Fic [KHR] Yaoi 6918 Special Cloud Special Fog 100%

ข้อมูลเบื้องต้น

 เอ่อ...อย่าพึ่งเบื่อหน้าผมนะคับ..ขอร้อง..QAQ
คือ..ครั้งนี้ผมเอา...สายเลือดวายมาฝากแวมไพร์ที่ดูดเลือดวายทั้งหลายน่ะคับ..
เรื่องนี้ผมไม่รับประกันนะคับว่าแรงรึป่าว..แต่ถ้ารับไม่ได้..ก็...x ทิ้งไปนะคับ...
ผมหวังว่าฟิคผมคงไม่โดนสั่งแบนด์นะฮะ..T^T
 
มาคราวนี้ผมก็หยิบเอาท่าน...
สายหมอก...โรคุโด มุคุโร่
และ...
เมฆา...ฮิบาริ เคียวยะ
ท่านทั้งสองผมคิดว่าหลายๆคนคงรู้จักกันดีนะคับ..
ผมว่าผมไม่พล่ามอะไรมากกว่านี้ดีกว่าฮะ..
เชิญติดตามได้นะคับ...^ ^
  

เนื้อเรื่อง

เพราะสายหมอกอยู่ต่ำกว่าเมฆา...
เพราะสายหมอกเบาบางกว่าเมฆา...
ดังนั้น...
การไขว่คว้าสายหมอกจึงเป็นเรื่องที่ดูเหมือนจะง่ายกว่าการเอี้อมมือสุดแขนเพื่อคว้าเมฆาที่ล่องลอยบนท้องฟ้า
อันกว้างใหญ่ ...
แต่ใครจะรู้ล่ะว่า...[!!?]
เมื่อถึงวันนั้น...วันที่สายหมอกจะได้อยู่เคียงข้างเมฆา...และเขา...จะไม่มีคำว่าพลาด...หลุดออกมาแน่นอน...(มุคุโร่: คึหึหึหึใช่แล้วครับเดม...)
ใช่!!!
วันหนึ่ง...สายหมอกจะขึ้นไปอยู่ข้างๆเมฆา...คอยโอบกอดไม่ให้หนาวเหน็บ...และจะไม่ปล่อยให้เมฆาเดียวดาย...
...สัญญา...

เมื่อฤดูแห่งความหนาวเหน็บเข้ามาย่างกราย...หิมะโปรยปรายลงสู่พื้น...เมฆาดูกลมกลืน...
กับพื้นท้องฟ้าสีดำ...

