Dead Man Walking By Damasashi_K

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 S.P.C – PHOENIX

บทที่ 2

S.P.C – PHOENIX

ความเดินจากตอนที่แล้วที่เขา ลีโอชายหนุ่มอายุ 17 ที่ตื่นขึ้นมาและพบว่า โลกนั้นเปลี่ยนไปแบบกลับหัวจนเขาก็ยังแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง นรกบนดินนั้นก็คือ การที่ตื่นขึ้นมาและเห็นคนที่ตายไปแล้วออกมาเดินเล่นและ

พร้อมจะกัดกินเนื้อจากทุกชีวิต เหมือน ซอมบี้ในหนังหรือนิยายหลอกเด็ก แต่ลีโอคงไม่ได้คิดแบบนั้น

,, พร้อมจะลุกรึยัง ,,

ลีโอที่กำลังยืนอยู่บนความลำบาก ก็ยังคงยิ้มและส่งมือให้กับหญิงสาวที่ไม่รู้จักกันมาก่อนจากความเดิม

เธอก็ยังคงลีลาได้อีก เธอค่อยๆมองที่มือตัวเองว่ามันเปื้อนเลือดและเหมือนจะเสียสติไปสัพพักหนึ่ง

เธอค่อยๆจับมือของลีโอและลุกขึ้นช้าๆ ด้วยแรงดึงของลีโอทำให้เธอลุกขึ้นง่ายขึ้น

ลีโอยังคงยิ้มหน้าบานเหมือนเดิม แต่รอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆหายไป และมองไปหันไปข้างหลังของเขา

เขามองไปที่รถและถาม ด้วยสีหน้าเอาจริงจัง

,, เธอคงขับรถเป็นสินะ ,,

สิ้นสุดคำถาม เธอก็ส่ายหน้า ซึ่งนนั้นก็แปลว่า   ไม่ ลีโอทำหน้าช็อคเมื่อได้ยินคำตอบของเธอนั้น -0-

เขามองไปรอบๆทางว่ามีอะไรที่พอจะช่วยได้บ้าง  ในเวลาที่จำกัดมันเป็นอะไรที่กดดันมาก

มันเหมือนรูปไม้กางเขนที่มีพวกเขาอยู่ตรงกลาง ทันทีที่เขาหันหลังไปมองในทางทิศเหนือ ก็เห็นแสงสว่างเล็กๆ

ลีโอจับมือสาวน้อยผมครีมวิ่งไปทางทิศเหนือที่อยู่ข้างหน้าเมื่อเดินผ่านเข้าไปมันเป็นเพียงกำแพงที่มีรั่วเหล็กกันอย่งาแน่นหน้า

หันซ้าย ก็เจอผู้ติดเชื้อ PS8 หันขวาก็เจอ ผู้ติดเชื้อ PS8 ลีโอเริ่มทำสีหน้าตึงเครียดเพราะว่า เขาอาจจะพาสาวน้อยมาตาย

ณ ที่นี้ ในนาทีแห่งความตึงเครียดขณะที่พวกมันกำลังเดินก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ ใกล้เข้ามาทุกที

สาวน้อยผมครีมก็คอยสกิต เขาตลอดเวลาเหมือนจะเรียกเธอก็สกิตแรงขึ้นเรื่อยๆ

,,  นี้เธออย่าพึ่งมาถามอะไรฉันตอนนี้ได้มั้ยฉันกำลังคิดอยู่นะ ,,

เขาตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ในคำพูดนั้นดูเกรียวกราดอย่างมาก

แต่เธอแค่พยายามจะช่วยเขา เธอชี้นิ้วไปที่ข้างหลังด้านซ้ายมันคือบันไดเธอส่งร้อยยิ้มให้เขาแต่ เขาได้อ่าปากข้าง

