คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 10
“ไม่เอา.. คชายังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ อ๊า....” เต๋าลูบไปที่แกนกายอุ่นของคชาอย่างแผ่วเบา แต่คนที่อ่อนประสบการณ์อย่างคชากลับรู้สึกเต็มๆ
“งั้นฉันทำแบบนี้ก็ถือว่าไม่รู้เรื่องเหมือนกันนะ หึหึ!” เต๋ารวบแขนคชาไว้เหนือหัวปล่อยให้คชาดิ้นเร้าๆอยู่ใต้ร่างอย่างทรมาน
“อือออ เต๋า ... แค่กๆๆ ฮัดชิ้ววว อื้ออ~” คชาตัวสั่นหงึกด้วยความเสียวและความหนาวปะปนกัน
“...............” เต๋ายังคงแกล้งอยู่อย่างนั้น
“เต๋า แฮ่กๆๆ ฮัดชิ้วว~! นะ.. หนาวว อื้ออ อ๊าาา~”
“โอเค ฉันช่วยก็ได้... หนิ! ดูทำหน้าเข้าสิ ไม่ต้องกลัวฉันพังประตูหลังของนายหรอกน่า.. เดี๋ยวฉันทำผิดกับใครบ้างคน” เต๋าพูดเป็นนัยๆ แต่คชาก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะความทรมานที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ...เต๋าปล่อยมือของคชาออก แล้วคลึงสะโพกมนอย่างหนักหน่วง
“อื้อออ อ๊าาา~” ชาร้องออกมาด้วยความเสียว ... เต๋าจับไปที่แกนกายของคชาแล้วรูดขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นจนคนใต้ร้องลั่นด้วยความเสียว แล้วกระตุกเกร็งสองสามที ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาเต็มมือหนา
“หึ~! เยอะดีหนิ ฉันคงต้องไปปลดปล่อยของฉันบ้างแล้ว นายปลุกของฉันซะคับเลย” เต๋าพูดกับคชาที่นอนหอบหน้าแดงอยู่ใต้ร่าง ก่อนจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เพื่อชำระร่างกายและปลดปล่อยสิ่งที่ถูกปลุกขึ้นมาด้วยความไม่ตั้งใจ
.
.
.
เมื่อเต๋าเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นคชานอนสั่นหงึกอยู่บนเตียงในสภาพเดิม
“คชาๆ .. คชา!! โห~ ตัวร้อนกว่าเดิมอีก” เต๋าหยิบผ้าในกาละมัง บิดพอหมาดและเช็ดตัวให้คชาอีกรอบหนึ่ง
“เป็นภาระให้ฉันอีกแล้ว เฮ้ออ~!” เต๋าบ่นพึมพำกับคนที่นอนไม่ได้สติ พร้อมกับไปหยิบชุดนอนที่ห้องของคชาแล้วมาสวมใส่ให้คนที่นอนเปลือยเปล่า แถมยังป่วยหนักอีก
“อยู่กับนายนี่มันเหนื่อยใจจริงๆเล้ยย” เต๋าพูดพร้อมห่มผ้าห่มผืนหนาให้คนตัวเล็กที่หลับพริ้มอยู่บนเตียวให้ถึงคอ แล้วเดินไปปิดไฟ ก่อนจะหลับตามอีกคนไป..
“ฝันดีนะไอลูกเป็ดขี้เหร่.. หายไข้เร็วๆด้วย” ............
........................................................
..เช้าวันใหม่ ณ ที่โรงเรียน..
“เบียร์... ทำไมคชายังไม่มาอีกล่ะ? มันสายแล้วนะ” ต้นถามเบียร์
“เมื่อวานคชาตากฝน คงจะป่วยเลยไม่ได้มา”
“ยัยจอยก็ยังไม่มา ฉันว่ามันต้องไปหาไอเต๋าแน่เลย ฉันเป็นห่วงว่ะแก ไปหาคชากันป้ะ ไม่ต้องเรียนมันและวันนี้” ต้นชวน
“ก็ดีนะ..” พูดจบ เบียร์และต้นก็เดินสะพายกระเป๋าออกจากห้องไปทันที ..
.
.
ออดๆ ออดดดดดดดดดดดดดดด ...ออดๆๆๆ ~~!!!
