คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Your life ไม่อยากได้ฉันขอนะ :: Chapter 12
Chapter 12
“จินยอง นายช่วยดูข้อมูลนี่ที” เมื่อมาถึงเซฟเฮ้าส์เจ้าของเรือนผมแดงก็รีบเข้าห้องทำงานของจินยองทันที พร้อมกับยื่นแผ่นดิสก์ในมือให้
แผ่นดิสก์ที่เขาให้คนในองค์กรไปขโมยมันมาจากแจ็คสัน แล้วแอบเปลี่ยนของปลอมไปแทน
มันไม่ยากหรอกที่ลูกชายนักมายากลจะทำมัน บวกกับความโง่ของคนตัวเตี้ยนั้นแล้วยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่
“ชเว ยูจิน ลูกชายของชเวยงฮวา นักเล่นไวรัสซอร์ฟแวร์ขององค์กรระดับ C กับหญิงสาวธรรมดาๆ ...นี่มันข้อมูลเด็กพิเศษที่นายยิงพลาดวันนั้นหนิ” จินยองอ่านข้อมูลที่อยู่บนจอคอมอย่างไม่ค่อยสนใจอะไรมากเพราะรู้ประวัติของคนๆนี้อยู่แล้ว ผิดกับมาร์คที่จ้องหน้าคอมอย่างเคร่งเครียด
“มันต้องมีอะไร”
“หืม?” จินยองขมวดคิ้วพลางมองไปที่ใบหน้าของเพื่อนตัวเองเป็นคำถาม
“.... ฉันไว้ใจนายได้ใช่มั๊ย”
“ฉันว่าเราคุยกันเรื่องนี้แล้วนะมาร์ค นายเป็นผู้มีพระคุณที่ฉันจะไม่มีวันทรยศเหมือนไอบ้านั้นเด็ดขาด”
มาร์คชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเล่ามันออกมา
“ชเว ยูจินไม่ใช่เด็กพิเศษคนนั้น มันคือตัวปลอม”
“ห๊ะ! นายรู้ได้ไง?”
“ฉันอยากรู้ว่าใครคือตัวจริงกันแน่” คนผมแดงไม่ตอบคำถาม กลับบอกสิ่งที่ปรารถนาออกไปแทน ถึงเขาจะรู้อยู่แล้ว แต่เขาก็อยากมั่นใจ
“จิ๊! เกลียดพวกเด็กพิเศษสายไวรัสซอร์ฟแวร์จริงๆ ไม่รู้มันจะฉลาดไปไหน”
“หึ!”
“เชื่อสิอีกไม่นานองค์กรอื่นจะรู้ว่าเด็กนั้นไม่ใช่ตัวจริง ไม่มีใครโง่ได้นานหรอก”
“ฉันถึงต้องรีบชิงมาไง”
“แล้วดิสก์นี่ช่วยไรได้เนี่ย หวังว่าคงไม่มีอะไรแผลงๆนะ”
“มันคงช่วยได้แหละ ระวังหน่อยแล้วกัน”
“โอเค”
ผมเดินเอื่อยๆมาตามทางที่ไม่คุ้น ท้องฟ้าที่เริ่มมืดทำให้ผมใจแป้ว เดินนานแล้วไม่เห็นจะเจอยองแจเลย ผมเดินตามตรอกซอยต่างๆ กดออดทุกบ้านก็ไม่เจอ ตอนที่คุยตกลงกับเขาก็แปปเดียวเองยองแจไม่น่าหายไปเร็วขนาดนั้น
แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าคืนนี้ผมจะนอนไหน
แล้วผมจะกินอะไร แถวนี้ไม่มีร้านค้าด้วย
โครกกกก กก!
