[SF GOT7] มีโซ ซอลทัง BJack

เนื้อเรื่อง

themy  butter

กรุ้งกริ้ง ๆ ๆ

สวัสดีครับคุณลูกค้า ร้าน ‘มีโซ ซอลทัง’ ยินดีต้อนรับครับ

ผม อิม แจบอม เจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้ เอ่อ แต่อันที่จริงเรียกว่าร้านเบเกอรี่ก็ได้ ผมจบช่างกลมา  ไม่เชื่ออ่ะดิ่ อย่างงว่าช่างกลมานั่งทำขนมเค้กยืนชงกาแฟทำไม

ก็คนมันอยากมุ้งมิ้งบ้างไรบ้างอ่ะนะ เบื่อที่ต้องออกไปกระทืบชาวบ้านและ

ร้านของผมมีเจ้าของร้านสองคนแน่นอนหนึ่งในนั้นคือผม และอีกคนคือ จินยอง ไม่ใช่เพื่อนไม่ใช่แฟน ไม่ได้อะไรเลย เคยเห็นเขาเรียนคหกรรมตอนอยู่โรงเรียนเก่าเลยขู่ให้มาเปิดร้านด้วย ตอนนี้มันทำหน้าที่ทำเค้กอยู่หลังร้าน

เด็กเสิร์ฟ เด็กเช็ดโต๊ะ เด็กเก็บจานก็มีอยู่แค่สามคน แบมแบม ยูคยอม และยองแจ จ้างแค่นี้พอมากกว่านี้เปลือง

เอ้ยย ลืมอีกคนมันเพิ่งมาสมัครเมื่อประมาณสองสามอาทิตย์ที่แล้ว แจ็คสัน หวัง ไอเด็กจีน คนนี้ก็ดีนะขยั๊นขยัน ….ขยันหลับแล้วก็เล่นโทรศัพท์ แต่มันก็น่ารักนะ ถึงจะดูขี้เกียจแต่สั่งไรทำ ไม่อิดออดอะไรทั้งสิ้น และโครตรซื่อ

ยังจำวันที่มันมาสมัครงานได้ดี วันนั้นวันที่ฝนไม่ตก แต่แดดเปรี้ยงเลย มีเด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน……

กรุ้งกริ้งๆ

“มีโซ ซอลทัง ยินดีต้อนรับคร้าบบบ” เมื่อได้ยินเสียงประตูดัง ผมที่ยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ก็เอ่ยต้อนรับ พร้อมก้มหัวทักทายตามคอนเซ็ปต์ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วตกใจแทบหงายหลัง

มีเด็กอ้วนเตี้ยคนหนึ่งยืนเลือดอาบหน้ามาเลย เสื้อที่มีสัญลักษณ์ของโรงเรียนนานาชาติในระแวกนี้เปื้อนไปด้วยรอยตีนรอยอะไรมากมายเหมือนที่ผมเคยโดนตอนที่ยังเรียนช่างกลอยู่

“อ เอ่อ รับอะไรดีครับ” ผมถามออกไปตามหน้าที่ เจ้าตัวก็ยืนทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักครู่ก็เอ่ยความต้องการออกมา

“รับพนักงานเพิ่มที่นึงได้ป่าว”

“ไม่ได้ครับ”

“จ้างเหอะ ม๊าให้ผมหาที่ทำงานภายในวันนี้ถ้าไม่มีงานผมไม่ได้กลับบ้านนะ” เด็กมันอ้อน

“เต็มแล้วร้านอื่นเหอะ”

“ก็อยากไปนะพี่ แต่พวกนั้นอ่ะมันดักอยู่หน้าร้านพี่ ผมไปไม่ได้” ผมมองไปทางที่น้องมันชี้ก็พบเด็กช่างโรงเรียนอริของผมยืนอยู่เป็นกลุ่ม

“ไปทำไรให้เค้าตีล่ะ”

“เดินผ่านหน้าแล้วตดใส่ ….ก็มันอั้นไม่อยู่อ่ะพี่” กูเครียดแทนมันจริงๆ

“ก็สมควร”

“รับน้า า” น้องมันเอื้อมมือมาเขย่าแขนผม หน้าตาที่เปรอะเลือดพยายามอ้อนเต็มที่ จนผมเริ่มใจอ่อนนิดนึง