,, เร็วเข้าปีนขึ้นไปเลย ,,

ขณะที่เขาพูดอยู่นั้นพวกนั้นก็เดินเข้ามาประชิดทั้งสองด้าน ลีโอชัก M9 ออกมาด้วยความรีบร้อน กระหน่ายิงไม่ยั่งทั้งซ้ายและขวามือ เลือดเนื้อได้กระจุยกระจายออกมาอย่างดูไม่ได้ มันเหมือนการสังหารหมู่ประชาชน(ที่ตายแล้ว)

เขารีบปีนขึ้นอย่างไม่คิดชีวิต ขณะที่มือขวายังถือปืนอยู่ เธอยืนมองเขาด้วยสายตาลุ้นระทึก

บางอย่างกระชากขาเขาไว้ทำปืนที่มือขวาหล่นลงไป เขาหันไปมองเห็นกระโหลกที่ เน่าเปือยทำให้ร้องออกมายังกับเด็กอายุ 15

,, จ๊าก !!!!!!!! ,,

เขาใช่แรงจากมือทั้งสองจับเหล็กไว้ แต่เจ้ากระโหลกตัวนั้นมันพยายามจะกัดรองเท้าของเขาสะเหลือเกิน

รองเท้าผ้าใบที่เหมือนคอมแบทแต่ไม่ใช่ เพราะมันน้ำหนักเบามากกว่า ออกแบบมาโดยพิเศษ

ให้มีน้ำหนักเบารับแรงกระแทก ในการกระโดดจากที่สูงได้อย่างดี........ แต่

มันก็มีน้ำหนักและพลังทำลายล้างรุนแรงเหมือนกัน ซึ่งมันก็อยู่ในเท้าของเขา

,, เพล๊ะ ,,

แรงทีบจากรองเท้าสุดแรงทำให้กระโหลกแตกเป็นสองชิ้น ชิ้นหนึ่งหล่นสู่พื้นอีกชิ้นยังคงอยู่

เขาไม่สนใจอะไรรีบปีนขึ้นต่อไปอย่างไม่คิดชีวิต  เธอส่งมือมาให้และช่วยดึงเขาขึ้นไป

ลมหายใจที่ถี่ เหงื่อที่ไหลจากการกระทำที่เหนื่อยล้า ลีโอหลับตาลงคิดในหัวตลอดว่า

นี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกๆอย่างถึงกลายเป็นแบบนี้ ยังไงก็เถอะอย่างน้อยหากช่วยชีวิตคนๆนึงไว้ได้อย่างเธอคนนั้นไว้ได้คงดีสินะ ว่าแต่เธออยู่ไหนแล้วหละเนี่ย

เขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพที่เห็นนั้นปรากฎอย่างเด้นชัด มันคือภาพสาวน้อยผมสีครีมออกเหลืองนิดๆมีคุกเข่าหน้าเขา

ด้วยระยะใกล้จนประชิด

,, โหยๆ เดี๋ยวสิๆ นี้เธอคิดจะทำอะไรเนี่ย ,,

เขาพยายามจะขยับตัวถอยหลังไปอีกแต่คงทำไม่ได้เพราะมันสุดเส้นทางแล้ว

เธอค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าเขา เขาสังเกตุเห็นว่าหน้าของเธอนั้นมีเลือดเขาจึงพูดออกด้วยความห่วงใยว่า

,, หน้าเธอมีเลือดหนิ อยู่เฉยๆ นะ ,,

เขาขวักผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินลายลูกหมีออกมา มันเป็นผ้าที่สะอาดบริสุทธิ์

เขาค่อยๆเช็ดหน้าให้เธออย่างเอ็นดูเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆในฝ่ามือ เธอได้แต่มองมือของเขาและส่งยิ้มออกมาอย่างอ่อนๆ

หน้าเธอในยามที่ไม่ได้เปื้อนเลือดนั้นช่างสวยงามมาก นั้นโยงไปถึงคำถามต่อไป เขาถามเธอว่า

,, เธอชื่ออะไรเป็นใครมากจากไหนหรอ ,,

เธอไม่ได้ตอบอะไรนอกจากมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดครึมที่กำลังมีฝนตกอย่างเบาๆ เขาพยายามจำสุ่มดู

