คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Your life ไม่อยากได้ฉันขอนะ :: Chapter 11
Chapter 11
เช้าวันต่อมาผมมาโรงเรียนตามปกติ เขาก็ไม่ได้มาส่งผมเหมือนเดิม แต่ที่ไม่ปกติคือผมเดินเข้ามาเจอกับพวกที่มาหาเรื่องผมเมื่อวานนอนกองเรียงกันอย่างสะบักสะบอมหน้าคณะ สภาพแทบไม่เหลือเค้าเดิมของความน่าเกรงขามแบบเมื่อวานเลยสักนิด
..ใครทำ
ถัดออกไปอีกนิดก็มีกลุ่มอาจารย์ยืนมองอย่างๆเอือมๆ ก่อนจะถยอยเดินออกไปทีละคนสองคนอย่างไม่คิดจะสนใจที่จะช่วยคนพวกนี้เลยสักนิด
“เหอะ! สมควร คนของนายเจ๋งดีหนิ” เสียงเรียบๆดังมาจากด้านหลังของผม ผมหันไปมองก็พบกับเพื่อนใหม่ที่ยืนล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางนิ่งๆ ก่อนจะเดินผ่านผมไป
“เห้!! รอด้วยยองแจ” ผมวิ่งตามคนตัวเล็กเข้าไปในตึก ส่วนเจ้าตัวก็ไม่ได้รอเพียงแต่ก้าวไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบทำให้ผมตามเขาทัน
“บางทีฉันก็ชอบอยู่คนเดียวมากกว่า” เขาหยุดยืนก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมหน้าชา แล้วเริ่มเดินไปอีกครั้งทิ้งให้ผมยืนอึ้งคนเดียว
...เขาไม่ชอบผมใช่มั๊ย
วันนี้ในห้องก็เหมือนกับเมื่อวานที่มีเพียงผมและบองแจเพียงสองคน แต่คราวนี้ผมนั่งห่างจากยองแจประมาณเก้าอี้สองสามตัวเพื่อไม่ให้สร้างความรำคาญให้เขา ผมพยายามตั้งใจเรียนสุดๆตามที่ถูกสั่งมา แต่เรียนยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เฮ้ออ
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเบื่อหน่าย พยายามถ่างตาไม่ให้หลับ มองไปเรื่อยก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่างบนต้นไม้ ผมรีบขยี้ตาทันที แต่พอมองไปอีกครั้งก็หายไปแล้ว
“บ้าหน่าา า เขาจะมาทำอะไรที่นี่” ผมสะบัดหัวไปมาอย่างเรียกสติก่อนจะได้รับสายตาที่มองมาทางผมแปลกๆจากยองแจ
เป็นไรมากมั๊ยเนี่ยที่เห็นคนผมแดงอยู่บนต้นไม้อ่ะ บ้าแล้วๆๆ
“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์อีกทีก็ตอนที่อาจารย์บอกเลิกคลาสแล้วออกไป ผมมองตามยองแจที่รีบเก็บออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ พอจะทักก็ไม่ทัน ผมจึงค่อยๆเก็บของแล้วตามออกไปบ้างก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่างที่หน้าประตู มันเป็นแผ่นดิสก์เล็กๆอันหนึ่ง
‘ความลับ’
“ของใคร.. โอ๊ะ! มีชื่อด้วย.. ของยองแจหนิ”
ผมเก็บแผ่นดิสก์นั่นลงกระเป๋าก่อนจะเดินตามหาเจ้าของของมันโดยที่แรกที่จะไปเลยก็คือที่ๆผมหายองแจเจอเมื่อวาน ....แต่ก็ไม่พบ
“แล้วจะคืนยัง... เอ้ยย ! ขอโทษฮะ” พอจะหันหลังกลับก็ไปชนกับแผ่นอกของใครคนหนึ่งเข้าท่าทางเหมือนบอดี้การ์ดในชุดสูทดูดี เขายืนมองผมนิ่งๆขณะที่ผมเซถอยหลังไปหลายก้าว
“ขอของคืน” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียบๆ
“ห้ะ? ดิสก์หรอ?”
