เจ้าสาวยากุซ่า (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #5 : คนป่วย?

“แล้วเมื่อกี้นี้...เสียงดัง ทะเลาะอะไรกัน”พอได้จิบน้ำให้ชุ่มคอเล็กน้อยยูเซมารุก็ซักถามทันที น้อยครั้งนักที่ซากาฮิโตะจะโมโหจนส่งเสียงดังขนาดนี้ อดีตมือขวาของบิดาเป็นชายที่เงียบขรึมเสมอมาตลอดความทรงจำของเขา

“ก็...”ผู้พิทักษ์ผลประโยชน์กำลังจะบอกความจริงที่ร้ายแรงกับเจ้านาย ทว่าในอีกเสี้ยววินาทีต่อมาซากิฮิโตะก็ต้องสะดุ้งจนแทบจะร้องโอ๊ยออกมาเมื่อโดนคนอายุน้อยกว่าสองรอบที่ยืนอยู่ข้างหลังเตะเข้าที่ตาปลาด้วยแรงที่ไม่เบาเลยสักนิด ทั้งวิธีการเตะ ทั้งความแม่นยำที่เกิดขึ้นสดๆกับตัวเองทำให้ซากาฮิโตะรู้ได้ทันทีเลยว่าที่บ้าน...ใครกันที่โดนบ่อยๆถ้าไม่ใช่ สองหนุ่มที่เป็นลูกไล่เอาใจท่านมายูมิมาตั้งแต่ไหนแต่ไร นี่หรือคนเรียนคหกรรม!!! ใครก็ได้ให้ความกระจ่างเขาทีว่าวิธีเตะตาปลาผู้ชายไม่ได้บรรจุไว้ในหลักสูตร

“ฉันก็แค่สงสัยว่านายอุบัติเหตุได้ยังไงก็เท่านั้น พอฉันถามซากาฮิโตะซังก็ไม่ยอมพูด ฉันถามเท่าไหร่เขาก็ไม่ตอบเราเลยทะเลาะกัน”หญิงสาวผลักคนที่อายุมากกว่าพ่อของเธอออกไปแล้วแทรกตัวเข้าไปยืนแทนที่ ปั้นเรื่องสดๆขึ้นมาทันที เรื่องอะไรจะให้ยูเซมารุได้ทันรู้เรื่องที่เธอทำลงไป เขารู้ช้าหนึ่งคืน งานของคุณปู่ก็นำหน้าหนึ่งคืน

“...”ซากาฮิโตะเกือบจะอ้าปากค้างแล้วจริงๆถ้าไม่มีสติ ท่านมายูมิไม่เคยถามเขาเลยสักนิดว่าอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้อย่างไร “ไม่ใช่...”

“โอเค ฉันไม่เถียงแล้ว”อุ่นเรือนหันกลับมาหาซากาฮิโตะที่ทำหน้าอึ้งปนเครียดใส่เธอ “คุณก็เห็นว่าเขาเพิ่งจะฟื้น สมองก็ยังบอบช้ำ เขาสมควรได้พักผ่อน ไม่ใช่เอาเรื่องปวดหัวมาสุมแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้ทรุดไปหรอก! ดูสิ คนฟื้นมาขนาดนี้เป็นมือขวาประสาอะไรไม่รู้จักกดปุ่มเรียกพยาบาล”อุ่นเรือนเองก็เพิ่งนึกได้มาสมควรเรียกพยาบาลโยนความผิดให้คนแก่คราวพ่อแล้วกดปุ่มฉุกเฉิน ในใจก็บ่นคนที่นอนเป็นผักอยู่บนเตียง ตาแก่นี่ก็เหลือเกินตื่นมาก็อยากรู้อยากเห็นว่าเธอกับซากาฮิโตะทะเลาะอะไรกัน พอไม่ได้คำตอบทันทีก็อุทธรณ์ว่ากระหายน้ำ มือขวาที่อึกๆอักๆเลยรีบรินน้ำส่งไปให้เพื่อซื้อเวลาคิดอีกสักนิด เธอเองก็ตื่นเต้นที่เห็นคนที่คิดว่าไม่น่าจะฟื้นขึ้นมาง่ายๆพูดได้ก็พลอยลืมคิดไปด้วยอีกคน