,, อ่า สกาย์ ,,

เธอส่ายหัว ไปมา

,, งั้น เรน ,,

เธอก็ทำหน้าบึ่งและส่ายหน้าต่อ

,, ชื่ออะไรกันนะ ,,

ลีโอได้แต่เดินไปคิดไปเรื่อยๆ ด้วยมือขวาที่จับคางไว้

,, เร็น ,,

ลีโอตอบด้วน้ำเสียงที่คิดว่าเดาถูกต้อง เธอยิ้มและปรบมือเบาๆให้ ทำให้ลีโอยิ้มออกมาเบาๆ

,, ปังๆๆๆๆๆ , ,

เสียงปืนกล ดังขึ้นอย่งาต่อเนื้อง ต้นกำเนิดของเสียงนั้นมาจากข้างล่าง เขาได้เดินไปดูด้วยตาตัวเอง

มันคือทหารที่ใส่เครื่องแบบคล้ายๆเขานั้นคือสีดำแดง แต่พวกนั้นสวมหน้ากากกันแก๊ซทั้งหมดพวกนั้นอยู่ทางขวามือด้วยรถถังคันใหญ่ พวกเขาเหมือนกับมนุษย์ภายใต้หน้ากากที่เหมือนหุ่นยนต์ไม่มีใครเห็นหน้าเขา เพราะหน้าที่ถูกตีพิมพ์ด้วยเหล็กนั้น

เหมือนกันหมดพวกเขาดูเหมือนผู้ร้ายแต่ก็คงจะสรุปไม่ได้เพราะพวกเขาคือทหารแห่ง Phoenix

ในทางซ้ายมือนั้น มีแค่ทหารที่ใส่ชุดคล้ายๆกันเพียงแต่คนพวกนั้นไม่ได้ใส่หน้ากาก และชุดของพวกเขานั้นเป็นสี

ดำสนิทหมวก เหล็กที่หนักอึ่ง ผ้าปิดปากที่ไม่สามารถดูออกว่าใครเป็นใครเพราะมันเหลือเพียงสายตาเท่านั้น

ในไหล่ขวา หรือซ้ายของพวกเขามี เหล็กหนักสีทอง เงางามพวกเขาดูงามสง่าในยามที่เมืองเกิดภัยหรือก่อการร้าย

ในเมืองที่มีควัญดำ เปวลเพลิง เสียงปืน พวกเขาคือ ความหวัง

มันทำให้เกิดคำถามว่า

,, พวกเขาเป็นใคร ,,

ในขณะที่ ลีโอกำลังถามนั้นก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเบาๆจากกระเป๋ากางเกงทางซ้ายมือ เขาหยิบมันขึ้นมามันเป็นเพียงเครื่องคล้ายๆ เครื่องสื่อสารรูปร่างสี่เหลี่ยมสีดำมีตรารูปนอก Phoenix เหล็ก ทางขวาล่าง

,, ในขวามือ พวกเขาคือ ทหารจากหน่วย Phoenix ที่ทำตามคำสั่งอย่าง เคร่งครัด ไร้ปราณี  ไร้จิตวิญญาญ ,,

,,ใน ทางซ้ายมือเค้าคือ หน่วย S.P.C หน่วยทหารทางรัฐบาลที่เก่งที่สุดสร้างมาเพื่อรับใช้ประชาชน ,,

เสียงจากเครื่องตอบรับของเขานั้นมันเหมือนกับอุปกรณ์สุด อัจฉริยะ ที่มีข้อมลูที่แน่นอนจากดาวเทียม

มันจะบอกทุกสิ่งที่เขาอยากรู้ได้ทั้งหมด แต่ในบางเรื่องที่ยากจนเกินปัญญาจริงๆ ก็ไม่สามารถบอกได้

