คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 Chaos Hour
บทที่ 1
Chaos Hour
เปลวเพลิงที่มอดไหม้ กระสุนที่หล่นตาม พื้น เลือดที่ไหลนอง คนที่วิ่งหนี เสียงปืนที่ดังจำลำเพลิง
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นักข่าว พยายาม จะประกาศและถ่ายทอดสดให้มากที่สุด
แต่ด้วย เวลาไม่ถึงชั่วโมง มันก็ทำให้ ทุกๆอย่าง เงียบหายไปไม่มี แม้แต่เสียงคนๆ เดียวใน เมือง M City
ในขณะ ที่เมืองเต็มไปด้วย สิ่งมีชีวิตที่ไม่พึงประสงค์
มนุษย์ที่ ร่างเหมือนศพ เต็มที ผิวหนังที่ ซีด จนดูแทบไม่ได้ ฟันที่โพล่ออกมาจากปาก ไหลที่เต็มไปด้วยเลือดจากเม็ด ตุ่มที่ น่าขยะแขยง เป็นที่สุด กลิ่น เหม็นสาป ที่ออกมาจากปากของมัน เหมือนมันจะ กินคนเข้าไป
เด็กหญิง อายุ ราวๆ 14- 15ปี เธอสวมชุดนักเรียนของ โรงเรียน M City รู้ได้เพราะตรง อกซ้ายมีตราสัญญาลักษณ์ M ตัวใหญ่และ City ตัวเล็กข้างล่าง ชุดของเธอประกอบไปด้วย กระโปรงสี น้ำตาล
เสื้อโค้ทสีครีม เสื้อเชิ้ตสีขาว เนคไทสีน้ำเงิน เธอมีผมสีครีมที่ยาวสลาดสลวย ตาสีฟ้าเธอเหมือนลูกคนรวย แต่ เธอกำลังเดินหนีอย่างสุดชีวิตจากพวกนั้น แต่โชคไม่ดีที่ ล้มลงกับ
พื้นเธอกลัวและสับสน เธอมองไปที่ชายสองคนที่หน้าตาไม่เหมือน มนุษย์เอาสะเลย
ล้มหายใจที่ ปล่อยกลิ่นเหม็นสาป ออกมาทำให้เด็กคนนั้น เสียขวัญ กลัวจนร้องไห้ออกมาเบาๆ
เด็กคนนั้นเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อีกแค่ไม่กี่ก้าว มันก็คงจะได้ ทำในสิ่งที่พวกมันคิดไว้
เด็ก น้อยคนนั้นได้แต่ หลับตาปิดหู และนั่งลงกับพื้นข้างๆประตู รถ คันหนึ่ง
เสียงคำรามจาก สัตว์นรกสองตัวนั้นที่กำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง เพื่อที่จะกินเด็กคนนั้น
ทันใดนั้นก็มีเสียง ปืนดังจากลำเพลิงขึ้น 2นัด ศรีษะ กระจายออกเป็นชิ้นเนื้อ เลือดสาดกระจายไปติดหน้าเด็กหญิงคนนั้น
เธอลืมตาขึ้นเห็นชายคนหนึ่งที่มีผมสีดำ ในชุดเกราะเหมือน ทหารชุดของชายคนนั้นเป็นสีดำ ลายเส้นสีแดง
ด้วยมือที่ถือ ปืนพก M9 beretta สีดำเข้ม เขาค่อยๆลดปืนลงช้าๆ และเดินเข้าไปหา เด็กหญิงคนนั้น
เขายื่นมือที่ใส่ถุงมือสีดำเข้มแทรกรอย ยิ้ม และถามเธอว่า
,, ไม่เป็นไรนะ ,,
เธอเงยหน้ามองเขาเธอเห็นชายคนหนึ่ง พื้นหลังของเขา นั้นคือ ท้องฟาสีคราม ที่มีหมอกขวัญสีดำ จากระเบิดและ ไฟไหม้
เขาก็ยังไม่เอามือลงเพราะ เธอไม่จับมือเขา เขายังคงยิ้มและบอกเธอไปว่า
