รักถึงใจ

ลำดับตอนที่ #4 : รักถึงใจ - - ตอน ยุต

สายๆของวันนี้ผมโทรหาเพื่อนรักของผม  เธอชื่อ มิญช์ ครับ บอดี้การ์ดสาวสวย



ใครจะคิดว่าคนอย่างเธอจะทำงานเป็นบอดี้การ์ด ท้งๆที่เธอเรียนจบเกียรตินิยมจาก



อเมริกาเชียวนะครับ  แต่ว่าไป อะไรๆมันก็ไม่แน่นอน จรงมั๊ยครับ ขนาดผมยังไม่คิดเลย



ว่าวันธรรมดาๆวันนึงของผมอย่งวันนี้จะกลายเป็นวันที่เปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปได้อย่างมากมาย





    ผมโทรไปนัดมิญช์ไปเที่ยวเย็นนี้ครับ



“มิญช์  ” ผมเรียกเธอ



“ มีไรเหรอยุต”



“เย็นนี้ออกไปไหนป่าว” ผมถามเธอ



“ ไม่อ่ะ มีไรป่าว”



“ งั้นไปเที่ยวกันมั๊ย”



“ อืม เย็นนี้เหรอ ก็ได้ตกลง” หล่อนตกลง



“แล้วเจอกันนะ”



“อืม”



แล้วผมก็กดวางสายไป



หลังจากวางสายของเธอเสร็จ  ผมก็คิดว่าผมคงนั่งทำงานอย่างเป็นสุขเสียที



ก็ผมไม่ได้เจอเธอมาอาทิตย์นึงแล้วหนิ คิดถึงเธอใจจะขาดแล้ว





    ใช่แล้วล่ะครับ  ผมแอบชอบเธอ  มิญชณา  พัชรกุล เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะครับ



แล้วผมก็ชอบเธอมาตั้งแต่ไหนก็ไม่รู้ ขนาดผมยังจำมันไม่ได้เลย  รู้แต่ว่าผมชอบเธอมาก  แต่เธอสิครับ



ทำเหมือนเราเป็นเพื่อนเสียมากกว่า  แม้ว่าผมเพียรพยายามที่จะบอกเธออยู่ตลอดเวลาว่า



ผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ แต่เธอก็มักจะบ่ายเบียงออกนอกเรื่องเสมอ  เอาละวันนี้ ผมจะย้ำเธออีกสักครั้ง



ว่าผมคิดยังไงกับเธอ เผื่อว่าเธอจะยอมรับความจริงๆอะไรๆได้บ้าง  ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วสิ



อยากให้ถึงตอนเย็นเร็วๆจัง









    ตลอดวัน  ผมทำงานไม่เป็นสุขเลย  คิดว่าหลังจากวางสายจากเธอ ผมจะไม่เป็นอย่างนี้แล้วนะ



แต่กลับเป็นว่า ผมอยากจะเร่งวันเวลาให้ถึงตอนเย็นเสียเร็วๆ





    5 โมงเย็นแล้ว ผมรอเวลานี้มานานแสนนาน ตั้งหลายชั่วโมง ผมกดเบอร์โทรศัพท์หาเธอทันที



แต่ก็ไม่มีใครรับสาย เดาได้เลยว่าเธอต้องไม่อยู่ที่บริษัทแน่ๆ  แต่จะเอาอะไรมากกับเธอล่ะครับ ก็เธอหน่ะ



เป็นเจ้าของบริษัท แต่เธอกลับจ้างผู้จัดการมาทำงานบริหารแทนเธอ  เธออ้อางกับผมว่า ที่เธอเปิดบริษัทรักษา



ความปลอดภัยก็เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง ผมหมายถึงเธอชอบทำอะไรเสี่ยงๆ บู๊ๆ หน่ะครับ  



3 ปีแล้วที่บริษัทนี้ตั้งขึ้นมา แต่คุณหญิงจิราพรรณ แม่ของเธอยังไม่รู้สักนิดว่าลูกสาวทำงานอะไร  



เพราะเธอโกหกว่าทำงานบริหารอย่างเดียว และก็มีเพียงแค่บางครั้งที่เธอลงไปช่วยงาน แต่ที่จริงแล้ว



เธอแทบจะทำงานเกือบทุกชิ้นที่เธอสามารถทำได้เลยเชียวแหละ





    ผมโทรหาเธออีก 2- 3 ครั้ง แต่เธอก็ยังคงไม่รับสายอีกเช่นเคย  ผมจึงตัดสินใจไปหาเธอที่คอนโด



