Dedicated to you part 1

ข้อมูลเบื้องต้น

    





.




ฮึกๆ..คยูทำแบบนี้..แปลว่าไม่ได้รักชั้นแล้วใช่มั้ย

.........

ใช่มั้ยคยู..............คยูรักรยอวุคนั่นใช่มั้ย..ฮึกๆ..

ไม่ใช่อย่างนั้นนะซองมิน..กรุณาเข้าใจผมด้วย

ชั้น..ฮึกๆ..ไม่เข้าใจ..ไม่อยากจะเข้าใจอะไรด้วย

ถ้างั้น..ผมจะกลับมาเมื่อซองมินเข้าใจผม..



..................................................

...................................................................

..............................................


ปัง ..........เสียงประตูห้องนอนถูกกระแทกปิดลงอย่างแรง ก่อนที่ร่างบอบบางบางจะถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่ม แต่ร่างนั้นก็รีบผละตัวขึ้นมาในทันทีพลันจ้องหน้ากับร่างหนาที่เป็นคนทำเค้า




ทำไมนายไม่เลิกทำแบบนี้ซะที..รยอวุค เสียงใหญ่เปล่งออกมาด้วยอารมณ์โกรธพยายามข่มคนร่างบางที่ตอนนี้เอาแต่จ้องตาไม่ลดละ



ผมไปทำไรเหรอ.. สีหน้าร่างเล็กยังคงนิ่งเหมือนไม่รู้สึก แต่ดวงตาท้าทายนั้นทำให้ร่างหนาถึงกับเลือดขึ้นหน้า



เลิกยุ่งวุ่นวายกับคยูฮยอนซะที..นายมันตัวปัญหา..ทำให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดกัน..ยังจะทำไม่รู้เรื่องอีกเหรอ มือหนาเขย่าตัวร่างบางรุนแรงจนอีกคนทรงตัวไม่อยู่ก่อนจะถูกพลักลงบนเตียงอีกครั้ง และทาบทับลงไป



โอ๊ย..!!..ออกไปนะ..เยซอง เสียงเล็กแหวขึ้น


จะเลิกมั้ย? ร่างหนายังคงถามย้ำเป็นครั้งที่สอง


ชั้นไม่ได้ทำอะไร..ปล่อย..ปล่อยเดี๋ยวนี้..ชั้นไม่รู้เรื่อง.. รยอวุคดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากร่างหนาแต่ก็ไม่สำเร็จ เยซองยังคงกดทับร่างนั้นไว้อย่างแนบแน่น



ไม่รู้เรื่อง?..งั้นชั้นจะช่วยทำให้นายรู้เรื่องเองแล้วกัน พูดจบริมฝีปากร้อนก็เข้าประกบทันที รยอวุคเม้มปากแน่น ใช้เรี่ยวแรงปัดป่ายร่างข้างบน มือหนากอบกุมมือเล็กกดลง เรียวลิ้นพยายามดุนดันเข้าไปในโพรงปากจนสำเร็จ กวาดต้อนเอาความหอมหวานอย่างกระหาย ปากหนาละจากความหอมหวานนั้นหันมากลืนกินซอกคอขาว ขบเม้มให้เกิดร่อยรอยจนพอใจ



ไม่เอานะ..ออกไป..ปล่อย..ไม่เอา เสียงเล็กร้องออกมาเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ เยซองก็ยังไม่หยุดการกระทำรุนแรงนั้น เพียงหวังให้คนตัวเล็กยอมทำตามที่เค้าต้องการ



เยซอง..อึก..ฮึก..ผม..ขอร้อง..ฮึก..อย่าทำผมแบบนี้ เสียงเล็กสั่นเครือ..หัวใจเต้นแรงกับร่างที่กระตุกน้อยๆเพราะสะอื้นทำให้เยซองรู้สึกตัวหยุดการกระทำ ใบหน้าสวยหวานนั้นเบือนลงซบกับเตียงนุ่ม ดวงตาเล็กเต็มไปด้วยหยดน้ำใส่กำลังรื้นขึ้นมา และไหลรินลงบนที่นอน



ร้องไห้ทำไม เสียงหนายังคงกร้าวใส่ ไม่เข้าใจและไม่เชื่อในความอ่อนไหวของร่างเล็กข้างใต้



................... ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นอยู่เนืองๆที่แม้จะเก็บกักไว้แต่ก็ยังรอดออกมา แค่จูบเองนะ..ถึงกับร้องไห้ออกมาเลยเหรอไง ถ้าชั้นทำมากกว่านี้นายจะเป็นยังไง? เยซองคิดในใจพลางจ้องใบหน้าที่เปื้อนน้ำตามากมาย



ไม่ต้องมาทำสำออย..อย่างนายมันหลอกชั้นไม่ได้หรอก เยซองก้มลงใช้จมูกไล้วนใบหน้าเรื่อยไปจนถึงใบหู และซอกคอเหมือนเดิม ร่างกายที่สั่นระริกและเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งของร่างบางไม่มีทีท่าว่าจะคลายลงกลับเพิ่มทวีมากขึ้น มันไม่ใช่ความสำออย
แต่มันเป็นความกลัว ที่เยซองทำมันทำร้ายจิตใจดวงเล็กนี้อยู่ เพียงแค่จูบที่แฝงด้วยความเกลียดชัง รยอวุคไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เยซองทำแบบนี้กับเค้า



ฮึกๆ..อย่า.. เสียงเอ่ยห้ามได้เพียงแค่นั้น เพราะมันแน่นและอึดอัดมาถึงกลางอก หัวใจที่เต้นแรงขึ้นไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจที่ถ่ายออกมาอย่างหนักหน่วง ใบหน้าซีดเผือดจนน่ากลัว


รยอวุค เป็นอะไร..ทำไมตัวเย็บเฉียบแบบนี้ เยซองลุกขึ้นประคองร่างเล็กขึ้นมา


ไม่..ไม่เป็นไร.. ร่างเล็กหายใจเข้าลึกๆและใช้เรี่ยวแรงที่พอมีอยู่ปัดออกจากอ้อมกอด พยายามดันตัวลุกขึ้น แม้จะหยัดยืนขึ้นได้แต่ร่างกายมันไม่ตอบสนองความต้องการของเค้าเลย ร่างเล็กเซไปมา เยซองจึงเข้าไปประคองตัวไว้


ไม่สบายเหรอ..ชั้นจะพานายไปหาหมอ เยซองพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้ว่ารยอวุคเป็นอะไร หรือเป็นเพราะเค้าที่ทำอะไรแบบนั้นลงไปก็เป็นได้


ไม่ต้อง .. ชั้น ไม่เป็นไร..ชั้นจะกลับ มือเล็กหยิบโทรศัพท์โทรออกเรียกอีกคนให้มาพบกัน เยซองทำอะไรไม่ได้นอกจากพารยอวุคมาส่งที่คอนโด เพราะเจ้าตัวเล็กไม่ยอมอะไรสักอย่าง ถามอะไรก็ไม่พูดมาตลอดทาง จนเค้าเองยังรู้สึกใจไม่ดีและรู้สึกผิดขึ้นมา แต่นั่นเพียงแค่ชั่วครู่ เพราะเห็นคนที่ยืนกระวนกระวายอยู่หน้าคอนโด คนที่รยอวุคโทรเรียกมา คงเป็นห่วงกันมากสินะ



คยูฮยอน เมื่อลงจากรถมินิสีดำคนตัวเล็กก็ร้องเรียกและรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ทันที ปล่อยให้เยซองนั่งมองอยู่ในรถ

..

.



ไปไหนมาครับ.. ร่างสูงเดินเข้าหาด้วยความเป็นห่วง


ชั้นออกไปทำธุระน่ะ..พอดีเยซองเค้าแวะมาส่ง รยอวุคทำตัวปกติ เพื่อไม่ให้ร่างสูงเป็นห่วง เพราะเมื่อไหร่ที่เค้าอยู่กับเยซอง คยูฮยอนจะไม่ไว้ใจและเป็นห่วงเค้ามาก


งั้นเหรอครับ ทำไมหน้าซีดจังล่ะ หรือว่า..


ไม่ได้เป็นไรหรอก..ในรถแอร์มันเย็นน่ะ.. พลางกระชับเสื้อตัวบางเพื่อปกปิดร่อยรอยสีกุหลาบที่ถูกทำเมื่อครู่


ถ้างั้นรีบขึ้นไปพักผ่อนดีกว่านะครับ คยูฮยอนถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาห่มร่างเล็กไว้อย่างทะนุถนอม


ขอบคุณนะคยู...ที่อุตส่าห์มาหาชั้น


ไม่เป็นไรหรอกครับ..ถ้ามีอะไรก็โทรบอกผมนะครับ อ่อ ..แล้วก็อย่าไปไหนกับใครโดยเฉพาะหมอนั่นนะ คยูฮยอนเตือนรยอวุคด้วยความเป็นห่วง เพราะเค้าไม่ไว้ใจเยซองเพื่อนรุ่นพี่คนนี้สักเท่าไหร่ คนที่เค้าคิดว่าจะคอยมารังแกรยอวุคและทำร้ายจิตใจรยอวุค


ผมกลับนะครับ แล้วร่างสูงก็เดินออกไปท่ามกลางลมหนาวที่เริ่มพัดโชยของฤดูใบไม้ร่วง


คนที่นั่งมองดูอยู่ในรถมินิคันสวย จิกสายตามองอย่างโกรธแค้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ซองมิน..หยุดร้องไห้ซะเถอะ เยซองบอกปลายสายเสียงนิ่ง และกดวางสายไปทันที


.............................

................................

..



ภายในบ้านหลังเล็กสีขาว มีเพียงซองมินนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ คิดถึงร่างสูงที่เพิ่งจะเก็บเสื้อผ้าย้ายออกไป บัดนี้เค้าไม่มีคนๆนั้นมาอยู่เคียงข้างอีกแล้วสินะ..คืนแรกของความโดดเดี่ยวมันช่างทรมานหัวใจเหลือเกิน


หยดน้ำตาหลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย ดวงตาคู่สวยมันบอบช้ำแต่ยังไม่เท่ากับหัวใจของเค้าในตอนนี้



คยูฮยอน..ไม่มีนายแล้วจริงๆใช่มั้ย..ต่อไปชั้นจะไม่มีนายอีกแล้ว..ใช่มั้ย ใบหน้าสวยก้มหน้าร้องไห้ ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดชะล้างหัวใจของเค้าให้เข้มแข็งขึ้นเวลาที่ไม่มีคนที่เค้ารักอยู่ด้วยอีกต่อไป



เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กรีบปาดน้ำตาและออกไปเปิดประตูทันที


..เยซอง.. ซองมินหน้าเศร้าเพราะคงคิดไปว่าอาจจะเป็นคนที่เค้ากำลังคิดถึงมาหาแต่กลับไม่ใช่



เป็นอะไรมากรึเปล่าซองมิน..ชั้นแวะมาดูนายน่ะ ซองมินส่ายหน้าและน้ำตาก็เริ่มรินไหลอีกครั้ง เยซองจึงพาซองมินเข้ามานั่งคุยที่โซฟาในห้องนั่งเล่น


ทานอะไรบ้างรึยัง..ชั้นซื้อข้าวกล่องมาฝาก


ขอบใจนะเยซอง..แต่ชั้นไม่หิว เห็นร่างเล็กที่เอาแต่ร้องไห้มาตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ ช่างน่าสงสาร เยซองนั่งลงข้างๆและพูดปลอบประโลม


ชั้นรู้ว่านายเจ็บปวด..และมันยากที่จะตัดใจจากคยูฮยอน ..นายควรจะเข้มแข็งไว้นะ


เยซอง..ชั้นไม่มีวันตัดใจได้..ชั้นรักคยู..รักมาก ซองมินร้องไห้สะอื้น เค้าพูดประโยคนี้ให้เยซองได้ยินนับครั้งไม่ถ้วน และแน่นอนว่าเค้าต้องพูดให้คยูฮยอนฟังจนนับครังไม่ถ้วนยิ่งกว่า ทั้งที่รักขนาดนี้แต่เจ้านั่นกลับทำร้ายซองมินได้ลงคอ



คืนนี้นายจะอยู่คนเดียวได้หรอ..ให้ชั้นอยู่เป็นเพื่อนมั้ย เยซองเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทางของซองมินไม่น่าไว้ใจ อารมณ์อ่อนไหวแบบนี้ขืนอยู่คนเดียวคงจะคิดมากและถ้าทำร้ายตัวเองขึ้นมาจะแย่



ได้..ชั้นอยู่ได้..ไม่ต้องเป็นห่วงชั้นหรอกเยซอง


อืม..แน่ใจนะ ใบหน้าสวยพยักหน้าตอบ และปาดน้ำตา ปรับสีหน้าให้ดีขึ้นให้เยซองวางใจ


ถ้ามีอะไรโทรมาเรียกชั้นได้ตลอดนะ..แล้วก็กินข้าวด้วย


ขอบคุณที่เป็นห่วง


ชั้นกลับล่ะนะ..ดูแลตัวเองนะซองมิน


เดี๋ยว!! ซองมินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเรียกเยซอง

ถ้าเจอคยู..บอกเค้าว่าชั้น..เป็นห่วงเค้า เยซองพยักหน้ารับ แม้ไม่เต็มใจนักแต่ก็เพื่อให้ซองมินสบายใจ เค้าเองก็ไม่รู้ว่าจะเจอคยูฮยอนอีกเมื่อไหร่แต่คงไม่ยาก เพราะเค้าต้องได้เจอตัวปัญหาอย่างรยอวุคอีกแน่นอน


...........................


