รักถึงใจ

ลำดับตอนที่ #7 : รักถึงใจ - - ตอน พบกันอีกครั้ง

ชายหนุ่มคนหนึ่ง  ก้าวเท้าลงจากรถเบนซ์สปอร์ตคันหรู  แล้วรีบวิ่งอ้อมมาเปิดประตูอีกด้านหนึ่ง  



หลังจากประตูรถเปิดได้สักครู่  ( นึกๆ คล้ายภาพสโลว์โมชั่น )  ร่างงามระหงก็ก้าวขาออกจากประตู  



ชุดกระโปรงสีดำที่ผ่ายาว  ทำให้แลเห็นช่วงขาที่ก้าวออกมาได้ถนัดตาว่าผิวพรรณของเจ้าของสวยงามเพียงใด



  ชายหนุ่มยหแขนให้หญิงสาวคล้องก่อนเดินเข้ามาภายในโรงแรม





    ภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมชื่อดังย่านธุรกิจใจกลางเมืองหลวง  มีผู้คนมากหน้าหลายตา



ซึ่งล้วนแล้วแต่จัดอยู่ในสังคมชั้นสูง ( ไฮโซซซซซ )  ซึ่งมาในงานวันนี้  เพื่อร่วมประมูลสิ่งของเพื่อ



การกุศล  







    “เจตน์คะ  มาทางนี้เถอะค่ะ  คุณพ่อของลูกแก้วอยู่ทางนี้ค่ะ” เสียงหญิงสาวร่างงามกล่าวขึ้น



หลังจากเข้ามาในงาน และทันทีที่ส่ยตาของหล่อนสอดส่ายเห็นผู้เป็นพ่อของเธอ







    “ ครับ”  ชายหนุ่มรับคำโดยง่าย  พร้อมกับเดินควงแขนพาหญิงสาวเข้าไปหาผู้สูงวัยกว่า



    “ สวัสดีครับคุณกิตติ” ชายหนุ่มกล่าวทักทายผู้ที่หญิงสาวคาดหวังว่าจะเป็นพ่อตายของเขา



    “ สวัสดีคุณเจตนนท์  มากันนานแล้วหรือ” ชายผู้สูงวัยถามขึ้น



    “ สักครู่ครับท่าน” ชายหนุ่มตอบด้วยท่าทีสุภาพ นุ่มนวล



    “ เรื่องงานประมูลสร้างโรงงานใหม่ของบริษัทผม ผมจะช่วยคุณเต็มที่นะครับ”



    “ ขอบคุณมากครับท่าน” ชายหนุ่มรับคำด้วยท่าทีสุภาพเช่นเคย





    

    อีกด้านหนึ่งของโรงแรม  มิญช์ ต้องมาทำงานรักษาความปลอดภัยให้กับงานประมูลเครื่องเพชร



ของบริษัท ABC  ซึ่งเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ในการส่งออกอัญมณีของประเทศ และเครื่องเพชรที่นำมา



ประมูลในครั้งนี้ ก็นับเป็นต้นแบบของเครื่องเพชรที่ทางบริษัทจะผลิตในปีนี้  



    



“ เอาล่ะ ครับ  ต่อไปจะเป็นการประมูล เครื่องเพชรชุด Delacotte ครับ ราคาเริ่มต้นที่



2 ล้านบาทครับ”   ผู้ที่ทำหน้าที่ในการประมูลกล่าว





“ 2 ล้าน 1 แสน “



“ 2 ล้าน 2 แสน “



“ 2 ล้าน 5 แสน “



“........”





อยากรู้จังว่า เครื่องเพชรชุดนี้จะจบลงที่เท่าไหร่  ขนาดเครื่องเพชรที่ถูกประมูลก่อนหน้านี้  



ราคาเริ่มต้นแค่ 1 ล้านบาท  แต่ถูกประมูลไปเกือบ 3 ล้านบาท  แล้วเครื่องเพชรที่เป็นไฮไลท์ของงานล่ะ



  จะถูกประมูลไปเท่าไหร่   คิดแล้วก็เสียดายเงินจัง  มิญช์คิดในใจ  







พรึบ !!!