“ทำไรได้บ้าง”

“ไม่ได้เลย ^[++++]^” เออเจริญ ยังจะยิ้มอีกเดี๋ยวปั๊ดตบฟันหลุด

“แล้วพี่จะรับน้องมาทำงานเพื่อ”

“แต่ถ้าสั่งผมผมก็น่าจะทำได้นะ นะๆ จริงๆ สอนก็ทำได้”

“เออๆ”

พอลองนึกย้อนกลับไปกู เอ่อ ขอโทษที่ไม่สุภาพครับ ผมไม่น่ารับน้องมันมาเล้ยยยย เห็นแล้วเพลียจิต แต่เวลามันทำไรเปิ่นๆเห็นแล้วก็น่ารักดี ช่างเรื่องที่เสียดายที่รับมันมาเถอะ

“ไอเด็กจีน รับมาทำงานไม่ได้ให้มานั่งมองชาวบ้านเค้าหลังเคาท์เตอร์”

“พี่ก็สั่งผมสิ ถ้าพี่ไม่สั่งผมจะทำไรอ่ะ” นั้น ดูมัน = =

“นี่ต้องรอให้พี่สั่งอีกแล้ว? อยากจะบ้าตาย แบมแบม ยูคยอม ยองแจ พี่ไม่เห็นต้องสั่งเดินรับออเดอร์ เสิร์ฟ เก็บจานเองเลยไม่เห็นต้องสั่ง”

“เอ้าา ก็ผมกลัวทำผิดหนิ อย่าดุสิ” มันทำปากจู๋คิ้วตก ถ้าเป็นหมาคงหูลู่ด้วย

“เออๆ ไม่ได้ดุ ไปถูพื้นไป”

“ทำไง?” 

โอ้โฮ แค่ถูพื้นมันถามว่าทำไง ก็อยากจะตีลังกาห้าตลบแล้วนอนดิ้นตาย โตเป็นควายแล้วยังถูบ้านไม่เป็น

“ไปเอาไม้ถูพื้นที่หลังร้านอ่ะ แล้วก็ถังน้ำนะ ใส่น้ำสักครึ่งถังแล้วเอาผ้าจุ่มลงไป แล้วเอาขึ้นมาบิดให้แห้ง แล้วเอามาถูร้าน” ผมอธิบายให้ฟังอย่างละเอียด แจ็คสันพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปทำตามที่ผมสั่ง

สักพักมันก็วิ่งเอาไม้ถูพื้นกับถังน้ำมาถามว่าใช่ป่าว พอบอกใช่มันก็วิ่งกลับไป

“พี่!.... ผมบิดน้ำแล้วอ่ะมันไม่ยอมแห้ง มันชื้นๆ รอผมตากแปปนึงนะแดดร้อนเดี๋ยวก็แห้ง”

กูขอกลั้นใจตาย ตอนนี้เลย ตอนนี้เล้ยยยย!!!!!

“พี่ขอโทษ พี่บอกผิด บิดให้หมาดๆก็พอ”

“อ่าว โอเคๆ”

มันเดินออกมาจากหลังร้านแล้วเริ่มลงมือถูพื้นไป ผมมองดูเห็นไม่มีไรน่าเป็นห่วงก็ไปช่วยจินยองที่หลังร้าน ออกมาหน้าร้านอีกทีก็เจอมันทำไรสักอย่างอยู่ตรงเคาท์เตอร์

“เอ้ยๆๆ ทำไร” สิ่งที่มันกำลังจะทำอยู่คือยัดถาดลงถุง แถมมีกล่องขนมเค้กนอนอยู่ในถุงแล้วด้วย

“พี่บี๋ทำไงดีอ่ะถุงมันเล็กไป”

“ทำไร จะยัดถาดลงถุงทำไม”

“ก็ลูกค้าโต๊ะเจ็ดบอกให้ผมเอาถาดนี้มาห่อใส่ถุงจะเอากลับบ้าน”

ขอตายอีกรอบ กูจะบ้า T^T

“เขาหมายถึงให้เอาแค่เค้กในถาดมาห่อให้เขา ถาดนี้ของเราเขาจะเอาไปทำไม”

“อ่าววหรอ -3- ”

“ไม่ต้องมาแอ๊บแบ๊วเลย ไป เอาเค้กไปให้เขา ขอโทษที่ทำให้รอนานด้วย”