เช้าวันใหม่..!~~

เด็กหนุ่มผมสีดำสนิทราวกับรัติกาล นัยน์ตาสีนิลคู่นั่นดูไม่เคยสั่นไหว สัดส่วนดูตัวเล็กๆน่ารัก(เดม:โดนขย้ำ) แต่ทว่าเขากลับไม่น่ารักแต่อย่างใด 
ชุดนักเรียนที่แต่งเติมอย่างเนี๊ยบ!! ปลอกแขนที่ติดเสื้อคลุม(ที่แทบไม่ใส่ได้แต่คลุมบ่า)เห็นอย่างได้ชัดว่าเขาคือหัวหน้ากรรมการคุมกฎ
ใช่แล้ว..วันนี้เขาเองก็ต้องทำงานอย่างเคย....
เด็กหนุ่มเดินตรวจโรงเรียนอย่างเข้มงวดก่อนจะเหลือบมองเห็นอะไรบางอย่าง...
ชายร่างสูงผมสีน้ำเงินเข้มๆตาสองสี...กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว...
ท่ามกลางหิมะอันเยือกเย็นที่ยังตกลงมาเรื่อยๆ...
ฮิบาริมองเขาอยู่สักพักก่อนจะเดินจากไปตรงนั้น
เอ๊ะ!!?
เดี๋ยวสิ...หมอนั่นไม่ได้ใส่เครื่องแบบนามิโมรินี่
เขาคิด
หืม?
ฮิบาริเดินเข้าไปหาร่างสูงก่อนจะเอื้อมมือฟาดเขาด้วยทอนฟาอาวุธคู่กายที่ฮิบาริรักนักหนา..
เคร้ง!!
มุคุโร่หยิบสามง่ามมากันก่อนที่ทอนฟาจะฟาดเข้าเต็มๆใบหน้าแสนหล่อเหลา(??)ของเขา...
"คึหึหึหึ...ใจเย็นสิครับคุณฮิบาริ...ผมแค่มาเที่ยวเองนะครับ.." มุคุโร่พูดด้วยน้ำเสียงเจือขันเล็กน้อย รอยยิ้มถูกระบายออกมาอยู่บนใบหน้านั้น...
"ผมไม่ต้อนรับคนผิดกฎ..." ฮิบาริยังพูดโต้ตอบ(ให้เป็นขวัญหู)ก่อนจะลงมือฟาดมุคุโร่ด้วยทอนฟาอีกครั้ง
เคร้ง!! ครืด!!
เสียงกระทบกันของทองฟาและสามง่าม ด้วยลีลาท่วงท่าอันสวยงาม...กลางหิมะที่โปรยปรายลงสู่พื้นดิน
แฮ่กๆ!!
ต่างคนก็ต่างเหนื่อยกับการต่อสู้ทั้งๆที่ใช้เวลาไม่นานเลย..คงอาจเป็นเพราะอุณหภูมิที่ติดลบในขณะนี้..ทำให้เขาทั้งสองคนเหนื่อยหอบกันเป็นแถว
"พอเถอะครับ...ผมว่าปิดฉากซะที..." มุคุโร่พูดก่อนจะเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมให้กลายเป็นสวนสากุระ 
"!!?" ฮิบาริหยุดนิ่งอยู่กับที่เพราะพิษของไข้ซากุระ
"คราวนี้คงคุยกันดีๆได้นะครับ" มุคุโร่พูดด้วยรอยยิ้ม..
ก่อนที่เขาจะ...

ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย...ร่างสูงอุ้มร่างบางไปด้วยท่อนแขนอันแข็งแรง...เค้าโอบกอดร่างบางเอาไว้ราวกับเป็นของรักของหวง...
มุคุโร่อุ้มฮิบาริไปวางไว้ที่โซฟาในห้องทำงานของฮิบาริเอง..อย่างเบาๆมือ...
ฮิบาริพยายามจะขัดขืนแต่เพราะพิษไข้จึงได้แต่นอนเงียบๆไป มุคุโร่เดินเข้าไปหยิบน้ำอุ่นๆและผ้าผืนเล็กๆออกมาก่อนจะค่อยๆเช็ดตัวให้ฮิบาริอย่างเบามือ
"เมื่อไหร่นะครับ...ที่ท้องฟ้าจะแจ่มใส...พาสายหมอกขึ้นไปอยู่บนฟ้าเป็นเพื่อนเมฆาสักที..." มุคุโร่พูดด้วยรอยยิ้มคงยังคงเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขา 
"หึ...ไร้สาระ" ฮิบาริพูดออกมาเบาๆก่อนจะหลับตาพริ้มลงไป...ปล่อยให้มุคุโร่เช็ดตัวของเขาอยู่เบาๆ
"ผมรักคุณจังครับ...เคียวยะ.." มุคุโร่พูดมันออกมาเบาๆก่อนจะก้มลงไปจุบผิตที่หน้าผากของร่างบางที่ยังนอนหลับอยู่...
"และผมคิดว่า...ผมจะรักคุณตลอดไป...ผมสัญญา..." เมื่อสิ้นประโยคแล้วมุคุโร่ก็ค่อยๆเดินออกไปจากห้องนั้นเบาๆและกระโดดออกไปจากห้องนั้น...
"หึ...งั้นเหรอ..เจ้าพืชไร่...ผมจะคอยดูว่ามันจะจริงมั้ย...ที่นายสัญญา"