“หิวโว้ยยย ย ไอโหดนะไอโหด” บ่นไปเรื่อย ระบายอารมณ์กับเศษดินโดยการเตะมันไปทั่วอย่าบ้าคลั่ง สุดท้ายก็ต้องสำลักเพราะฝุ่นมันเข้าจมูกเข้าตา
ปี๊ปๆ ปี๊ปๆ
“ลูกชิ้นจ้าลูกชิ้น”
เห้ยย สวรรค์โปรด รถเข็นขายลูกชิ้นกับป้าวัยกลางคนเดินเข็นมาทางผม ไม่รอช้าผมก็รีบวิ่งเข้าไปหาป้าแกทันที
“ป้าๆ ป้าครับ” ผมเรียกป้าให้หยุด ก่อนจะยิ้มกว้างให้
“จ่ะ เอาไรดีจ๊ะ” เสียงใจดีถาม
“อันนี้ 4 ไม้ อันนี้ 2 เอ่อออ แค่นี้ล่ะครับ”
“จ้าา า รอแปปนะ”
“คร้าบบ บ ป้าเป็นแองเจิ้ลของผมเลยนะ กำลังหิวพอดี”
“ฮ่าๆ จริงๆป้ากะจะไม่เข้ามาแล้ว เพราะในนี้ไม่ค่อยมีคนซื้อเท่าไร”
“อ้าวว แล้วทำไมวันนี้ป้าเข้ามาล่ะครับ”
“มีผู้ชายคนหนึ่งบอกป้าว่ามีคนรออยู่ ป้าเลยเข้ามา”
“หืม? เขาหน้าตาเป็นไงหรอครับ” ....เผื่อจะเป็นยองแจ
“เขาใส่ผ้าปิดปากน่ะ แล้วก็ใส่หมวก ป้าไม่รู้หรอก ตัวเขาสูงกว่าหนูหน่อยนึง ตอนแรกป้าคิดว่าเขาจะมาปล้นซะอีก”
“อ๋อครับ”
“แต่ผมเขาแดงนะ”
“!!!!!!!” ไม่ม้างงง จะเป็นเขาได้ไง
“ว่าแต่หนูมาทำไรแถวนี้ล่ะ บ้านอยู่นี่หรอ”
“ป่าวครับ ผมมาหาเพื่อนน่ะ นี่ยังหาไม่เจอเลย”
“เวรกรรมจริงๆ แล้วไม่โทรล่ะจ๊ะ”
“พอดีผมไม่มีเบอร์เขาน่ะครับป้า”
“อ๋อจ่ะ”
“ป้าขยันนะครับเนี่ย ขายยันดึกเลย” ผมชวนป้าแกคุยเพื่อไม่ให้มันเงียบเกินไป
“จริงๆป้าก็จะกลับแล้ว แต่เจอคนนั้นให้เข้ามาสะก่อน แต่ก็ดีนะป้าจะได้เงินเพิ่ม” ป้าบอกอย่างใจดี
“งั้นผมเข็นไปส่งป้าแล้วกันนะครับ เป็นค่าตอบแทน”
“ไม่ต้องลำบากหรอกจ้า บ้านป้าอยู่แค่นี้เอง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับผมไปส่งได้ พอดี เอ่ออ ผมกลับดึกได้”
จะบอกได้ไงว่าถูกสั่งไม่ให้เข้าบ้านถ้ายังสนิทกับยองแจไม่ได้เนี่ย
เมื่อป้าทำลูกชิ้นให้ผมเสร็จผมก็ช่วยป้าเข็นรถกลับบ้าน เข็นไปด้วยกินไปด้วย ชวนกันคุยไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงบ้านป้า มันเป็นบ้านหลังเล็กที่น่าอยู่สุดๆ
แอบคิดถึงบ้านตัวเองจัง แต่ทำไงได้มันถูกเจ้าหนี้ยึดไปแล้ว ...พอนึกถึงเจ้าหนี้ผมก็เกือบลืมไปแล้ว แต่ทำไมไม่เห็นมีใครตามล่าผมเหมือนตอนที่พ่อกับแม่อยู่เลย หรือพวกมันจะยกหนี้ให้เราแล้ว
“กลับเลยก็ได้ลูก เดี๋ยวป้ารอหลานมาเปิดประตูเอง” ป้าหันมาบอกผมหลังจากที่เดินไปกดออดตรงกำแพง
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมรอเป็นเพื่อน”
“เอางั้นก็ได้จ่ะ”
รอไม่นานประก็เปิดออกด้วยฝีมือของใครบางคน...
“ยองแจ!”