“คร้าบๆ”

จริงๆเลยมันเนี่ย

วันนี้วันเสาร์คนจะเข้ามาเยอะกว่าเดิมทำให้ร้านวุ่นวายไปหน่อย ผมเลยต้องตั้งระบบให้ไอเด็กจีนไว้ว่าโต๊ะไหนยกมือก็ไปหาเลย โต๊ะไหนว่างก็เก็บซะ มันก็พยักหน้าและทำตามอย่างขยันขันแข่ง

รู้งี้กูสั่งอย่างนี้นานและ โง่เอง

และดูเหมือนลูกค้าในร้านจะติดอกติดใจกับรอยยิ้มซื่อๆน่ารักๆนั้นกันเต็มเลย เรียกแต่แจ็คสันมานี่หน่อย แจ็คสันอย่าเพิ่งไป จนเจ้าเด็กนั้นหัวหมุน แต่ก็ไม่หยุดพักเลยสักนิด อึดดี

พอลูกค้าเริ่มซาๆมันก็กลับมาสิงอยู่หลังเคาท์เตอร์ที่เดิม แต่ไม่เหมือนเดิมตรงเอาหัวชื้นเหงื่อมาถูๆพิงๆที่หลังผมเนี่ยแหละ

“เหนื่อยอ่ะ” บ่นงุ้งงิ้งๆ แต่ผมยังไม่ได้หันไปมองเพราะกำลังคิดเงินอยู่ จนลูกค้าหมดแล้วผมจึงหันมาหามัน

“ก็หัดเหนื่อยซะบ้าง อู้มาหลายวันแล้วหนิ” แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดนึงก่อนจะเอาหัวกลมๆเอนมาซบอกผมอีกครั้ง ดันจนหลังติดกับเคาท์เตอร์

“พี่บี๋ เหนื่อยยย ย”

“รู้แล้ว ไม่ได้เหนื่อยคนเดียวสักหน่อย คนอื่นก็เหนื่อยหมดแหละ”

“ผมเหนื่อยกว่าพี่”

“เออๆ ยอม”

“ไปห้างกันพรุ่งนี้” มันเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยชวน หน้านี่ใกล้กันชนิดที่ว่าถ้าผมขยับปากพูดก็งับจมูกมันได้แล้ว ผมจึงดันมันออกเล็กน้อย

“พรุ่งนี้ร้านเปิดจะหนีคนอื่นเค้าไปเที่ยวได้ไง”

“ไม่ได้ไปเที่ยวซะหน่อย พี่เนียร์สั่งให้ไปซื้อของ แต่มันเยอะเลยหาเพื่อนไปช่วย”

“เออดี มีลูกน้องกะไว้ใช้ แต่โดนลูกน้องมาใช้เองซะงั้น”

“น้าๆ เลี้ยงลูกอมเลย”

“ไม่ต้องเลี้ยงเลยเหอะถ้างั้น”

และแล้วเราก็มาที่ห้างของเที่ยงวันอาทิตย์กัน คนไม่ค่อยเยอะมากเพราะว่าห้างเพิ่งจะเปิด พวกเราก็เดินซื้อของกันชิวๆตามที่จินยองมันจดไว้ให้

แต่ไม่ชิวเพราะไอเด็กจีนนี่แหละ

“ซื้อนมสดหกแกลอน” มันพึมพำอ่านจากในลิสต์แล้วหยิบของลงตะกร้าโดยไม่ดูเลยว่ายี่ห้ออะไรดีมั๊ย มันเจอนมปุ๊ปมันก็หยิบเลย เจริญจ้า ร้านกูจะเจ๊งก็วันนี้แหละ

“เอาออกเลย ดูยี่ห้อด้วย ร้านเราใช้นมพรีเมี่ยมยี่ห้อนี่ แล้วนี่มันนมสดที่ไหนนมรสหวานต่างหาก”

“อ่าว แหะๆ ขอโทษครับ”

“ซื้อน้ำตาลเยอะๆ” แล้วมันก็ไปโซนน้ำตาล ผมก็เข็นรถตามไป พอมีป้ายเขียนว่าน้ำตาลมันก็หยิบลงตะกร้า หยิบเอาๆให้เยอะๆตามลิสต์รายการ

แต่ขอโทษนะพ่อเจ้าประคุณรุนช่อง  นั้นมันน้ำตาลปี๊ป!

