คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : กระสุนนัดที่23 [ไม่ใช่ตอนใหม่]
กระสุนนัดที่23
“หือ? มาเฟียแลนด์” สึนะทวนคำ เมื่อจู่ๆ รีบอร์นก็พูดว่าจะพาครอบครัวผมและบรรดาผู้พิทักษ์ไปพักผ่อนที่ต่างประเทศสักอาทิตย์หนึ่ง ที่เกาะส่วนตัวที่บรรดามาเฟียทั่วโลกต่างมอบทุนส่วนตัว(เงินที่ได้มาจากการทำเรื่องสกปรกนั่นแหละ)มาสร้างที่พักผ่อนหย่อนใจสบายๆแบบมาเฟีย โดยไม่ต้องเกรงกลัวตำรวจ ที่เรียกว่า “มาเพียแลนด์”
“ใช่ครับ น่าสนใช่ไหมครับ ไปกันนะครับรุ่นที่สิบ” โกคุเดระที่อยู่ด้วยเอ่ยถามผม ก่อนจะพูดชักจูงให้ผมยอมไปให้ได้ แล้วก็ยังอธิบายถึงบรรยากาศของความสวยงามที่แสนจะเพียบพร้อมไปด้วยความสะดวกสบายและอะไรต่อมิอะไรออกมาอีกยาวเหยียดที่ผมไม่สนใจจะฟัง เพราะเด็กชายกำลังนึกถึง เจ้าเกาะส่วนตัวที่ว่า...ไอ้โปรเจคต์ที่
พวกน้องชายเคยคิดจะสร้างขึ้นเพื่อเขา...เป็นจริงขึ้นมาแล้วหรือนี่...
“..นะ..สึนะ” เสียงเรียกที่เรียกชื่อของเด็กชายดัง จนสึนะเผลอสะดุ้งออกจากภวังค์ นึกตำหนิตัวเองในในที่เผลอตัว หลุดออกจากบทบาทที่กำลังแสดงอยู่
“อะ..อะไรเหรอ ทาเคชิ?”
“เป็นอะไรหรือเปล่า? ดู เหม่อๆนะ รู้สึกไม่สบายเหรอ?” ร่างสูงว่าพลางใช้มืออิงหน้าผากเพื่อที่จะวัดไข้ของร่างเล็ก
“อ๊ากก!! ไอ้บ้าเบสบอล แกอย่ามาลวนลามท่านรุ่นที่สิบนะเฟ้ย!!” โกคุเดระคว้าตัวร่างบอบบางออกมากอดแน่น เพี่อไม่ให้ยามาโมโตะได้แตะเนื้อต้องตัวคนที่เขาเคารพรักบูชายิ่งกว่าใคร ถ้าเก็บสึนะขึ้นหิ้งบูชาได้ร่างโปร่งคงทำไปแล้ว
“ฮะ ฮะ โกคุเดระว่าแต่ฉัน ไม่ดูตัวเองเลยนะ”ดวงตาคมส่งประกายเย็นเฉียบออกมาวูบหนึ่ง
“น่า น่า..ฉันไม่เป็นไรหรอก” สึนะผละจากอ้อมแขนของโกคุเดระ และเอ่ยเบาๆ เป็นเชิงห้ามไม่ให้ทั้งคู่ทะเลาะกันมากกว่านี้
“เห็นแก่ สึนะ/รุ่นที่สิบ นะ!!” ทั้งคู่พูดพร้อมกันจนต้องส่งสายตามาปะทะกันอีกรอบ
“ฮะ ฮะ สนิทกันจังนะ ยามาโมโตะจ้องโกคุเดระคุงยังงั้น เดี๋ยวก็ท้องหรอก” สึนะที่ห้ามไม่ได้ ก็กล่าวยุขึ้นมาทันที
“คนนะไม่ใช่ปลากัด!!” ทั้งคู่ตบมุขผมพร้อมกันทันที ...แหม..ทีอย่างนี้ละก็..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ...
