เจ้าสาวยากุซ่า (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #10 : คุณป้า?

“พี่สาวเป็นใครครับ” นั่นคือประโยคแรกที่ยูเซมารุถามอุ่นเรือนเมื่อเธอก้าวเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ใบหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆที่มุมปากและดวงตาที่แสนจะใสซื่อของชายที่เธอเห็นเขาทำหน้าบูดบึ้งมาทั้งชีวิตทำให้อุ่นเรือนนึกสนใจขึ้นมาแทบจะทันที ลืมความเสียใจไปได้ชั่วขณะ

“พี่สาวเป็นใครครับ”เด็กชายในคราบชายหนุ่มหันไปตั้งคำถามกับคนใกล้ชิดอย่างซากาฮิโตะ

“เอ่อ...”ซากาฮิโตะอึกอัก ลำพังนายน้อยถามหาท่านเซจิมารุเขาก็แย่แล้ว นี่ยังจะให้เขาบอกเด็ก11ขวบอีกหรือว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นคือคู่หมั้นอายุขวบเดียวคนนั้นของเขา คนที่พ่อของเขาพาไปเยี่ยมบ่อยๆ ยัยเด็กอ้วนกลมคนนั้น

นั่นสินะ เธอควรจะเป็นใครสำหรับยูเซมารุในวัย11ขวบดีล่ะ อุ่นเรือนโยกศีรษะใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่ก็เดินคลี่ยิ้มตรงไปโอบไหล่ซากาฮิโตะที่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยแล้วชะโงกหน้าข้ามไหล่ของผู้อาวุโสกว่าบอกกับยูเซมารุที่จับตามองการกระทำของเธออยู่ว่า...

“พี่ซาโต้ มายูมิ เป็นภรรยาของคุณซากาฮิโตะค่ะ”

“ห๊ะ!!!”ชายวัยกลางคนถึงกับร้องเสียงหลง ตกใจจนแทบสิ้นสติ เขาหันขวับไปมองหน้าคนที่ประกาศตัวเป็นภรรยาของเขา

“เคร้ง!!!”โยชิงิเองก็ตกใจกับคำตอบที่เหนือความคาดหมายของท่านมายูมิจนเผลอปล่อยแก้วกาแฟในมือตกแตก

คงมีเพียงสองคนในห้องเท่านั้นที่ไม่มีท่าทีว่าจะตกใจไปกับสองคนนี้ หนึ่ง...ก็คนต้นเรื่อง สอง...ก็คือคนที่ได้คำตอบ

“เอ๋ ทำไมผมจำไม่ได้เลยล่ะครับ”ยูเซมารุมองเจ้าของใบหน้ารูปไข่งดงามน่ารักอย่างพยายามนึกคิด เขา...ไม่น่าลืม

“พี่กับคุณซากาฮิโตะเราเพิ่งจดทะเบียนสมรสกันค่ะ ปีหน้าเราจะจัดงานแต่งงานกันไงล่ะคะ”อุ่นเรือนยังคงแต่งเรื่องต่อไปอย่างสนุกปาก “จริงไหมคะ...ที่รัก”

“...เอ่อ...จะ...จริงครับ”คนเป็นที่รัก...ถึงกับเหงื่อตก ปากคอแห้งจนแทบพูดไม่ออก ปกติเขาก็ชอบอยู่หรอกสาวๆวัยกระเตาะ แต่พอคิดไปว่าได้ท่านหมูบินมาเป็นศรีภรรยา ต่อให้เป็นแค่เรื่องตลกของท่านมายูมิ แต่เขาก็อดไม่ได้จริงๆที่จะกลัวและนึกสยดสยอง

“แล้วโต้ซังไปไหน...”ได้คำตอบเรื่องหนึ่ง ยูเซมารุก็ถามคำถามเดิมๆที่เขาเพียรถามคนรอบตัวมาตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ท่านมายูมิ...” ทันทีที่ท่านยูเซมารุไม่สามารถทำงานได้ ท่านมายูมิก็จะกลายมาเป็นผู้มีอำนาจขึ้นมาทันที เธอว่าซ้ายทุกคนก็ต้องเดินไปทางซ้าย เธอว่าขวาทุกคนก็ต้องไปตามนั้น ขาดหัวเสือ ได้หัวแมลงวันตัวยุ่งมาแทนก็ยังดีกว่าไม่มีหัว เพราะซากาฮิโตะคิดได้แบบนี้เขาจึงยอมที่จะรอให้ ‘หัวแมลงวัน’มาตัดสินใจเอาเองว่าพ่อของท่านยูเซหายไปไหน