พ่องเถอะเอาน้ำตาลปี๊ปใส่เค้ก เสียเวลาหยิบออกอีก พอหยิบออกมันก็หันมาตาขวางใส่

“เอาออกทำไมอุตส่าห์หยิบมา”

“ร้านพี่ใช้น้ำตาลทรายขาว ไม่ใช่น้ำตาลปี๊ป”

“เอ้า! แล้วไม่บอก”

สรุปกูผิดช้ะ?  

“นมสด น้ำตาล แป้ง เยลลี่ ช็อกชิพ บลาๆๆ ครบแล้วงั้นจ่ายตังค์” ผมตรวจของในรถเข็นอีกครั้งก่อนจะเข็นไปจ่ายตังค์ จะได้รีบไปร้าน ป่านนี้เหนื่อยแย่แล้วมั้ง

แต่ไอเด็กจีนมันรั้งแขนไว้ไม่ยอมให้ไปเฉยเลย = =

“ยังไม่ครบ”

“ครบแล้ว พี่ดูแล้ว”

“ยังไม่ได้ซื้อลูกอมให้พี่บี๋”

“ไอบ้า พี่ไม่เอา”

“ก็จะให้อ่ะ เดี๋ยวมา”

จริงๆเล้ยยย ย .. ทุกวันนี้ทำตัวน่ารักไม่พอใช่ป้ะไออ้วนเตี้ยเอ้ยยย ย

“พี่บี๋ ไปเว้ยๆๆ ๆ เร๊วววว” ขณะที่ผมกำลังจะปิดร้าน ไอเด็กจีนที่ผมปล่อยให้มันกลับบ้านไปสิบห้านาทีก่อนก็วิ่งกลับมากระชากแขนผมให้วิ่งตามไปด้วย

“อย่าหนีนะเว้ยมึง รอบที่แล้วกูให้อภัย รอบนี้มึงไม่รอดแน่” เสียงที่ดังโหวกเหวกตามมาทำให้ผมต้องหันไปมอง …..แก็งค์เดิมเลย

“พี่บี๋มีสามแยก เลือกดิ๊”

“เลี้ยวซ้าย” แล้วผมพูดจบมันก็กระชากผมเลี้ยวไปเลย แทบตั้งตัวไม่ทัน

เดี๋ยวนะ กูบอกเลี้ยวซ้ายแม่ งกระชากแขนให้มาทางขวา แล้วจะถามกูเพื่อ!

“เห้ยยพี่ ผมเลี้ยวผิดอ่ะ เลี้ยวกลับๆ”

“กลับไปหาพ่อ มึงสิมันปิดทางขนาดนี้ ไปๆ กูพอรู้ทาง” จากที่มันจูงผมกลายเป็นผมที่จูงมันแทนแล้ววิ่งไปในทางที่คุ้นเคย โรงเรียนผมเองแหละ

“พี่บี๋เดี๋ยว เหนื่อยว่ะ พักเถอะ” มันนั่งแหมะลงพื้นไม่รอฟังคำท้วงก่อนเลย

“เดี๋ยวมันตามมาหรอก เข้าไปตึกก่อนค่อยพัก”

“ช่างมันสิ ผมเหนื่อย น้าๆ ไม่กล้าไปต่อแล้วกลัวผี ตึกมันมืด” มึงดึงมือผมให้นั่งลงตามอย่างอ้อนๆ ผมก็เลยยอม

“โดนกระถืบขึ้นมาแล้วจะรู้สึก”

“แล้วถ้าโดนกระถืบเราต้องทำไงอ่ะ”

“ก็สู้กลับสิครับ จะนอนนิ่งๆหรอ”

“อ้าวว ผมก็นอนนิ่งๆแหละคราวนั้น สู้ไม่เก่ง”

“จริงๆเลยไอเด็กบ้า”

“พี่จะปกป้องผมป่าว”

“ก็ต้องปกป้องสิ ใครจะปล่อยให้ไอเด็กบ้าแถวนี้โง่โดนระ ยำล่ะ”

“งั้นพร้อมนะ”

“ห๊ะ!”