“สรุปว่ายังไง”ยูเซมารุนั้นถึงแม้จะเพลียและโต้ตอบช้าอยู่สักเล็กน้อยแต่ก็ค่อนข้างรู้สติ “เกิดอะไรขึ้น”ถึงขนาดนี้แล้วเขาก็ยังอยากจะรู้อยู่ดีว่าทำคนที่เงียบมาทั้งชีวิตถึงเสียงดังได้

“เอ่อ...”โดน ‘หมูบิน’ ตำหนิเรื่องความหละหลวมเขาก็ออกจะเสียความมั่นใจไปมาก พอคิดว่าถ้าบอกความจริงไปท่านยูเซจะต้องโมโหมากแน่เขาก็เริ่มลังเลใจ เสียผลประโยชน์ยังไม่เท่ากับเสียเจ้านาย เขา...จะไม่ยอมเสี่ยงให้ท่านยูเซเป็นอะไรไปเด็ดขาด “ผมแค่ไม่แน่ใจว่าสมควรบอกเรื่องนั้นกับท่านมายูมิหรือเปล่าน่ะครับ”

ยูเซมารุส่ายศีรษะที่มีผ้าสีขาวพันอยู่รอบศีรษะเล็กน้อยก่อนจะมองคู่หมั้นด้วยสายตาเฉยชา “เธอไม่จำเป็นต้องรู้”

“ท่านมัตสึคาว่าฟื้นแล้ว...”คุณหมอวัยสี่สิบทักทายผู้ป่วยทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีที่มีบริเวณกว้างเป็นครึ่งหนึ่งของชั้น24 “ญาติรบกวนถอยไปหน่อยนะครับ”คุณหมอที่มีพยาบาลตามมาเป็นนางสนองพระโอฐสี่คนผายมือเชิญชายหญิงต่างวัยตรงหน้าพร้อมกับก้าวเข้าไปหายูเซมารุพร้อมกับไฟฉายในมือ ตรวจเช็คประสาทและการตอบรับอย่างคร่าวๆ

“...”เหล่านางพยาบาลแทบจะกรี๊ดเมื่อเห็นอาการหยิ่งๆของยากูซ่าหนุ่มที่โด่งดัง อาการเกือบจะสะบัดหน้าหนีไปจากการตรวจของคุณหมอทำให้พวกหล่อนกระหายอยากจะอาสาตรวจพิเศษให้จนแทบจะทนไม่ไหว

“ปวดหัวบ้างไหมครับ”

“ไม่ปวด”ยูเซมารุกระชากเสียงตอบคุณหมอแต่สายตากลับจ้องสองชีวิตที่ลี้ภัยไปอยู่ที่ปลายเตียงตาไม่กระพริบ คนหนึ่งก็เห็นได้ชัดว่า...ปิดปังความจริง ส่วนอีกคนที่หยิบคุ๊กกี้ออกมาเคี้ยวก็เห็นได้ชัดว่า...ไม่สนใจว่าเขาจะเป็น...หรือตาย

“แขนซ้ายเป็นอย่างไรครับ”หมอเช็คแขนข้างที่บาดเจ็บ

“ก็เห็นอยู่ว่าเข้าเฝือก”ได้คำตอบรวนๆไม่ให้ความร่วมมือกลับมาแบบนั้นประกอบกับเห็นแล้วว่าความสนใจของคนไข้อยู่ที่ใดคุณหมอผู้แสนรู้ก็ไม่ถามคนไข้อีกเลยแม้แต่คำถามเดียว เขายังอยากอยู่ตรวจคนไข้อีกหลายคน ยังไม่อยากไปนอนชมก้นอ่าวเร็วๆนี้หรอก

