คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 8
เมื่อกินข้าวกันเสร็จก็นั่งคุยอะไรกันต่ออีกสักพักก่อนจะพากันแยกย้ายกันขึ้นห้องเรียน ซึ่งบรรยาศก็เหมือนเมื่อเช้าเด๊ะ! ...จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน...
“นักเรียนเคารพ” เบียร์พูดขึ้น หลังจากที่อาจารย์คาบสุดท้ายสอนจบลง
“ขอบคุณ ครับ/ค่ะ” นักเรียนทุคนกล่าวพร้อมพนมมือไหว้อาจารย์อย่างพร้อมเพรียง และพากันถยอยออกนอกห้อง บ้างก็กลับบ้านเลย บางคนไปซื้อขนมกิน บางคนก็ไปเล่นกีฬา บางคนก็จับกลุ่มนั่งคุยกัน และอีกหลายกิจกรรมของแต่ละบุคคล...
.
.
“เฟรม..” แพรวาเรียกเฟรมที่กำลังเก็บกระเป๋า
“มีไร!” ปากพูด แต่มือยังคงเก็บของ
“เรื่องเมื่อวานอ่ะ เฟรมอย่าโกรธแพรเลยนะ แพรก็แค่ไม่ชอบจอย เลยพูดแรงๆใส่จอย แพรยอมรับว่าแพรตั้งใจ แต่ต่อไปนี้แพรจะพยายามไม่ว่าจอยแล้วก็ได้ แพรจะทำตัวดีดี เฟรมกลับมาคุยกับแพรเหมือนเก่านะ แฮ่กกๆๆ” แพรวาพูดรัวจนหายใจไม่ทัน เพราะเขินที่จะต้องเป็นฝ่ายง้อ เลยหยุดพูดพักหายใจสักพัก และนั่งมองปฏิกิริยาของเฟรม แต่เฟรมก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเก็บของเหมือนเดิม
“..........”
“โห~~ แพรง้อเฟรมแล้วอ่ะ หายโกรธแพรสักทีดิ๊”
“.............” ยังคงเงียบอยู่
“ก็แพรหึงเฟรมอ่ะ หึงนิดหึงหน่อยไม่ได้รึไง ก็คนมันกลัวเฟรมไปรักคนอื่นอ่ะ แพรรักเฟรมน้าาาา รักคนเดียว... ดีกับแพรเถอะ นะๆๆ .. แพรขอโทษ” แพรวาชูนิ้วก้อยไปที่หน้าเฟรม ส่วนเฟรมเก๊กนิ่งสักพักก็เอานิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยว
“ก็แค่เนี่ย... ง้อตั้งแต่แรกก็จบ น่าไปลงกินเนสส์บุ๊คเนอะ เพราะแพรวาง้อเฟรมเป็นครั้งแรก 555”
เพี๊ยยยย~~!!
“เฟรมบ้า~ ><” แพรวาตีแขนเฟรมไปทีหนึ่งด้วยความเขิน
“บ้าแต่ก็รักใช่ม๊า ~ กิ้วๆๆ เขินใหญ่เลย” แล้วทั้งสองก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม....
.
.
.
“ฮัลโหล~ ..... ครับพ่อ ... ครับ .... ได้ครับ .... ครับ สวัสดีครับ” เบียร์ เมื่อพูดโทรศัพท์กับพ่อเสร็จก็หันมาหาต้นกับคชา
“คชา .. ต้น เบียร์ต้องกลับก่อนนะ พ่อโทรมาบอกว่าวันนี้พ่อจะพาไปกินเลี้ยงต้อนรับเพื่อนพ่อที่มาจากอิตาลีน่ะ..”
“อืม.. เบียร์กลับก่อนเลยก็ได้” ต้นเอ่ย
“อืมๆ กลับบ้านกันดีดีนะ .. คชา เดี๋ยวเบียร์โทรหานะ แต่ถ้าเต๋าอยู่ก็ไม่ต้องรับสายก็ได้” เบียร์หันมาบอกกับคชา
“อื้ม .. บายๆ” คชาโบกมือลาเบียร์ ซึ่งเบียร์โบกตอบ แล้วสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องไป..
.
.
“คชา!!” เต๋าเดินมาเรียกคชา พร้อมกับจอยหลังจากที่เบียร์ออกจากห้องไปแล้ว
“ครับ..”