.................





ไอ้คยู..ชั้นว่าแกทำเกินไปว่ะ เสียงเพื่อนรักที่กำลังต่อว่าคนเฉยชาที่เอาแต่หน้านิ่ง


หรือว่าแกเลิกรักซองมินแล้วจริงๆ ชายหนุ่มถามคำถามที่ทำให้ร่างสูงหันมามองในทันที


ชีวอน..แกอย่ามาถามชั้นอย่างนี้อีก แล้วคยูฮยอนก็เดินหนีเข้าห้องไป ชีวอนได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับเพื่อนคนนี้ มันจะมีอะไรร้ายแรงนักหนา ถึงต้องแยกกันอยู่กับซองมิน แม้จะยังไม่ได้เลิกกันก็เถอะ..นอกเสียจากว่าไอ้คยูมันหมดรักซองมินแล้ว

..

.


คยูฮยอนล้มตัวลงนอนบนเตียงที่เค้าไม่คุ้นเคยในคฤหาสน์หลังใหญ่ของชีวอน แสงไฟสีส้มสลัวและความเงียบทำให้รู้สึกคิดถึงใครบางคน อดคิดไม่ได้ว่าอีกคนจะเป็นอย่างไรตอนนี้ คืนนี้เค้ารู้ว่าซองมินต้องเจ็บปวดแต่เค้าเองก็เจ็บไม่แพ้กัน ที่ต้องเป็นแบบนี้


/RRRR~~~~/ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก



รยอวุค..มีอะไรรึเปล่าครับ น้ำเสียงสั่นที่มาจากปลายสายทำให้คยูฮยอนตกใจเล็กน้อย

/ ..ตอนนี้คยูอยู่ที่ไหน../

ผมอยู่บ้านเพื่อนน่ะครับ

/ ..คยู..ชั้นอยากเจอคยู../

คุณเป็นอะไรรึเปล่ารยอวุค..ผมจะไปหาคุณ.. วางสายเสร็จคยูฮยอนก็คว้าเสื้อโค้ดแล้วขับรถออกไปทันที


.................

.....................................




เยซองออกจากบ้านซองมินมาก็เลี้ยวรถกลับไปที่คอนโดของรยอวุคทันที บางทีคยูฮยอนคงกำลังอยู่ที่นั่นกับรยอวุค ถ้าบอกมันไปว่าซองมินตอนนี้เป็นยังไง มันจะรู้สึกบ้างมั้ย มันจะเป็นห่วงบ้างมั้ย



เสียงกริ่งหน้าประตูห้องดังรัว รยอวุครีบมาเปิดประตูให้ทันที กลับต้องสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่คยูฮยอน จึงรับดึงประตูปิดทันที แต่มือหนารั้งเอาไว้ซะก่อนและแทรกตัวเข้ามาในห้องของร่างเล็กอย่างถือวิสาสะ



คยูฮยอนอยู่ไหน.. เยซองถามทันที


ออกไปนะ..เค้าไม่ได้อยู่ที่นี่..ออกไป คนตัวเล็กออกปากไล่ แต่เยซองไม่ฟังเดินเข้าไปสำรวจจนทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบ



/RRR~~~/ เสียงเรียกเข้ามือถือของรยอวุคดังขึ้น มือเรียวกำลังจะเข้าไปคว้ามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง แต่เยซองกลับหยิบมันขึ้นซะก่อน หน้าจอปรากฏชื่อของคยูฮยอน เยซองแสยะยิ้มก่อนจะกดรับสาย



/..อีก10นาทีผมจะไปถึงนะครับ /


ร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆกำลังจะอ้าปากร้องบอกคนในสายแต่ก็ถูกเยซองตัดสายวางไปซะก่อน


เรียกมาถึงห้องเลยนะ..ไงล่ะ..คงมีความสุขมากล่ะสิ แต่คืนนี้มันคงไม่ได้เป็นของนายกับคยูฮยอนหรอกนะ..อย่าฝันไปหน่อยเลย เยซองเดินเข้าไปกระชากตัวรยอวุคลงมากับเตียงแล้วเดินกลับไปล็อคประตูห้องแน่นหนา



นายจะทำอะไร เยซอง ร่างเล็กผวา เมื่อเยซองเดินกลับเข้ามายังเตียงกว้างแล้วกดเค้าลงกับที่นอน เหมือนเมื่อตอนกลางวัน..ที่เยซองกำลังทำกับเค้าแบบนี้



นายเรียกคยูอยอนมาทำอะไรล่ะ..ชั้นก็จะทำอย่างนั้นแหละ เยซองกระตุกยิ้มพลางใช้สายตาโลมเลียไปทั่วร่าง


อย่านะเยซอง..ชั้น..อ..อื้มม ริมฝีปากบางถูกบดเบียดทันที เนิ่นนานและรุนแรงก่อนจะถูกถอนออก ร่างเล็กหอบหายใจหนักสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ เรียกสติตัวเองขยับหนีคนตรงหน้า


อยากจะรู้เหมือนกันว่านายมันมีดีอะไร ไอ้คยูมันถึงหลงนายจนทิ้งซองมินมาได้
พูดจบก็ขยับเข้าใกล้ร่างเล็กทันที



อย่าทำชั้นเลยนะเยซอง..ชั้นกับคยู..ไม่ได้...โอ๊ย หัวใจเต้นแรงขึ้นจนเจ็บไปทั่วทั้งอก ร่างเล็กงอตัวด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าซีดเผือด ตัวเย็นเยือกเหมือนเมื่อตอนกลางวันที่เค้าเป็น


อย่ามาเล่นมุขนี้ได้มั้ย..ถ้ากับไอ้คยู..คงไม่เคยเป็นล่ะสินะ ไอ้โรคสำออยเนี่ย ร่างหนาไม่ฟังไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งโมโห


ขอยาหน่อย..ยา..โอ๊ยยย..ฮึก ร่างเล็กตัวเกร็ง เหงื่อเม็ดเล็กผุดออกมาตามร่างกายและใบหน้าจนชื้น เยซองเริ่มใจไม่ดี หรือรยอวุคจะเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ มือหนาควานหากระปุกยาและขวดน้ำที่วางคู่กัน หยิบขึ้นมาให้ ร่างเล็กตั้งสติแล้วรีบกินเข้าไปทันทีและลงไปนอนขดอยู่กับที่นอนมือน้อยกอบกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ เยซองเห็นท่าทางไม่ดีจึงอุ้มคนตัวเล็กลงมาจากห้อง เพื่อจะพาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด



นายอย่าเป็นอะไรนะรยอวุค เยซองอุ้มร่างเล็กลงมาถึงชั้นล่างก็พบคยูฮยอนยืนรออยู่ ชายหนุ่มเดินจ้ำเข้ามาหาทันที



นายทำไรเค้า..เยซอง..นายทำอะไรรยอวุค คยูฮยอนตะหวาดใส่ แต่เยซองก็ไม่สนใจที่จะฟัง..ตอนนี้เค้าต้องพารยอวุคไปหาหมอให้เร็วที่สุด



หยุดพล่ามได้แล้ว..ชั้นจะพาเค้าไปหาหมอ เยซองอุ้มขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ส่วนคยูฮยอนก็ขับรถตามเยซองไป

..........................

......................................




ชั้นไม่เป็นอะไร..ไม่ต้อง..ไปหาหมอหรอก รยอวุคพูดด้วยเสียงแห้งๆ


หยุดพูดเถอะน่า..ไปหาหมอซะ..จะได้รู้ว่านายเป็นโรคอะไรกันแน่ หันไปดุใส่คนตัวเล็กเสร็จ มือหนึ่งก็กดโทรศัพท์ต่อสายไปถึงคิบอมเพื่อนสนิทที่เป็นหมอและเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลที่ทันสมัยอันดับต้นๆในเกาหลี


คิบอม..แกอยู่ที่โรงพยาบาลรึเปล่า....มีคนป่วยให้แกรักษาว่ะ


เยซองขับรถมาถึงโรงพยาบาลก็ส่งต่อรยอวุคให้บุรุษพยาบาลพาเข้าห้องตรวจทันที คิบอมเดินเข้ามาหาเพื่อนด้วยใบหน้าเคร่งขรึมตามแบบฉบับ



ฝากเค้าด้วยนะ..รักษาเค้าให้หายนะเว่ย เยซองหน้าเครียดเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กใจจะขาด


เออ..ไม่ต้องห่วงชั้นจะดูแลให้ ตบไหล่เพื่อนรักสองสามทีก็เดินเข้าห้องตรวจไป เยซองมันแสดงอาการห่วงแบบนี้คงต้องเป็นคนพิเศษของมันแน่ๆ



คยูฮยอนตามมาถึงก็โพล่งเข้ามากระชากคอเสื้อเยซองทันที



แกทำให้โรคเค้ากำเริบใช่มั้ย..ไอ้เยซอง คยูฮยอนกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ เยซองได้แต่นิ่งเพราะในหัวไม่คิดอะไรนอกจากเป็นห่วงรยอวุคเท่านั้น และเค้าก็ยอมรับว่าเป็นเพราะเค้าที่ทำให้รยอวุคเป็นแบบนี้


ชั้นไม่รู้ว่าเค้าเป็นโรคอะไร.. เยซองตอบ..คยูฮยอนคลายมือออกแล้วถอนหายใจ


เค้ามีอาการติดเชื้อที่หัวใจ เยซองเงยหน้ามองคยูฮยอน


ชั้นขอโทษที่ทำให้รยอวุคเป็นแบบนี้..แต่นายเองก็เหมือนกัน..เอาแต่มาห่วงคนๆนี้อยู่ได้..ลืมอะไรไปรึเปล่าคยูฮยอน ซองมินน่ะ..ตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงนายเคยห่วงเค้าบ้างมั้ย เยซองระเบิดอารมณ์ใส่



ร่างสูงน้ำตารื้นขึ้น .. ห่วงสิ..ห่วงที่สุด คยูฮยอนเดินออกจากโรงพยาบาลไปสตาทรถทันที..เป้าหมายคือบ้านหลังเล็กสีขาวของเค้ากับซองมินที่เคยสัญญากันว่าจะอยู่ที่นี่ด้วยกั นตลอดไป .. จะไม่มีวันแยกจากกัน.. แต่แล้วเค้าเอง..ที่เป็นคนเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น หันหลังให้ซองมิน ทิ้งซองมินไว้ให้อยู่เพียงลำพัง โดยไม่มีเหตุผล

.

.


...TBC.
Part 2


ซองมิน...ซองมิน..!!! ร่างสูงกดกริ่งและตะโกนเรียกคนรัก แต่เมื่อบิดลูกบิดประตูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อค ขายาวย่างก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว หัวใจเริ่มสั่นกลัวคนรักจะหายไป .. คยูอยอนรีบเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอน บนเตียงกว้างมีร่างเล็กที่หลับใหลอยู่เพียงลำพัง ..