หมอก็ตรวจสภาพบาดแผลไปทำความสะอาดไปพร้อมกับๆที่อารมณ์ของคนไข้ที่เริ่มไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งหัวคิ้วของเจ้านายขมวดลึกเท่าไหร่ซากาฮิโตะก็ยิ่งยืนไม่ติดที่มากขึ้นเท่านั้น มือมันคอยเอาแต่จะเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเรื่อยๆบนหน้าผาก ตอนนี้คนเป็นมือขวาเริ่มรู้สึกอิจฉาใครเหลือเกิน เจ้าหล่อนสะกดคำว่ากลัวไม่เป็นเอาซะเลย ดูเอาเถอะถึงตอนนี้ท่านมายูมิก็ยังมีแก่ใจเปิดทีวีดูเกมโชว์ไปกินขนมไปแถมยังหัวเราะขึ้นมาอีกในบางช่วงบางตอน ยิ่งท่านยูเซเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งหน้าเครียดเขาล่ะเหงื่อซึมไปทั้งตัว “...ว่าแต่ใครจะเป็นคนดูแลผู้ป่วยครับ หมอขอคุยหน่อยนะครับ”

“เธอ!!!”แล้วมือข้างที่ดีของคนไข้ก็ชี้ไปยังเจ้าของเสียงหัวเราะเดียวในห้องหรูทันที “ให้เธอไปฟัง”

อุ่นเรือนยิ้มค้าง หันหน้ากลับไปมองเจ้าของคำสั่งแล้วชี้มือมาที่ตัวเอง “ฉันเนี่ยนะ!!!”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ตามผมมาเลยนะครับ ผมจะอธิบายเรื่องการดูแลผู้ป่วยให้คุณฟัง”คุณหมอที่เห็นท่าแล้วว่าฝ่ายหญิงที่เป็นคู่หมั้นเองก็ไม่ใช่คนใจเย็นรีบพูดแทรก เชิญตัวหญิงสาวออกไปทันทีเพื่อระงับสงคราม เห็นท่าก็รู้แล้วว่างานนี้ขิงก็ราข่าก็แรง แต่งงานกันไปมีเตียงหักแน่งานนี้

“ได้ค่ะ”อุ่นเรือนจำต้องยิ้มและโค้งศีรษะลงเล็กน้อยรับคำทันทีตามธรรมเนียมญี่ปุ่นที่เน้นให้คนเกรงใจกันและปฏิเสธไม่เป็น ดังนั้นพอคุณหมอหันหลังเดินออกไปเธอจึงจำต้องเดินตามไปด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้

“...”อุ่นเรือนหันมาชักสีหน้าใส่คนไข้บนเตียงพร้อมกับยกหมัดใส่เขาก่อนจะกระแทกประตูปิดดังปัง

                “คุณหมอคะ ถึงดิฉันจะเป็นคู่หมั้นของเขาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะสามารถดูแลเขาได้ตลอดนะคะ เรายังไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่ได้อยู่กับเขาตลอด24ชั่วโมง ถ้าเป็นไปได้ดิฉันอยากได้พยาบาลพิเศษสัก2-3คนมาประจำมากกว่าค่ะ คุณหมอพอจะช่วยจัดหาให้ได้ไหมคะ”นั่งฟังอยู่นานในที่สุดคนที่ฟังบ้างไปฟังบ้างก็สรุปกับคุณหมออย่างนี้เพราะคิดๆดูแล้วว่าเสียเวลา

“...”คนเป็นหมอถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน ถึงพ่อของผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของโรงพยาบาล ถึงเขาจะไม่เคยเจอตัวจริงของเธอมาก่อน แต่เขาก็ไม่นึกไม่ฝันเหมือนกันว่าผู้หญิงหน้าตาน่ารักตรงหน้าจะเป็นคนที่เย็นชาได้ขนาดนี้