“วันนี้กลับบ้านเองนะ ฉันจะไปกินข้าวกับจอย ... กลับได้ใช่ไหม?”
“ได้สิ แต่ว่าต้องนั่งรถเมย์สายอะไรอ่ะ?”
“จะนั่งรถเมย์ทำไม นั่งเป็นรึไง! ก็นั่งแท็กซี่ไปสิ”
“อืม ก็ได้....” ตอบพร้อมทำหน้าหงอยนิดๆ เนื่องจากคชาไม่เคยกลับบ้านเองเลยสักครั้ง
“อย่าไปเถลไถลนะรู้เปล่า ... ต้องกลับบ้านเลย”
“ครับ..คชาไม่เถลไถลหรอก”
“ก็ดี! ฉันไปและ กลับบ้านดีดีนะไอลูกเป็ดขี้เหร่” พูดพร้อมยีหัวคชาทีหนึ่งก่อนจะเดินโอบไหลจอยออกไป ซึ่งคชาก็มองตามจนเต๋าเดินลับตาไป แล้วสักพักเจมส์ก็วิ่งเข้ามาในห้อง
“พี่ต้น!!~~~” เจมส์เรียกต้นเสียงดัง
“แกจะตะโกนหาพ่อแกหรอ แล้วมาทำไม ไปหาพี่แกนู้นไป!”
“เจมส์ไม่ได้ตะโกนหาพ่อ เจมส์ตะโกนหาพี่ต้นต่างหาก แล้วผมจะไปหาพี่จอยทำไม พี่จอยเค้าก็ไปกับคนที่เค้ารักดิ” คำพูดของเจมส์ที่ดูจะไม่ได้คิดอะไร แต่ ดันไปแทงใจใครบางคนเข้าอย่างจังๆ
“ไอเจมส์!!! แกพูดอะไรออกมา! พูดงี้ก็กลับบ้านไปกินนมนอนไป” ต้นเอ่ยอย่างโมโห ก่อนจะหันไปจับมือคชามาลูบหลังมือเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ
“คชาไม่เป็นไรหรอกต้น เจมส์ก็พูดถูกหนิ จะไปตวาดน้องเค้าทำไม” คชาพูดพร้อมยิ้มให้เจมส์ เหมือนกับไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจกลับร้องไห้ออกมาอย่างมากมาย
“คชา... แต่..”ยังไม่ทันพูดจบคชาก็แทรกขึ้น
“จะแต่อะไรล่ะ.. ว่าแต่น้องเจมส์มาทำอะไรหรอ” ประโยคแรกพูดกับต้นก่อนจะหันไปถามเจมส์
“อ๋อ.. เจมส์จะมาชวนพี่ต้นกลับบ้านด้วยกัน กลับคนเดียวแล้วเจมส์เหงา”
“ใครอยากกลับกับแกไม่ทราบ แกเหงาฉันไม่ได้เหงาด้วยนะเว้ยย”
“นะครับ น้าๆๆๆ น้าพี่ต้นน้า ~ พี่คชาช่วยเจมส์ด้วยสิ... พี่ต้นคร้าบบบ” เจมส์อ้อนพร้อมจับมือต้นขึ้นมากระตุกนิดๆเพื่อให้ต้นยอมลุกแล้วกลับบ้านด้วยกัน
“ต้นก็ไปกับน้องเจมส์สิ ... โต้นนนน~ ถ้าไม่ไปคชาจะโกรธมาก!” คชาใช้ท่าไม้ตายโดยการทำเป็นงอนต้น
“โอ๋ๆๆๆ ยอมแล้วจ้า ยอมแล้ว ..ไปก็ได้! ไหนๆก็ไหนๆและ แกก็ถือกระเป๋าฉันด้วยล่ะกัน” ต้นยกกระเป๋าไปให้เจมส์ถือ
“โห~~ อะไรอ่ะพี่ต้น เจมส์หนักนะ พี่ต้นก็ถือเองดิ ใช้น้องอ่ะ ไม่ยุติธรรม” เจมส์บ่น
“ถ้าอยากกลับกับฉันก็ถือ ไม่อยากกลับก็เอาคืนมา” พูดพร้อมจะแย่งกระเป๋าตัวเองมาจากเจมส์ แต่มีหรือที่เจมส์จะให้
“แหะๆ ถือให้ก็ได้คร้าบบบ”
“คชากลับด้วยกันมั๊ย? คชาไม่เคยกลับบ้านเองหนิ” ต้นหันมาพูดกับคชา
“ไม่เป็นไร คชากลับเองได้ ต้นไปเถอะ ... บายๆ กลับกันดีดีนะ” คชาโบกมือลาต้น ซึ่งต้นก็โบกมือให้เช่นกัน ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเจมส์
.