ไฟภายในห้องจัดเลี้ยงดับลง  บรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างพากันกรีดร้องระงมไปหมด



แต่หญิงสาวที่คิดอะไรเพลินๆ   กลับต้องรีบวิ่งไปหาสาเหตุอย่างรวดเร็ว  แต่ด้วยสายตาอันเฉียบคม



ที่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี  เธอก็สังเกตได้ในความมืดทันทีว่า  มีใครบางคนพยายามจะขโมย



เครื่องเพชรที่กำลังถูกประมูลเมื่อสักครู่นี้







หญิงสาวไม่รอช้า  เธอรีบวิ่งด้วยอัตรเร็ว ราว 120 กม/ชม ( เวอร์ไปมะ ) ขึ้นไปที่เวที  และท่าทางว่า





เจ้าหัวขโมยนั้นช่างเป็นหัวขโมยที่อ่อนหัดเหลือเกิน  เพราะพวกมันยังไม่สามารถปรับสายตาให้เข้ากับความมืด



ได้  จึงยังเก้ๆกังๆอยู่  จึงเป็นการถ่วงเวลาอย่างดีที่จะรอให้หญิงสาวของเราไปถึงทันเวลา







อั่ก !!!!







เพียงแค่หล่อน ใช้ลูกเตะเพียงไม่กี่ที พร้อมกับกระแทกด้ามปืนเข้าที่ท้ายทอ  เจ้าหัวขโมยอ่อนหัดก็ล้ม



สลบไป   เธอไม่อยากจัดการกับเจ้าพวกนี้ให้ได้รับอันตรายมากนัก  เพราะดูก็รู้ว่าอ่อนหัดมาก  เดี๋ยวเกิดเธอ



ทำคนตายล่ะ ยุ่งแน่



  



แล้วแสงไปก็สว่างขึ้นอีกครั้งนึง







เจ้าของร้านจิวเวอรี่รีบปราดเข้ามาดูเครื่องเพชรทันทีว่ายังอยู่หรือไม่





และช่างเป็นโชคดีเหลือเกินที่เครื่องเพชรนั้นยังไม่ถูกเจ้าหัวขโมยอ่อนหัดฉกชิงไป







ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ตกอยู่ภายใต้สายตาของใครบางคนซึ่งเขาเมาในงานนี้โดยบังเอิญ และเป็นผู้หนึ่ง



ที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย







“ เจตน์ หายไปไหนมาคะ  ลูกแก้วหาทั่วงานไม่เจอเลย” หญิงสาวร่างงามพูดขึ้น  ตอนนี้ท่าทางเธอ



กระฟัดกระเฟียดนิดๆ



“ พอดีว่าผมไปหาศักดิ์มาหน่ะครับ  วันนี้บริษัทของเค้าจัดงานประมูลเครื่องเพชรหน่ะครับ”



ชายหนุ่มตอบ



“ คุณศักดิ์ชัย  เจ้าของบริษัท ABC หน่ะเหรอคะ” หญิงสาวถามเสียงระรื่นขึ้นมาทันที



“ อ่อ ใช่แล้วครับ” ชายหนุ่มตอบ  แต่เขาก็สักเกตได้ถึงทท่าทีของหญิงสาวที่อยู่กับเขาว่ามีทีท่า

ระรื่นขึ้นมาทันใด



“ เอ่อ  งั้นลูกแก้วขอตัวสักครูนะคะเจตน์” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับทิ้งชายหนุ่มไว้เพียงลำพัง



“ เฮ้อ  ไปซะได้ก็ดี  โทษนะ ไอ้ศักดิ์” ชายหนุ่มรำพันกับตัวเอง







หลังจากที่มิญช์ สามารถจัดการกับโจรกระจอกที่กล้าแหยมเข้ามาจะขโมยเครื่องเพชรราคาหลายล้าน