ณ เวลารัติกาล 
"อะ...อืม..." ฮิบาริครางน้อยๆตอนกำลังตื่่นนอน ก่อนจะกระพริบตาเพื่อปรับแสงไฟในห้องรับแขกกลิ่นข้าวต้มหอมๆโชยอ่อนๆเข้ามาทางประตู ก่อนฮิบาริจะยันตัวขึ้นนั่งบนโซฟาด้วยอาการมึนหัวเล็กน้อย..
หึ..เจ้าพืชไร่ตัวแสบ..!!
ฮิบาริแอบโกรธมุคุโร่อยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา 
คุซาคาเบะเดินเข้ามาในห้องพร้อมข้าวต้มร้อนๆที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายสอแต่กลิ่นนั้นมันไม่มีผลต่อฮิบาริแต่อย่างใด
เคร้ง!!
ฮิบาริปัดถ้วยข้าวต้มทิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินอย่างโซเซไปที่หน้าต่างและกระโดดหายไปในความมืด
"คะ...คุณเคียวครับ!!" คุซาคาเบะพยายามจะห้ามแต่ก็ไม่เป็นผล..สุดท้ายก็เลยตัดใจที่จะตามและกลับเข้าไปเก็บเศษซากของถ้วยชามข้าวต้มไปทิ้ง..
ฮิบาริเดินโซเซไปตามทางก่อนจะเดินไปทรุดนั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะอากาศรอบกายไม่มีหิมะตกแล้วก็จริงแต่หิมะก็ยังไม่ละลายไปหมด...อุณหภูมิจึงต่ำมากๆ
ฮิบารินั่งเหนื่อยหอบอยู่ตรงเก้าอี้ยาวตัวนั้นก่อนจะหมดแรงลงไปนอนบนเก้าอี้อีกที...

เนิ่นนานเท่าไหร่ที่ฮิบาริยังหลับตาพริ้มอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวตัวนั้น...เวลารัติกาลก็ผ่านพ้นไป...
แสงแดดจ้าทำให้ฮิบาริต้องลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าเช้าแล้ว แสงอาทิตย์อุ่นๆสาดส่องกระทบกับผิวขาวๆของฮิบาริยิ่งส่งผลให้ดูขาวขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว ฮิบาริค่อยๆยันตัวขึ้นมานั่งด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยจะดีนักเนื่องจากเมื่อคืนนอนอยู่ตรงนี้อากาศก็หนาวจึงทำให้พิษไข้ยังกลับมารุกรานอีกที
"คึหึหึหึ เช้าแล้วนะครับเมฆาที่รัก..." เสียงของมุคุโร่ดังมาแต่ไกล เขาเดินเข้ามาหาฮิบาริพร้อมข้าวต้มอุ่นๆในมือ "สักหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมป้อนให้..^ ^" ทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงไม่เปลี่ยนไปจริงๆ ทั้งๆที่ฮิบาริไม่เคยทำแบบนี้เลยสักครั้ง...แต่เขากับมีมันอยู่ตลอดเวลา
หึ...หมอนี้จะมีความสุขไปไหน  
ฮิบาริคิดในใจก่อนจะมองมุคุโร่ด้วยหางตา
มุคุโร่แกะกล่องข้าวต้มร้อนๆออกมาก่อนจะตักมันและเป่าเบาๆ 
"สักหน่อยนะครับเมฆาที่รักของผม..คึหึหึหึ" มุคุโร่ค่อยๆป้อนข้าวต้มฮิบาริช้าๆด้วยความหิวฮิบาริจึงกินมันอย่างไม่ลังเล...