“..................” เขาไม่ตอบเพียงแต่ยื่นมือออกมารอรับ ผมเตรียมเปิดกระเป๋าจะหยิบให้แต่ก็ต้องชงัก
“ผมคงให้คุณไม่ได้ นี่ของเพื่อนผม”
“คุณยองแจคือเจ้านายผม”
“ให้ยองแจมาเอามันเองสิ”
“ผมไม่มีเวลามาก เพราะฉะนั้นส่งมันมา”
“....................” ผมเงียบลังเลไปได้สักพัก มองหน้าไอคนที่อ้างว่าเป็นลูกน้องของยองแจอย่างไม่ไว้ใจ
แต่สุดท้ายผมก็ยอมรื้อกระเป๋าหาแผ่นดิสก์ที่ว่านั้นคืนให้เขาไปโดยดีเพราะไม่อยากมีปัญหามาก
ฟึ้บบ!!
“อ๊ะ!” อะไรบางอย่างเฉียดเกือบโดนมือผมระหว่างกำลังส่งพอดีผมจึงชักมือกลับมาแล้วหันไปมองเจ้าวัตถุนั้นอย่างสงสัย
แผ่นเหล็กรูปดาวสี่แฉกเปื้อนเลือดของอีกคนที่ไม่ใช่ผมปักพอดีกับโต๊ะไม้ด้านหลังของลูกน้องยองแจ เขามองผมอย่างเคียดแค้นและไม่ทันไรก็พุ่งตัวเข้ามาผมจึงต้องเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณ
“แกมันพวกองค์กรใช่มั๊ย อย่าอยู่เลย” มือข้างที่เปื้อนเลือดของเขาหยิบปืนออกมาจากใต้เสื้อสูทสีดำก่อนจะเล็งมาที่ผม ผมจึงหลับตาปี๋ทันที
ปัง!
“เกือบไปแล้ว”
“ย ยองแจ”
เสียงปืนที่ดังเมื่อสักครู่เป็นของยองแจหรอ? เพราะชายคนนั้นล้มลงจมกองเลือดไปแล้ว ร่างเล็กของยองแจเดินไปนั่งยองๆข้างๆศพ ปลายนิ้วเรียวแตะที่ปลายจมูกของคนที่เพิ่งสิ้นลมไปก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างสมเพช
“แม่นดีนะ”
“นายยิงเขา? ล แล้วไหนเขาบอกว่า น...”
“ฉันมีปืนติดตัวมามั๊ยล่ะ” ยองแจเงยหน้ามามองผมนิ่ง เราสบตากันสักพักก่อนจะเป็นผมที่หลบตามาก่อน
“แล้วใครล่ะที่ยิง”
“ฉันไม่รู้” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินมาทางผมแล้วย่งแผ่นดิสก์ในมือไป “ขอบใจนะที่เก็บไว้ให้
“มันคืออะไรหรอ?” ผมถามด้วยความอยากรู้
“จุ๊ๆ ...... ความลับ” นิ้วเรียวแตะที่ปากของตัวเอง ก่อนเขาจะเผยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยทั้งๆที่เขาเป็นคนหน้านิ่งๆแท้ๆ
ยองแจเดินกลับไปอีกครั้งปล่อยให้ผมยืนอยู่กับที่ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ จนแล้วจนรอดก็คิดไม่ออก
ใครยิง?
““หืออ..” ผมหันขวับไปด้านหลังทันทีเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆแต่ก็ไม่พบอะไร ผมจึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
“มีผีป่าววะเนี่ย”
“จ๊ะเอ๋!!!!”
