คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 11
“ต้น.. ฮึกๆ ฮืออ .. ชาเจ็บจัง” คชาร้องไห้พร้อมซุกหน้าไปกับอกของต้น ต้นจึงกอดปลอบและลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ
“ชาก็เลิกรักไอเต๋ามันสิ... ฉันล่ะเกลียดมันจริงๆ!”
“ชะ.. ชา ฮึก ฮืออ เลิกรัก ฮืออ.. เลิกรักเต๋าไม่ ฮึกๆ ได้ ... ต้น อย่า... ฮึก เกลียดเต๋าเลยนะ ฮืออ เต๋าไม่ ฮึก ได้ ทะ.. ฮึก ทำผิดอะไร .. ฮืออ ฮึกๆ ฮืออ ชาผิดเอง ฮือ ฮึกๆๆ ที่ไปรักเต๋า ฮึก ๆ ฮืออ...” คชาพูดพร้อมสะอึกสะอื้นไปด้วยอย่างน่าสงสาร
“ชาไม่ผิดครับ .. อย่าโทษตัวเองนะ จริงๆไม่มีใครผิดหรอก.. ความรักมันห้ามกันได้ซะที่ไหนล่ะ หื้มมม ~... เลิกร้องได้แล้วนะคนเก่ง .. นะครับ” เบียร์ปลอบ
“อือๆ อย่างที่เบียร์มันบอกนั้นแหละ ไม่มีใครผิดหรอก เอาเป็นว่าต้นแค่ไม่ชอบเต๋ามันเฉยๆ ชาอยากคิดมาก... ดูสิเนี่ย ตาบวมช้ำหมดแล้ว นอนพักเหอะ เดี๋ยวไข้ขึ้น ..” ต้นลุกขึ้นมานั่ง แล้วยกเอาผ้าห่มที่ร้นมาอยู่ที่เอวของคชา มาห่มให้เจ้าตัวจนมิดคอ
“คชา ฮึกๆ ไม่รบกวน ฮึก ต้นกับเบียร์แล้วนะ” พูดจบดวงตาคู่สวยก็ค่อยๆปิดลง
“ฝันดีนะคชา” ต้นและเบียร์พูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะเดินออกนอกห้องไปอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน
.
.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr~~
ยังไม่ทันที่ต้นจะได้นั่งพักบนโซฟา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
-[ Praewa ]-
“ฮัลโหลลล”
-//ต้น .. อยู่ไหนอ่ะ ไมไม่มาเรียน เต๋า คชา เบียร์ก็ไม่มา ยัยจอยนั่นก็ไม่มา//- แพรวาพูดรัว
“คือว่าคชาป่วย ฉันกับเบียร์เลยมาเยี่ยม”
-//อ่าวว โห~ ไปไม่ชวน ชาก็เพื่อนแพรนะ เป็นห่วงจัง พาเฟรมโดดเรียนไปเยี่ยมบ้างดีกว่า 55 //-
“ก็ดีนะ .. เออแก ฉันมีไรจะบอกด้วยเว้ยยย ..” ต้นหยุดพูดไป ทำเอาปลายสายรอไม่ไหวจึงตวาดแว้ดออกมา
-//หยุดพูดไปไมอ่ะ!! แพรอยากรู้ บอกมาๆ เลย เร็วดิ๊เห้ยย //- แพรวาเร่ง
“55 ไม่แกล้งและ ๆ. ... ไอเต๋าเป็นแฟนกับยัยจอย..” พูดออกมาแค่นี้แพรวาถึงกับโวยวายเสียงแหลมบาดหูคนฟัง
-//ไรอ่ะ!!! ไมเต๋าทำงี้อ่ะ ไม่เห็นใจคชาบ้างเลย มีของดีอยู่ตรงหน้ากลับไม่เลือก เผลอๆเขี่ยทิ้งด้วย อะไรกันเนี่ยย~ …. หึ่มมม~ แพร เฟรมว่าเราตกลงกันแล้วนะว่าจะไม่ก้าวก่ายคนอื่น ... แพรขอโทษ มันอดใจไม่อยู่อ่ะ ไปหาต้นที่บ้านเต๋ากันเถอะป่ะ” แพรวาบ่นประโยคแรก ประโยคหลังเหมือนจะหันไปคุยกับเฟรมด้วยท่าทีที่หงอยๆลงกว่าเดิม ทำเอาต้นถึงกับหลุดคำออกมาเล็กน้อย
“....”