,, ฉันรู้นะว่าเธอตกใจแต่ นี้ไม่ใช่เวลามานั่งตกใจนะ ,,
เขาพูดขณะที่ไม่ได้ดูหนังดูหนังเลย มันคือทาง 3 แยก ขณะที่เธอ กวาด สายตาไปรอบๆ เธอก็เห็น พวกนั้น ล้อมรอบที่กำลังเดินมา ช้าๆ เธอ ค่อยๆ จับมือของเขา คณะที่ขากำลัง สั่นๆ เขา ยิ้มให้ และนั้นคือการ พบกัน ระหว่าง คนแปลกหน้าสองคน
ใน ชั่วโมงที่ มืดมิดที่สุด
(4 ชั่วโมงก่อน )
ณ บ้านที่เล็กมากๆ เหมือนบ้านทั่วไปมันคือบ้านสองชั้น ชายหนุ่มอายุราวๆ 16-17 ปี เขามีผมสีดำยาว
ที่กำลังนอนหลับ บนโซฟาของเขา ด้วยอากาศที่เย็นเยื่อก จากการเปิดแอร์ 23 องศา
เขานอนหลับและ ทีวีจอกว้างก็เปิดขึ้นตามเวลาปลุกที่เขาตั้งมันไว้ ห่มที่หล่นอยู่กับพื้นชายที่หลับอยู่นั้น
ใส่ชุด สูทสีขาวกางเกงสีดำ เขาหลับเหมือนกับว่าเมื่อวานไปงานเลี้ยงอะไรบางอย่างมาก หรือที่แย่กว่านั้น มันคือ งานศพ
เสียงประกาศของใยทีวี ประกาศขึ้นอย่างเบาๆ ในบ้านของเขา ว่า
,, คณะนี้เจ้าหน้าที่กำลังจะเข้าไปจัดการเรื่อง ผู้ติดเชื้อ P8 ณ เขตในเมือง M City ซึ่งต้องมีการเตรียมการตั้ง ค่ายทหารกันอย่างโกลาหน ซึ่ง เราต้องทำการเช็ค ผู้อพยบ ทุกๆคนว่ามีความผิดปกติ ในส่วนของร่างกายตรงไหนบ้าง
หากได้รับเชื้อเข้าไป ก็จะมีการ พาไปรักษา อีกที ,,
และ ขณะที่ ทีวีกำลัง บ่นๆอยู่นั้น เขาก็ ลืมตาขึ้น และพยาม จะจับภาพ ในทีวีให้ได้
,, นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ,,
เขาก็นั่งฟังมันไปเรื่อยๆ
,, ขอให้ ทุกๆคนที่อยู่ใน เขต M City โปรดระวังตัว ทางทีดีอยู่แต่ในบ้านเพื่อความ ปลอดภัยของท่าน และหลีเลี้ยงการ พบผู้ติดเชื่อ หรือพบ หากพบเห็นให้รีบ หนีออกมาโดยทันที ,,
ขณะที่เขายังฟังไม่จบ สัญญาญ ก็ดับหายไป
ชายคนนนั้นมองด้วยหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์นักและปิดทีวีลง เขาเดินไปเปิดตู้เย็นราคาแพงของเขาหยิบนมจืดมากล่องหนึ่ง และเขาก็ค่อยๆ ไปยืนหน้าม่าน ก่อนที่จะพูดอย่างขำ เพราะ เขาไม่เชื่อเรื่องนี้
,, ถ้ามันเป็นอย่างที่นักข่าวปัญญาอ่อนพวกนั้นพูดจริงๆ ฉันคงพ่นนมจืดใส่หน้ากระจกตัวเองแล้วหละ ,,
เขาหลับตาลงช้าๆ ด้วยมือขวาถือกล่อง นมกล่องใหญ่ มือซ้ายกดรีโหมต เปิดม่านอย่างทันสมัย
เขาค่อยๆลืมตาด้วยความ สบายอารม กับแอร์เย็นๆ นมจืดยามเช้า เขาลืมตาขึ้นเห็น
ชายหนุ่มที่เลือดเต็มตัว ตุ่มหนองฟันที่ โผล่ออกมานอกปาก กำลังมองเขา และพยามใช่มือทุบกระจก ให้แตกเพื่อที่จะเข้ามา
,, ปูด ,,
