คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : น้ำตา 100% (r=0.9)
ตอนที่ 2
น้ำตา
"~♪♫ Where'd you go?I miss you so,Seems like it's been forever,That you've been gone. ♪♫"
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังนั่งเหม่อมองสนามฟุตบอลจากบริเวณระเบียงหน้าห้อง552
"เบอร์โทรของแม่นี่นา"ฉันพึมพา ขณะที่มือทั้งสองข้างเริ่มสั่นระริก
"~ ♪♫ Where'd you go?..." ฉันกดรับ
"ม่ง เย็นนี้มีเรียนไหมลูก"
"ทำไมเหรอแม่.. เกิดอะไรขึ้น"
"กลับบ้านเร็วๆหน่อยนะลูก"
"แม่บอกม่งมาเถอะนะ ยายใช่มั้ย.. ยายเป็นอะไรแม่" ฉันถามแม่เสียงดัง ในใจก็ถามตัวเองเช่นกันว่าจะทนรับคำตอบได้หรือไม่
"ยายเป็นเนื้องอก เนื้องอกในสมอง" เสียงแม่สะอื้น
มันเป็นช่วงเวลาเกือบนาทีกระมัง ที่เราทั้งสองเงียบไป
"จ้ะ.. งั้นม่งจะรีบกลับบ้านนะ"ฉันกดวางสายทันที น้ำตากำลังจะไหล แต่ไม่.. มันต้องไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตอนนี้ด้วย!
"นักเรียนเข้าแถวได้แล้ว"อ.สุภัค อาจารย์สอนวิชาชีววิทยาเรียกนักเรียนทั้งในห้องและหน้าห้องให้มาเข้าแถวหน้าชั้นรวมกัน ก่อนจะเข้าเรียนในภาคบ่าย ทำไมวันแรกของการเปิดเทอมมันช่างยาวนาน และผ่านไปอย่างยากเย็นเช่นนี้...
การเรียนช่วงบ่ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไม่มีอะไรเข้าหัวฉันแม้แต่นิด ฉันได้แต่นั่งเหม่อลอย และแกล้งหลับในห้องเรียน เวลานี้ทุกคนกำลังตื่นเต้นกับการรับน้องในช่วงเย็น ตรงข้ามกับฉันอย่างสิ้นเชิง
กริ๊ง! เสียงออดดังขณะเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาบ่ายสามโมง
"นุ่น.. วันนี้เรากลับบ้านเร็วนะ ไปช่วยรับน้องไม่ได้" ฉันบอกนุ่นซึ่งเป็นแกนนำในการรับน้องห้อง 565
"ไม่เป็นไรแก" นุ่นยิ้ม
ฉันเดินอย่างรีบเร่งผ่านนักเรียนมากมาย จากตึก45ปีซึ่งอยู่ท้ายโรงเรียนไปยังประตูหน้าโรงเรียน การเดินทางช่างยาวนานเหลือเกิน
"แม่หวัดดี พ่อหวัดดี อาม่าหวัดดี ยายหวัดดี"ฉันจับกรงประตูบ้านพลางท่องบทที่พูดทุกเย็น แม่ค่อยๆเดินมาเปิดประตูให้ มือขวาหยิบกุญแจ ขณะที่มือซ้ายปาดน้ำตา
ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งบ้าน ไม่มีใครพูดอะไร ฉันเดินไปหายายโผเข้ากอด น้ำตาที่กลั้นไว้เสียนานหลั่งไหลออกมาจนหลังยายเปียก
"ม่งรักยายนะจ๊ะ"
ความคิดเห็น