แต่ดันไม่มีน้ำยาเอาซะเลย เรียบร้อย  เธอก็ต้องมาให้ปากคำกับตำรวจนิดหน่อยก่อน ขณะที่เธอกำลังจะเดิน



เข้าไปในงานอีกครั้ง  อยู่ดีๆก็มีมือหยาบกร้านหนาเข้ามาปิดปากเธอ





“ อ่อยอ้านอ๊ะ” หญิงสาวร้องอู้อี้ ( ปล่อยชั้นนะ )







แต่ดูเหมือนว่าบุคคลลึกลับจะทำเป็นไม่สนใจกับเสียงร้องนั้นเลย    หญิงสาวสามารถเดาได้ทันที



เลยว่าบุคคลลึกลับที่หวังไม่ดีกับเธอนั้นเป็นบุรุษเพศซึ่งมีอันจะกิน  เพราะมือนั้นไม่หยาบกร้านเท่าที่ควร



จะเป็น จึงเป็นสมมติฐานที่ดีว่าจะเป็นคุณหนูจัด ไม่เคยจับต้องทำงานอะไรหนักๆเลย





ชายลึกลับ  ลากหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าจะสงบปากสงบคำผิดปกติจนน่าตกใจเข้าไปในซอกมืดๆ



ของโรงแรม





“ คุณรู้มั๊ยว่า ผมหน่ะ ชอบคุณตั้งแต่แรกเห็นเลย  แล้วยิ่งได้เจอวันนี้ก็ทำให้ผมรู้ว่าคุณมีอะไรที่



น่าสนใจ น่าค้นหามากกว่าที่ผมคิดอีก” ชายลึกลับพูดกับเธอ  





หญิงสาวเงียบ  ชายหนุ่มยิ่งแปลกใจกับการกระทำของเธอ  เขาจึงเอามือที่ปิดปากหญิงสาวออก



แทนที่เธอจะร้องเรียกให้คนช่วย  แต่เธอก็กลับนิ่ง !!!





เธอเป็นอะไรกันนี่



ชายหนุ่มจึงโน้มตัวลงมาเข้าใกล้ใบหน้าของหญิงสาว



ใกล้



ใกล้



ใกล้



ชายหนุ่มยิ่งแปลกใจหนักเข้าไปอีกเมื่อไร้ปฏิกิริยาต่อต้าน





ใกล้

ใกล้





อั่ก !!!





ด้วยความเร็วเกือบเท่าความเร็วแสง  ชายหนุ่มลึกลับลงไปนอนกองกับพื้น





ย้อนกลับไปเมื่อ  60 วินาทีที่ผ่านมา





ใกล้

ใกล้



หญิงสาวตีเข่าเข้าที่ท้องของชายหนุ่ม พร้อมกับจับชายหนุ่มทุ่ม จากนั้นก็ตามด้วยจบอีก 2 -3 ฉาด



ถ้าเป็นคนอื่น  ชายหนุ่มอย่างเขาคงจะสามารถลุกขึ้นมาจัดการกับเธอได้บ้าง  แต่กับเธอคนนี้แล้ว  



ผู้หญิงอะไร แรงเยอะเป็นบ้า  แถมมือ หนักชะทัดยาก







แล้วสภาพของชายหนุ่มก็เป็นเหมือนที่อยู่ตรงหน้าหญิงสาวขณะนี้







“ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าคุณเป็นใคร แต่ขอบอกว่าคราวหลัง ถ้าจะมาทำแบบนี้กับชั้นอีก กรุณาไป



เรียนรู้การต่อสู้ป้องกันตัวมาซะใหม่นะ  ไม่งั้นคุณจะกลับไปในสภาพที่แย่กว่านี้แน่  เข้าใจ๋”  



หญิงสาวกล่าวเสร็จ  พร้อมกับเดินจากไป  ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มที่ยังนอนเจ็บปวดอยู่กับพื้น





“ ไม่แน่หรอกคุณ  คราวหน้าอาจจะเป็นคุณก็ได้ที่จะต้องเสียทีผม !!! ”