.
จากนั้นคชาก็เก็บของใส่กระเป๋าเพื่อจะกลับบ้านบ้าง ... คชาเดินออกมาจากโรงเรียนอย่างไม่ค่อยรีบร้อนเท่าไหร่ จนกระทั่งมาถึงป้ายรถเมย์หน้าโรงเรียนซึ่งมีคนยืนรอรถอยู่แค่สามคนเอง คชายืนสักพักรอให้แท็กซี่มา ขณะที่ใจดวงน้อยก็เต้นตุ้บๆราวกับจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ เพราะตื่นเต้นและกลัวที่จะต้องกลับบ้านเอง
...5 นาทีผ่านไปก็ยังไม่มีแท็กซี่ผ่านมาสักคัน ส่วนสามคนที่เคยยืนรอรถอยู่ด้วยกันก็นั่งรถเมย์กันไปหมดแล้ว เหลือคชาแค่คนเดียว และท้องฟ้าก็เริ่มร้องโครมคราม จากนั้นฝนก็ค่อยๆตกลงมาปรอยๆก่อนจะตกแรงขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะมองไม่เห็นทางเดิน คชาจึงเดินข้ามาหลบในป้ายรถเมย์ ซึ่งฝนก็สาดเข้ามาถึงอยู่ดี
-Kacha part-
ผมยืนตากฝนรอรถแท็กซี่นานแล้วครับ แต่ทำไมถึงไม่มาสักกะคัน ผมเริ่มจะหนาวแล้วด้วยฮะ.... อ๊ะ!!! นั้นไง มาแล้ว แท็กซี่มาแล้ววว ผมเห็นดังนั้น จึงรีบวิ่งไปโบกรถ แต่ว่าเขากลับไม่ยอมจอด แล้วผมก็เห็นอีกคัน ผมโบกอีกเขาก็ไม่จอดอีก ผมว่าผมหมดหวังที่จะนั่งแท็กซี่แล้วจริงๆนะ ตอนนี้ตัวผมก็เปียกไปหมดแล้วด้วย ถ้าผมโทรไปหาเต๋า เขาจะโกรธที่ไปทำลายบรรยากาศดีดีของเขากับจอยรึเปล่า .. ผมว่าไม่โทรไปน่าจะดีกว่า...
ไหนๆก็เปียกแล้ว ผมจึงตัดสินใจเดินกลับบ้าน เพราะมันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ ... ผมเดินตามทางมาเรื่อยๆ ถ้าเกิดว่าฝนไม่ตกมันก็คงจะดีกว่านี้ ทางเดินก็เริ่มมองไม่ค่อยเห็น โชคดีที่มีไฟตรงถนนทำให้พอเดินได้ ผมเดินกอดกระเป๋านักเรียนของผมไว้แน่น ผมหนาวอ่ะ ตอนนี้เริ่มจะปวดท้องแล้วด้วย ... ผมเริ่มทนไม่ไหวกับอาการปวดท้องที่คาดว่าน่าจะเกิดจากโรคกระเพาะ ผมจึงทรุดลงนั่งกับพื้นทันที พร้อมกับน้ำตาอุ่นๆที่ไหลไปพร้อมๆกับสายฝน ... ผมกลัวหลงทาง ผม.. ผมกลัวไม่ได้เจอหน้าเต๋า .. ตอนนี้ผมกลัวทุกอย่างที่อยู่รอบๆตัวผมซะแล้ว..
...เต๋าอยู่ไหนช่วยคชาด้วย คชาหนาว คชาปวดท้อง เต๋า ฮึก คชากลัว มันมืดไปหมดเลย ...
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr~~
และเหมือนพระเจ้าจะเป็นใจให้มีคนโทรหาผม ผมจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงนักเรียนทันทีด้วยมืออันสั่นเทาของผม
“ฮัลโหล... คชา.. คชาอยู่ไหน” .........
ความคิดเห็น