ซองมิน เรียกชื่อคนรักเบาๆก่อนจะเดินเข้านั่งลงข้างๆ ลูบเรือนผมอย่างเบามือ และจูบสัมผัสที่หน้าผากอย่างนุ่มนวล
ซองมินเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาบวมช้ำเบิกขึ้นมองภาพตรงหน้าที่ยังพล่าเลือน


คยู..ฮยอน เสียงเล็กเอ่ยขึ้นโดยไม่รู้ตัว เค้ากำลังฝัน ฝันถึงคยูฮยอนอยู่แน่ๆ


ผม..ขอโทษ เสียงของคยู..ไม่ใช่ฝันแต่เป็นความจริง..คนรักกลับมาหาเค้าแล้ว


ชั้นไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย..คยูยังไม่ทิ้งชั้นไปไหน..ฮึกๆ.. ชั้นดีใจที่สุดเลย


ซองมินไม่ได้ฝัน..และผมจะไม่ทิ้งซองมินไปไหนอีก ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มจางๆออกมาก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นโอบกอดคนตรงหน้าแนบแน่น


ขอโทษ..ซองมิน..ผมขอโทษที่ทำให้ซองมินเจ็บปวด ขอโทษที่ทิ้งซองมินเอาไว้คนเดียวแบบนี้ ..ขอโทษกับเรื่องทั้งหมด .. แค่คิดว่าคืนนี้จะไม่มีซองมินอยู่ด้วยกัน ผมก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน คยูฮยอนกระชับอ้อมกอดเอาไว้ คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาอย่างรู้สึกผิด


ยกโทษให้ผมได้มั้ย


คยูไม่ได้ทำอะไรผิด..ชั้นเองต่างหากที่ผิด .. ผิดที่ไม่เชื่อใจคยู ทั้งคู่ละอ้อมกอดแล้วมองหน้าสบตากัน ซองมินเอื้อมมือหยิบจดหมายฉบับหนึ่งใต้หมอนขึ้นมาส่งให้คยูฮยอน



จดหมายของแม่คยูฮยอนที่ส่งมาก่อนที่คยูฮยอนจะพบกับรยอวุค

--- ถึงคยู ----------------------------------------------------------------------------

เด็กคนนั้นเค้ายังมีชีวิตอยู่ .. แม่ได้ให้คนตามสืบเค้าจนพบและให้ที่อยู่อาศัยกับเค้า .. เด็กคนนั้นร่างกายอ่อนแอ อาจเป็นโรคที่เกี่ยวกับหัวใจเพราะผลจากสารเสพติดที่ทงเอฉีดเข้าไป ..แม่อยากให้ลูกช่วยดแลเค้าให้ดีที่สุด .. ชดเชยที่ทงเฮเคยทำเรื่องเลวร้ายกับเค้าไว้ .. อย่าทอดทิ้งเค้าเป็นอันขาดนะ ..
แม่รักลูก
-------------------------------------------------------------------------------------





รยอวุคเป็นใครและพี่ทงเฮทำอะไรเค้าเหรอคยู



เมื่อ 6 ปีก่อน รยอวุคคือเด็กที่ถูกทงเฮพี่ชายของผมจับตัวมา แล้วฉีดสารเสพติดบางอย่างให้..เพื่อที่จะบังคับให้รยอวุคยอมมีอะไรกับเค้า .. 2ปีที่รยอวุคต้องทนกับความโหดร้ายนั้น .. ก่อนจะหนีออกมาได้ และแม่ก็รู้เรื่องเข้า แม่ให้คนออกตามหารยอวุคที่ไม่รู้ว่าหนีไปอยู่ที่ไหน .. และสั่งให้ทงเฮย้ายไปอยู่อเมริกาเพื่อรักษาอาการติดยา .. ผมเองก็รับการกระทำของพี่ชายไม่ได้ เลยขออยู่ที่นี่ต่อไปและตามหารยอวุคเพื่อที่จะชดใช้ในสิ่งที่ทงเฮทำไว้ .. ตอนนี้รยอวุคมีอาการของโรคหัวใจติดเชื้อ..ผมจึงอยากดูแลเค้าให้ดีที่สุด



ทำไมคยูไม่เล่าให้ชั้นฟังตั้งแต่แรกล่ะ .. ทำไมปล่อยให้ชั้นเข้าใจคยูกับรยอวุคผิด


ผมขอโทษ ..ที่ผมไม่เล่าเพราะรยอวุคไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องเลวร้ายนี้ และเค้าขอร้องผมไว้


ชั้นเข้าใจแล้วล่ะ .. ชั้นขอโทษนะที่เข้าใจคยูผิด..ชั้นมันแย่ที่สุด.. คยูฮยอนกุมมือซองมินขึ้นมาแล้วพรมจูบลงอย่างทะนุถนอม



ผมรักซองมิน..รักซองมินคนเดียว.. ใบหน้าหล่อจูบสัมผัสที่หน้าผากและก้มลงประทับจูบที่อ่อนโยนลงบนริมฝีปากบาง มือหนาเลื่อนประคองใบหน้าอีกคนให้รับสัมผัส ความหอมหวานจากคนรักที่เค้าปรารถนา ซองมินคือสิ่งล้ำค่าที่ไม่มีวันปล่อยให้หลุดลอยไป


คยูฮยอนละจูบแล้วช้อนร่างเล็กลงนอนราบบนที่นอน ..ไล้ใบหน้าไปตามซอกคอ พรมจูบไปทุกจุดบนหน้าสวยอย่างรักใคร่ นานเหลือเกินที่เค้าไม่ได้สัมผัสความหอมหวานจากร่างตรงหน้า ตั้งแต่เกิดเรื่องที่ทำให้เค้าและซองมินต้องห่างเหินกัน ..


ผมรักซองมิน ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาข้างหู


ชั้นก็รักคยูฮยอนเหมือนกัน ...






.......
.........



เค้าเป็นไงบ้างวะ คิบอม เมื่อเห็นคิบอมออกมาจากห้องตรวจ เยซองก็วิ่งเข้าไปหาทันที

แกตามชั้นมาที่ห้องดีกว่า คิบอมหน้าตาเคร่งเครียดเดินนำเยซองไปยังห้องพักของหมอ

.....................................

......................



ไอ้เย..แกฟังชั้นนะ .. รยอวุคเป็นโรคหัวใจติดเชื้อ โรคนี้มันมีสาเหตุหลายอย่าง แต่จากที่ชั้นตรวจวินิจฉัยแล้ว..น่าจะเกิดจากการสารเสพติดที่ถูกฉีดเข้าไปสะสมเป็นเวลานาน รยอวุคอาจจะเคยติดยา .. คิบอมพูดโดยใช้หลักทางการแพทย์ เยซองได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกสงสารเจ้าตัวเล็กจับใจ เค้าไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวคนๆนี้เลย


แล้วเค้าจะเป็นอะไรมากมั้ย


..ตอนนี้ทำได้เพียงให้ยาระงับเชื้อ และที่สำคัญอย่าให้มีเรื่องอะไรมากระทบจิตใจเค้ารุนแรง .. เพราะไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดอาการของโรคหัวใจได้ .. จากที่แกเล่าอาการให้ชั้นฟัง บางทีจิตใจของเค้าคงกำลังอ่อนแอหรือเคยมีประสบการณ์เลวร้ายเกิดกับเค้ามาก่อนเมื่อมีอะไรมากระตุ้นให้นึกถึง..ก็อาจทำให้โรคกำเริบได้ คิบอมสังเกตสีหน้าของเพื่อนรักของเค้าที่ดูกังวลมากขึ้น


ไม่ต้องเป็นห่วงนะเว่ย.. แค่แกรักเค้าให้มากดูแลเค้าให้ดี ความรักมันก็ช่วยนะเพื่อน


เยซองมองหน้าคิมบอม สิ่งที่คิบอมพูดทำให้เค้ารู้สึกอะไรบางอย่าง .. ความรัก ..

..........................................

..........................

..............


แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามายังห้องผู้ป่วย...รยอวุคที่นอนหลับอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้น มองไปบนฝ้าเพดาน ปรับสายตาให้เข้าที่แล้วมองไปรอบๆห้อง .. สายตาสะดุดเข้ากับร่างหนาที่นั่งลงฟุบหลับอยู่ขอบเตียง มือเรียวเอื้อมแตะที่แขนอวบเขย่าเบาๆ คนหลับเริ่มรู้สึกตัว งัวเงียขยี้ตามอง



ตื่นแล้วเหรอ..ตัวเล็ก เยซองไม่รู้หรอกว่าคำที่เค้าเรียกแทนชื่อมันทำให้รยอวุครู้สึกดีแค่ไหน .. นานเท่าไหร่แล้วที่เค้าไม่ได้ยินและอยากได้ยินมันอีกครั้ง



เป็นไงบ้าง..ชั้นเป็นห่วงนายมากนะ เยซองพูดออกมาจากใจจริงหวังเพื่อให้คนตัวเล็กรับรู้ว่าเค้าเป็นห่วงมากมายแค่ไหน



นายเนี่ยนะ..เป็นห่วง ใบหน้าเล็กเบ้ปากแล้วเบือนหน้าหนี


หิวมั้ย .. อยากกินอะไร..เดี๋ยวชั้นไปหามาให้กิน



ไม่หิว..นายกลับไปได้แล้ว เยซองไม่ยอมแพ้ความดื้อรั้นของคนตัวเล็กนี้หรอก..ยิ่งทำหน้าโมโหใส่เค้ายิ่งดูน่ารัก


กินชูครีมมั้ยล่ะ.. ...รยอวุคหน้านิ่งหันกลับมามองที่ร่างหนาอีกครั้ง ตอนนี้ใบหนากลมของเยซองจู่ๆก็เลื่อนมาอยู่ใกล้ไม่ถึงนิ้ว



เดี่ยวชั้นออกไปซื้อมาให้นะ..นอนรออยู่ที่นี่ล่ะ ว่าแล้วเยซองก็ยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องไป

...........................................

........................



คยูอยอนเดินมากับซองมินที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลสวนเข้ากับเยซองพอดี

รยอวุคเป็นไงบ้าง เยซอง คยูฮยอนถามด้วยความเป็นห่วง เยซองทำหน้าแปลกใจที่ทำไมซองมินมาด้วย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เพราะเค้าก็เริ่มเข้าใจจากสีหน้าของซองมินที่ดูสดชื่นขึ้น



ไม่เป็นไรแล้ว..นายขึ้นไปดูแลแทนชั้นที ชั้นจะไปซื้ออะไรมาให้เค้ากินสักหน่อย เยซองยิ้มแล้วเดินไปที่รถของตัวเอง



.

.



คยูฮยอนและซองมินเดินจูงมือกันเข้ามาในห้องผู้ป่วย..และเข้าไปหารยอวุคที่นอนลืมตาคิดอะไรอยู่..ซองมินวางดอก Clustered Bellflowerช่อเล็กๆสีม่วงที่เค้าตัดมาจากที่บ้านลงข้างรยอวุค


เค้าว่าดอกไม้สีม่วงจะช่วยเพิ่มพลังชีวิตนะครับ..หายเร็วๆนะครับรยอวุค ซองมินเอ่ยทักคนป่วยด้วยรอยยิ้มและเค้าก็ได้รับรอยยิ้มส่งตอบกลับมา


ขอบคุณนะครับ รยอวุคหันมองคยูฮยอน


ผมขอคุยกับซองมินหน่อยได้มั้ยครับ คยูฮยอนมองหน้าซองมินที่พยักหน้าให้เป็นเชิงก่อนจะเดินออกไปรอที่หน้าห้อง


.......................................


........................


ผมต้องขอโทษซองมินด้วยนะครับ ที่เป็นสาเหตุให้คุณต้องทะเลาะกับคยูฮยอน รยอวุคพูดด้วยน้ำเสียงเบาบาง


อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ..ผมเองต่างหากที่เข้าใจอะไรผิดๆ


คยูฮยอนคงเล่าเรื่องของผมให้ซองมินรู้แล้วใช่มั้ย ซองมินกุมมือรยอวุคไว้และพยักหน้าตอบ

มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว..อย่าเก็บมาคิดเลย มันจะมีผลต่อร่างกายนะ รยอวุคยิ้มรับความหวังดีของซองมิน

ผมมีเรื่องที่อยากอธิบายให้ซองมินเข้าใจ..