-//แค่นี้ก่อนนะต้น เดี๋ยวรีบไปหา.. ป้ะเฟรม! //- พูดจบแพรวาก็วางสาย
……………
“แพรวาหรอต้น” เบียร์ที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น
“อื้มม~ เดี๋ยวแพรกับเฟรมจะมา ... น่าตลกดีเนอะที่แพรมันอ่อนกับเฟรมเยอะ เมื่อก่อนนี่ไรนิดไรหน่อยด่ายับเลย”
“...เบียร์ ... เบียร์สงสารคชา จัง เห็นคชาร้องไห้แล้วมันรู้สึกเจ็บ จนจุก ... หึหึ! ฟังดูน้ำเน่าดีนะ”
“ไม่หรอกแก .. ฉันก็สงสารแกเหมือนกันนะ ฉันรู้ว่าแกก็เจ็บ ...”
“มันก็ใช่... ฉันรู้นะว่าคชารู้สึกยังไง เพราะงี้คชาเจ็บฉันถึงเจ็บไง.. อันนี้คงเน่ามากสินะ 55” เบียร์หัวเราะแห้งๆ .. ก่อนที่ทั้งสองจะตกอยู่ในความเงียบทั้งคู่
.
.
.
“ต้นนนนนนนนนนน เบียยยยยยยยยยยยยยยยร์ คชาาาาาาาาาาาาาาาาา~” ผู้ที่เข้ามาใหม่ตะโกนลั่นบ้าน
“แพรเบาๆ คชาป่วยอยู่ไม่ใช่หรอ” เฟรมที่มาพร้อมแพรวาปลามขึ้น
“พี่แพร.. พี่กินนกหวีดเป็นอาหารหรอ เสียงโคตรดังเลยครับ” เจมส์ผู้ซึ่งขอติดตามมาบ้านคชาด้วยพูดขึ้นพร้อมเอามือปิดหู
“พูดมากว่ะไอหมีอ้วน ไม่น่าเอามาด้วยเลย ...กลับไปกินนมนอนไป!”
“แพร!!.......” เฟรมพูดปลามอีกรอบ
“พี่แพรอ่ะ... ทำไมมีแต่คนสั่งให้เจมส์ไปกินนมนอนด้วย เจมส์โตแล้วนะครับเห็นมั๊ย!” เจมส์บ่นงุ้งงิ้งๆ แต่ไม่มีใครฟัง พากันเดินไปชั้นสองเลย เจมส์จึงเดินตามไป
“คชา ~~ เป็นไงบ้างงงงงง” แพรวาวิ่งเข้าไปกอดคชาที่นั่งคุยกับเบียร์และต้นอยู่ จนทั้งสองล้มลงไปกับเตียงทั้งคู่
“คชาใกล้หายแล้ว... ทำไมต้องโดดเรียนกันมาด้วยล่ะเนี่ย” แพรวาชันตัวลุกขึ้นและพยุงคชาขึ้นมาด้วย
“ก็คิดถึงคชาไง เลยมาเยี่ยม” เฟรมตอบ
“ส่วนเจมส์คิดถึงพี่ต้น และก็อยากโดดเรียนด้วย ขนาดพี่จอยยังโดไปกระหนุงกระหนิงกะพี่เต๋าเลย ... เมื่อวานพี่จอยนี่หน้าบานเป็นกระด้งอ่ะ แล้วบอกว่าพี่เต๋าขอคบแล้ว ... อ่าวว~ ทำไมนิ่งกันไปล่ะครับ?” เจมส์พูดไปยิ้มไป แต่คนอื่นกลับไม่ยิ้มด้วย
“พูดมากไปและแก! เงียบๆบ้างไรบ้างก็ดีนะ” ต้นจิกตามองเจมส์เต็มที่
“ทำไมพี่ต้นมองเจมส์งั้นล่ะ เจมส์ทำไรผิดหรอ..”
“ผิด!!... ผิดมาก แกนี่มันไม่รู้เลยจริงๆ เหอะ!” พูดจบก็กอดอกหันหน้าหนี
“เจมส์.. ไม่มีไรหรอก สงสัยต้นเมนส์ฯไม่มา เลยอารมณ์ไม่ดี 555” เฟรมแก้สถานการณ์ที่ตึงเครียดให้ ซึ่งเจมส์ก็หลุดขำออกมา รวมถึงคชาด้วย แต่ต้นนี่หน้าบูดงอนตุ๊บป่องไปเรียนร้อยแล้ว
“คิคิ ... โอ๋ๆๆ ต้นอย่างอนนะ ขำๆ ไม่เครียดนะ แค่กๆๆ ..คชายังยิ้มเลย นี่~ ^[+++++]^ ” คชาพูดพร้อมยิ้มกว้างให้คนที่กำลังงอนดู ซึ่งมันก็ได้ผล เพราะต้นก็ยิ้มตามออกมา …………………….