ภาคพิเศษ: คุซาคาเบะ
คุซาคาเบะเดินมาเห็นมุคุโร่ป้อนข้าวต้มฮิบาริ ดูท่าทางน่าอร่อย โดยที่ฮิบาริยอมกินง่ายๆ
"ฮือ...ฮือ...คุณเคียว..คุณเคียวคงจะเบื่อขี้หน้าผมแล้วใช่มั้ยครับ..เมื่อวานปัดข้าวต้มผมกระจุยกระจายคนละที่..ฮือ..ใช่นี่ครับ..ผมมันก็แค่ลูกน้องต่ำต้อย..คุณเคียวคงไม่รักผมแล้วสินะครับ..ฮึก..ฮือ.." 
และแล้ว..ก็กลายเป็นว่า...
คุซาคาเบะน้อยใจแค่นี้เองเหรอฟระ..!! - -++
(ไรท์เตอร์: //มองคนอ่านอย่างระแวงพร้อมถือแส้ครึ่งหมอกครึ่งเมฆา)
(คนอ่าน: แก..!! ตายซ้าาาา!!)
(ไรท์เตอร์: //โกยเถอะโยม...!!)

ฮิบาริกินข้าวต้มที่มุคุโร่ป้อนจนหมดก่อนจะเดินหนีไปจากตรงนั้น...ด้วยอาการที่ดีขึ้นกว่าเดิม...
"คึหึหึหึ...ผมไม่ได้ให้กินฟรีๆหรอกนะครับเมฆาที่รัก..." มุคุโร่เดินตามฮิบาริไปเรื่อยๆ

ภาคพิเศษ: ฮิบาริ เคียวยะ
ผมเหลือบมองเจ้าพืชไร่ที่เคยให้สัญญาบ้าๆนั้นด้วยหางตาก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินกลับบ้าน
หึ...จะตามทำไมหนักหนานะ..เจ้าสัตว์กินพืช!
ผมเร่งฝีเท้าเพื่อเข้าบ้านแล้วกลับไปอาบน้ำนอนให้เร็วที่สุด แต่เจ้าพืชไร่ตัวนี้สิ..ตามมาอยู่ได้..ผมไม่น่าไปกินข้าวต้มนั่นเลย..- -++(Ti Amo Dame Kun :แต่คุณก็กินไปแล้วครับฮิบาริคุง) 
ผมเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะโยนเสื้อคลุมไว้บนโซฟา ผมเหลือบไปมองไอ้ซากพืชนั่นเดินเข้ามา
"ใครอนุญาตให้นายเข้ามาในบ้านผมกัน..- -++" ผมมองเจ้านั่นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำและเปิดน้ำไว้ในอ่าง
"คึหึหึ...ผมช่วยอาบมั้ยครับเมฆาที่รัก.."เมื่อสิ้นประโยคของเจ้าพืชไร่
ปั๊ก!!
ผมก็ปาทอนฟาไปเต็มๆหน้าหมอนั่น..ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น..หึ...น่ารำคาญ!!
 
"ฮิบาริ ฮิบาริ" ฮิเบิร์ดตัวน้อยบินมาเกาะไหล่ผมก่อนจะขับขานเสียงเพลงประจำโรงเรียนนามิโมริให้ผมฟัง..อย่างชื่นใจ..
" !~" ผมฟังฮิเบิร์ดร้องเพลงจนผมรู้สึกว่าผมจะง่วงแล้วนะเนี่ย..ฮ้าว...
"น้ำอุ่นได้ที่แล้วคร้าบ...ที่รัก..!!" เสียงของเจ้าพืชไร่ตะโกนโหวกเหวกดังมาจากห้องน้ำ ก่อนผมจะเดินไปที่นั่น..

ภาคพิเศษ: โรคุโด มุคุโร่
ผมมองคุณฮิบาริที่เดินมาหาผมที่ยังยืนอยู่ในพื้นที่ของห้องน้ำ(บ้านคุณฮิเค้าน่ะ) 
"อึก..หึ.." เขามองผมก่อนจะเบือนหน้าหนีเล็กน้อย..ผมสังเกตุเห็นใบหน้าขาวน่าสัมผัสนั่นแดงเรื่อขึ้นเล็กน้อย..ก็น้า..ผมมันหล่อนี่ครับ..คึหึหึ 
ผมก้มมองตัวผมที่อยู่ในชุดลำลองสบายๆกางเกงถูกพับขาขึ้นจนเหนือเข่า เสื้อถูดถอดลงไปกองอยู่กับพื้น..(ฮิบาริ:นี่เหรอชุดลำลอง?)
 