ที่ผมเข้าไปวุ่นวายกับคยูฮยอน..เป็นเพราะผมคิดว่าคนที่ผมชอบเค้าชอบซองมิน เวลาที่ผมเห็นเค้าอยู่ใกล้ซองมินแล้วผมรู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก .. หึหึ..น่าตลกนะครับ


นายชอบคยูฮยอนเหรอ


ไม่ใช่คยูฮยอนหรอกครับ



เยซอง!! ซองมินเข้าใจไม่ผิดไปหรอก..นอกจากคยูฮยอนก็มีแค่เยซองนี่แหละที่ใกล้ชิดเค้ามากที่สุด



ผม..ผมชอบเยซอง..เยซองเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้เมื่อ4ปีก่อน..ตอนผมหนีออกมาจาก..เอ่อรยอวุคนิ่งไปไม่อยากเอ่ยถึงชื่อใครบางคนที่โหดร้าย



แต่...เค้าคงจำผมไม่ได้หรอก.. รยอวุคพูดต่อ ใบหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด



ไม่หรอก.. เยซองไม่ใช่คนขี้ลืม .. เชื่อชั้นสิ .. นายสบายใจได้นะเพราะชั้นกับเยซองเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ซองมินพูดในสิ่งที่เค้าเชื่อและความจริงที่ว่าเยซองไม่มีทางลืมรยอวุค


เพราะครั้งนึงเยซองเคยเล่าเรื่องของคนตัวเล็กคนนึง สภาพมอมแมม ที่เคยพบที่ตึกร้าง และพามาที่บ้านเอาชูครีมให้กิน จากนั้นเด็กคนนั้นก็หนีหายจากไป ซองมินแน่ใจว่าเยซองไม่มีวันลืมและคงไม่มีวันปล่อยให้รยอวุคหายไปอีก


..

..


เยซองเดินถือกล่องขนมมาถึงหน้าห้องก็พบคยูฮยอนที่นั่งอยู่


นายมานั่งทำอะไรตรงนี้ เยซองเอ่ยถาม


รยอวุคเค้ากำลังคุยกับซองมินชั้นเลยออกมารอหน้าห้อง เยซองนั่งลงข้างๆแล้ววางกล่องขนมลง


ชั้นไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของนายกับรยอวุคเป็นแบบไหน แต่ต่อไปนี้..ให้ชั้นเป็นคนดูแลเค้าเองนะ คยูฮยอน


นายแน่ใจเหรอ คยูฮยอนย้อนถาม


อืม.. คยูฮยอนนิ่วหน้าอย่างสงสัย จะเป็นไปได้ยังไงทั้งที่ผ่านมาเยซองไม่เคยดีกับรยอวุคเลย ไม่เคยพูดดี ไม่เคยสนใจความรู้สึก


ที่เค้าเป็นแบบนี้ก็เพราะชั้น เยซองก้มหน้าลง สองมือกุมกันไว้แน่น


เรื่องนั้นน่ะ..ไม่ใช่เพราะนายหรอก...แต่ถ้านายอยากจะดูแลเค้าเพราะแค่รู้สึกผิดน่ะ..มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ


ชั้นเองก็รู้สึกผิด..แต่ที่มากกว่านั้น คือ ชั้นรักรยอวุค เยซองพูดออกมาอย่างที่ใจคิด ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ไม่รู้หรอกว่าคนตัวเล็กจะเจออะไรมาบ้าง แต่เค้ารู้ตัวเองดีว่ารยอวุคสำคัญมากแค่ไหน..ชีวิตของคนตัวเล็กมันมีค่าสำหรับเค้ามากมายแค่ไหน..


ต่อให้เค้าจะเป็นอะไร..ชั้นก็รักเค้า.. ชั้นอยากจะดูลเค้าให้ดีที่สุด
ประโยคสุดท้ายที่เปล่งออกมาทำให้คยูฮยอนแน่ใจว่าเยซองจะรักและดูแลรยอวุคแทนเค้าได้


...ชั้นฝากดูแลเค้าด้วยนะ คยูฮยอนพูดพลางตบบ่าหนาเบาๆ


............................................

...................................


ซองมินเดินออกมาจากห้องด้วยรอยยิ้มและมองมาที่เยซอง


เอาชูครีมไปให้คนตัวเล็กกินซะนะ..เยซอง


เยซองยิ้มมุมปากก่อนจะเดินถือกล่องชูครีมเข้าไปข้างใน ..

.

.

รยอวุคเห็นเยซองกลับเข้ามาก็ทำเป็นแกล้งหลับตา เยซองวางกล่องชูครีมลงแล้วหันมาสนใจร่างเล็กที่นอนอยู่..ใช้มือลูบเรือนผมด้วยความทะนุถนอม


หลับเร็วจังนะ..ตัวเล็ก


ถ้าไม่ตื่นมากินชูครีมละก็..ชั้นจะลักหลับนายนะ เยซองแกล้งรยอวุคที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมาสักที..รู้หรอกว่าไม่ได้หลับจริง แล้วตัวเล็กของเค้าก็ลืมตาขึ้นทำหน้าบึ้งใส่อีกครั้ง


ถึงนายจะเป็นโรคหัวใจอะไรนั่น..แต่ก็ใช่ว่าทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ซะหน่อย ชายหนุ่มหัวเราะเจ้าเล่ห์


ถ้านายปล้ำชั้นแล้วชั้นหัวใจวายตายขึ้นมาล่ะ เสียงเล็กสวนตอบ โดยที่ไม่รู้ว่ามันแทงหัวใจเยซองแค่ไหน


ชั้นไม่มีทางปล่อยให้นายตายหรอกนะ


................ รยอวุคนิ่งงันกับคำพูดของเยซอง ..


ชั้นจะดูแลนายเอง มือหนากอบกุมมืออีกคนไว้แนบอก..จะไม่มีวันปล่อยมือนี้ไปเป็นอันขาด ใบหน้าจริงจังของชายหนุ่มปรากฏให้เห็นเพื่อแสดงความจริงใจเพื่อให้คนตัวเล็กเชื่อใจเค้า หากมันจะช่วยลบล้างสิ่งเลวร้ายที่ตัวเล็กเคยพบเจอได้ เค้าจะทำเพื่อตัวเล็ก


ดวงตากลมของใบหน้าซีดขาวเริ่มมีหยดน้ำใสริ้นขึ้น


ตัวเล็ก..ชั้น..รัก..นาย ร่างบางน้ำตาไหลเมื่อฟังประโยคสุดท้ายจากปากเยซอง


เยซองไม่เคยลืมเค้า ทั้งคำเรียกแทนชื่อ ตัวเล็ก ที่เยซองเคยเรียกเมื่อครั้งแรกที่เจอกัน และ ชูครีม ที่เยซองให้เค้ากินหลังจากที่หนีออกมาจากความโหดร้าย..อีกทั้งคำว่า รัก ในตอนนี้..เป็นเหมือนหัวใจดวงใหม่เป็นเหมือนชีวิตใหม่ที่หยิบยื่นมอบให้คนไร้ค่าอย่างเค้า


ชั้น..เคยติดยา เคยถูกข่มขืน...ชั้นไม่มีค่าให้นายรักหรอก..


มีสิ..ไม่ว่านายเป็นอะไร..สำหรับชั้นนายมีค่าที่สุด เยซองก้มลงประทับจูบบนหน้าผากของรยอวุคอย่างแผ่วเบา เรื่อยมายังจมูก และริมฝีปากบาง ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มรับสัมผัสอันอ่อนโยนที่ชายหนุ่มมอบให้ เค้าไม่เคยได้รับความรัก ความอ่อนโยนจากใคร แต่ตอนนี้..ทั้งหมดเค้าได้จากเยซอง




.

..




คยูฮยอนพาซองมินกลับมาที่บ้าน.. เพราะร่างเล็กบ่นว่าปวดเมื่อยตัวอยากพักผ่อน


ซองมินนั่งรอก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำอุ่นให้


เตรียมมาทำอะไรเหรอคยู คยูฮยอนไม่ตอบอะไรแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป สักพักร่างสูงก็เดินกลับออกมาที่โซฟาที่มีร่างเล็กนั่งอ่านหนังสืออยู่ ซองมินรู้สึกตัวอีกที ตัวของเค้าก็ลอยไปอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงแล้ว


ไปอาบน้ำกันเถอะ


ค..คยู...อาบน้ำเหรอ ซองมินหน้าแดงเรื่อ รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก คยูฮยอนจะทำอะไรของเค้ากันนะ .. ซองมินคิดในใจพลางปล่อยให้ร่างสูงอุ้มพาไปที่ห้องน้ำ


คยูฮยอนค่อยๆวางร่างเล็กลง ปลดกระดุมเสื้อให้ทีละเม็ดแล้วจัดการเปลื้องเสื้อผ้าร่างบางจนหมด สายตาคมลอบมองผิวเนื้อเนียนสวยสีชมพู จนซองมินเขินหน้าแดงมากเข้าไปอีก


คยู..ชั้นเขินนะ ร่างสูงหัวเราะในคำพูดน่ารักใสซื่อของร่างเล็ก ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองออก


จากนั้นก็อุ้มซองมินลงไปในอ่างน้ำอุ่นสีขาว ที่มีกลิ่นหอมจางๆของสบู่หอมที่ผสมลงไป และกลีบดอกไม้ลอยเหนือน้ำสร้างสีสัน ทุกสิ่งอย่างที่คยูฮยอนบรรจงสร้างขึ้นมาเพื่อซองมิน เค้าอาจจะไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติกนัก แต่สำหรับซองมิน ..เค้าอยากทำให้คนที่เค้ารักอย่างดีที่สุด


ทั้งคู่นั่งแช่น้ำอยู่ในอ่างหันหน้าเข้าหากัน ดวงตาคู่สวยหลบตาทุกครั้งที่ตาคมของชายหนุ่มจ้องมองไม่ลดละ คยูฮยอนหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาค่อยบรรจงเช็ดใบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา เรื่อยมาจนถึงลำคอ หัวไหล่ และเนินอก มือหนาหมุนตัวร่างเล็กให้หันหลังและถูหลังเนียนนั้นเบาๆ ก่อนจะวางผ้าไว้แล้วใช้มือนวดคลึงไปทั่วร่างเล็กตรงหน้าให้คลายความปวดเมื่อย
.

.

.

สบายมั้ยครับ


ให้ชั้นทำให้คยูบ้างนะ ซองมินทำท่าจะหันตัวกลับมาแต่คยูฮยอนกลับรีบโอบตัวร่างเล็กเอามาไว้ในอ้อมกอด


ถ้าอยากทำให้ผม..ไว้ไปทำหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วกันนะครับ พอได้ยินคำพูดนี้เล่นเอาซองมินพูดอะไรไม่ออกไปเลย


ว่าไงครับ.. คยุฮยอนย้ำถาม ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น


............. ซองมินเขินจนพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้าน้อยๆตอบไป..

.

.


ทั้งหมด...จะมอบให้คยูฮยอน

ซองมินจะเป็นของคยูฮยอน และ คยูฮยอนจะเป็นของซองมิน .. ตลอดไป
--------------------------------------------
------------------------

The end.

------------------------
----------------------------------------------

เนื้อเรื่อง

    





…………………….

……………………………


“ ฮึกๆ..คยูทำแบบนี้..แปลว่าไม่ได้รักชั้นแล้วใช่มั้ย”

“ .........”

“ ใช่มั้ยคยู..............คยูรักรยอวุคนั่นใช่มั้ย..ฮึกๆ..”

“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะซองมิน..กรุณาเข้าใจผมด้วย”

“ ชั้น..ฮึกๆ..ไม่เข้าใจ..ไม่อยากจะเข้าใจอะไรด้วย”

“ ถ้างั้น..ผมจะกลับมาเมื่อซองมินเข้าใจผม..”



