีกหลายครั้งที่หัวเราโขกกัน
ผมจึงตัดสินใจฟุบหน้าลง
แต่ก็มีคำสั่งของคนที่คิดว่าหลับไปแล้วบอกให้นวดดต่อ
เบื่อจริงๆ คนเขาก็ง่วงเป็นนะ โว๊ะ! แต่ก็นั่นแหละ บ่นได้แค่ในใจ
“หนูแบว่านอนเถอะ
หัวโข่กันจนข้างบ้านจะตื่อหมดแล้ว”
เด็กน้อยที่เพิ่งตื่นนั่งมองเราสองคนตาแป๋ว พร้อมกับคำพูดประชดจึงโดนคนผมแดงโขกหัวไปทีนึง
“ให้เวลานอนสองชั่วโมง
พรุ่งนี้มีงานด่วน”
“งานอะไร
สามชั่วโมงได้มั้ยคุณ”
“สอง”
“จิ๊!”
“ถ้าไม่พอใจอยากนอนนานๆก็ได้ เดี๋ยวฉันสงเคราะห์ให้
เอาแบบลงไปสนิทกับยมบาลเลยเป็นไง”
“อ ไอ..”
“นอน”
เช้าอันสดใส.. ก็แย่ละ โอ้โหห
เหมือนเพิ่งได้ล้มตัวนอนไปเอง ต้องตื่นละ
คนผมแดงเป็นคนปลุกผม ..สองชั่วโมงเป๊ะอะไรจะตรงต่อเวลาขนาดนั้น
“เราต้องตื่นไปไหนแต่เช้าอ่ะคุณ”
ผมถามขณะนั่งมองเขาทำแผลให้ตัวเอง
ก็อยากจะช่วยนะแต่...
“นั่งนิ่งๆกระดิกแม้แต่ตานายตายแน่”
อ ..ไอโหด เหอะ
รู้งี้ปามีให้เฉาะลงกลางกบาลเลยดีกว่า
“มาร์ค” มีเสียงนึงแทรกระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ “ของที่สั่ง”
“ขอบใจ”
“แปลกดีที่เด็กนั่นยอมเปิดเผยทุกอย่างกับเราง่ายๆ” จินยองบอกหน้าเครียด
“เดี๋ยวก็รู้ว่าทำไมแปลก” คนผมแดงเก็บอุปกรณ์ทำแผลทุกอย่างลงในกล่องอย่างเรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปข้างนอก ผมและจินยองจึงเดินตามออกไป
“ขอให้โชคดีละกัน”
จินยองบอกอย่างหน่ายๆก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าห้องไป
เหลือเพียงผมและคนผมแดงสองคน
“ป่ะ” คำเดียวสั้นๆแล้วเดินนำผมออกไป
ของจากจินยองเมื่อกี้มันคุ้นๆนะ.. แผ่นเหล็กรูปดาวสี่แฉก
ความคิดเห็น