ผมเข้าไปประชิดตัวร่างบางอย่างรวดเร็วก่อนเขาจะกระโดดถอยไปหลายก้าว ผมใช้แขนข้างหนึ่งยันร่างบางติดผนังก่อนจะใช้มืออีกข้างปลดกระดุมของเขาเบาๆ คึหึหึ หลงสเน่ห์ผมแล้วล่ะสิ..ก็น้า..
ผมมองร่างบางทีใบหน้าแดงเรื่อ...ใช้มือสองข้างวางแปะไว้บนหน้าอกเปล่าเปลือยของผมจนผมแอบจั๊กจี๊..ผมถอดเสื้อของร่างบางเบาๆโดยที่เขายอมอย่างง่ายๆ คึหึหึหึ
 และแล้ว...
ปั๊ก!!
ผมถูกร่างบางถีบกระเด็นไปอยู่มุมห้องน้ำ ร่างบางค่อยๆลงอ่างอาบน้ำก่อนจะหลับตาพริ้มเพราะสบายตัว...
ผมค่อยๆยันตัวลุกจากมุมห้องน้ำเดินไปกอดร่างบางจากด้านหลังก่อนจะลูบอกร่างบางเบาๆ
"คุณน่ารักเกินไปแล้วครับ..คึหึหึหึ" ผมผมพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะจูบหัวไหล่ร่างบางเบาๆ 
"!!?" ร่างบางสะดุ้งน้อยๆก่อนจะหันหน้ามาประจันหน้ากับผม ผมส่งยิ้มบางๆให้เขาก่อนจะดึงเขามาจูบอย่างแนบแน่น...

มุคุโร่พยายามแทรกลิ้นความหาความหวานจากปากสีชมพูนั่น ฮิบาริพยายามจะขัดขืนแต่คงเป็นเพราะร่างกายอ่อนเพลียมากเกินไป...
มุคุโร่ถอนจูบออกจากปากสีชมพูนั่นก่อนจะลูบแก้มสีแดงเรื่อของเขาเบาๆ 
"ผม..รักคุณจังครับ..เมฆาที่รัก.." เขาพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป"ผมจะรออยู่ข้างนอกนะครับ.." สิ้นเสียงของมุคุโร่ ฮิบาริก็ได้แต่ตัวแข็งทื่ออยู่ในอ่าง...
!!?
ฮิบาริเรียกสติกลับคือนมาก่อนจะรีบอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า..ก่อจะเดินออกไปจากห้องน้ำ ฮิบาริเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา
หืม...อะไรกัน..!!
มุคุโร่นอนรอเขาอยู่บนเตียงอย่างสบายใจเฉิบ..
"ออกไปจากเตียงผม!! - -++" ฮิบาริสั่งมุคุโร่เสียงเฉียบก่อนที่จะ...!!

พรึ่บ!!

มุคุโร่ดึงฮิบาริมานอนกอดด้วยความสูงที่มีมากกว่าและร่างกายที่ดูจะแข็งแรงกว่าจึงทำให้ฮิบาริเซลงไปนอนบนเตียงกับมุคุโร่เสียไม่ได้
"ปล่อยผมนะครับ..." ฮิบาริพูดเสียงอ่อย ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนไม่กลัวอะไร..แต่แท้จริงแล้วเขากำลังสกดกลั้นสิ่งที่ไม่อยากจะให้เป็นไปได้อยู่ภายใต้จิตใจลึกที่ถูดกีดกั้นด้วยกำแพงใจอย่างหนามาก...เพราะเขาไม่อยากจะเจ็บอีกแล้ว...

เมื่อหลายปีก่อน...
'เคียวคูง..!~' เสียงหวานๆของหญิงสาวตัวน้อยๆร้องเรียกเขาผู้เป็นเพื่อนสนิท
'หึ..อะไรเธอยัยบ๊อง' เขามองเธอด้วยสายตาที่ดูอ่อนหวานกว่าทั่วไป
'ไปเที่ยวกันนะ^ ^~' เธอพูดพร้อมเกาะแขนเคียวยะแน่น
'หึ..ก็ได้' สุดท้ายเขาก็แพ้ผู้หญิงคนนี้เสมอ...ผู้หญิงที่เขารัก...ที่สุด..ในเวลานี้...