พ่อหรอ? เธอเองก็ไม่ทันได้คิด อารมณ์เสียใจทำให้เธอผลุนผลันออกจากบ้านมา ขึ้นรถได้ไม่ทันถึงสามนาทีซากาฮิโตะก็โทรเร่งให้เข้ามา เธอจึงมาที่นี่ทั้งๆที่ตายังบวมและไม่ได้คิดไม่ได้วางแผนอะไรล่วงหน้าเลยแม้แต่อย่างเดียว

ไปทำธุระ? ก็ต้องตอบคำถามว่าพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ๆ เธอคงเครียดตายไปก่อนถ้าต้องคอยฟังคำถามซ้ำๆซากๆ ไปมีครอบครัวใหม่แล้ว? อ่า อันนี้ก็ออกจะโหดร้ายไปนิด แม่ก็หนีไปแต่งงานใหม่คนนึงแล้ว นี่ถ้าพ่อหนีไปอีกคน มิแย่หรือ แล้วเซจิมารุควรจะไปไหนล่ะ?

“โต้ซัง ยูอยากจะเจอโต้ซัง”ยูเซมารุเริ่มโอดครวญ

“โต้ซังไปสวรรค์แล้วค่ะ”สิ้นเสียงประกาศของอุ่นเรือนห้องทั้งห้องก็เหมือนจะถูกแช่แข็งไปในฉับพลัน

ก็ไหนใครว่าห้ามบอกว่าท่านเซจิตายไปแล้ว? สองคนสนิทได้แต่งงและสงสัยอยู่ไม่หาย

“ไปสวรรค์?”เด็กชายทวนคำตอบที่ได้รับอีกครั้งด้วยสีหน้าตื่นตระหนกตกใจ เข้าใจคำว่าไปสวรรค์เป็นอย่างดี ปลาของเขาก็ไปสวรรค์ หมาของเขาก็เคยไปสวรรค์ ทุกสิ่งที่ไปสวรรค์ล้วนแต่หลับไปนานมาก นานจนเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าวันไหนปลาหรือหมาจะกลับมาจากสวรรค์ จะฟื้นจะตื่นวันไหนเขาก็ได้แต่รอ รอจนลืมไปเลยด้วยซ้ำ แล้วโต้ซังคนดีของเขาล่ะ ทำไมถึงไปสวรรค์ “โต้ซัง...ไปสวรรค์”ยูเซมารุทวนคำตอบของอุ่นเรือนอีกครั้งด้วยด้วยตาที่แดงเรื่อ เสียงที่เปล่งออกมาแต่ละคำสั่นเครือไปหมด “ฮืออออ”

อุ่นเรือนตกใจอยู่...เล็กน้อยเมื่อผู้ชายตัวโตเท่าควายป่านั่งร้องไห้เป็นเด็กๆอย่างหมดสภาพ หญิงสาวส่ายศีรษะอย่างไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่ายูเซมารุจะร้องไห้ออกมาแบบนี้

“ไม่ได้นะครับ ท่านยูเซมารุจะร้องไห้ไม่ได้นะครับ”เป็นซากาฮิโตะเองที่รับสภาพทุเรศๆของเจ้านายไม่ได้ต้องลุกไปห้ามเจ้านายที่ร้องไห้โฮๆให้เงียบเสียงเสีย “...ได้โปรดอย่าร้องไห้เลย คุณเป็นลูกชายคนเดียวของท่านเซจิมารุจะมาร้องไห้เป็นเด็กๆให้ท่านอับอายไม่ได้นะครับ อย่าทำให้คุณพ่อของคุณต้องขายหน้า...”

“...”ยูเซมารุพอได้ยินดังนั้นก็แทบจะหยุดการร้องไห้จนคงเหลือแต่เสียงสะอึกสะอื้นในคอหากแต่น้ำตายังคงไหลไม่สามารถหยุดได้ทันทีอย่างที่เจ้าตัวหรือคนสนิทต้องการ

อุ่นเรือนเห็นอย่างนั้นก็ฉุนกึกขึ้นมาทันที หญิงสาวก้าวเข้าไปข้างหน้าพร้อมกับถือวิสาสะผลักซากาฮิโตะไปให้พ้นทางพลางบอกกับยูเซมารุว่า “ร้องออกมาเลย เสียใจก็ต้องร้องไห้ออกมา เข้าใจไหม! ร้องออกมา...”

