Lalala my speecH

ลำดับตอนที่ #2 : ไคกิ

      โชคดีที่ตอนนี้คือพักเที่ยง ฉันเลยรีบหนีออกมาจากความกดดันในห้อง มายืนเงียบๆคนเดียวที่ระเบียง


     "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก" ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อระบายอารมณ์ หลังจากที่หันซ้ายหันขวาแล้วไม่มีใครอยู่บนระเบียง


     "โธ่ นึกว่าใครมาแหกปากซะลั่นระเบียง ที่แท้ก็เป็นหัวหน้าทีมโต้วาทีจากห้องหนึ่งนี่เอง" เสียงอันแสนคุ้นเคยดังมาจากทางด้านหลัง จะเป็นใครถ้าไม่ใช่... 


     "ไคกิ" ฉันอุทานออกมาเบาๆ ทำไมเมื่อกี้ฉันไม่ยักกะเห็นนะ ถ้าไม่เห็นฉันคงจะไม่ยืนตะโกนให้โดนแซวเหมือนที่เป็นอยู่ในขณะนี้ "นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่"


     "คิดจะข่มขวัญคู้ต่อสู้รึไงเนี่ย" ไคกิไม่ได้ตอบคำถามฉัน


     "ฉันถามว่านายมาตั้งแต่เมื่อไหร่!!" ฉันพูดเสียงดังมากขึ้น เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยกมือปรามให้ฉันใจเย็นๆ 


     "ตอนที่เธอเริ่มหันซ้ายหันขวาน่ะ" ไคกิตอบยิ้มๆ


     กรี๊ดดดดด


     อยากจะกรี๊ดให้ลั่นสักพันล้านเดซิเบล  ถ้าไม่ติดที่ว่าตอนนี้ มีคนเดินไปเดินมามากมาย 


     ฉันจึงทำได้แค่ เดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด!!


     "เดี๋ยวก่อนสิข้าว" ไคกิคว้าข้อมือฉันไว้


     "ข้าวเหนียว" เสียงใสๆของพี่ใหม่ดังขึ้นก่อน "ใกล้จะหมดเวลาพักแล้ว อาจารย์เลยเรียกให้พี่มาตามเราน่ะ เห็นว่าจะมีประชุมห้อง" 

 
     "อ๋อค่ะ ขอบคุณค่ะ" ฉันส่งรอยยิ้มแสนหวานตอบกลับไปให้พี่ใหม่สุดหล่อ เจ้าของตำแหน่งประธานนักเรียน 


     ขอบคุณที่พี่ช่วยหนูจากอีตานี่ค่ะ... ถ้ามีโอกาส หนูจะเลี้ยงข้าวพี่มื้อนึงเลย! (ความจริงคืออยากกินข้าวกับพี่ใหม่ต่างหาก)


     และแล้ว พี่ใหม่ก็โบกมือให้แล้วเดินจากไป ฉันกับไคกิมองตาม และหันมาจ้องหน้ากันเอง ไคกิมองฉันด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย


     "เธอยิ้มแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ" ไคกิเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ 


     "ว่าไงนะ" ฉันงงกับคำถามที่ได้รับ 


     "ก็ฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มแบบนั้นเลยนี่ ยิ้มแบบที่ยิ้มให้พี่ใหม่" ไคกิตอบ "เป็นยิ้มหวานที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน" 


     หยึย! ตายแล้ว นี่ฉันเผลอส่งยิ้มนั่นไปให้ศัตรูเห็นเหรอเนี่ย แถมยังมาถามคำถามที่ว่า 'เธอยิ้มแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ' แล้วทำไมฉันจะยิ้มแบบนั้นไม่เป็นล่ะ


     "หยาบคาย" ฉันต่อว่า "ทำไมคิดว่าฉันยิ้มแบบนั้นไม่เป็นฮะ" น้ำเสียงฉันหาเรื่องเป็นที่สุดเพราะเกิดมาจากอารมณ์อันหงุดหงิด 

 
     "ก็เธอเคยยิ้มแบบนั้นให้ฉันเห็นเมื่อไหร่ล่ะ" ไคกิถอนหายใจ "แล้วนี่ อาจารย์ตามตัวเธออยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่รีบๆไปล่ะ เดี๋ยวก็โดนดุหรอก"


     "ต๊าย... นี่นายห่วงฉันด้วยเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ" ฉันหัวเราะ ไคกิส่งสายตาค้อนมาให้ ฉันเลยตรงไปที่บันได "โอเคๆ ฉันไปก็ได้ ขอบใจนะที่เตือนฉัน แต่ว่า... ยังไงก็ตาม ศึกโต้วาทีครั้งนี้ฉันจะต้องแก้แค้นนายให้ได้" พอพูดจบ ฉันก็รีบวิ่งหนีทันที


     ถ้าแฟนคลับนายนั่นอยู่แถวนี้ แล้วมารู้ว่าฉันจะแก้แค้น ฉันจะไม่แย่เอาเหรอเนี่ย