คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ส่งผ่านความรู้สึก
โรพยาบาล
เน์ลอร์
"านยอล
ลูว่าหนูแบฮยอนะฟื้นรึยั" เธอถามลูายอเธออย่าื่นเ้น
ที่ื่นเ้น็ไม่ใ่อะไรหรอ เธอแ่อยาุยับพ่อหนุ่มน้อยที่่วยีวิอเธอไว้
แ่็ผ่านมาวันแล้วพ่อหนุ่มน้อยนนั้นยัไม่ฟื้นเลย
"ผม็ไม่รู้หรอรับนายแม่" านยอลอบออไปเรียบๆแ่็ไม่ไ้เย็นานนฟัรู้สึไม่ี ัวเาเอรู้สึเยๆที่ะไ้พบับนที่่วยีวินายแม่ไว้ ไ้ยินนายแม่มาพูให้ฟัทุวันว่าน่ารัอย่านั้นอย่านี้นอยาไ้มาเป็นลูายอีสัน มาโรพยาบาลทุวันลัวเ็ที่ว่าะื่นึ้นมาแล้วไม่เอใร เาัอยาะเห็นหน้าแล้วสิ ว่าะน่ารัอย่าที่นายแม่พูริรึเปล่า
ห้อ 0627
รื~
านยอลผลัประูเ้าไปและยับออให้นายแม่เินเ้าไป่อน ทั้สอนเินมาหยุอยู่ที่ปลายเียที่มี นัวเล็ยืนอยู่ านยอลสัเุเห็นอาารแปลๆอนัวเล็ที่ อ้ำๆ อึ้ๆ และผู้ป่วยที่น่าะเป็นแบฮยอนำลัยับัวถอยหลันิหัวเียพร้อมับอผ้าห่มอโรพยาบาลไว้แน่น
"มีอะไรรึเปล่า" านยอลถามออไปเพราะูเหมือนแบฮยอนำลัลัว
"ผม็ไม่รู้เหมือนันรับ
พอแบฮยอนื่น็เอาแ่เียบอย่าที่เห็น" ยอูอธิบายให้านยอลไ้ฟั
านยอลไม่อบแ่ อือในลำอเท่านั้น
"เิอะไรึ้นานยอล
ทำไมแบฮยอนถึเียบแบบนั้นล่ะลู" เธอหันไปถามลูายอเธอที่อนนี้ยืนอยู่้าๆเธอ
เหมือนำลัิอะไรอยู่
"ถ้าให้ผมเา
ผม็ไม่รู้" านยอลอบออไปพร้อมับ้อมอไปยัร่าเล็รหน้า
"ลูนี่ละ็
เี๋ยวเถอะ" เธอี้หน้าาโทษลูายอเธอ ส่วนนที่เป็นหัว้ออนนี้็แทบะสิับหัวเียอยู่แล้ว
รื~
เสียเปิประูทำให้ทั้สี่นหันไปมอผู้มาใหม่
ุหมอหนุ่มในุราวสีาวสะอาาเินเ้ามาพร้อมับพยาบาลสาวที่ใส่ระโปรสั้นแทบลาพื้นอยู่รอมร่อ
"สวัสีรับทุน" ุหมอหนุ่มล่าวสวัสีทุนอย่าอารม์ีพร้อมโ้ศีรษะเ้าสิบอศาให้พอี
เพื่อเป็นมารยาท ทุน็โ้ลับเ่นัน
ุหมอหนุ่มเินเ้าไปหาแบฮยอนที่นั่อยู่หัวเียแล้วโบมือไปมาอยู่รหน้าแบฮยอน
"ว่ายัไรับอาารเป็นยัไบ้า" ุหมอหนุ่มถามแบฮยอนแ่แบฮยอนลับส่ายหัวแทน
"เอ่อ
หมอรับแบฮยอนเาเป็นอะไร็ไม่รู้ เาไม่ยอมพูับใรเลย" ยอูเลือที่ะบอุหมอเพราะูแล้วหมอ็เหมือนะอยู่ไม่น้อยว่าแบฮยอนเป็นอะไร
"อย่าั้นหรอรับ
มีผลระทบรึเปล่านะ"
"หมายวามว่าไหมอ" ราวนี้เป็นานยอลที่ถามึ้นมาบ้า
"ืออนที่ผ่าัอยู่น่ะรับนไ้ันเิอาาร็อึ้นมาะทันหันแถมยั็อิ่อันหลายรั้ อาะมีผลระทบับเส้นประสาทหรืออะไรอย่าอื่น แ่หมอยัไม่อนเฟิร์มนะรับ้อรอรวให้แน่ใะ่อน" พูบหมอ็เินเ้าไปหาแบฮยอนแ่......