นมที่กำลังไหล ลงขอของเขาก็ พุ่งออกมาจากปากไปเกาะอยู่ที่หน้ากระจก ด้วยความตกใจทำให้เขาเดินถ่อยหลังไม่ได้ดูทาง
จนตัวเองไปล้มเพราะโซฟาที่ตั้งอยู่ เขาพยามจะตั้งหลักและหันไปมองที่กระจก ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริงๆนั้นเอง
มันคือ สิ่งที่ น่าเกรียดที่สุดในชีวิตของเขาเลยทีเดียว เมื่อเขาหันไปมองรอบๆหน้าต่างบ้านก็เห็น พวกนั้นล้อมเต็มไปหมด
มากหน้าหลายตา เขารีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองโดยที่ล็อคประตูข้างล่างไว้ ทั้งหมด
เขาเดินมองหาของทั่วห้อง หวังว่าจะมีอะไรบางอย่าง ในห้องชั้นบนนั้น ก็ไม่ได้มีอะไรนอกจาก เตียง ตู้เสื้อผ้า
โต๊ะและคอมพิวเตอร์
,, มันต้องมีอะไรสักอย่างหละน่า คิดสิๆ ,,
เขาบ่นพึมพัมกับตัวเองในขณะที่กำลังค้นหาของในห้องอย่างไม่หยุด ในที่สุดเขาก็หันไป เจอตู้เซฟ เหล็กอันหนึ่ง
ในหัวของเขาตอนนี้ก็ คงคิดได้แค่เรื่องเดียว
,, รหัส รหัส รหัส รหัสคืออะไรนะ คิดสิๆๆ ,,
เขาพยามหมุนไปๆ มาๆ แต่ในที่สุด ก็ต้องผิด ความคาดหวัง..........มันไม่ได้ล็อคไว้แต่แรกหนิ -*-
เมื่อเปิดออกมา ก็ได้เห็นกับ บัตรประจำตัวที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามันมาก่อนเลย มันคือบัตรประจำตัว
ในนั้นระบุไว้ว่า ชื่อ ลีโอนาโด สากุสะ กรุ๊ปเลือด o ส่วนสูง ..... น้ำหนัก.....เลขประจำตัว 448125
สถานะ เจ้าหน้าที่พิเศษ หน่วยรบพิเศษ พื้นหลังของมันคือ ภาพลายแดงและ ตัวหนังสือใหญ่ๆ
ทางขวามาเป็นตัวหนังสือพื้นหลังสีดำเขียนว่า PHOENIX ซ้ายมือคือรูปของเขา
ซึ่งทำให้รู้ได้แน่ชัดว่าชายคนนั้นชื่อ ลีโอ
นี้มันอะไรกันหละเนี่ย ทำไมถึงมีบัตรแบบนี้ เขามองไปทางขวามือ เห็นกล่องเหล็กกล่องหนึ่ง พร้อมกับ เครื่องมือ บางอย่าง รูปร่างเป็นสี่เหลี่ยม สีดำมีจอ กว้างขนาดฝ่ามือ มันเหมือนกับ มือถือ แต่ดูจากสภาพแล้วคงไม่ใช่ มีปุ่มให้กดอยู่ 2-3 ปุ่ม
เขาไม่ได้สนใจอะไรมาก และค่อยๆเปิดกล่อง ในนั้นคือ M9 Beretta พร้อมกระสุน 2 แม๊ก
ลีโอหันไปมองที่ตู้เสื้อผ้า เปิดมันออกช้าๆ ในนั้นไม่มีชุดอะไรนอกจาก ชุดเกราะของทหารที่มีน้ำหนักเบา
ซึ่งรู้ได้เลยว่ามันสร้างมาเพื่อเขา เพราะขนาดพอดีกับตัวของเขาเอง
นี้ไม่ใช่ของพ่อเขาแน่นอน เขาใส่มันอย่างรวดเร็วและชำนาญ เติมกระสุนในแม๊กให้เต็ม ในตู้เสื้อผ้านั้นมี กล่องกระสุนอีกเพียบและ กระเป๋าใบใหญ่ แต่มันก็อาจจะดูง่ายเกินไป ทันทีที่เขาคิดแบบนั้น เสียงอะไรบางอย่างก็ดังมากจากตู้เซฟ เป็นเสียง
,, ติ๊ด! ติ๊ด! ,,