“...เฮ้ย..พวกแกนะ..ทำเป็นไม่เห็นหัวฉัน...อยากตายใช่ไหม” รีบอร์นที่นั่งมองพวกสึนะที่เข้าโลกส่วนตัวกันอยู่สามคน เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด ด้วยน้ำเสียงเย็นๆ พลางชักปืนออกมาเป็นการข่มขู่ และเมื่อเห็นว่าเจ้าพวกผู้พิทักษ์ทั้งสองหุบปากเงียบทันทีหันมานั่งคุกเข่าอย่างเจี๋ยมเจียม มีแต่เจ้าสึนะคนเดียวที่ยังหัวเราะได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา ...เอ่อ...เว้นเจ้าลูกศิษย์ตัวดีไว้คนหนึ่งละกัน...
สึนะที่เห็นว่ารีบอร์นกับมาเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์ตอนนี้ไว้ได้อีกครั้ง ก็ไม่คิดจะป่วนอีกฝ่ายให้โมโหอีก เพราะตอนนี้สึนะอยากเห็นว่า ‘มาเฟียแลนด์’..ความใฝ่ฝันตอนเด็กๆของโยชิบุเนะที่คิดจะสร้างที่ที่ผมกับเขาจะได้พักผ่อนอย่างสบายใจ ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ ความเป็นมาเฟียที่สืบทอดมาตามสายเลือดที่ผมและน้องชายได้รับมา...ตอนนี้..สึนะจะทำเป็นแกล้งลืมจุดประสงค์ที่จะทดสอบวองโกเล่ ไปก่อน
“ว่าไง..เหลือแกคนเดียวแล้ว จะไปไม่ไป” ชายหนุ่มเจ้าของฉายานักฆ่าต้องสาปเอ่ยขึ้น อย่างลุ้นๆเมื่อไม่เห็นว่าลูกศิษย์จะทำท่าสนใจคำเชิญชวนที่ว่า
“...แม่ก็รู้เรื่อง ‘นี้’ แล้วเหรอ” สึนะทำเป็นถามอย่างไม่ค่อยพอใจ เพราะ นานะต้องรับบทเป็นคุณแม่ธรรมดาๆ ที่ไม่รู้ว่าสามีตนนั้นเป็นมาเฟีย และลูกชายของตัวเองที่ต้อง
มาสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าแก๊ง ที่สามีตนเป็นคนเสนอเองอีกด้วย
“หม่าม๊ารู้แค่ว่า ที่นั่นเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งเท่านั้น” เมื่อได้ยินคำยืนยัน ร่างบางก็รู้ว่าความจริงยังไม่ถูกระแคะระคาย สึนะรู้ดีว่านานะก็คงอยากเห็นความฝันของโยชิโนบุผู้เป็นลูกของตนเหมือนกัน จึงไม่คิดตำหนิหญิงสาว(?) เพราะตัวเขาก็ยังอยากเห็นเลย
“...แล้วจะไปวันไหนละ?” สึนะถามจะได้เตรียมตัวให้พร้อม ก็ต้องเดินทางไปต่างประเทศนี่นะ ถึงเขาจะชินแล้วที่ต้องออกเดินทาง แต่ครั้งนี้ไปกันตั้งหลายคนนี่ กว่าทุกคนจะว่างได้พร้อมกัน ถึงจะเป็นช่วงปิดเทอมก็เหอะ พี่เคียวยะยังต้องทำหน้าที่ของกรรมการโรงเรียนอยู่เลย จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่า ความจริงแล้วพี่แกเป็นเจ้าเมืองนามิโมริหรือเปล่า เพราะไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆ ต่างก็อยู่ใต้อิทธิพลพี่แกหมดเลย...ข้อมูลที่เจ้าเออิมิสึให้มาก็ไม่บอกเสียไว้ด้วย
“...วันนี้”
“ห๊ะ!!”
ปิดโหวตแล้วนะคะ
ความคิดเห็น