..................................................

...................................................................

..............................................


…… “ ปัง” ..........เสียงประตูห้องนอนถูกกระแทกปิดลงอย่างแรง ก่อนที่ร่างบอบบางบางจะถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่ม แต่ร่างนั้นก็รีบผละตัวขึ้นมาในทันทีพลันจ้องหน้ากับร่างหนาที่เป็นคนทำเค้า




“ ทำไมนายไม่เลิกทำแบบนี้ซะที..รยอวุค” เสียงใหญ่เปล่งออกมาด้วยอารมณ์โกรธพยายามข่มคนร่างบางที่ตอนนี้เอาแต่จ้องตาไม่ลดละ



“ ผมไปทำไรเหรอ..” สีหน้าร่างเล็กยังคงนิ่งเหมือนไม่รู้สึก แต่ดวงตาท้าทายนั้นทำให้ร่างหนาถึงกับเลือดขึ้นหน้า



“ เลิกยุ่งวุ่นวายกับคยูฮยอนซะที..นายมันตัวปัญหา..ทำให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดกัน..ยังจะทำไม่รู้เรื่องอีกเหรอ” มือหนาเขย่าตัวร่างบางรุนแรงจนอีกคนทรงตัวไม่อยู่ก่อนจะถูกพลักลงบนเตียงอีกครั้ง และทาบทับลงไป



“ โอ๊ย..!!..ออกไปนะ..เยซอง” เสียงเล็กแหวขึ้น


“ จะเลิกมั้ย?” ร่างหนายังคงถามย้ำเป็นครั้งที่สอง


“ ชั้นไม่ได้ทำอะไร..ปล่อย..ปล่อยเดี๋ยวนี้..ชั้นไม่รู้เรื่อง..” รยอวุคดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากร่างหนาแต่ก็ไม่สำเร็จ เยซองยังคงกดทับร่างนั้นไว้อย่างแนบแน่น



“ ไม่รู้เรื่อง?..งั้นชั้นจะช่วยทำให้นายรู้เรื่องเองแล้วกัน” พูดจบริมฝีปากร้อนก็เข้าประกบทันที รยอวุคเม้มปากแน่น ใช้เรี่ยวแรงปัดป่ายร่างข้างบน มือหนากอบกุมมือเล็กกดลง เรียวลิ้นพยายามดุนดันเข้าไปในโพรงปากจนสำเร็จ กวาดต้อนเอาความหอมหวานอย่างกระหาย ปากหนาละจากความหอมหวานนั้นหันมากลืนกินซอกคอขาว ขบเม้มให้เกิดร่อยรอยจนพอใจ



“ ไม่เอานะ..ออกไป..ปล่อย..ไม่เอา” เสียงเล็กร้องออกมาเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ เยซองก็ยังไม่หยุดการกระทำรุนแรงนั้น เพียงหวังให้คนตัวเล็กยอมทำตามที่เค้าต้องการ



“เยซอง..อึก..ฮึก..ผม..ขอร้อง..ฮึก..อย่าทำผมแบบนี้” เสียงเล็กสั่นเครือ..หัวใจเต้นแรงกับร่างที่กระตุกน้อยๆเพราะสะอื้นทำให้เยซองรู้สึกตัวหยุดการกระทำ ใบหน้าสวยหวานนั้นเบือนลงซบกับเตียงนุ่ม ดวงตาเล็กเต็มไปด้วยหยดน้ำใส่กำลังรื้นขึ้นมา และไหลรินลงบนที่นอน



“ ร้องไห้ทำไม ” เสียงหนายังคงกร้าวใส่ ไม่เข้าใจและไม่เชื่อในความอ่อนไหวของร่างเล็กข้างใต้



“ ...................” ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นอยู่เนืองๆที่แม้จะเก็บกักไว้แต่ก็ยังรอดออกมา …แค่จูบเองนะ..ถึงกับร้องไห้ออกมาเลยเหรอไง ถ้าชั้นทำมากกว่านี้นายจะเป็นยังไง? เยซองคิดในใจพลางจ้องใบหน้าที่เปื้อนน้ำตามากมาย



“ ไม่ต้องมาทำสำออย..อย่างนายมันหลอกชั้นไม่ได้หรอก” เยซองก้มลงใช้จมูกไล้วนใบหน้าเรื่อยไปจนถึงใบหู และซอกคอเหมือนเดิม ร่างกายที่สั่นระริกและเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งของร่างบางไม่มีทีท่าว่าจะคลายลงกลับเพิ่มทวีมากขึ้น มันไม่ใช่ความสำออย
แต่มันเป็นความกลัว ที่เยซองทำมันทำร้ายจิตใจดวงเล็กนี้อยู่ เพียงแค่จูบที่แฝงด้วยความเกลียดชัง รยอวุคไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เยซองทำแบบนี้กับเค้า



“ ฮึกๆ..อย่า..” เสียงเอ่ยห้ามได้เพียงแค่นั้น เพราะมันแน่นและอึดอัดมาถึงกลางอก หัวใจที่เต้นแรงขึ้นไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจที่ถ่ายออกมาอย่างหนักหน่วง ใบหน้าซีดเผือดจนน่ากลัว


“ รยอวุค เป็นอะไร..ทำไมตัวเย็บเฉียบแบบนี้” เยซองลุกขึ้นประคองร่างเล็กขึ้นมา


“ ไม่..ไม่เป็นไร..” ร่างเล็กหายใจเข้าลึกๆและใช้เรี่ยวแรงที่พอมีอยู่ปัดออกจากอ้อมกอด พยายามดันตัวลุกขึ้น แม้จะหยัดยืนขึ้นได้แต่ร่างกายมันไม่ตอบสนองความต้องการของเค้าเลย ร่างเล็กเซไปมา เยซองจึงเข้าไปประคองตัวไว้


“ ไม่สบายเหรอ..ชั้นจะพานายไปหาหมอ” เยซองพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้ว่ารยอวุคเป็นอะไร หรือเป็นเพราะเค้าที่ทำอะไรแบบนั้นลงไปก็เป็นได้


“ ไม่ต้อง .. ชั้น ไม่เป็นไร..ชั้นจะกลับ” มือเล็กหยิบโทรศัพท์โทรออกเรียกอีกคนให้มาพบกัน เยซองทำอะไรไม่ได้นอกจากพารยอวุคมาส่งที่คอนโด เพราะเจ้าตัวเล็กไม่ยอมอะไรสักอย่าง ถามอะไรก็ไม่พูดมาตลอดทาง จนเค้าเองยังรู้สึกใจไม่ดีและรู้สึกผิดขึ้นมา แต่นั่นเพียงแค่ชั่วครู่ เพราะเห็นคนที่ยืนกระวนกระวายอยู่หน้าคอนโด คนที่รยอวุคโทรเรียกมา คงเป็นห่วงกันมากสินะ



“ คยูฮยอน” เมื่อลงจากรถมินิสีดำคนตัวเล็กก็ร้องเรียกและรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ทันที ปล่อยให้เยซองนั่งมองอยู่ในรถ

……………………..

………….



“ ไปไหนมาครับ..” ร่างสูงเดินเข้าหาด้วยความเป็นห่วง


“ ชั้นออกไปทำธุระน่ะ..พอดีเยซองเค้าแวะมาส่ง” รยอวุคทำตัวปกติ เพื่อไม่ให้ร่างสูงเป็นห่วง เพราะเมื่อไหร่ที่เค้าอยู่กับเยซอง คยูฮยอนจะไม่ไว้ใจและเป็นห่วงเค้ามาก


“ งั้นเหรอครับ ทำไมหน้าซีดจังล่ะ หรือว่า..”


“ ไม่ได้เป็นไรหรอก..ในรถแอร์มันเย็นน่ะ..” พลางกระชับเสื้อตัวบางเพื่อปกปิดร่อยรอยสีกุหลาบที่ถูกทำเมื่อครู่


“ ถ้างั้นรีบขึ้นไปพักผ่อนดีกว่านะครับ” คยูฮยอนถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาห่มร่างเล็กไว้อย่างทะนุถนอม


“ ขอบคุณนะคยู...ที่อุตส่าห์มาหาชั้น”


“ ไม่เป็นไรหรอกครับ..ถ้ามีอะไรก็โทรบอกผมนะครับ อ่อ ..แล้วก็อย่าไปไหนกับใครโดยเฉพาะหมอนั่นนะ” คยูฮยอนเตือนรยอวุคด้วยความเป็นห่วง เพราะเค้าไม่ไว้ใจเยซองเพื่อนรุ่นพี่คนนี้สักเท่าไหร่ คนที่เค้าคิดว่าจะคอยมารังแกรยอวุคและทำร้ายจิตใจรยอวุค


“ ผมกลับนะครับ” แล้วร่างสูงก็เดินออกไปท่ามกลางลมหนาวที่เริ่มพัดโชยของฤดูใบไม้ร่วง


คนที่นั่งมองดูอยู่ในรถมินิคันสวย จิกสายตามองอย่างโกรธแค้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ ซองมิน..หยุดร้องไห้ซะเถอะ” เยซองบอกปลายสายเสียงนิ่ง และกดวางสายไปทันที


.............................

................................

…………………………………………..



ภายในบ้านหลังเล็กสีขาว มีเพียงซองมินนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ คิดถึงร่างสูงที่เพิ่งจะเก็บเสื้อผ้าย้ายออกไป บัดนี้เค้าไม่มีคนๆนั้นมาอยู่เคียงข้างอีกแล้วสินะ..คืนแรกของความโดดเดี่ยวมันช่างทรมานหัวใจเหลือเกิน


หยดน้ำตาหลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย ดวงตาคู่สวยมันบอบช้ำแต่ยังไม่เท่ากับหัวใจของเค้าในตอนนี้



“ คยูฮยอน..ไม่มีนายแล้วจริงๆใช่มั้ย..ต่อไปชั้นจะไม่มีนายอีกแล้ว..ใช่มั้ย” ใบหน้าสวยก้มหน้าร้องไห้ ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดชะล้างหัวใจของเค้าให้เข้มแข็งขึ้นเวลาที่ไม่มีคนที่เค้ารักอยู่ด้วยอีกต่อไป



เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กรีบปาดน้ำตาและออกไปเปิดประตูทันที


“ ..เยซอง..” ซองมินหน้าเศร้าเพราะคงคิดไปว่าอาจจะเป็นคนที่เค้ากำลังคิดถึงมาหาแต่กลับไม่ใช่



“ เป็นอะไรมากรึเปล่าซองมิน..ชั้นแวะมาดูนายน่ะ” ซองมินส่ายหน้าและน้ำตาก็เริ่มรินไหลอีกครั้ง เยซองจึงพาซองมินเข้ามานั่งคุยที่โซฟาในห้องนั่งเล่น


“ ทานอะไรบ้างรึยัง..ชั้นซื้อข้าวกล่องมาฝาก”


“ ขอบใจนะเยซอง..แต่ชั้นไม่หิว” เห็นร่างเล็กที่เอาแต่ร้องไห้มาตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ ช่างน่าสงสาร เยซองนั่งลงข้างๆและพูดปลอบประโลม


“ ชั้นรู้ว่านายเจ็บปวด..และมันยากที่จะตัดใจจากคยูฮยอน ..นายควรจะเข้มแข็งไว้นะ”


“ เยซอง..ชั้นไม่มีวันตัดใจได้..ชั้นรักคยู..รักมาก” ซองมินร้องไห้สะอื้น เค้าพูดประโยคนี้ให้เยซองได้ยินนับครั้งไม่ถ้วน และแน่นอนว่าเค้าต้องพูดให้คยูฮยอนฟังจนนับครังไม่ถ้วนยิ่งกว่า ทั้งที่รักขนาดนี้แต่เจ้านั่นกลับทำร้ายซองมินได้ลงคอ



“ คืนนี้นายจะอยู่คนเดียวได้หรอ..ให้ชั้นอยู่เป็นเพื่อนมั้ย” เยซองเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทางของซองมินไม่น่าไว้ใจ อารมณ์อ่อนไหวแบบนี้ขืนอยู่คนเดียวคงจะคิดมากและถ้าทำร้ายตัวเองขึ้นมาจะแย่



“ ได้..ชั้นอยู่ได้..ไม่ต้องเป็นห่วงชั้นหรอกเยซอง”


“ อืม..แน่ใจนะ” ใบหน้าสวยพยักหน้าตอบ และปาดน้ำตา ปรับสีหน้าให้ดีขึ้นให้เยซองวางใจ


“ ถ้ามีอะไรโทรมาเรียกชั้นได้ตลอดนะ..แล้วก็กินข้าวด้วย”


“ ขอบคุณที่เป็นห่วง”


“ ชั้นกลับล่ะนะ..ดูแลตัวเองนะซองมิน”


“ เดี๋ยว!!” ซองมินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเรียกเยซอง


“ ถ้าเจอคยู..บอกเค้าว่าชั้น..เป็นห่วงเค้า” เยซองพยักหน้ารับ แม้ไม่เต็มใจนักแต่ก็เพื่อให้ซองมินสบายใจ เค้าเองก็ไม่รู้ว่าจะเจอคยูฮยอนอีกเมื่อไหร่แต่คงไม่ยาก เพราะเค้าต้องได้เจอตัวปัญหาอย่างรยอวุคอีกแน่นอน


...........................


