ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Decimo's Lover(s) || YAOI REBORN! All27 (ตัดจบ)

    ลำดับตอนที่ #18 : กระสุนนัดที่15 [รีไรท์]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.13K
      72
      19 มิ.ย. 57

    กระสุนนัดที่ 15

     

    “หา?  มาเฟีย?” ยามาโมโตะทวนคำที่เพิ่งเคยได้ยินอย่างงงๆ (ก็นะ..ที่ญี่ปุ่นเรียกยากูซ่า แต่อะไรจะฉลาดน้อยขนาดนี้...เก่งแต่เรื่องเนียนสินะ ผัวะ//โดนไม้เบสบอลโบก)

     

    “ใช่..สึนะจะเป็นหัวหน้าแฟมิลี่”รีบอร์นกล่าวอย่างใจเย็น ยกกาแฟเอสเปรสโซ (ไปเอามาจากไหน?//ไรท์) ขึ้นจิบรอคอยคำตอบของเด็กหนุ่ม

     

    แฟมิลี่ ..ที่แปลว่าครอบครัว? ใช่ไหมนะ? ยามาโมโตะนึกในใจแล้วหมอนี่คิดยังไงถึงให้เขาเป็นครอบครัวเดียวกับสึนะ คราวก่อนยังกันท่าอยู่เลย มีแผนอะไรหรือปล่าวนะ? จะปฎิเสธก็ใช่ที่ อืม...เอาเถอะ เพื่อสึนะแล้ว ให้ทำอะไรก็ยอม ฮะฮะ

     

    “ฮะ ฮะ น่าสนุกนี่ เป็นครอบครัวเดียวกันกับสึนะ จะปฎิเสธได้ไง” ยามาโมโตะที่คิดเองมั่วเอาเอง เอ่ยอย่างนึกสนุก

     

    “เป็นอันว่าแกตกลง” รีบอร์นถอนหายใจ รู้สึกว่าน้ำหนักที่แบกไว้บนบ่าทั้งสองข้างลดลงไปเยอะ หารู้ไม่ว่าปัญหาหลังจากนี้ มันจะเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยต่างหาก

     

    “อืม” ยามาโมโตะให้คำมั่น เมื่อเสร็จธุระแล้วรีบอร์นก็ขอตัว แต่ยามาโมโตะอยากเจอสึนะเลยลงมาด้วย และทั้งสองก็พบว่าเจ้าตัวนั้น..ไม่อยู่เสียแล้ว....

     

    สีหน้าของรีบอร์นทะมึนขึ้นในทันใด ชายหนุ่มแผ่บรรยากาศมาคุเต็มที่  “หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่” นักฆ่าหันมาถามพ่อครัวที่ตอนนี้ว่างแล้ว

     

    “ตั้งแต่เจ้าขึ้นไปนั่นแหละ” คำตอบทำเอารีบอร์นไมเกรนขึ้น อยากได้พาราสักกระปุก

     

    “โธ่ พ่อไม่ห้ามละ” ยามาโมโตะเริ่มโวยบ้าง สึนะยิ่งน่ารักน่าก(อ)ด อยู่  เกิดโดนลักพาตัวไปจะทำยังไง  (เวอร์ไปละยามะคุง//ไรท์)

     

    “อ้าว สึนะมีขานะทาเคชิ จะให้พ่อมัดไว้หรือไง”  คนเป็นพ่อชักฉุน มาโทษกันได้ไงเจ้าลูกบ้า

     

    รีบอร์นมองสองพ่อลูกที่เริ่มทะเลาะกันเองเพราะว่าที่ลูกสะใภ้(?)อย่างระอา  ส่วนฝ่ายคนสร้างเรื่องไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด

     

    ...........................................

    รีบอร์นกลับมาที่บ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว หวังว่าจะเจอร่างเล็กที่บ้าน แต่กลับพบแค่นานะที่กลับจากการซื้อของ

    “หม่าม๊า สึนะกลับมาหรือยัง”

    “ไม่เห็นนะจ๊ะ ออกไปข้างนอกละมั้ง วันนี้ยังไม่เจอหน้าเลยนะ แหมลูกคนนี้ น่าตีจริงเชียว” นานะว่าพลางกล่าวคาดโทษผู้เป็นลูกอย่างไม่จริงจังเท่าไร

     

    “สึนะ..ถ้ากลับมาเจอดีแน่” ร่างสูงฮึมฮัมในลำคออย่างหงุดหงิด ทำไมนะ ไม่ฟังกันบ้างเลย....

     

    ................................................