ต้นกดกริ่งหน้าบ้านเต๋ารัว เมื่อมาถึง
“มาแล้วค่ะๆ ขอโทษที่มาเปิดช้า.... ต้น ..เบียร์” คนที่เดินมาเปิดประตูรั้วบ้านถึงกับผงะเล็กน้อย ส่วนเบียร์กับต้นก็เช่นกัน
“ว่าแล้วว่าเธอต้องมาที่นี่ ...มาทำไร!” ต้นถามห้วนๆ
“ก็มาหาเต๋าไง แล้วแกมาทำไม!”
“หึ! มาหาผู้ชายถึงที่เลยนะ ..ฉันมาหาคชา” ต้นตอบพร้อมเดินกระแทกไหล่จอยเข้าไปในบ้าน
“ขอโทษแทนต้นด้วยนะที่มันพูดไม่ค่อยดีกับเธอ” เบียร์พูดขึ้นหลังจากที่ต้นเดินเข้าไปในบ้านแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก ที่โรงเรียนเก่าพวกผู้หญิงมันก็พูดกับฉันอย่างนี้ทุกคนแหละ” จอยบอกก่อนจะเดินเข้าบ้าน ส่วนเบียร์ก็เดินตามเข้าไป..
“จอยใครมาอ่ะ! แล้วข้าวต้มเสร็จยังครับ หื้มม~ …ไอต้น!!” เต๋าที่คิดว่าจอยเดินเข้ามาในห้องจึงพูดขึ้น แต่พอหันมามองกลับเป็นต้น จึงลุกขึ้นยืนจากที่นั่งกุมมือคชาอยู่บนเตียง
“คชาเป็นไงบ้าง ...ทำไมตัวร้อนอย่างงี้ แกดูแลยังไงของแกเนี่ย!” ต้นเดินมาอังหน้าผากของคชาที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ พร้อมกับตัวที่สั่นเทาเป็นจังหวะๆ
“แกมาทำไม!”
“ฉันมาหาคชา เป็นห่วง ฉันว่าแล้วว่าแกต้องดูแลคชาไม่ได้เรื่อง ..แล้วนี่ตชากินข้าวกินยารึยัง”
“ก็เมื่อวานฉันลืมให้คชากินยา เช็ดตัวให้เฉยๆ” เต๋าตอบเสียงแผ่ว
“อะไรนะ!!! ลืมให้กินยา.. ถึงได้ว่าดิทำไมคชาตัวร้อนจี๋เลย ถ้าคชาช็อคขึ้นมาจะทำยังไง แกนี่มัน!.. แล้วทำไมไม่พาไปหาหมอ โถ่เว้ยย!! แกหนิ” ต้นโวยวายออกมาด้วยความขัดใจ ส่วนเต๋าก็นั่งนิ่ง
“นายก็รู้ว่าคชากลัวหมอ กลัวเข็ม และดื้อยา คงไปหาไม่ได้หรอก” เต๋าตอบพร้อมลูบผมนิ่มของคชาไปพลางๆ และปาดเหงื่อที่ผุดประปลายออกไปจากหนาผากร้อนนั้นด้วย
“แล้วทำไมไม่ให้กินยา”
“ก็มันลืมนี่หว่า เมื่อคืนมันเกิดเรื่องนิดหน่อย ก็เลยลืม..”
“หึ! แล้วนี่ก็ยังจะเอายัยจอยเข้ามาอีก พามาทำไม เป็นอะไรกันแล้วรึไง!” ต้นถามประชด
“เป็นแล้ว.. เราเป็นแฟนกันแล้ว” เต๋าพูดขึ้นเป็นจังหวะที่จอยเอาข้าวต้มกับยามาให้คชาพร้อมเบียร์ และคชาก็ตื่นขึ้นพอดี
“ตะ.. แค่กๆๆ เป็น แฟน.. กับจอย แค่กๆๆ .. หรอ” เสียงแหบพูดขึ้น
“ใช่ ! พึ่งคบกันเมื่อวาน” เต๋าพูดพร้อมยิ้มให้จอยที่กำลังขวยเขิน ส่วนคชานอนน้ำตาซึม และพยายามกระพริบตาไล่น้ำตาออกไป ซึ่งไม่มีใครเห็น ยกเว้นเบียร์
“จอยเอาข้าวมา เดี๋ยวเบียร์ป้อนคชาเอง” เบียร์เอื้อมมือไปหยิบชามข้าวต้มร้อนๆมาจากมือจอย
“มึงไม่ต้องไอเบียร์ มึงได้เข้ามาเยี่ยมคชาก็บุญโขแล้ว ไม่ต้องมาเสือกป้อน” เต๋าแย่งชามข้าวต้มมาจากมือเบียร์ แล้ว เดินมานั่งที่เตียงข้างๆคชา
“ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนเร็ว” คชาพยายามยันตัวเองลุกขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียง ด้วยร่างกายที่ยังไม่ค่อยจะแข็งแรงพอ ทำให้การกระทำเหล่านั้นช้าลงไปอีก เบียร์จึงเดินเข้ามาช่วย ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของเต๋า
“ฟู่ววว ~ อ้าปาก...” ช้อนกลางที่มีข้าวพอดีคำถูกยื้นมาตรงปาก คชาจึงรับเข้าปากไปแต่โดยดี.... แล้วคำที่สอง ..สาม ..สี่ ..ห้า ก็ถูกป้อนเรื่อยๆ จนกระทั่งเหลือคำสุดท้าย
“คำสุดท้ายแล้ว.. จะได้กินยา” เมื่อได้ยินคำว่า ‘ยา’ ทำเอาคนป่วยถึงกับเบ้หน้าทันที
“คำสุด แค่กๆๆ กินได้ แค่ก แต่ยาไม่กินได้ป้ะ .. น้าาาาา~ นะๆๆ เต๋า” คชาอ้อนสุดฤทธิ์ ทำเอาคนมองอย่างเบียร์ถึงกับเขิน ทั้งๆที่ไม่ใช่คนที่ถูกอ้อน
“ไม่ได้ คชาต้องกินยา!” ต้นดุ คชาจึงเลิกอ้อน ก้มหน้าหงอยทันที และจังหวะที่คชาก้มหน้านี่แหละ เต๋าเอายาที่จอยเตรียมไว้ให้สองเม็ดใส่ลงไปในข้าวต้มคำสุดท้าย
“ชา.. ไม่ต้องกินยาก็ได้ กินคำสุดท้ายก็พอแล้ว ..มา! อ้ำๆนะ เก่งมาก 55” พอเต๋าป้อนเสร็จก็รีบปิดปากที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆอยู่ทันที
“อ๋มอี๊เอย อื้อออ~ แอะ! แอ่กๆๆ” (ขมปี๊เลย อื้อออ แหวะ แค่กๆๆ) คชาพยายามเอามือของเต๋าออกเพราะตัวเองเคี้ยวโดนยาเต็มๆ ความขมจึงแผ่ซ่านทั่วปาก จนอยากจะอาเจียน
“กลืนเลยๆ ไม่กลืนจะให้คุณหมอมาฉีดยา จะเอามั๊ย!!” เจอคำขู่เข้าไปถึงกับรีบกลืนสิ่งที่อยู่ในปากลงคออย่างรวดเร็ว
“อืนแอ้วว อืนแอ้ว เอาอ้ามมม อ๋ออ้ามอ่อยอ๊า อ๋ม” (กลืนแล้ว กลืนแล้ว เอาน้ามม ขอน้ำหน่อยน้า ขม)
“ห๊ะ~! ไรนะ” เต๋าปล่อยมือออก
“ขอน้ำๆๆ ขม แหวะ!” เต๋ารีบหยิบน้ำจากมือจอยส่งมาให้คชาทันที เมื่อได้น้ำมาคนตัวเล็กก็ดื่มอั่กๆๆ แล้วส่งแก้วคืนให้เต๋า
“นอนได้แล้วไอลูกเป็ดขี้เหร่ พักผ่อนเยอะๆ .. ” พูดจบก็พยุงคชาให้นอนลง แล้วห่มผ้าให้จนมิดคอ
“ฝันดีนะครับคชา” เบียร์พูด คชาจึงหันไปยิ้มให้ทีหนึ่ง
“พวกแกกลับบ้านไปได้แล้ว ไป!!” เต๋าไล่
“ฉันจะอยู่ ใครมันจะทำไม” พูดจบต้นก็ลงไปนอนกอดคชาบนเตียงแน่น
“ไอต้นหนิ~…”
“เต๋า .. เราไปเที่ยวกันเถอะ ไหนๆคชาก็มีคนดูแลแล้ว” จอยเอ่ยชวน เพราะเห็นว่าเต๋าไม่ค่อยสนตัวเองเลย เอาแต่สนใจแต่คชา ทั้งๆที่เธอเป็นแฟนนะ คนรักควรต้องมาเป็นที่หนึ่งไม่ใช่หรอ ..
“ได้ครับๆ ^^ ” พูดจบก็เดินโอบเอวจอยเดินออกไป ..
“ต้น.. ฮึกๆ ฮืออ .. ชาเจ็บจัง” ............
ความคิดเห็น