จากนั้นทุกคนก็คุยเล่นกันไปเรื่อย แล้วก็นอนกลางวันกันได้ตื่นหนึ่ง ก่อนจะมาช่วยกันจับคชากินข้าวกินยากันอย่างเหน็ดเหนื่อย เพราะเจ้าตัวเล็กเล่นวิ่งหนีรอบบ้านไม่ยอมกินยา กว่าจะจับตัวแล้วจัดการป้อนยากันได้ เล่นทำเอาทุกคนเหนื่อยหอบมานั่งพักรวมกันที่ห้องนั่งเล่น ..ซึ่งสักพักก็มีไทด์แพรวและหลินมาสมทบกันอีกที
.
.
.
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย~~!!!!! มาไงกันว่ะเนี่ย เต็มบ้านไปหมดเลย” คนที่พึ่งเข้ามาในบ้านร้องพูดขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นจำนวนคนในบ้าน
“ก็มาเยี่ยมชาช่าไง” ไทด์ตอบขึ้นมา
“โหห~~ พี่กลับกันไปเหอะ ...ชาไป! ขึ้นห้อง ... ไปห้องของฉันนะ” ประโยคแรกพูดกับพวกไทด์ ประโยคหลังหันไปสั่งคชา
“ชาอย่าพึ่งไป~ เต๋าใจร้ายอ่ะ พี่อยากอยู่กับชาก่อน คิดถึงน้องมัน เป็นห่วง ... เด็กน้อยไม่ฉะบายย” แพรวพูดขึ้น พร้อมดึงคชามานั่งบนตักแล้วกอดแน่น
“เออๆ ให้เวลา 5 นาที... เจมส์รีบกลับด้วย จอยอยู่บ้านคนเดียว” เต๋าหันไปบอกเจมส์ ส่วนเจมส์พยักหน้ารับนิดๆ ก่อนจะหันไปออดอ้อนต้นให้กลับบ้านด้วยกัน
“ไอเบียร์... แกก็รีบกลับไปเลยไป เบื่อขี้หน้า” เต๋าหันไปจ้องหน้าเบียร์ที่นั่งมองคชาเฉยๆ
“เออ..! เดี๋ยวกูจะกลับแล้ว กูก็เหม็นหน้ามึง แต่กูแค่อยากอยู่กับคชานานๆ” หันมาตอบพร้อมยักคิ้วให้เต๋าหนึ่งที
“ไปกันได้แล้วล่ะครับ เดี๋ยวเต๋าจะโกรธ .. เดี๋ยวพรุ่งนี้คชาก็คงไปเรียนได้แล้วล่ะ ฝากบอกทุกคนตอนกลับด้วยนะ ว่าคชารักทุกคน” คชากระซิบกับไทด์กับแพรวและหลินที่นั่งอยู่ใกล้ตัวที่สุด
“ทำไมต้องกระซิบล่ะคชา” หลินกระซิบกลับ
“เดี๋ยวเต๋าว่า...”
“งั้นเดี๋ยวพี่กลับกันแล้ว พักผ่อนเยอะๆนะชาช่า เต๋าทำไรให้โทรหาพี่นะชาช่า” ไทด์กระซิบบอกบ้าง
“ครับๆ”
“ไป!.. กลับกันเถอะ ชาช่าจะได้พักผ่อน” ไทด์บอกพร้อมพาทุกคนออกจากบ้านไป เหลือไว้แค่เต๋ากับคชา….
“ป้ะ~! ขึ้นห้องกัน” เต๋าเดินมาจับมือคชาแล้วพาเข้าห้องตัวเองไป
.
.
“เต๋า..วันนี้มีความสุขใช่มั๊ย” คชาถามขึ้นขณะที่เต๋าพลักตัวเองให้นอน ส่วนเต๋าก็ลงไปนอนข้างๆ พร้อมกอดร่างเล็กไว้หลวมๆ
“อื้ออ .. วันนี้ฉันมีความสุขมาก ฉันขอสั่งให้นายต้องมีความสุขด้วย”
“เต๋ามีความสุข คชาก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว ... ว่าแต่ทำไมถึงมีความสุขหรอ หรือเพราะได้ไปเที่ยวกับจอย...”
“อื้มม.. ไปเที่ยวก็มีความสุข แต่ที่สุขกว่านั้นก็คือ...”
“.............”
“เต๋าได้จูบแรกของจอยมาครอง ^^ ” ...........................................
ความคิดเห็น