“เข้ามาเลยครับ” แจ็คสันลุกขึ้นหันไปสั่งอะไรสักอย่าง พร้อมกับดึงผมให้ลุกด้วย

“ลุยเลยเรา เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ฮ้” แล้วไอพวกเดิมมันก็กรูกันเข้ามา ประมาณหกคนได้มั้ง

ช ชิพหาย ยังไม่ตั้งตัวเลย รอกูอึ้งแปป

 แต่แล้วมันก็ไม่ได้วิ่งมาหาผม แต่ไปหาแจ็คสันแทน แถมยืนแสตนบายเรียงหน้ากระดานด้วย เด็กจีนนั้นอยู่กลางแล้วยิ้มให้ผม

“  OH..BABY

(L) มองทางโน้นไม่มี (O) มองทางนี้ไม่เจอ (V) มองทางไหนถึงเจอ (E) ไหนกันที่เรียกว่ารัก

อยากจะพบเจอจริงๆ………. ”

อยู่ๆก็มีเพลงดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง แล้วน้องกับไออริพากันเต้นส่ายตูดดุ้กดิ้กๆตามเพลงที่เปิดขึ้นมา เพลงก็เล่นไป พวกนั้นก็เต้นไป ผมก็เขินไป เออดี ไอบ้าเอ้ยย -////////-

พอถึงช่วงดนตรีโซโล่ผู้ชายสองคนที่ริมแถวก็วิ่งหายไป แต่ผมไม่สนหรอก สนไอคนที่ยิ้มเขินๆพร้อมทำมือเป็นตัววีใต้คางแล้วโยกหัวไปมา มีหมุนตัวด้วย หึหึ

ถามว่าน่ารักมั๊ย

บอกเลยว่ามาก

“…เธอช่วยหน่อยได้ไหม อยากจะรักรักดูสักที

IN LOVE เมื่อไร ใจคงร้องเป็นเพลงว่า L.O.V.E. …..”

แล้วไอสี่คนที่ขนาบข้างมันก็ค้างท่าเป็นตัวหนังสือ L O V E ส่วนตัวต้นเหตุก็เดินมาหาผม แล้วเอาหน้าซุกไว้ที่อกอย่างที่ชอบทำเวลาเหนื่อย

“พี่ชอบป่าว”

ผมไม่ตอบ จนน้องมันเงยหน้าขึ้นมามอง

“ไมไม่ตอบอ่ะ โถ่ อุตส่าเต้น วันนี้วันเกิดไม่ใช้ง้ะ?”

“โทษนะครับน้อง พี่เกิดเดือนหน้า จำผิดป้ะ”

“อ อ้าวว เวร”

“เห็นคนในร้านเค้าจัดงานเงินอะไรให้พี่มั๊ย”

“แหะๆไม่” นั้นดูมัน ยังจะยิ้มแหยๆ

“อ้าว ไอเด็กนี้กูอุตส่าห์ยอมลดตัวลงมาช่วย กระถืบเลยดีมั๊ย” หนึ่งในสี่พูดอย่างเอาเรื่องเมื่อได้ยินว่าไอสิ่งที่ทำมาทั้งหมดมันล้มเหลว และพอดีกับป้ายไฟใหญ่ๆที่ชั้นสามเปิดขึ้นโดยสองคนที่หายไป

H B D  J B  L O V E  Y O U  T H A N K S  For  E V E R Y T H I N G 

“เปลืองมั๊ยนั้น” ผมถาม

“ก็ไม่ค่อย เพราะผมทำงี้ให้ทุกคน เปลี่ยนแค่ชื่ออ่ะ”

ทำให้ทุกคน … งั้นผมคงสำคัญตัวผิด คิดว่าตัวเองพิเศษสำหรับอีกคนมากๆซะแล้ว

“เป็นไรหน้ามุ่ย”

“ป่าว…..”

“งอนที่ผมจำผิดหรอ”

“ป่าว…..”

“เอ้า เป็นไรอ่ะ”

“ป่าว…..”

“หุยย -0- ”

แล้วทุกอย่างก็เงียบสงบ ..แจ็คสันไปแล้ว ทุกคนไปแล้ว ก็ถูกแล้ว วันนี้ไม่ใช่วันเกิดผมจะอยู่ทำมะเขืออะไรล่ะจริงมั๊ย

เฮ้ออออ อ

“พี่บี๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมกำลังจะหันหลังกลับก็ได้ยินเสียงเด็กบ้านั้นตะโกนมาซะก่อน จึงต้องหันไปมองอีกครั้ง

อยู่ไหนวะ = =

“มองมาชั้นสามดิ!!!!!!!!”