.................


………………………………


“ ไอ้คยู..ชั้นว่าแกทำเกินไปว่ะ” เสียงเพื่อนรักที่กำลังต่อว่าคนเฉยชาที่เอาแต่หน้านิ่ง


“ หรือว่าแกเลิกรักซองมินแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มถามคำถามที่ทำให้ร่างสูงหันมามองในทันที


“ ชีวอน..แกอย่ามาถามชั้นอย่างนี้อีก” แล้วคยูฮยอนก็เดินหนีเข้าห้องไป ชีวอนได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับเพื่อนคนนี้ มันจะมีอะไรร้ายแรงนักหนา ถึงต้องแยกกันอยู่กับซองมิน แม้จะยังไม่ได้เลิกกันก็เถอะ..นอกเสียจากว่าไอ้คยูมันหมดรักซองมินแล้ว

………………………..

…………………….


คยูฮยอนล้มตัวลงนอนบนเตียงที่เค้าไม่คุ้นเคยในคฤหาสน์หลังใหญ่ของชีวอน แสงไฟสีส้มสลัวและความเงียบทำให้รู้สึกคิดถึงใครบางคน อดคิดไม่ได้ว่าอีกคนจะเป็นอย่างไรตอนนี้ คืนนี้เค้ารู้ว่าซองมินต้องเจ็บปวดแต่เค้าเองก็เจ็บไม่แพ้กัน ที่ต้องเป็นแบบนี้


/RRRR~~~~/ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก



“ รยอวุค..มีอะไรรึเปล่าครับ” น้ำเสียงสั่นที่มาจากปลายสายทำให้คยูฮยอนตกใจเล็กน้อย

/ ..ตอนนี้คยูอยู่ที่ไหน../

“ ผมอยู่บ้านเพื่อนน่ะครับ”

/ ..คยู..ชั้นอยากเจอคยู../

“ คุณเป็นอะไรรึเปล่ารยอวุค..ผมจะไปหาคุณ..” วางสายเสร็จคยูฮยอนก็คว้าเสื้อโค้ดแล้วขับรถออกไปทันที


.................

.....................................

……………………………………………


เยซองออกจากบ้านซองมินมาก็เลี้ยวรถกลับไปที่คอนโดของรยอวุคทันที บางทีคยูฮยอนคงกำลังอยู่ที่นั่นกับรยอวุค ถ้าบอกมันไปว่าซองมินตอนนี้เป็นยังไง มันจะรู้สึกบ้างมั้ย มันจะเป็นห่วงบ้างมั้ย



เสียงกริ่งหน้าประตูห้องดังรัว รยอวุครีบมาเปิดประตูให้ทันที กลับต้องสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้าไม่ใช่คยูฮยอน จึงรับดึงประตูปิดทันที แต่มือหนารั้งเอาไว้ซะก่อนและแทรกตัวเข้ามาในห้องของร่างเล็กอย่างถือวิสาสะ



“ คยูฮยอนอยู่ไหน..” เยซองถามทันที


“ ออกไปนะ..เค้าไม่ได้อยู่ที่นี่..ออกไป” คนตัวเล็กออกปากไล่ แต่เยซองไม่ฟังเดินเข้าไปสำรวจจนทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบ



/RRR~~~/ เสียงเรียกเข้ามือถือของรยอวุคดังขึ้น มือเรียวกำลังจะเข้าไปคว้ามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง แต่เยซองกลับหยิบมันขึ้นซะก่อน หน้าจอปรากฏชื่อของคยูฮยอน เยซองแสยะยิ้มก่อนจะกดรับสาย



/..อีก10นาทีผมจะไปถึงนะครับ /


ร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆกำลังจะอ้าปากร้องบอกคนในสายแต่ก็ถูกเยซองตัดสายวางไปซะก่อน


“ เรียกมาถึงห้องเลยนะ..ไงล่ะ..คงมีความสุขมากล่ะสิ แต่คืนนี้มันคงไม่ได้เป็นของนายกับคยูฮยอนหรอกนะ..อย่าฝันไปหน่อยเลย” เยซองเดินเข้าไปกระชากตัวรยอวุคลงมากับเตียงแล้วเดินกลับไปล็อคประตูห้องแน่นหนา



“ นายจะทำอะไร เยซอง” ร่างเล็กผวา เมื่อเยซองเดินกลับเข้ามายังเตียงกว้างแล้วกดเค้าลงกับที่นอน เหมือนเมื่อตอนกลางวัน..ที่เยซองกำลังทำกับเค้าแบบนี้



“ นายเรียกคยูอยอนมาทำอะไรล่ะ..ชั้นก็จะทำอย่างนั้นแหละ” เยซองกระตุกยิ้มพลางใช้สายตาโลมเลียไปทั่วร่าง


“ อย่านะเยซอง..ชั้น..อ..อื้มม” ริมฝีปากบางถูกบดเบียดทันที เนิ่นนานและรุนแรงก่อนจะถูกถอนออก ร่างเล็กหอบหายใจหนักสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ เรียกสติตัวเองขยับหนีคนตรงหน้า


“ อยากจะรู้เหมือนกันว่านายมันมีดีอะไร ไอ้คยูมันถึงหลงนายจนทิ้งซองมินมาได้”
พูดจบก็ขยับเข้าใกล้ร่างเล็กทันที



“ อย่าทำชั้นเลยนะเยซอง..ชั้นกับคยู..ไม่ได้...โอ๊ย” หัวใจเต้นแรงขึ้นจนเจ็บไปทั่วทั้งอก ร่างเล็กงอตัวด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าซีดเผือด ตัวเย็นเยือกเหมือนเมื่อตอนกลางวันที่เค้าเป็น


“ อย่ามาเล่นมุขนี้ได้มั้ย..ถ้ากับไอ้คยู..คงไม่เคยเป็นล่ะสินะ ไอ้โรคสำออยเนี่ย” ร่างหนาไม่ฟังไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งโมโห


“ ขอยาหน่อย..ยา..โอ๊ยยย..ฮึก” ร่างเล็กตัวเกร็ง เหงื่อเม็ดเล็กผุดออกมาตามร่างกายและใบหน้าจนชื้น เยซองเริ่มใจไม่ดี หรือรยอวุคจะเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ มือหนาควานหากระปุกยาและขวดน้ำที่วางคู่กัน หยิบขึ้นมาให้ ร่างเล็กตั้งสติแล้วรีบกินเข้าไปทันทีและลงไปนอนขดอยู่กับที่นอนมือน้อยกอบกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ เยซองเห็นท่าทางไม่ดีจึงอุ้มคนตัวเล็กลงมาจากห้อง เพื่อจะพาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด



“ นายอย่าเป็นอะไรนะรยอวุค” เยซองอุ้มร่างเล็กลงมาถึงชั้นล่างก็พบคยูฮยอนยืนรออยู่ ชายหนุ่มเดินจ้ำเข้ามาหาทันที



“ นายทำไรเค้า..เยซอง..นายทำอะไรรยอวุค” คยูฮยอนตะหวาดใส่ แต่เยซองก็ไม่สนใจที่จะฟัง..ตอนนี้เค้าต้องพารยอวุคไปหาหมอให้เร็วที่สุด



“ หยุดพล่ามได้แล้ว..ชั้นจะพาเค้าไปหาหมอ” เยซองอุ้มขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ส่วนคยูฮยอนก็ขับรถตามเยซองไป

..........................

......................................




“ ชั้นไม่เป็นอะไร..ไม่ต้อง..ไปหาหมอหรอก” รยอวุคพูดด้วยเสียงแห้งๆ


“ หยุดพูดเถอะน่า..ไปหาหมอซะ..จะได้รู้ว่านายเป็นโรคอะไรกันแน่” หันไปดุใส่คนตัวเล็กเสร็จ มือหนึ่งก็กดโทรศัพท์ต่อสายไปถึงคิบอมเพื่อนสนิทที่เป็นหมอและเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลที่ทันสมัยอันดับต้นๆในเกาหลี


“ คิบอม..แกอยู่ที่โรงพยาบาลรึเปล่า....มีคนป่วยให้แกรักษาว่ะ”


เยซองขับรถมาถึงโรงพยาบาลก็ส่งต่อรยอวุคให้บุรุษพยาบาลพาเข้าห้องตรวจทันที คิบอมเดินเข้ามาหาเพื่อนด้วยใบหน้าเคร่งขรึมตามแบบฉบับ



“ ฝากเค้าด้วยนะ..รักษาเค้าให้หายนะเว่ย” เยซองหน้าเครียดเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กใจจะขาด


“ เออ..ไม่ต้องห่วงชั้นจะดูแลให้” ตบไหล่เพื่อนรักสองสามทีก็เดินเข้าห้องตรวจไป เยซองมันแสดงอาการห่วงแบบนี้คงต้องเป็นคนพิเศษของมันแน่ๆ



คยูฮยอนตามมาถึงก็โพล่งเข้ามากระชากคอเสื้อเยซองทันที



“ แกทำให้โรคเค้ากำเริบใช่มั้ย..ไอ้เยซอง” คยูฮยอนกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ เยซองได้แต่นิ่งเพราะในหัวไม่คิดอะไรนอกจากเป็นห่วงรยอวุคเท่านั้น และเค้าก็ยอมรับว่าเป็นเพราะเค้าที่ทำให้รยอวุคเป็นแบบนี้


“ ชั้นไม่รู้ว่าเค้าเป็นโรคอะไร..” เยซองตอบ..คยูฮยอนคลายมือออกแล้วถอนหายใจ


“ เค้ามีอาการติดเชื้อที่หัวใจ” เยซองเงยหน้ามองคยูฮยอน


“ ชั้นขอโทษที่ทำให้รยอวุคเป็นแบบนี้..แต่นายเองก็เหมือนกัน..เอาแต่มาห่วงคนๆนี้อยู่ได้..ลืมอะไรไปรึเปล่าคยูฮยอน ซองมินน่ะ..ตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงนายเคยห่วงเค้าบ้างมั้ย” เยซองระเบิดอารมณ์ใส่



ร่างสูงน้ำตารื้นขึ้น .. ห่วงสิ..ห่วงที่สุด คยูฮยอนเดินออกจากโรงพยาบาลไปสตาทรถทันที..เป้าหมายคือบ้านหลังเล็กสีขาวของเค้ากับซองมินที่เคยสัญญากันว่าจะอยู่ที่นี่ด้วยกั นตลอดไป .. จะไม่มีวันแยกจากกัน.. แต่แล้วเค้าเอง..ที่เป็นคนเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น หันหลังให้ซองมิน ทิ้งซองมินไว้ให้อยู่เพียงลำพัง โดยไม่มีเหตุผล

.

.


...TBC.
Part 2


“ ซองมิน...ซองมิน..!!!” ร่างสูงกดกริ่งและตะโกนเรียกคนรัก แต่เมื่อบิดลูกบิดประตูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อค ขายาวย่างก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว หัวใจเริ่มสั่นกลัวคนรักจะหายไป .. คยูอยอนรีบเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอน บนเตียงกว้างมีร่างเล็กที่หลับใหลอยู่เพียงลำพัง ..