มันดังถี่ขึ้นทุกทีๆ ใช่แล้วมันคือ ระเบิด ลีโอหน้าเสียทันทีที่เห็นว่ามันคือระเบิด C4
โดยสัญชาติญาณ ของเขาเขาพุ่งกระโดดออกจ้าหน้าต่างด้วยความเร็วและตกลงสู่พื้นอย่างแรง แต่ด้วยการกลิ้งตัวที่ดีทำให้
รับแรงประทะน้อยลง เสียงระเบิดที่ ดูท่าจะไม่ใช่เบาๆ
,, ตูม !!!!!! ,,
พร้อมเศษแก้ว เศษไม้กระจก และชิ้นเนื้อกระเด็นออกมาเต็มถนน เขาค่อยๆ โฟกัสภาพที่อยู่ตรงหน้าด้วยการลืมตาช้าๆ
เมื่อลืมตาขึ้น เขาก็เห็น พวกศพเดินได้มานอน บนตัวเขาพร้อมที่จะกิน อย่างหิวโหย เขาลืมตาและเห็นชัดขึ้น รู้สึกได้ทันทีว่า
มันไม่ใช่ภาพลวงตาแน่นอน มือทั้งสองข้างที่ดันแขนของมันไว้ด้วย พละกำลังอันแข็งแกร่ง พรางคำพูดอย่างกระอุกกระอักว่า
,, ถ้าแกจะกินฉัน กินลูกปืนไปก่อนละกัน ,,
สิ้นเสียงพูด มือของลีโอ ชักปืน M9 ขึ้นมาอย่งารวดเร็วและกรอกปากของศพที่นอนทับตัวเขาอยู่ เลือดสาดกระจายออกมันหยุดเดิน แต่มันไม่ได้หยุดลงแค่นั้น ยังมีพวกแบบนั้นอีกมาก ณ ที่นี้ มันเขามาล้อมทั่วไปหมด ในระยะห่างๆ
ลีโอลุกขึ้นพูดด้วยคำพูดที่แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ ที่ไม่ค่อยจะดีใจนัก
,, นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันฟะ บ้านก็มาระเบิด พ่อก็มา ตายตื่นขึ้นมาก็เจอไอพวกบ้าพวกนี้เต็มไปหมดเลย ถ้าอยากกินฉันนัก ก็ตามมาเลย เฮอะ มาสิฟะไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้วโว้ย ,,
เขาอารมร์เสียงอย่างสุดๆ พูดไปโบกปืนไปๆ มาๆเหมือนพวกผิวดำ ตามความจริงแล้วคงไม่มีใครเก็บอารมณ์ความบ้าไว้ได้ หากเจอเรื่องแบบนี้ แต่สิ้นเสียงพูดพวกนั้นก็หันมามองเขาด้วยความสนใจอย่างยิ่ง
ฮือ ให้ตายเถอะในขณะนั้น มีเสียงบางอย่าง ลอยๆเขามาในหัวเขาว่า
,, ตั้งสติสิ ลีโอ ใจเย็นๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ,,
เขาค่อยๆหายใจลึกๆ เช็ดเลือดที่หน้า และค่อยๆ เดินพรางๆ วิ่งไป
เมื่อเขาเดินไปได้สักพักก็เห็นหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีและล้ม เขาไม่รีรอช้า หยิบปืนขึ้นมาและเล็งด้วยความชำนาญ ก่อนที่จะยิงไป 2นัด เป้าหมายล้มลงจากการยิงเข้าที่ศูนย์รวมประสาท ลีโอเดินเข้าไปหาเธอ ในหัวของลีโอคิดแค่ว่า
เธอคือใครกันนะ แต่งตัวดีขนาดนี้ทำไมถึงมาอยุ่ที่แบบนี้ได้ และนั้นก็คือการพบกันในชั่วโมงที่ สับสน
ทั้งๆที่ถูกล้อมเขาก็ยังคงยื่นมือและส่งยิ้มให้เธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ความคิดเห็น