ผมกับพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #1 : 14 กุมภา 2005

วันนี้ตื่นมา ตอนเช้ามืด ลากร่างกายที่งัวเงียๆบวกกับไม่ค่อยได้สตินั่งทำธุระในห้องน้ำ



     3อาทิตก่อน ผมรับพระเจ้าเข้ามา ได้ยินมาเยอะเหลือเกินเรื่องปาฏิหารย์ แต่โดยส่วนตัวไม่ได้รับท่านเข้ามาเพราะหลงไหลในปาฏิหาร และมิใช้เพราะความชอบเป็นคนหมู่น้อยแต่อย่างได แต่นี้คือตอนจบของเรื่องที่จะเขียนวันนี้....



     ผมเคยชอบแล้วก้บ้าอ่านพวกทฤษฏีดนตรีมากๆตำราแพงๆขนาดเป็นภาษาผรั่งยังอุตส่าหาเงินไปซื้อ ทั้งที่อ่านภาษาฝรั่งอย่างกะท่อนกะแท่น ได้มาปุ้บก้อ่านๆๆ อ่านอย่างหลงไหลและมีฟาร์มสุก

     จนเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ ผมไม่สามารถอ่านหนังสือที่ชอบที่สุดนี้ได้.. ตอนแรกก็คิดว่าผมคงขี้เกียจหรืออะไรซักอย่าง.. และเชื่อโดยสรุปจริงๆ ว่าเป็นเพราะผมขี้เกียจและเริ่มแก่จึงหมดไฟ



     3อาทิตก่อนผมรับพระเจ้าที่ผมเดินหามากว่าสิบปี สิ่งแรกที่เกิดขึ้นไม่รู้ด้วยอำนาจจากเบื้องบน หรือเพราะผมคิดไปเองแล้วลงมือสะกดจิตตัวเอง.. ผมไม่สามารถดื่มของมึนเมาได้... เบียที่ผมชอบซื้อกินประจำเวลาผ่านร้านสะดวกซื้อ ...หลายวันมานี้ผมกินไม่ได้.. คนอื่นจะเคยเป็นมั้ยหว่า ประมานว่าสมองโดนโปรแกรมหรือตั้งระบบป้องกันน่ะ และระบบป้องกันนี้เขียนไว้ว่า \"เอ็งห้ามแดกของมึนเมา!!!\" อยากแต่กินไม่ได้ ใครเคยเป็นมั้ยนี่ ของก็อยู่ตรงหน้า เงินก็อยู่ในมือ และเจ้าคนขายมันดูหน้าผมมันก็ต้องดูออกว่าอายุผมเกินเกณฑ์ มันสามารถขายให้ได้

     ....เป็นไปได้เหรอ... ที่พระเจ้าจะมาเขียนระบบป้องกันเข้าไว้ในสมองผม ..ถ้าไม่ใช่พระเจ้าเขียนแล้วใครเขียน.. หรือผมเขียนเอง.. แล้วกูจะเขียนคำสั่งบ้าๆนั่นทำไมวะ?

     ใครที่อยากกินเหล้าแต่กินไม่ได้คงรู้ดีว่ามันอึดอัดแค่ไหน และไม่ใช่เรื่องสนุกเลยที่จะเสือ กเข้าไปสะกดจิตตัวเองว่าห้ามแดกไอนี่นะ



     ช่วงนี้ เริ่มอ่านหนังสือได้แล้วนะ ถ้าหนังสือนั้นเกี่ยวกะคำตอบที่ผมต้องการ .. อ่านได้โดยไม่โดนระบบป้องกัน ..

     สองเหตการที่เช้าวันนี้ในห้องน้ำขณะนั่งนิ่งๆ ตั้งคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น และคำตอบก็อยู่ตอนต้นของบันทึกของวันนี้ ..ฟิ้วววว...ววว..วว



     ขอโทษนะเจ้าเอี้ยนฟง แกเลยพลอยซวยไปด้วย