“ท่านยูเซจะต้องเข้มแข็ง!!! ห้ามร้องไห้!!!”ซากาฮิโตะโต้แย้งอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่เห็นด้วยที่กับสิ่งที่ท่านมายูมิบอกเลยแม้แต่น้อย

“ก็ตอนนี้เขาอายุแค่11ขวบไม่ใช่เหรอ 11ขวบก็ไม่ให้ร้องไห้เขาไม่ใช่คนหรือยังไงกันห๊ะ!!!”อุ่นเรือนไม่ยอมแพ้เชิดหน้าสู้ซากาฮิโตะ

“นายน้อยจะต้องเข้มแข็ง!!! จะร้องไห้ไม่ได้!!!”ซากาฮิโตะขยับเข้าใกล้ ขณะที่อุ่นเรือนเองก็ยืนกันเขาเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้ยูเซมารุ เมื่อซากาฮิโตะรุกไล่ ไปๆมาๆจึงกลายเป็นว่าอุ่นเรือนก็ต้องถอยหลังจนท้ายที่สุดก็ชนผนังหญิงสาวจึงคว้าเอายูเซมารุที่นั่งตาแดงๆสะอื้นอยู่ข้างๆเข้ามาโอบไว้อย่างปกป้องพร้อมกันนั้นก็ใช้มืออีกข้างยกขึ้นมากันซากาฮิโตะ

“ยูเซไม่ต้องกลัวนะ ถ้านายเสียใจก็ร้องไห้ออกมาซะ เข้าใจไหม”อุ่นเรือนหันมาบอกชายข้างตัวที่มองหน้าเธอด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา

“โต้ซัง...จะเสีย...ใจ”เด็กชายบอกเสียงเครือ เขาพยายามเบิกตากว้างๆไม่ให้น้ำตาไหล

“โธ่เอ้ยยูเซ ถ้านายไม่ร้องต่างหากโต้ซังจะเสียใจ เพราะถ้าไม่ร้องไห้ก็คือไม่เสียใจ ไม่เสียใจก็แสดงว่าไม่รัก ถ้านายไม่รักโต้ซังนั่นแหละเขาถึงสมควรจะเสียใจ เข้าใจไหม!!!”

ยูเซมารุตอบคำถามของอุ่นเรือนด้วยการผวาเข้ากอดเอวหญิงสาวพร้อมกับปล่อยเสียงร้องไห้เสียงดังยังความโกรธให้กับซากาฮิโตะยิ่งกว่าเดิมเมื่อเจ้านายที่ทำท่าจะหยุดร้องไห้แล้วถูกว่าที่นายหญิงยุให้แหกปากร้องไห้เสียงดังชนิดที่ว่าใครๆก็คงนึกไม่ถึงเลยล่ะว่าท่านยูเซมารุจะร้องไห้ได้หมดรูปหมดสภาพขนาดนี้

“ท่านมายูมิ!!! คุณรู้ตัวไหมว่าคุณทำอะไรลงไป!!!

อุ่นเรือนตกใจอยู่บ้างที่อยู่ๆยูเซมารุผวาเข้ามากอดทั้งตัวขนาดนี้ อายุสมองเขา11ปีก็จริงแต่ร่างกายของเขายังเท่าเดิม คว้าเธอไปกอดทีแทบจะปลิวตาม หญิงสาวหน้าร้อนขึ้นมาบ้างเล็กน้อยเมื่อฝ่ายนั้นใช้มือสองข้างกอดเอวเธอไว้แน่นมิหนำซ้ำยังซบหน้าร้องไห้ฮือๆอยู่กับอก น่าเอ็นดูตายเลย!!! แต่กระนั้นเธอก็ยังมีสติรู้ว่ายูเซมารุไม่ได้มีเจตนาเป็นอื่นเธอจึงยังคงมีใจเมตตายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาตบไหล่กว้างนั้นเบาๆเป็นการปลอบ พร้อมกับออกแรงสู้กับซากาฮิโตะตาแก่หัวดื้อที่ยืนยันไม่ให้คนร้องไห้ ”ถ้าคุณว่าการที่เด็กอายุ11ปีร้องไห้ถือเป็นเรื่องน่าอาย งั้นฉันที่อายุ15ก็ยังร้องไห้ อายุ18ก็ยังร้องไห้อยู่ เมื่อวานก็ยังร้องอยู่ไม่ยิ่งอ่อนแอกว่าและน่าอับอายกว่าหรือ!!!”

“นั่นไม่เหมือนกัน!!! ท่านมายูมิเป็นผู้หญิง คุณร้องไห้ได้ทั้งชีวิตนั่นแหละ แต่เจ้านายเป็นผู้นำองค์กร...ท่านจะมาอ่อนแอไม่ได้!!!”