“ ซองมิน” เรียกชื่อคนรักเบาๆก่อนจะเดินเข้านั่งลงข้างๆ ลูบเรือนผมอย่างเบามือ และจูบสัมผัสที่หน้าผากอย่างนุ่มนวล
ซองมินเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาบวมช้ำเบิกขึ้นมองภาพตรงหน้าที่ยังพล่าเลือน


“ คยู..ฮยอน ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นโดยไม่รู้ตัว เค้ากำลังฝัน ฝันถึงคยูฮยอนอยู่แน่ๆ


“ ผม..ขอโทษ” เสียงของคยู..ไม่ใช่ฝันแต่เป็นความจริง..คนรักกลับมาหาเค้าแล้ว


“ ชั้นไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย..คยูยังไม่ทิ้งชั้นไปไหน..ฮึกๆ.. ชั้นดีใจที่สุดเลย”


“ ซองมินไม่ได้ฝัน..และผมจะไม่ทิ้งซองมินไปไหนอีก” ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มจางๆออกมาก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นโอบกอดคนตรงหน้าแนบแน่น


“ ขอโทษ..ซองมิน..ผมขอโทษที่ทำให้ซองมินเจ็บปวด ขอโทษที่ทิ้งซองมินเอาไว้คนเดียวแบบนี้ ..ขอโทษกับเรื่องทั้งหมด .. แค่คิดว่าคืนนี้จะไม่มีซองมินอยู่ด้วยกัน ผมก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน ” คยูฮยอนกระชับอ้อมกอดเอาไว้ คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาอย่างรู้สึกผิด


“ ยกโทษให้ผมได้มั้ย ”


“ คยูไม่ได้ทำอะไรผิด..ชั้นเองต่างหากที่ผิด .. ผิดที่ไม่เชื่อใจคยู” ทั้งคู่ละอ้อมกอดแล้วมองหน้าสบตากัน ซองมินเอื้อมมือหยิบจดหมายฉบับหนึ่งใต้หมอนขึ้นมาส่งให้คยูฮยอน



จดหมายของแม่คยูฮยอนที่ส่งมาก่อนที่คยูฮยอนจะพบกับรยอวุค

--- ถึงคยู ----------------------------------------------------------------------------

เด็กคนนั้นเค้ายังมีชีวิตอยู่ .. แม่ได้ให้คนตามสืบเค้าจนพบและให้ที่อยู่อาศัยกับเค้า .. เด็กคนนั้นร่างกายอ่อนแอ อาจเป็นโรคที่เกี่ยวกับหัวใจเพราะผลจากสารเสพติดที่ทงเอฉีดเข้าไป ..แม่อยากให้ลูกช่วยดูแลเค้าให้ดีที่สุด .. ชดเชยที่ทงเฮเคยทำเรื่องเลวร้ายกับเค้าไว้ .. อย่าทอดทิ้งเค้าเป็นอันขาดนะ ..
แม่รักลูก
-------------------------------------------------------------------------------------





“ รยอวุคเป็นใครและพี่ทงเฮทำอะไรเค้าเหรอคยู”



“ เมื่อ 6 ปีก่อน รยอวุคคือเด็กที่ถูกทงเฮพี่ชายของผมจับตัวมา แล้วฉีดสารเสพติดบางอย่างให้..เพื่อที่จะบังคับให้รยอวุคยอมมีอะไรกับเค้า .. 2ปีที่รยอวุคต้องทนกับความโหดร้ายนั้น .. ก่อนจะหนีออกมาได้ และแม่ก็รู้เรื่องเข้า แม่ให้คนออกตามหารยอวุคที่ไม่รู้ว่าหนีไปอยู่ที่ไหน .. และสั่งให้ทงเฮย้ายไปอยู่อเมริกาเพื่อรักษาอาการติดยา .. ผมเองก็รับการกระทำของพี่ชายไม่ได้ เลยขออยู่ที่นี่ต่อไปและตามหารยอวุคเพื่อที่จะชดใช้ในสิ่งที่ทงเฮทำไว้ .. ตอนนี้รยอวุคมีอาการของโรคหัวใจติดเชื้อ..ผมจึงอยากดูแลเค้าให้ดีที่สุด ”



“ ทำไมคยูไม่เล่าให้ชั้นฟังตั้งแต่แรกล่ะ .. ทำไมปล่อยให้ชั้นเข้าใจคยูกับรยอวุคผิด”


“ ผมขอโทษ ..ที่ผมไม่เล่าเพราะรยอวุคไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องเลวร้ายนี้ และเค้าขอร้องผมไว้”


“ ชั้นเข้าใจแล้วล่ะ .. ชั้นขอโทษนะที่เข้าใจคยูผิด..ชั้นมันแย่ที่สุด..” คยูฮยอนกุมมือซองมินขึ้นมาแล้วพรมจูบลงอย่างทะนุถนอม



“ ผมรักซองมิน..รักซองมินคนเดียว..” ใบหน้าหล่อจูบสัมผัสที่หน้าผากและก้มลงประทับจูบที่อ่อนโยนลงบนริมฝีปากบาง มือหนาเลื่อนประคองใบหน้าอีกคนให้รับสัมผัส ความหอมหวานจากคนรักที่เค้าปรารถนา ซองมินคือสิ่งล้ำค่าที่ไม่มีวันปล่อยให้หลุดลอยไป


คยูฮยอนละจูบแล้วช้อนร่างเล็กลงนอนราบบนที่นอน ..ไล้ใบหน้าไปตามซอกคอ พรมจูบไปทุกจุดบนหน้าสวยอย่างรักใคร่ นานเหลือเกินที่เค้าไม่ได้สัมผัสความหอมหวานจากร่างตรงหน้า ตั้งแต่เกิดเรื่องที่ทำให้เค้าและซองมินต้องห่างเหินกัน ..


“ ผมรักซองมิน” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาข้างหู


“ ชั้นก็รักคยูฮยอนเหมือนกัน” ...



……………………………………
…………………

.......
.........



“ เค้าเป็นไงบ้างวะ คิบอม” เมื่อเห็นคิบอมออกมาจากห้องตรวจ เยซองก็วิ่งเข้าไปหาทันที

“ แกตามชั้นมาที่ห้องดีกว่า” คิบอมหน้าตาเคร่งเครียดเดินนำเยซองไปยังห้องพักของหมอ

.....................................

......................



“ ไอ้เย..แกฟังชั้นนะ .. รยอวุคเป็นโรคหัวใจติดเชื้อ โรคนี้มันมีสาเหตุหลายอย่าง แต่จากที่ชั้นตรวจวินิจฉัยแล้ว..น่าจะเกิดจากการสารเสพติดที่ถูกฉีดเข้าไปสะสมเป็นเวลานาน รยอวุคอาจจะเคยติดยา ..” คิบอมพูดโดยใช้หลักทางการแพทย์ เยซองได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกสงสารเจ้าตัวเล็กจับใจ เค้าไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวคนๆนี้เลย


“ แล้วเค้าจะเป็นอะไรมากมั้ย”


“ ..ตอนนี้ทำได้เพียงให้ยาระงับเชื้อ และที่สำคัญอย่าให้มีเรื่องอะไรมากระทบจิตใจเค้ารุนแรง .. เพราะไม่อย่างนั้นอาจจะเกิดอาการของโรคหัวใจได้ .. จากที่แกเล่าอาการให้ชั้นฟัง บางทีจิตใจของเค้าคงกำลังอ่อนแอหรือเคยมีประสบการณ์เลวร้ายเกิดกับเค้ามาก่อนเมื่อมีอะไรมากระตุ้นให้นึกถึง..ก็อาจทำให้โรคกำเริบได้” คิบอมสังเกตสีหน้าของเพื่อนรักของเค้าที่ดูกังวลมากขึ้น


“ ไม่ต้องเป็นห่วงนะเว่ย.. แค่แกรักเค้าให้มากดูแลเค้าให้ดี ความรักมันก็ช่วยนะเพื่อน”


เยซองมองหน้าคิมบอม สิ่งที่คิบอมพูดทำให้เค้ารู้สึกอะไรบางอย่าง .. ความรัก ..

..........................................

..........................

..............


แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามายังห้องผู้ป่วย...รยอวุคที่นอนหลับอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้น มองไปบนฝ้าเพดาน ปรับสายตาให้เข้าที่แล้วมองไปรอบๆห้อง .. สายตาสะดุดเข้ากับร่างหนาที่นั่งลงฟุบหลับอยู่ขอบเตียง มือเรียวเอื้อมแตะที่แขนอวบเขย่าเบาๆ คนหลับเริ่มรู้สึกตัว งัวเงียขยี้ตามอง



“ ตื่นแล้วเหรอ..ตัวเล็ก” เยซองไม่รู้หรอกว่าคำที่เค้าเรียกแทนชื่อมันทำให้รยอวุครู้สึกดีแค่ไหน .. นานเท่าไหร่แล้วที่เค้าไม่ได้ยินและอยากได้ยินมันอีกครั้ง



“ เป็นไงบ้าง..ชั้นเป็นห่วงนายมากนะ” เยซองพูดออกมาจากใจจริงหวังเพื่อให้คนตัวเล็กรับรู้ว่าเค้าเป็นห่วงมากมายแค่ไหน



“ นายเนี่ยนะ..เป็นห่วง” ใบหน้าเล็กเบ้ปากแล้วเบือนหน้าหนี


“ หิวมั้ย .. อยากกินอะไร..เดี๋ยวชั้นไปหามาให้กิน”



“ ไม่หิว..นายกลับไปได้แล้ว” เยซองไม่ยอมแพ้ความดื้อรั้นของคนตัวเล็กนี้หรอก..ยิ่งทำหน้าโมโหใส่เค้ายิ่งดูน่ารัก


“ กินชูครีมมั้ยล่ะ..” ...รยอวุคหน้านิ่งหันกลับมามองที่ร่างหนาอีกครั้ง ตอนนี้ใบหนากลมของเยซองจู่ๆก็เลื่อนมาอยู่ใกล้ไม่ถึงนิ้ว



“ เดี่ยวชั้นออกไปซื้อมาให้นะ..นอนรออยู่ที่นี่ล่ะ” ว่าแล้วเยซองก็ยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องไป

...........................................

........................



คยูอยอนเดินมากับซองมินที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลสวนเข้ากับเยซองพอดี

“ รยอวุคเป็นไงบ้าง เยซอง” คยูฮยอนถามด้วยความเป็นห่วง เยซองทำหน้าแปลกใจที่ทำไมซองมินมาด้วย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เพราะเค้าก็เริ่มเข้าใจจากสีหน้าของซองมินที่ดูสดชื่นขึ้น



“ ไม่เป็นไรแล้ว..นายขึ้นไปดูแลแทนชั้นที ชั้นจะไปซื้ออะไรมาให้เค้ากินสักหน่อย” เยซองยิ้มแล้วเดินไปที่รถของตัวเอง



………………………….

…………………………………….



คยูฮยอนและซองมินเดินจูงมือกันเข้ามาในห้องผู้ป่วย..และเข้าไปหารยอวุคที่นอนลืมตาคิดอะไรอยู่..ซองมินวางดอก Clustered Bellflowerช่อเล็กๆสีม่วงที่เค้าตัดมาจากที่บ้านลงข้างรยอวุค


“ เค้าว่าดอกไม้สีม่วงจะช่วยเพิ่มพลังชีวิตนะครับ..หายเร็วๆนะครับรยอวุค” ซองมินเอ่ยทักคนป่วยด้วยรอยยิ้มและเค้าก็ได้รับรอยยิ้มส่งตอบกลับมา


“ ขอบคุณนะครับ” รยอวุคหันมองคยูฮยอน


“ ผมขอคุยกับซองมินหน่อยได้มั้ยครับ” คยูฮยอนมองหน้าซองมินที่พยักหน้าให้เป็นเชิงก่อนจะเดินออกไปรอที่หน้าห้อง


.......................................


........................