เธอจะได้ไม่ต้องเอารถไป  ขากลับผมจำได้มาส่งเธอ  แผนผมสูงมั๊ยครับ





    ขณะที่รถของผมติดไฟแดงอยู่ เสียงของดีเจคนหนึ่งก็เข้ามากระทบโสตประสาทของผม  



ทั้งๆที่ผมเปิดวิทยุมาตั้งแต่ออกจากบริษัทแล้ว  แต่มันก็ดูเหมือนว่าจะผ่านหูผมไปเฉยๆ



แต่คำพูดนี้ทำให้ผมถึงกับอึ้งไปทันที





    “ หากการรักเขาข้างเดียวทำให้เราช้ำใจ  ทำไมเราไม่ลองเปิดใจให้กับใครที่รักเราบ้างล่ะ”





และทันทีที่สมองของผมสามารถปรพมวลผมความหมายของมันได้แล้ว  ชื่อของคนๆนึง



ก็เข้ามาปรากฏในความคิดผมทันที





    “ กุนต์”





แล้วผมก็ต้องสะบัดความคิดนี้ให้หลุดไปจากหัวผม แต่มันก็ยังมีคำถามต่างๆ ผุดขึ้นมามากมาย





    “ ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ”





แล้วผมก็คิดเรื่อยเปื่อยมาจนถึงคอนโดของมิญช์แล้ว  ผมลงมารอมิญช์ และกดโทรศัพท์หาเธออีกครั้ง



แต่เธอก็ยังไม่รับสายผมเช่นเคย





    ผมตัดสินใจขึ้นไปหาเธอเธอที่ห้อง  ผมมีกุญแจห้องของเธอครับ  ที่จริงผมแอบบไปทำกุญแจนี่เอง



  เธอก็คงไม่รู้ว่าผมมีกุญแจห้องเธอ  แต่ผมไม่ได้คิดมิดีมิร้ายกับเธอนะครับ ผมเผื่อไว้หากมีเรื่องฉุกเฉินตังหาก





    วันนี้ลางสังหรณ์แปลกๆของผม มันบอกว่าผมจะต้องเจอเรื่องอะไรสักอย่าง  ตอนที่ผมนั่งทำงาน



ตาข้างซ้ายของผมก็เขม่นครับ แต่เค้าว่ากันว่าเขม่นตาขวาร้าย ตาซ้ายดี แบบนี้ผมก็ต้องเจอเรื่องดีๆแน่เลย



หรือว่าบางที  วันนี้มิญช์อาจจะยอมรับผมแล้วก็ได้  





    ผมกดกริ่งเรียกเธอ และผมก็ต้องยืนรอที่หน้าประตูสักครู่ เมื่อประตูเปิดออก ผมก็ต้องแปลกใจที่เห็นใคร



บางคนมาเปิดประตู ที่ไม่ใช่ มิญช์





    “ กุนต์”







ผมนึกต่อว่าเธอเล็กๆอยู่ในใจ  ก็ดูสาพเธอตอนนี้สิครับ เธอคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จแน่ๆเลย  แล้วเธอก็มีแค่



ผ้าขนหนูพันตัวไว้เท่านั้น  มาเปิดประตูสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นจะทำยังไง  ผมนึกเป็นห่วงเธอนิดๆครับ





    แต่จะว่าไป  ผมไม่เจอเธอมากี่ปีแล้วเนี่ย  ใช่ 6 ปีเต็มๆ เธอดูสวยขึ้นมาเลยทีเดียว  สวยจนผมเกือบจะจำ



เธอไม่ได้เชียวแหละครับ





    แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็พลันเกิดขึ้น  ผมเห็นแล้วล่ะครับว่า เธอรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว เธอคง



จะรีบไปแต่งตัว เธอดูหน้าเธอตอนนี้ก็บ่งบอกได้เลยล่ะครับว่าเธอคงอายผมเหมือนกันที่อยู่ในสภาพแบบนี่



แต่ความรีบร้อนของเธอก็ทำให้เกิดเรื่องจนได้







    เจ้าปลายผ้าขนหนูผืนที่เธอใช้พันตัวอยู่ มันโดนประตูหนีบเอาไว้  ผมก็เห็นแล้วล่ะครับ ทำกำลังจะเอ่ย



ปากบอกเธอ  แต่เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดเพียงเสี้ยววินาทีจริงๆ ครับ เธอหันตัวเข้ามาในห้อง แล้วเจ้าผ้าขนหนูตัว



แสบก็ร่วงหล่นไปกองอยู่กับพื้น  แล้วแทนที่สายตาของผม มันจะร่วงตามผ้าขนหนูผืนนั้นไป  แต่สมองส่วน



ซีรีบรัมควบคุมการทำงานของระบบประสาทตากลับทำให้ผมจับจ้องอยู่ที่ตัวเธอแทน





    แม้ว่าผมจะเคยเห็นร่างเปลือยเปล่ามาก็มากๆแล้ว  แต่ใบหน้าผมกลับร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีที่เห็นเธอ !!!