“นาย! .....ป้า รีบเข้าบ้านเร็ว” ยองแจรีบดึงมือป้าเข้าบ้าน แต่ผมไม่ยอมรีบฉุดมือของป้าอีกข้างไว้ทัน
“ม มีอะไรกันลูก”
“ป้า จริงๆแล้วผมถูกไล่ออกจากบ้าน ขออยู่ที่นี่คืนนึงนะ” ผมอ้อนวอน แต่ยองแจยังคงไม่ยอมกระชากแขนป้าเข้าบ้านอย่างแรงจนมือผมหลุดออกจากมือป้า
ปัง!!
ซวยสุดๆ ยองปิดประตูใส่จนหน้าม้าผมปลิวไปคนละทิศ แต่ผมไม่ยอมหรอก
ผมมองซ้ายมองขวาหาทางที่จะเข้าไปในบ้านของยองแจก่อนจะเจอต้นไม้ต้นหนึ่งที่กิ่งมันยื่นไปทางระเบียงชั้นสองพอดี
แต่.. ผมจะตกมาคอหักมั๊ย ตัวผมหนักเป็นตัน กิ่งเล็กนิดเดียว
ไม่ลองไม่รู้สิครับ
“ฮึบบ!” ผมค่อยๆปีนขึ้นต้นไม้อย่างทุลักทุเล ปีนขึ้นไปได้นิดหน่อยก็ลื่นลงมา จะรอดมั๊ยเนี่ย
“ฮึบ ฮึบ แอ้กก! ไรวะเหนื่อยแล้วนะ!!” สงสัยจะไม่ได้ผลนะวันนี้
“ต้นไม้ทำไมต้องสูงด้วยฮะ ฮ เอ้ยยย”
ผีหลอก O[ ]O
กำลังบ่นต้นไม้อยู่ดีๆ ใครไม่รู้นั่งอยู่บนต้นไม้อ่ะ!!
“ยองแจ! เปิดประตูเหอะ กลัว” ผมตะโกนเข้าไปในบ้านที่เงียบเชียบ มีเพียงแสงไฟจากตัวบ้านเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่ายังมีคนอยู่ ตะโกนไปก็เหลือบมองต้นไม้ไป กลัวจริงนะเนี่ย
“ยองแจ!! ยอง จ....”
ปัง!
และแล้วประตูที่ผมภาวนาขอให้มันเปิดก็เปิดออก ดีใจจนแทบพุ่งไปกอดคนตัวเล็กตรงหน้า ถ้าไม่ติดว่ามีมีดจ่ออยู่ตรงหน้าอ่ะนะ
“ตะโกนอีกคำศพไม่สวยแน่”
“ค .. คือ...”
“ฉันไม่ชอบองค์กรบ้าๆนั้น ไปซะ ก่อนที่ฉันจะฆ่านาย”
“.........เอ่ออ ..”
“ไปสิ!”
“ม... ไม่ คือ ขออยู่ด้วยคนสิ คือผ ผมถูกไล่ออกจากบ้าน”
“ไม่ต้องมาโกหก”
“จริงๆนะ”
“ฉันไม่... เห้ยหลบ!!” อยู่ๆร่างของผมก็ถูกกระชากไปตามแรงของยองแจ เฉียดกับมีดเล่มหนึ่งที่ลอยมากระทบกำแพงบ้านก่อนจะหล่นลงพื้น
“จิ๊! ซวยชะมัด”
ฟึ้บบ
คนตัวเล็กจิ๊ปากก่อนจะปามีดในมือตัวเองตอบกลับไป แล้วกระชากผมเข้าบ้านด้วยความรวดเร็ว
ยองแจปิดกลอนประตูบ้านไม่ต่ำกว่าสอบกลอนด้วยความรวดเร็วแล้วพาผมวิ่งไปยังบันไดขึ้นชั้นสองของบ้าน แต่ก็ต้องสะบัดมือผมออกก่อน
“โอยยย! แล้วกูจะลากมึงเข้ามาทำซากอะไรเนี่ย” คนตัวเล็กสบถอย่างอารมณ์เสีย
“ขอโทษนะ แต่นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“ไม่ต้องมาถามอะไรโง่ๆตอนนี้ได้ป่ะวะ” ยองแจหันมาตวาดผมอีกครั้งแล้ววิ่งไปชั้นสองอย่างรวดเร็ว ไม่รอช้าผมก็วิ่งตามขึ้นไปด้วยเพราะดูท่าไอคนข้างนอกเกือบจะพังประตูเข้ามาได้แล้ว
ปัง!!!