“ ผมต้องขอโทษซองมินด้วยนะครับ ที่เป็นสาเหตุให้คุณต้องทะเลาะกับคยูฮยอน” รยอวุคพูดด้วยน้ำเสียงเบาบาง


“ อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ..ผมเองต่างหากที่เข้าใจอะไรผิดๆ”


“ คยูฮยอนคงเล่าเรื่องของผมให้ซองมินรู้แล้วใช่มั้ย ” ซองมินกุมมือรยอวุคไว้และพยักหน้าตอบ

“ มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว..อย่าเก็บมาคิดเลย มันจะมีผลต่อร่างกายนะ” รยอวุคยิ้มรับความหวังดีของซองมิน

“ ผมมีเรื่องที่อยากอธิบายให้ซองมินเข้าใจ..”


“ ที่ผมเข้าไปวุ่นวายกับคยูฮยอน..เป็นเพราะผมคิดว่าคนที่ผมชอบเค้าชอบซองมิน เวลาที่ผมเห็นเค้าอยู่ใกล้ซองมินแล้วผมรู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก .. หึหึ..น่าตลกนะครับ ”


“ นายชอบคยูฮยอนเหรอ”


“ ไม่ใช่คยูฮยอนหรอกครับ”



“ เยซอง!!” ซองมินเข้าใจไม่ผิดไปหรอก..นอกจากคยูฮยอนก็มีแค่เยซองนี่แหละที่ใกล้ชิดเค้ามากที่สุด



“ ผม..ผมชอบเยซอง..เยซองเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้เมื่อ4ปีก่อน..ตอนผมหนีออกมาจาก..เอ่อ”รยอวุคนิ่งไปไม่อยากเอ่ยถึงชื่อใครบางคนที่โหดร้าย



“ แต่...เค้าคงจำผมไม่ได้หรอก..” รยอวุคพูดต่อ ใบหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด



“ ไม่หรอก.. เยซองไม่ใช่คนขี้ลืม .. เชื่อชั้นสิ .. นายสบายใจได้นะเพราะชั้นกับเยซองเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น” ซองมินพูดในสิ่งที่เค้าเชื่อและความจริงที่ว่าเยซองไม่มีทางลืมรยอวุค


เพราะครั้งนึงเยซองเคยเล่าเรื่องของคนตัวเล็กคนนึง สภาพมอมแมม ที่เคยพบที่ตึกร้าง และพามาที่บ้านเอาชูครีมให้กิน จากนั้นเด็กคนนั้นก็หนีหายจากไป ซองมินแน่ใจว่าเยซองไม่มีวันลืมและคงไม่มีวันปล่อยให้รยอวุคหายไปอีก


……………………………………..

………………………..


เยซองเดินถือกล่องขนมมาถึงหน้าห้องก็พบคยูฮยอนที่นั่งอยู่


“ นายมานั่งทำอะไรตรงนี้” เยซองเอ่ยถาม


“ รยอวุคเค้ากำลังคุยกับซองมินชั้นเลยออกมารอหน้าห้อง” เยซองนั่งลงข้างๆแล้ววางกล่องขนมลง


“ ชั้นไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของนายกับรยอวุคเป็นแบบไหน แต่ต่อไปนี้..ให้ชั้นเป็นคนดูแลเค้าเองนะ คยูฮยอน ”


“ นายแน่ใจเหรอ” คยูฮยอนย้อนถาม


“ อืม..” คยูฮยอนนิ่วหน้าอย่างสงสัย จะเป็นไปได้ยังไงทั้งที่ผ่านมาเยซองไม่เคยดีกับรยอวุคเลย ไม่เคยพูดดี ไม่เคยสนใจความรู้สึก


“ ที่เค้าเป็นแบบนี้ก็เพราะชั้น” เยซองก้มหน้าลง สองมือกุมกันไว้แน่น


“ เรื่องนั้นน่ะ..ไม่ใช่เพราะนายหรอก...แต่ถ้านายอยากจะดูแลเค้าเพราะแค่รู้สึกผิดน่ะ..มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ ”


“ ชั้นเองก็รู้สึกผิด..แต่ที่มากกว่านั้น คือ ชั้นรักรยอวุค” เยซองพูดออกมาอย่างที่ใจคิด ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ไม่รู้หรอกว่าคนตัวเล็กจะเจออะไรมาบ้าง แต่เค้ารู้ตัวเองดีว่ารยอวุคสำคัญมากแค่ไหน..ชีวิตของคนตัวเล็กมันมีค่าสำหรับเค้ามากมายแค่ไหน..


“ ต่อให้เค้าจะเป็นอะไร..ชั้นก็รักเค้า.. ชั้นอยากจะดูแลเค้าให้ดีที่สุด”
ประโยคสุดท้ายที่เปล่งออกมาทำให้คยูฮยอนแน่ใจว่าเยซองจะรักและดูแลรยอวุคแทนเค้าได้


“ ...ชั้นฝากดูแลเค้าด้วยนะ…” คยูฮยอนพูดพลางตบบ่าหนาเบาๆ


............................................

...................................


ซองมินเดินออกมาจากห้องด้วยรอยยิ้มและมองมาที่เยซอง


“ เอาชูครีมไปให้คนตัวเล็กกินซะนะ..เยซอง”


เยซองยิ้มมุมปากก่อนจะเดินถือกล่องชูครีมเข้าไปข้างใน ..

………………….

………….

รยอวุคเห็นเยซองกลับเข้ามาก็ทำเป็นแกล้งหลับตา เยซองวางกล่องชูครีมลงแล้วหันมาสนใจร่างเล็กที่นอนอยู่..ใช้มือลูบเรือนผมด้วยความทะนุถนอม


“ หลับเร็วจังนะ..ตัวเล็ก”


“ ถ้าไม่ตื่นมากินชูครีมละก็..ชั้นจะลักหลับนายนะ” เยซองแกล้งรยอวุคที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมาสักที..รู้หรอกว่าไม่ได้หลับจริง แล้วตัวเล็กของเค้าก็ลืมตาขึ้นทำหน้าบึ้งใส่อีกครั้ง


“ ถึงนายจะเป็นโรคหัวใจอะไรนั่น..แต่ก็ใช่ว่าทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ซะหน่อย” ชายหนุ่มหัวเราะเจ้าเล่ห์


“ ถ้านายปล้ำชั้นแล้วชั้นหัวใจวายตายขึ้นมาล่ะ” เสียงเล็กสวนตอบ โดยที่ไม่รู้ว่ามันแทงหัวใจเยซองแค่ไหน


“ ชั้นไม่มีทางปล่อยให้นายตายหรอกนะ”


“................” รยอวุคนิ่งงันกับคำพูดของเยซอง ..


“ ชั้นจะดูแลนายเอง” มือหนากอบกุมมืออีกคนไว้แนบอก..จะไม่มีวันปล่อยมือนี้ไปเป็นอันขาด ใบหน้าจริงจังของชายหนุ่มปรากฏให้เห็นเพื่อแสดงความจริงใจเพื่อให้คนตัวเล็กเชื่อใจเค้า หากมันจะช่วยลบล้างสิ่งเลวร้ายที่ตัวเล็กเคยพบเจอได้ เค้าจะทำเพื่อตัวเล็ก


ดวงตากลมของใบหน้าซีดขาวเริ่มมีหยดน้ำใสริ้นขึ้น


“ ตัวเล็ก..ชั้น..รัก..นาย” ร่างบางน้ำตาไหลเมื่อฟังประโยคสุดท้ายจากปากเยซอง


เยซองไม่เคยลืมเค้า ทั้งคำเรียกแทนชื่อ “ตัวเล็ก” ที่เยซองเคยเรียกเมื่อครั้งแรกที่เจอกัน และ “ชูครีม” ที่เยซองให้เค้ากินหลังจากที่หนีออกมาจากความโหดร้าย..อีกทั้งคำว่า “รัก” ในตอนนี้..เป็นเหมือนหัวใจดวงใหม่เป็นเหมือนชีวิตใหม่ที่หยิบยื่นมอบให้คนไร้ค่าอย่างเค้า


“ ชั้น..เคยติดยา เคยถูกข่มขืน...ชั้นไม่มีค่าให้นายรักหรอก..”


“ มีสิ..ไม่ว่านายเป็นอะไร..สำหรับชั้นนายมีค่าที่สุด” เยซองก้มลงประทับจูบบนหน้าผากของรยอวุคอย่างแผ่วเบา เรื่อยมายังจมูก และริมฝีปากบาง ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มรับสัมผัสอันอ่อนโยนที่ชายหนุ่มมอบให้ เค้าไม่เคยได้รับความรัก ความอ่อนโยนจากใคร แต่ตอนนี้..ทั้งหมดเค้าได้จากเยซอง


……………………

……………….

………..




คยูฮยอนพาซองมินกลับมาที่บ้าน.. เพราะร่างเล็กบ่นว่าปวดเมื่อยตัวอยากพักผ่อน


“ ซองมินนั่งรอก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำอุ่นให้”


“ เตรียมมาทำอะไรเหรอคยู” คยูฮยอนไม่ตอบอะไรแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป สักพักร่างสูงก็เดินกลับออกมาที่โซฟาที่มีร่างเล็กนั่งอ่านหนังสืออยู่ ซองมินรู้สึกตัวอีกที ตัวของเค้าก็ลอยไปอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงแล้ว


“ ไปอาบน้ำกันเถอะ”


“ ค..คยู...อาบน้ำเหรอ” ซองมินหน้าแดงเรื่อ รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก คยูฮยอนจะทำอะไรของเค้ากันนะ .. ซองมินคิดในใจพลางปล่อยให้ร่างสูงอุ้มพาไปที่ห้องน้ำ


คยูฮยอนค่อยๆวางร่างเล็กลง ปลดกระดุมเสื้อให้ทีละเม็ดแล้วจัดการเปลื้องเสื้อผ้าร่างบางจนหมด สายตาคมลอบมองผิวเนื้อเนียนสวยสีชมพู จนซองมินเขินหน้าแดงมากเข้าไปอีก


“ คยู..ชั้นเขินนะ” ร่างสูงหัวเราะในคำพูดน่ารักใสซื่อของร่างเล็ก ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองออก


จากนั้นก็อุ้มซองมินลงไปในอ่างน้ำอุ่นสีขาว ที่มีกลิ่นหอมจางๆของสบู่หอมที่ผสมลงไป และกลีบดอกไม้ลอยเหนือน้ำสร้างสีสัน ทุกสิ่งอย่างที่คยูฮยอนบรรจงสร้างขึ้นมาเพื่อซองมิน เค้าอาจจะไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติกนัก แต่สำหรับซองมิน ..เค้าอยากทำให้คนที่เค้ารักอย่างดีที่สุด


ทั้งคู่นั่งแช่น้ำอยู่ในอ่างหันหน้าเข้าหากัน ดวงตาคู่สวยหลบตาทุกครั้งที่ตาคมของชายหนุ่มจ้องมองไม่ลดละ คยูฮยอนหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาค่อยบรรจงเช็ดใบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา เรื่อยมาจนถึงลำคอ หัวไหล่ และเนินอก มือหนาหมุนตัวร่างเล็กให้หันหลังและถูหลังเนียนนั้นเบาๆ ก่อนจะวางผ้าไว้แล้วใช้มือนวดคลึงไปทั่วร่างเล็กตรงหน้าให้คลายความปวดเมื่อย
.

.

.

“ สบายมั้ยครับ”


“ ให้ชั้นทำให้คยูบ้างนะ” ซองมินทำท่าจะหันตัวกลับมาแต่คยูฮยอนกลับรีบโอบตัวร่างเล็กเอามาไว้ในอ้อมกอด


“ ถ้าอยากทำให้ผม..ไว้ไปทำหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วกันนะครับ” พอได้ยินคำพูดนี้เล่นเอาซองมินพูดอะไรไม่ออกไปเลย


“ ว่าไงครับ..” คยุฮยอนย้ำถาม ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น


“ .............” ซองมินเขินจนพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้าน้อยๆตอบไป..

.

.


ทั้งหมด...จะมอบให้คยูฮยอน

ซองมินจะเป็นของคยูฮยอน และ คยูฮยอนจะเป็นของซองมิน .. ตลอดไป
--------------------------------------------
------------------------

The end.

------------------------
----------------------------------------------