เอี๊ยด!! โครม!!

ภาพตรงหน้าเขามันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วขนเขาไม่ทันตั้งตัว ภาพเด็กสาวคนนั้น..คนที่เขารักมาก...ถูกรถของแก๊งค์ซิ่งชนต่อหน้าต่อตา ร่างของเธอปลิวกระเด็นไปไกลหลายเมตร เขารีบวิ่งไปอุ้มร่างเธอขึ้นมาก่อนจะรีบนำส่งโรงพยาบาล
มันสายไปแล้ว...
สมองเธอกระทบกระเทือนมากจนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา...และครอบครัวของเธอจึงตัดสินใจพาเธอไปรักษาที่ต่างประเทศ...แต่แล้วไม่นาน...เธอก็เสียชีวิต... 

เขารักเธอมาก...และพึ่งรู้ว่าเขารักเธอมากเกินกว่าเพื่อน...

กลับมาบนเตียง...ลั้นลา..!!
มุคุโร่กอดฮิบาริแน่นเพราะมุคุโร่สูงกว่า..ฮิบาริจึงได้แค่นอนซุกอกคนตัวสูงไปเงียบๆ อากาศหนาวเย็นทำให้มุคุโร่เลืกที่จะกระชับกอดให้แน่นขึ้น...
"คุณฮิบาริครับ...ผมรักคุณนะครับ..." มุคุโร่พูดเสียงเรียบแต่ทว่าดูเด็ดขาด
"หึ...ไร้สาระ" ฮิบาริพูดเบาๆขณะซุกอ้อมกอดของมุคุโร่
"คำว่า 'รัก' ไม่ไร้สาระหรอกครับ...เพราะมันเดิมพันด้วยหัวใจหนึ่งดวงของผม" และเขาก็ยังพูดด้วยรอยยิ้มเช่นเคย..=v=
"ไร้สาระ.." ฮิบาริพูดเสียงเบา ก็ล่ะนะ..เขาไม่กล้าพูดออกมาเต็มเสียงหรอก..เพราะเขาก็เคยมี..
"อย่าปิดกั้นหัวใจตัวเองสิครับ..เมฆาที่รักของผม..คึหึหึ" 
"หึ..." สิ้นเสียงแค่นหัวเราะน้ำตาของฮิบาริก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว...มันไหลจนหยุดไม่ได้..แต่หน้าเขาก็ยังนิ่งเหมือนเดิม..
"คะ..คุณฮิบาริครับ..!!" มุคุโร่ตกใจมากที่เห็นน้ำใสๆไหลรินออกมาจากดวงตาสีนิลทั้งสองนั่น เขาค่อยๆเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตานั่นเบาๆ
"อย่าร้องไปเลยนะครับ...คุณฮิบาริ..." มุคุโร่กอดฮิบาริแนบอกอีกครั้ง...น้ำตาของเขายังคงไหลไป...แต่คงไม่นานหรอก..เดี๋ยวมันก็หยุดเอง...
"นายสัญญาแล้วนะครับ...ว่าจะไม่ทิ้งผม..เหมือนเธอ..." ฮิบาริเลือกที่จะพังทลายกำแพงหัวใจนั่นด้วยตัวเองเพื่อยอมรับว่า...สายหมอกจะปกป้องดูแลเมฆาได้
"ครับ...ผมสัญญา..."

ถึงเวลาแล้ว...ที่สายหมอก..จะขึ้นไปอยู่กับเมฆา..บนท้องฟ้านั่นเสียที...
 

====================================================================
100%
====================================================================
จบแล้วครับ...เม้น+โหวต เพื่อเป็นกำลังให้กันและกันนะครับ...ที่รักทุกท่าน..!!