ุ้บ!
"โอ้ย!'' แบฮยอนับเอาหมอนที่อยู่ใล้มือที่สุ แล้วว้าใส่หมอเ็มแร หมอ็ร้อโอ้ยออมาพยาบาลสาวรีบวิ่เ้าไปูอาารอหมอทันทีโยไม่ห่วระโปรที่สั้นนะลาพื้นอเธอเลย
"ยะ อย่า
เ้ามานะ!'' แบฮยอนะโนสุเสีย เาลัวริๆแล้วนะนพวนี้เป็นใร
แล้วทำไมเาถึมาอยู่ที่นี่ แล้วที่นี่ที่ไหน เาเป็นใร เรียอยู่ไ้แบฮยอนน่ะ
แล้วแบฮยอนเป็นใร เาสับสนไปหม ลัว็ลัว
"ฮึ ฮืออ ๆๆ
ฮืออ" อยู่ๆแบฮยอน็ร้อไห้ออมาทำเอานที่อยู่ในห้อใไปามๆันรวมถึัวอานยอล้วย
เาไม่ิว่าแบฮยอนะลัวมานร้อไห้ ะทำยัีล่ะทีนี่านยอลัสินใสาวเท้าเ้าไปใล้แบฮยอนมาึ้น
แบฮยอนที่เห็นอย่านั้น็ใให่ทำอะไรไม่ถูไ้แ่ปล่อยโฮออมาานยอลัสินใึแบฮยอนเ้ามาอและลูบลุ่มผมสีน้ำาลอ่อนนั้นอย่าเบามือเหมือนเป็นารปลอบแบฮยอนไปในัว
"ไม่เป็นไร
ันอยู่รนี้ ันอยู่ับนาย ะไม่มีใรทำอะไรนาย อแ่นายลอเปิใ" แบฮยอนเยหน้าึ้นมามอผู้ายที่อเาอยู่ าโ มูโ่ไ้รูป
ริมฝีปาอ้วมอิ่มและ็หูาๆนี่พอมาอยู่รวมๆันแล้ว เาูีมาเลยทีเียว
วามอบอุ่นและรู้สึปลอภัยแบบนี้ไม่อยาปล่อยไปเลยแบฮยอนยแนทั้สอ้าึ้นโอบอเอวหนาเอาไว้
"ผมเื่อใุไ้ใ่มั้ยฮะ" แบฮยอนถามออมา้วยเสียสั่นๆ านยอลแ่พยัหน้าเท่านั้น แบฮยอนุหน้าลับแผ่นอแร่อานยอลแล้วหลับารับวามอบอุ่นที่ร่าสูส่มาให้ ส่วนนที่เหลืออยู่ในห้อ่า็พาันยิ้มับภาพที่เห็นโยเพาะนายหิยอมีเธอูะมีวามสุเหลือเิน เธอไม่เยเห็นลูายอเธออ่อนโยนับใร แ่ับแบฮยอนลูายอเธอไม่ิะลัเล้วย้ำที่ะเ้าไปอปลอบนที่พึ่เยเอันรั้แร เธอิว่าเธอหาภรรยาให้ลูเธอไ้แล้วล่ะ เธอยิ้มให้ับภาพนั้นอีรั้และ่อยๆเินออาห้อไปเียบๆพร้อมับุหมอ พยาบาลและยอู ทุนเินออาห้อไปหมแล้วเหลือเพียแ่านยอลับแบฮยอนแ่สอน านยอลยัใ้มือลูบลุ่มผมอแบฮยอนอยู่พร้อมับเสียหายใเ้าอออย่าสม่ำเสมอ สสัยะเหนื่อยสินะ
"เหนื่อยมาสินะ
พัผ่อนเถอะนะเ็ี ันะอยู่รนี้....เป็นเพื่อนนาย" านยอลพูแ่นั้นแล้วัท่านอนให้ับร่าเล็เพื่อที่ะนอนไ้อย่าสบายัวและานยอลเอ็นั่ลเ้าอี้้าเีย
แบฮยอนนอนยิ้มเหมือนนำลัฝันีแ่นั้นานยอล็หายห่วแล้ว เอ๊ะ! แล้วทำไมเา้อห่ว้วยล่ะ
นี่เาำลัทำอะไร
เาไม่ใ่นที่ะมาปลอบหรือพูีับนที่พึ่เยเอันรั้แรนิ
เิอะไรึ้นับัวเาันนะ แ่พอเห็นหน้าหมาหอยแบบนี้ทีไรเป็นแบบนี้ทุทีสิน่า แ่ว่า....็น่ารัอย่าที่นายแม่ว่าริๆนั่นแหละ ัะถูใะแล้วสิ
ความคิดเห็น