ด้วยเสียงผู้หญิงที่ยืดยานเหมือนหุ่นยนต์ ทำให้จับทางได้ยากว่าเจ้าของของเสียงที่แท้จริงนั้นคือใคร

เขาตกใจสักพักหนึ่งก่อนที่จะถามมันอย่างกวนประสาทว่า

,, และพวกเขามายิงกระสุนใส่กันทำไม มันเป็นเทศกาลหรอ ? ,,

เครื่องนั้นเงียบไปสักพัก และค่อยๆตอบอย่างช้าๆว่า

,,  ข้อมูลนั้นยังไม่แน่ชัด แต่กจากที่ ทราบมาคราวๆ เหมือนทีม S.P.C จะเป็นฝั่งเปิดฉากยิงก่อนโดยไม่ถามอะไรทั้งสิ้น ,,

ทำให้เขาเริ่มคิดว่าเจ้าสิ่งนี้มันคืออะไรกันแน่ ทำไมถึงตอบได้หมดทุกอย่าง และนั้นเป็นคำถามที่ 2 ของเขา

,, และเธอเป็นใครกันหะ ,,

เครื่องนั้นเงียบไปอีกสักระยะหนึ่งก่อนจะขึ้นภาพ ขึ้นมาบนหน้าจอของตนเองแสดงเป็นภาพเครื่องของตนเอง

,, ฉันคือ ทีฟา 331 เป็นเครื่องมือที่ใช่ในการติดต่อการทำงานทางการรบของทหารสมัยใหม่

เจ้าของเดิมมีนามว่า  หัวหน้าหน่อยรบพิเศษ สตีฟ วอตั้น เสียชีวิตเมื่อวันที่ ** ** **** คำสั่งสุดท้ายคือเปลี่ยนเจ้าของเป็น

เจ้าหน้าที่พิเศษ ลีโอนาโด สากุสะ เมื่อวันที่ ** ** **** พูดง่ายๆคือ พ่อของคุณมอบภาระกิจให้ฉันติดตามคุณไม่ว่าคุณจะใช่งานฉันหรือไม่ยังไง ก่อนที่เขาจะตาย ,,

มันเป็นคำตอบที่ทำให้ ลีโอแทบทรุดลงกับพื้นและจับขมับตัวเองด้วยมือซ้าย ในขณะที่เสียงปืนยังไม่หยุดลง เขาก็ยังคงไม่มีทางเลือกทางใดทางหนึ่งเลย

,, ฉันขอแนะนำให้คุณเลือกที่จะไปรายงานตัวกับทีมไหนสักทีมหนึ่งก่อนที่คุณจะกลายเป็นอาหารสดๆพร้อมกับ เธอคนนั้น ,,

และด้วยคำพูดของเจ้าเครื่องนั้นก็ทำให้ เขาได้คิดคำถามอีกคำถามหนึ่งขึ้นมา

,,  จะว่าไปแล้วเธอคือใคร ,,

หญิงสาวผมครีมที่คนอ่านอาจจะลืมกันไปแล้วก็ ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ข้างหลังของเขาอย่างๆเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

,, ไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอ เหมือนจะถูกปกปิดด้วยข้อมูลที่รัฐบาลปิดไว้ตอนนี้มีสิ่งเดียวที่บ่งบอกความเป็นตัวเธอคือ เร็น เท่านั้น ,,

มันทำให้เขายิ่งแบกรับภาระหนักขึ้นกว่าเดิมอีกมาก เพราะเขาต้องปกป้องคนที่ไม่รู้จักและยังต้องเลือกฝั่งฝ่ายที่ต้องอยู่

หากเลือกผิดอาจจะถูกยิงได้โดยง่ายๆ ด้วยวินาทีแห่งความกดดัน เขาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งรอเวลาอย่างเดียว

ในชั่วโมงแห่งความเจ็บปวดที่เขาต้องมาเป็น คนที่ต้องมาฆ่ากันเองอย่างไม่รู้เหตุผลในขณะที่มีคนรอให้เขาช่วยอีก มากมาย