“สรุปว่าตามนี้นะคะ”อุ่นเรือนพอจะเดาความรู้สึกนึกคิดของหมอได้แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ หญิงสาวสรุปคำสั่งสั้นๆให้แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที นี่ก็เย็นมาแล้วเธอสมควรจะกลับบ้านเสียทีเย็นนี้พี่เล็กกลับบ้าน เธอจะต้องเตรียมอาหารพิเศษ อุ่นเรือนที่เริ่มลิสรายการอาหารในสมองเปิดประตูแล้วเดินออกไปโดยไม่สนใจเลยสักนิดว่าคุณหมอจะตอบเธอว่าอย่างไร ในสมองของเธอมีแต่คำว่าพี่เล็กอัดแน่นเต็มทุกพื้นที่ แค่คิดถึงพี่เล็กหัวใจของเธอก็อิ่มล้นไปด้วยความสุขจนแทบจะลอยได้

“...”คุณหมอฮิเตะถอนหายใจเฮือกยาวกับเรื่องที่เขาเพิ่งเผชิญ คนไข้ที่ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองถ้าคนใกล้ชิดไม่ใส่ใจดูแล ทางที่ดีที่สุดก็ต้องใช้พยาบาลมืออาชีพช่วยเท่านั้นแหละนะ

                ยี่สิบนาทีหลังจากนั้นมายูมิก็กลับถึงบ้านพร้อมกับวัตถุดิบสดใหม่ที่แวะซื้อจากซุปเปอร์มาเก็ตถึงสองถุงใหญ่ ระหว่างที่กำลังฮัมเพลงในลำคอไปหั่นแครอทไปมือถือเจ้ากรรมก็ดังขึ้นมาทำลายความสุขของเธอเข้า

“มีอะไรลุง”คนที่ถูกเลี้ยงมาแบบสองวัฒนธรรมนานๆเข้าก็ขี้เกียจเรียกชื่อยาวๆของอีกฝ่ายเลยถือวิสาสะเรียกคนที่อายุมากกว่าว่าลุงเมื่อรับสายโทรศัพท์ที่ซากาฮิโตะเพียรโทรเข้ามา

“คุณมายูมิอยู่ไหนครับ”น้ำเสียงย่ำแย่ของเขาไม่ได้ทำให้อุ่นเรือนที่กำลังเลือกหัวไชเท้าสำหรับทำซอสสูตรพิเศษชะงักเลยสักนิด

“อยู่บ้านแล้ว ทำไมหรือ”คนพูดจัดการปอกหัวไชเท้าอย่างคล่องแคล่วเพียงครู่เดียวก็เสร็จเรียบร้อย เปิดน้ำใช้มือลูบง่ายๆแล้วสะบัดเบาๆ หยิบเอาแผ่นแสตนเลสออกมาเตรียมพร้อมจะขูดให้เป็นฝอย

“ท่านยูเยซักไม่หยุดเลย ท่านว่าผมปิดบังความจริงบางอย่างไว้ คุณรีบมาช่วยผมหน่อยเถอะ ถ้าท่านมายูมิไม่มาช่วยมีหวังงานนี้ผมคงยืนกระต่ายขาเดียวได้ไม่นานแน่”พูดได้ไม่ทันขาดคำเสียงโวยวายตามด้วยเสียงข้าวของแตกโพล้งเพล้งก็ดังตามมา “โอยตายแล้ว ผมอยู่ที่ระเบียงคงต้องรีบเข้าไปแล้ว เจ้านายโมโหอะไรก็ไม่รู้ คุณมายูมิรีบมาเลยนะครับ”

“ฉันไม่ไป!!! เย็นแล้วฉันจะพักผ่อน ฉันจะกินข้าวกับครอบครัว”มายูมิแกว่งหัวไชเท้าในมืออย่างไม่ยอมเหมือนกัน เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แล้วที่สำคัญวันนี้เธอจะได้เจอพี่เล็กเป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์