     

     

    “กลับมาแล้วครับ” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น ร่างเล็กเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี เพราะได้ตัวหมากไว้ใช้เพิ่มอีกตัว ก่อนจะหน้ามุ่ยลงทันใดที่เห็นว่าร่างสูงของนักฆ่าหนุ่มนั่งยึดพื้นที่ส่วนโซฟารับแขกไว้ด้วยบรรยากาศมาคุ แต่สึนะทำเป็นไม่รู้สึกอะไรกับบรรยากาศนั้น เดินผ่านเลยเข้าไปในครัวอย่างไม่สนใจ กริยานั่นทำเอารีบอร์นนึกฉุน

     

    “หึ เมินเรอะ..”ชายหนุ่มคำรามในลำคออย่างกราดเกรี้ยว วันนี้จะได้รู้กันสึนะ ว่าแกไม่ควรขัดคำสั่งของฉัน แถมกลับมาตอนหัวค่ำอีก อย่าให้รู้นะว่าไปกับใคร ฮึ่ม

     

    “ฮัดเจ้ย!!” โกคุเดระที่นั่งฝันถึงสึนะจามออกมา พลางนึก อ๊า คุณสึนะคิดถึงผมอยู่สินะครับ อร๊างงงงง©-,©

     

    ......................................

     

    แต่ทว่าเหมือนฟ้าไม่เป็นใจที่จะทำตามความต้องการของรีบอร์นสักนิด เมื่อนานะเอ่ยปากให้สึนะไปนอนด้วย เป็นการลงโทษที่วันนี้ไม่ยอมเจอหน้าแม่ตัวเองทั้งวัน เป็นการลงโทษที่ทำเอารีบอร์นเซ็งไปในทันที ได้แต่ยกยอดไปชำระงวดหน้า หารู้ไม่ว่าเป็นแผนของสึนะที่เตรียมการรับมือไว้ใช้กับตนโดยเฉพาะ ซึ่งคืนนี้รีบอร์นจะได้รับรู้ความแสบของเจ้าตัวเล็กจนจำไปอีกนาน

     

    ........................................

     

    ร่างแกร่งนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงของสึนะ ไหนๆเจ้าของก็ไม่อยู่ เขาจึงยึดมันเป็นของตนเสียเลย รีบอร์นยังไม่หลับ แต่ก็จวนเจียนเต็มที เพราะกำลังจินตนาการว่าจะลงโทษผู้เป็นศิษย์ให้หลาบจำยังไงดี ขณะที่กำลังเคลิ้มๆอยู่นั้น ก็มีเสียงกุกกักดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง

     

    ด้วยสัญชาตญาณนักฆ่าทำให้ชายหนุ่มตื่นเต็มตาขึ้นมาทันที นักฆ่าหนุ่มแสร้งทำเป็นหลับสนิท รอคอยเหยื่ออย่างสงบ แขนข้างหนึ่งสอดเข้าไปใต้หมอน สะกิดเจ้าเลออนกิ้งก่าคู่ใจให้กลายร่างเป็นปืนเตรียมไว้ เสียงประตูแง้มออกช้าๆ ก่อนจะมีใครก้าวเข้ามาในห้อง

     

    ร่างของคนคนนั้นเดินเข้ามาหยุดที่ข้างเตียง จากแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาในห้อง ทำให้เห็นว่าที่แท้เจ้าของเสียงที่ทำเอารีบอร์นต้องสะดุ้งตื่นยามดึกก็คือ สึนะ นี่เอง

     

    “แกเองหรือ” รีบอร์นลอบถอนหายใจ คลายมือจากการกุมปืน ก่อนขยับกายลุกขึ้นนั่งริมขอบเตียง ก่อนจะสังเกตเห็นว่าสึนะยังคงยืนนิ่ง ผิดปกติ

     

    “สึนะ?” ชายหนุ่มเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ ลืมไปเสียสนิทว่าโกรธร่างเล็กอยู่

     

    “....” เสียงสึนะแผ่วเบาจนรีบอร์นฟังไม่ได้ศัพท์ จนต้องเอ่ยถาม”แกพูดอะไรน่ะ สึนะ”

    มือเรียวเล็กเอื้อมขึ้นมาแตะที่หน้าของชายหนุ่มก่อนลูบไล้ไปมาจนรีบอร์นรู้สึกแปลกๆ ใบหน้าของสึนะค่อยๆก้มลงมา จนใบหน้าแทบชิดกัน ริมฝีปากได้รูปสวยเผยอขึ้นเล็กน้อย ก่อนบรรจงจุมพิตที่หน้าผาก ไล่เรื่อยลงมาที่ข้างแก้ม ลิ้นร้อนไล้เล็มริมฝีปากหนา ก่อนประกบเข้ารุกล้ำ