หืมม ?

J S   L O V E   J B   N A   K U B

ตัวอักษรที่ถูกเรียงใหม่เล่นเอาผมหัวใจพองโต ไอเด็กบ้าเอ้ยยย

“แล้วอย่างงี้ชอบมั๊ย”

ผมไม่ตอบเหมือนเดิม

“ไม่ตอบอีกและ อันนี้ก็ทำให้วันเกิดนะ”

“ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่วันเกิดพี่”

“วันเกิด…..อยากจะบอกรักขึ้นมา”

“ฮิ้วววววววววววววว ววว ว” ไอหกคนนั้นที่คิดว่าจะไปแล้วมันกลับมายืนเรียงแถวโห่หิ้วข้างหลัง พร้อมแซวอย่างสนุกปาก

“รักป่าววว”

“ไม่”

“รักเถอะนะ นะๆๆ”

“ไม่”

“เห็นมั๊ยพวกนั้นจะกระถืบผม พี่รับรักนะ”

“นี่ -*- ”  มันคิดจะทำเหมือนตอนสมัครงานหรอ บ้าแล้ว

“พี่บี๋ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!” อยู่ๆแจ็คสันก็ตะโกนลงมาพร้อมทำหน้าตกใจ

“เป็นไรแจ็ค!” ผมแทบจะพุ่งตัวเข้าไปหาบนตึก อะไร เกิดไรขึ้น?

“พี่ตอบผมเร็ว ฮือออ ผมกลัวอ่ะอะไรไม่รู้”

“เดี๋ยวพี่ไปหา”

“ไม่ต้อง ตอบเร็ว ไม่ตอบก็ไม่ลง เร็ว”

“ก็ตอบแล้วว่าไม่”

“T^T แงงงงงงงงงงงง๊ ผมอกหัก”

“ไม่ปฏิเสธเว้ยไอเด็กบ้า”

“ห ห ห๊ะ …….. เยยยยยยยยยย ย ย้” แล้วน้องมันก็กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย

และอยู่ๆแสงไฟก็ติดพรึบเฉพาะห้องที่อยู่บนหัวของแจ็คสัน

ถ้ามองไม่ผิดนั้นมันจินยอง! ยืนทำรูปตัว L อยู่

ตามมาด้วยชั้นล่าง เป็นแบมแบมทำตัว O

ด้านซ้ายและด้านขวาที่เคยมือก็มีไฟเปิดขึ้นพร้อมยูคยอมและยองแจทำตัว V กับ E

สุดท้าย เจ้าของไอเดียทั้งหมดก็ทำท่ารูปหัวใจส่ายตูดดุ้กดิ้กๆ

“ทำไมต้องทำไรให้มันเยอะด้วยเนี่ยเสียเวลาป้ะ บอกชอบแล้วคบกันก็จบ”

“ก็ผมอยากพิถีพิถันบ้าง ก็เหมือนตอนที่พี่ชงกาแฟ เลือกนมพรีเมี่ยม อะไรหลายอย่างให้มันดีที่สุด ผมเลยอยากทำให้มันประทับใจที่สุด”

“จริงๆเล้ยย”

“ชอบป้ะ”

“…………..อือ”

“ฮิ้ววววววววววววว ว ว”

“คิคิ รักพี่บี๋นะคร้าบบบบ”

“รักไอเด็กจีนเหมือนกันโว้ยยยยยยยยย ยย”

“ฮิ้ววววววววววววว ว ว”  นี่ก็ฮิ้วได้ฮิ้วดี วันไหนบวชนะจะจ้างไปร้องขบวนขันหมาก

ตอนนี้ถามว่าแจบอมมีความสุขมั๊ย ตอบเลยว่ามาก

แล้วถ้าถามว่าแจ็คสันมีความสุขมั๊ย บอกเลยมากกว่าโว้ยย

ก็เขาชอบพี่บี๋ตั้งแต่เรียนช่างกลจนเปิดร้าน มีโซ ซอลทัง แล้วอ่ะ

จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะ > <

THE END

#มีโซซอลทัง