“โธ่คุณมายูมิ มาช่วยกันก่อนเถอะ นี่ผมอยู่ข้างนอกกระจกมันกั้นไว้เห็นแต่เจ้านายขว้างข้าวของไม่รู้ว่าท่านโมโหอะไรด้วยซ้ำ คุณรีบมาช่วยๆกันเถอะ ถ้าขืนไม่มาคืนนี้ผมต้องคายความจริงที่คุณระงับงานคาสิโนเพื่อช่วยปู่คุณแน่”ข้างฝ่ายซากาฮิโตะก็คำนวณดูแล้วจะให้เจ้านายโกรธจนเส้นเลือดแตกก็คงไม่ดี เขาจึงตัดสินยอมเสียผลประโยชน์เพื่อรักษาชีวิตเจ้านาย แต่ถ้าคุณมายูมิจะเล่นอมตึงอมเงียบอย่างนี้เห็นทีเขาจะยอมให้ไม่ได้ เงินก็ได้ไปแล้วเวลานี้...ต้องมาทำงานชดใช้!!!

“...”อุ่นเรือนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อโดนซากาฮิโตะเอาความจริงมาย้อนเกร็ด บวกลบคูณหารเพียงครู่เดียวหัวไชเท้าก็ลอยไปทาง แผ่นขูดก็ลอยไปทางอย่างมีโมโห งานนี้เล่นเอาพ่อครัวแม่ครัวแทบหลบจานบินไม่ทันกันเลยทีเดียว “ได้ ไปก็ไป ถ้าไปแล้วช่วยอะไรไม่ได้ก็อย่ามาว่าฉันทีหลังก็แล้วกัน”

“ขอบคุณมากครับ”ซากาฮิโตะกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงพอใจสุดๆ อ่า...ถ้าได้คุณมายูมิมาท่านยูเซต่อให้อยากจะซักถามเขาจะแย่ก็คงทำอะไรได้ไม่ถนัดนัก ค่าที่สองคนนี้ชอบเชิดหน้าเก๊กหน้าคุมเชิงใส่กันดูท่าว่างานนี้เห็นทีเขาจะหายใจโล่งไปสักระยะ เอาล่ะ เมื่อรู้ว่าตัวช่วยกำลังจะมา งานนี้ซากาฮิโตะจึงมีกำลังใจเลื่อนบานกระจกแล้วก้าวเข้าสู่ความหายนะได้อย่างสบายอกสบายใจ

“อาหารห่วยแตกพวกนี้ ใครมันสิ้นคิดจัดส่งเข้ามาได้ หา!!!”คนป่วยสมควรทานอาหารอ่อนๆที่ย่อยง่าย แต่ยากูซ่าที่เรื่องมากเลือกกินเลือกใช้มาตั้งแต่เกิดกลับไม่ยอมรับว่าเขาสมควรกินอาหารอ่อนๆที่จืดชืดนั่น เขาแข็งแรงจะตายไม่ได้ป่วยหนักใกล้ลงโลงถึงขนาดต้องกินอาหารเหลวๆพวกนั้นซะหน่อย

“...”พยาบาลพิเศษน้ำตาคลอตัวสั่นระริก ไม่ว่าเพียรอธิบายเหตุผลเท่าไหร่คนไข้ก็ไม่รับฟัง พอโทรไปหาหมอเจ้าของไข้หมอก็ยืนยันให้คนไข้กินอาหารอ่อน ข้างหนึ่งก็สั่งให้กินอีกข้างก็ไม่ยอมกินท่าเดียว คนอยู่ตรงกลางเป็นนางพยาบาลอย่างพวกเธอๆที่แย่งกันมาจึงต้องน้ำตาคลอด้วยไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร

ซากาฮิโตะที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องส่ายศีรษะให้กับพยาบาลสามคนที่ยืนร้องไห้เงียบๆเป็นกระจุกอยู่ที่มุมห้อง ผู้หญิงที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย พวกหล่อนคิดว่าน้ำตาช่วยอะไรได้หรืออย่างไรกัน “พวกเธอออกไปก่อน”ไล่พยาบาลเรียบร้อยแล้วซากาฮิโตะก็เดินตรงเข้าไปหาเจ้านายถึงเตียงคนไข้

“ไปโทรหาเด็กนั่นทำไมกัน!”พอมือขวาก้าวเข้ามายูเซมารุก็หันเครื่องมายิงระเบิดใส่ทันทีด้วยใบหน้าหงิกงออย่างคนเอาแต่ใจ

“พอดีท่านมายูมิสั่งเอาไว้น่ะครับว่าให้โทรไปรายงานอาการของท่านยูเซให้เธอรู้เป็นระยะๆ”อยู่กับอุ่นเรือนได้แค่สัปดาห์เดียว คนที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยโกหกยูเซมารุก็เริ่มโกหกเป็น ซากาฮิโตะเริ่มเอานิสัยพูดความจริงไม่หมดของท่านมายูมิมาใช้...ด้วยความจำเป็น...จริงๆนะ

“แล้วคุณลุงว่ายังไง”ยูเซมารุนิ่วหน้ารอคำตอบจากบุรุษผู้ที่เป็นทั้งมือขวาและเป็นเหมือนบิดาคนที่สอง

“ก็...บอกว่าท่านยูเซสบายดี แต่ท่านมายูมิเป็นห่วงก็เลยจะมานอนเฝ้า”พูดไปแล้วซากาฮิโตะก็เกร็งตัวรอรับระเบิดเต็มที่

“ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่เห็นต้องมาเฝ้าให้ยุ่งยากเลย โทรไปบอกให้เขากลับไปซะ”ผิดคาดแทนที่ยูเซมารุจะตะโกนกร้าวอาละวาดเสียงดัง เขากลับพูดออกมาอย่างเป็นเหตุเป็นผลด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติมาก

“เอ๋...”ซากาฮิโตะเอียงคองง

“ยังไงซะการหมั้นระหว่างผมกับเขาก็จะต้องยกเลิกเป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว ยิ่งดึงเขามาใกล้เรื่องจะยิ่งแย่ สัญญายกเลิกการหมั้นเราก็ทำข้อตกลงกันไว้หมดแล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่ประกาศออกไปเท่านั้น”ไม่ใช่ว่ายูเซมารุรักมายูมิเสียที่ไหน ที่ไม่อาละวาดก็เพราะเห็นว่าการอาละวาดโวยวายไปไม่ช่วยแก้ปัญหา การอธิบายกับคนเก่าคนแก่ให้เข้าใจต่างหากคือสิ่งที่เขาจำต้องทำเป็นอันดับแรกๆ เขาไม่มีวันให้ผู้หญิงคนนั้นได้ทุกอย่างที่เธอต้องการเด็ดขาด ยิ่งเธออยากรวมญี่ปุ่นเป็นหนึ่งเดียวเท่าไหร่เขาก็จะยิ่งไม่มีทางให้เธอได้สมหวัง ชาตินี้เขาจะไม่ให้อะไรสักอย่างที่เธอต้องการแม้แต่คำเรียกขานว่าแม่เขาก็จะไม่ให้ เว้นแต่ เว้นแต่...คืนโอโต้ซังของเขามาเท่านั้น เว้นแต่จะคืนพ่อของเขามาเท่านั้นเขาถึงจะยอมให้อภัยผู้หญิงเลวๆที่ใช้ลูกเป็นเครื่องมือคนนั้น คืนพ่อของเขามาสิ!!! แล้วเขาจะให้...ทุกอย่าง!!!

 .................................................