ยองแจวิ่งไปเปิดประตูห้องหนึ่งแต่พอทำท่าจะวิ่งเข้าไปกลับชะงักซะก่อน
“มีอะไรอ่ะยอ... ป้า”
หญิงวัยกลางคนซึ่งมีศักดิ์เป็นป้าแท้ๆของยองแจถือดาบปลายแหลมจ่อที่หน้าของหลานชายนิ่ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยไม่หลงเหลือความใจดีอยู่สักนิด มีเพียงใบหน้าที่เรียบนิ่ง น่ากลัว และพร้อมที่จะฟันคอหลานชายทิ้งทุกเมื่อ
“ไปกับฉันซะดีๆ ..ไอหลานรัก” หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นมานิ่งๆ นิ่งจนผมกลัวไม่กล้ากลืนแม้แต่น้ำลาย ผิดกับยองแจที่ยังไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่แวบนึงที่ผมเห็นแววตานั้นไหววูบจากบานหน้าต่างกระจกเงา
เป็นใครก็ต้องเสียใจ ...คนในครอบครัวที่หลงเหลืออยู่ก็ป้านี่แหละ
“ทำไม”
“พวกแกมันโง่ โง่ไม่มีผิด ทั้งๆที่มีความพิเศษอยู่แล้วจะใช้ให้มันคุ้มค่ากลับโง่รักศักดิ์ศรี เหอะ! ศักดิ์ศรีมันกินได้มั๊ย สมแล้วที่พ่อแม่แกตาย เก่งแต่โง”
“หยุดพูดแบบนั้นสักที คนที่โง่คือป้าต่างหาก”
“ก แก อย่าอยู่เลย” มือเหี่ยวย่นตวัดปลายดาบขึ้นหวังจะฟันมาที่หลายชาย
เอาวะ! ตายเป็นตาย
“ฮึบ! ยองแจหนีไปเร็ว”
“น นาย..”
ผมกัดฟันยื้อดาบกับป้าแก่แต่แรงเยอะ แล้วรีบตะโกนให้ยองแจหนีไป เพราะไม่ใช่แค่ป้าแกจะฆ่าเราได้ ไอข้างล่างนั้นก็ฆ่าเราได้เหมือนกัน ดูเหมือนจะพังประตูเข้ามาได้แล้วนะ
“หนีไปดิ่ ก่อนที่เราจะตายกันหมด”
หวังว่านี้จะทำให้ยองแจไว้ใจผมและเปิดใจรับผมนะ
แต่ถึงยองแจจะเปิดใจรับ ผมคงไม่มีโอกาสไปทวงคำสัญญากับคนผมแดงนั้นแล้วแหละ คงได้ตายอยู่ที่นี่เพราะดูจากสภาพแล้วไม่น่ารอด
“อึก!!” อยู่ๆร่างของป้ายองแจก็ล้มลงไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยพร้อมกับเลือดที่ไหลตามแนวขมับ
เป็นไปได้ไง????
“ยืนบื้อทำไม หนีดิ่วะ” มือเล็กดึงผมที่สติยังไม่เข้าที่ไปทางหน้าต่าง ก่อนจะเปิดมันออกแล้วผลักผมลงไป
“เฮ้ยยย ! อั่กก”
ตุ้บบบ!
ตามมาด้วยร่างของยองแจที่กระโดดตามมาข้างๆผม
“ฝากบอกคนของนายด้วยว่าให้คุ้มกันเราด้วย” ยองแจหันมาบอกผมที่กำลังพยายามยันตัวลุกขึ้น
...แต่เดี๋ยวนะ
“คนของฉัน ..ใคร”
“ก็คนผมแดงที่ตามมาเฝ้านายทุกวันไง”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น