“เอ้ยยย ยย!” ผมร้องดังลั่นเมื่ออยู่ๆก็มีมือเล็กๆมาจับเอวจากด้านหลังขณะที่กำลังยืนนึกถึงสิ่งลี้ลับอยู่ พอหันกลับไปก็พบกับเด็กน้อยที่คุ้นหน้ากันดียืนยิ้มแป้นแล้นให้
“หนูแบพามาร์คมารับ”
“หืออ ....”ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม .. ไหนมาร์ค เขาเนี่ยนะจะมารับ เมื่อวานยังปล่อยให้กลับเองอยู่เลย
“มาร์คอยู่ข้างหลัง” ผมชะโงกหน้าไปมองหลังแบมแบมแต่ก็ไม่พบอะไร
“จะกลับได้ยัง” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นที่ข้างหู เขาเดินมาจากด้านหลังของผมก่อนจะอุ้มแบมแบมขึ้นแล้วหันหน้ามาเป็นเชิงถามอีกครั้ง
“ครับๆไปเลย”
รถมอเตอร์ไซค์คันสวยของเขาโลดแล่นไปตามถนนอย่างรวดเร็วจนผมต้องกอดเอวเขาไว้แน่นเพราะความหวาดเสียวโดยมีแบมแบมนั่งคั่นกลางเราไว้
เอี๊ยดดดดดด ดด ด
“อ๊ยย ค คุณ” สองล้อบดกับถนนดังลั่นเมื่อเขาเบรกกะทันหันจนฝุ่นตลบอบอวลไปหมด ผมกับแบมแบมพากันไอจนหน้าแดงไปหมด เมื่อฝุ่นหายไปแบมแบมจึงเอียงหน้าไปด้านข้างเพื่อมองเหตุการณ์ตรงหน้า ซึ่งผมเองก็เช่นกัน
...ยองแจ
“ขอของคืน”
“ของอะไรอ่ะ?” ผมถาม
“ดิสก์” ยองแจตอบเสียงเรียบ
“ก็ได้ไปแล้วนี่” คนผมแดงตอบกลับเสียงเข้ม.... นี่เขารู้?
“มันไม่ใช่ของฉัน”
“ไม่ใช่ก็ไม่รู้แล้วเพราะฉันไม่ได้เอาไป”
“ฉันไม่โง่”
จบเสียงของยองแจทุกอย่างก็เงียบลง มีเพียงสงครามประสาทตาของมาร์คและยองแจที่จ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ถ้าจะไม่คืนก็แล้วแต่”
“................”
แล้วร่างเล็กก็เดินหันหลังกลับไปทางเดิมทั้งๆที่ยังไม่ได้ของคืนทำเอาคนผมแดงขมวดคิ้วมุ่น
...ง่ายไป
“...นี่”
“ห๊ะ เรียกผมหรอ”
“อืม”
“ครับ?”
“ช่วยอะไรฉันหน่อย”
“.................”
“ทำยังไงก็ได้ให้นายนั้นไว้ใจนายจนยอมมาอยู่กับเรา”
“ห๊ะ?”
“ถ้าสำเร็จภายในสองวันนี้นายขออะไรฉันก็จะให้”
“................”
“..ตกลงมั๊ย”
ไม่รู้นะว่าเรื่องอะไร ยังไง
รู้แต่ข้อเสนอน่าสนสุดๆ
“โอเคตกลง” ผมตอบออกไปแทบไม่คิด ..ไม่ลองก็ไม่รู้นะครับ
“งั้นลงไป”
“ห ห๊ะ คือไร”
“สองวันนี้ห้ามกลับบ้าน ทำให้สำเร็จด้วย”
“ O[ ]O ”
“ยอมรับแล้วห้ามคืนคำไม่งั้นนายตาย”
“ O[ ]O ”
“ไป”
สติไปไหนไม่รู้ รู้อีกทีถูกทิ้งไว้กลางถนนแล้ว
“ไอโหดมานี่นะเว้ยยย ย”
แล้วเขาก็วนรถกลับมาจริงๆทำเอาผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเพราะประโยคของเขา
“สองวันนี่หมายถึงวันนี้กับพรุ่งนี้นะ”
“เร็วไปมั๊ย”
“ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีก่อนที่คนอื่นจะรู้ทัน”
“..................”
“ไปล่ะ”
T______________T
แล้ววันนี้จะไปหายองแจที่ไหนวะครับ ไอโหด!!!
ความคิดเห็น