ผมกับพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #2 : 23 กุมภา 2005

วันนี้ไปดู คอนแสตนติน มาก็ดีนะ

      ผมมักจะรู้สึกหลายครั้งแล้ว ว่าอะไรบางอย่างพยามจะบอกอะไรบางอย่างกับผมผ่านทางสื่อต่างๆ และนี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งข่าวสารนั้น



      บางที แผนงาน คงไม่เป็นที่พอใจของคนที่รับคำสั่งให้ทำนัก แต่ทางที่ดีที่สุดก็คือก้มจิตใจลง และยอมรับมัน

      ..ยอมรับ...



      มีกี่คนที่ยอมรับ ในความจริง

      ถ้าวันนึงคนที่เรารักมากๆ หายสาบสูญอย่างไม่สามารถสืบหาได้เลยว่าจะอยู่หรือตาย



      เราจะคิดอะไรตอนนั้น?

      1-รับข้อเสนอให้ลืมซะ..แล้วใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขกับวันต่อๆไป ลืมซะให้หมด แม้ว่าคนคนนั้นเราจะรักขนาดไหน ต่อให้เป็นพ่อ เป็นแม่เรา หรือลูกในไส้เราที่เรารักมาก ..เราจะลืมได้ และเราจะมีความสุขในความจิงใหม่ ที่ว่าคนเหล่านั้นไม่เคยมีตัวตนอยู่..

      2-รับข้อเสนอที่จะรู้ความจริง ...ที่จะได้เห็นศพของคนที่เรารักนั้นในสภาพที่เอน็จอนาถแค่ไหนเราก็อยากเจอ

      เราอยากรู้ว่าคนที่เรารักตายยังไง ถ้าคนที่เรารักถูกฆ่าและถูกทรมานก่อนที่จะถูกฆ่าเราอยากรู้มั้ย?



      ...ผมอยากรู้ ... อยู่กับความจริงที่เจ็บปวด ยังสบายใจซะกว่าจะให้อยู่กับภาพมายาที่เต็มไปด้วยความสุข...



      ผมเลือกความเจ็บปวด ดีกว่าความสบายใจที่ไม่รู้อะไรเลย...



      สองสามวันก่อน กินเบียได้แล้ว แต่รสชาดมันชืดสุดๆ ปกติกินไปขนาดนั้นต้องมึนๆเล็กน้อย แต่เบียกระป๋องนั้นไม่ต่างอะไรกับน้ำเปล่าให้ตาย



     จบบันทึกวันที่23กุมภา2005