     

    รีบอร์นที่นั่งตัวแข็งค้าง ตกตะลึงกับการกระทำที่อุกอาจเหนือความคาดหมายของเด็กชาย ปล่อยให้ร่างเล็กกระทำไปตามใจชอบลืมกระทั่งการตอบโต้

     

    มือเล็กๆของสึนะเลื่อนลงจากใบหน้า เลื้อยไล่ปลดกระดุมเสื้อนอนของร่างสูง โดยริมฝีปากก็ยังไม่ละจากการจูบ ร่างของรีบอร์นค่อยๆถูกกดลงกับเตียงโดยเจ้าตัวไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เมื่อปราการชิ้นแรกถูกถอดโยนไว้ข้างเตียง สึนะจึงละริมฝีปากไล่มาฝากร่องรอยสีจางๆไว้กับลำคอและแผงอก  เสียงครางดังหลุดรอดจากริมฝีปากหนาที่ตอนนี้ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ

     

    “อะ..อา” รีบอร์นที่โดนปรนเปรอกำลังสำลักความสุข หากเพียงมือของสึนะไม่รุกล้ำเข้าไปไปในส่วนที่รีบอร์นไม่พึงประสงค์อย่างยิ่ง นิ้วของสึนะลากผ่านสะโพกแกร่งที่ตรึงแน่นขยำบีบเบาๆ ก่อนปลายนิ้วจะหยุดที่ช่องทางที่ไม่ควรมีใครจะลุกล้ำอย่างยิ่ง

     

    รีบอร์นสะดุ้งโหยง “ดะ เดี๋ยวก่อน!! นี่มันไม่ใช่แล้ว!! แต่เหมือนสึนะจะไม่สนใจเสียงร้องที่ตื่นตระหนกของร่างสูงแต่อย่างใด เพียงแค่รับรู้ว่าร่างในอ้อมกอดกำลังจะขัดขืน ก็จัดการประกบจูบรีบอร์นอย่างเร่าร้อนทันที   

     

    “อะ..อื้อ..ยะ..อย่า..ฮื้อ” รีบอร์นเริ่มดิ้นรน แต่เรี่ยวแรงกลับเหมือนถูกสูบออกจากร่าง

     

    “อือ...เคียวโกะจัง..มาทำกันเถอะ..” สึนะพึมพำออกมาเบาๆหลังจากจูบจนพอใจ แต่นั่นกลับสามารถกระชากสติของรีบอร์นกับมาได้ทันที ร่างหนาของนักฆ่ารวบรวมแรงฮึดขึ้นได้จับร่างที่กำลังจะพรากความบริสุทธิ์ที่ควรสงวนไว้อย่างที่ผู้ชายฝ่ายรุกอย่างเขาควรจะพึงกระทำกดลงบนเตียงแทน ก่อนรีบผละออกมาตั้งหลักห่างจากเตียงไกลโข

     

    “อืม..เคียวโกะจัง..งึมงำๆ...ฟี้” สึนะยกมือไขว่ขว้าอากาศอยู่สักพัก ก่อนคว้าเอาหมอนข้างประจำตัวมากอดรัดสักครู่แล้วนิ่งไป ทำให้รีบอร์นขวัญผวา เมื่อเพิ่งรู้ว่าการกระทำที่ผ่านมาทั้งหมดของร่างเล็ก เป็นแค่การละเมอเท่านั้น!!

     

    “ละ..ละเมอได้น่ากลัวเป็นบ้าเลย ให้ตายสิ” ร่างสูงสบถ ขนลุกซู่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดวงตาเรียวจับจ้องร่างเล็กที่แฝงไปด้วยอันตรายอย่างยิ่งยวดไว้อย่างกลัวๆ ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนเลย ให้ตายสิเอา ออกรบด้วยปืนกระบอกเดียวยังดีซะกว่าสาบานเลยว่าจะไม่นอนเตียงเดียวกับมันอีกแล้ว เกิดมันละเมอขึ้นมาอีกเขาเสร็จลูกศิษย์ตัวเองแน่ๆ

     

    รีบอร์นย่องออกจากห้องด้วยฝีเท้าเงียบกริบ อย่างไม่ต้องการรบกวนร่างเล็กที่แสบเหลือร้ายของตน เขาปฎิญาณไว้เลยสักวันเขาจะเอาคืนแน่ๆ แต่ว่าวันนี้ขอถอยไปตั้งหลักก่อน แล้วคืนนั้นทั้งคืนร่างสูงต้องนอนอกสั่นขวัญหายเพียงคนเดียวที่โซฟาในห้องรับแขก


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×