“เออ ผู้หญิง!!! ผู้หญิงต้องร้องไห้ทั้งชีวิต งั้น!!! ซากาฮิโตะตอนพ่อคุณตาย...ตอบมาคุณร้องไห้ไหม!!!”อุ่นเรือนเท้าเอวสู้อีกฝ่ายชนิดที่ไม่ยอมถอย โยชิงิที่พอได้ยินประโยคคำถามนี้ของท่านมายูมิถึงกับเผลอพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของท่านมายูมิ พร้อมกันนั้นเขาก็แน่ใจว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ....ถ้าไม่ใช่ท่านหมูบิน

“...”ซากาฮิโตะถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกท่านมายูมิถามแบบนี้ พ่อเขาเสียตอนเขาอายุได้35ปี และแน่นอนว่าเขาเอง...ก็ร้องไห้ “แต่นายน้อยเป็น...”

“เขาเป็นคน!!!”อุ่นเรือนไม่ยอมให้ซากาฮิโตะมาอ้างว่าการเป็นผู้นำองค์กรหมายรวมถึงยูเซมารุจำเป็นจะต้องเป็นยอดมนุษย์ทนได้ทุกอย่างด้วย

“....”เห็นท่าทางแข็งกร้าวไม่ยอมลงให้ของท่านมายูมิแล้วซากาฮิโตะก็เห็นลางแพ้มาแต่ไกลๆจึงยอมยุติเรื่องทั้งหมดไว้แค่นั้นแล้วเดินกลับไปนั่งที่มุมรับแขก หันหลังให้คนทั้งสามในห้อง

“ไม่เป็นไรนะยูเซ”เห็นซากาฮิโตะล่าถอยไปแบบนั้นอุ่นเรือนก็เอ่ยปลอบใจชายที่ร้องไห้ฮือๆพร้อมกับพยายามดึงตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของเขา แต่มีหรือที่ยูเซมารุจะปล่อย เด็กชายกอดผู้หญิงที่เขารู้สึกว่า...เธอช่างเข้าใจเขาเอาไว้แน่น

“เฮ้อ...”อุ่นเรือนถอนหายใจเฮือกนั่งลงกับขอบเตียงเมื่อตาแก่บ้าๆนี่ไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ ไม่รู้ว่าผีบ้าตัวไหนมาสิงเธอให้ลุกขึ้นมาปกป้องผู้ชายคนนี้ ตอนนี้เลยต้องมารับกรรมฟังเสียงเขาร้องไห้ฮือๆอยู่ข้างหู หญิงสาวถึงกับตบหน้าผากตัวเองอย่างมึนตึ๊บเมื่อหาทางออกไม่เจอ ผู้ชายตัวโตนั่งร้องไห้ฮือๆมันน่าดูที่ไหนกัน พระเจ้าช่วย!!!

คนที่ชนะการโต้วาที...ได้รางวัลเป็นมนุษย์น้ำตาที่เกาะเธอหนึบ ในขณะที่ผู้แพ้เหลือบมามองผู้ชนะและ ‘รางวัล’ถึงกับแอบอมยิ้มเมื่อเห็นท่านมายูมินั่งทำหน้าเหมือนปลาตาย เธอคงไม่รู้จักการถอยเพื่อชนะ ฮ่าๆๆๆ ดูๆไปท่านมายูมิก็เหมาะกับท่านยูเซมารุไม่น้อย ซากาฮิโตะอมยิ้มโคลงศีรษะเบาๆเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

“คุณป้ามายูมิ...ใจดี...ที่สุดเลย”มายูมิช็อกสนิทไปเลยเมื่อเขาร้องไห้จนพอแล้วตอบแทนเธอด้วยคำๆนี้ หญิงสาวเบิกตากว้าง ปากคอสั่นระริก ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาด่าไอ้งูเห่าที่เธอหลงช่วยเหลือ ป้า!!! ป้างั้นเหรอ!!!

ภรรยาของลุงซากาฮิโตะ....เด็กไม่เรียกว่าป้าก็แปลกล่ะ

เพราะคิดได้อย่างนี้อุ่นเรือนจึงได้แต่โกรธจนปากคอสั่นไปหมด จะด่าเขาก็เกรงสมองเด็กๆอย่างนั้นจะสะเทือน จะไม่ด่าเธอก็อกจะแตกตาย ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะหึๆของซากาฮิโตะและโยชิงิด้วยแล้วเธอยิ่งปี๊ด แต่ให้ปี๊ดให้ตายอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อเจ้าเด็กบ้านั่นคลี่ยิ้มกว้างให้เธอราวกับปลื้มเธอนักหนา

ย่ะ!!! ป้าก็ป้าวะ ถือซะว่าทำบุญให้เด็กโข่งด้อยโอกาส!!!