คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : กระสุนนัดที่15 [รีไรท์]
กระสุนนัดที่ 15
“หา? มาเฟีย?” ยามาโมโตะทวนคำที่เพิ่งเคยได้ยินอย่างงงๆ (ก็นะ..ที่ญี่ปุ่นเรียกยากูซ่า แต่อะไรจะฉลาดน้อยขนาดนี้...เก่งแต่เรื่องเนียนสินะ ผัวะ//โดนไม้เบสบอลโบก)
“ใช่..สึนะจะเป็นหัวหน้าแฟมิลี่”รีบอร์นกล่าวอย่างใจเย็น ยกกาแฟเอสเปรสโซ (ไปเอามาจากไหน?//ไรท์) ขึ้นจิบรอคอยคำตอบของเด็กหนุ่ม
แฟมิลี่ ..ที่แปลว่าครอบครัว? ใช่ไหมนะ? ยามาโมโตะนึกในใจแล้วหมอนี่คิดยังไงถึงให้เขาเป็นครอบครัวเดียวกับสึนะ คราวก่อนยังกันท่าอยู่เลย มีแผนอะไรหรือปล่าวนะ? จะปฎิเสธก็ใช่ที่ อืม...เอาเถอะ เพื่อสึนะแล้ว ให้ทำอะไรก็ยอม ฮะฮะ
“ฮะ ฮะ น่าสนุกนี่ เป็นครอบครัวเดียวกันกับสึนะ จะปฎิเสธได้ไง” ยามาโมโตะที่คิดเองมั่วเอาเอง เอ่ยอย่างนึกสนุก
“เป็นอันว่าแกตกลง” รีบอร์นถอนหายใจ รู้สึกว่าน้ำหนักที่แบกไว้บนบ่าทั้งสองข้างลดลงไปเยอะ หารู้ไม่ว่าปัญหาหลังจากนี้ มันจะเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยต่างหาก
“อืม” ยามาโมโตะให้คำมั่น เมื่อเสร็จธุระแล้วรีบอร์นก็ขอตัว แต่ยามาโมโตะอยากเจอสึนะเลยลงมาด้วย และทั้งสองก็พบว่าเจ้าตัวนั้น..ไม่อยู่เสียแล้ว....
สีหน้าของรีบอร์นทะมึนขึ้นในทันใด ชายหนุ่มแผ่บรรยากาศมาคุเต็มที่ “หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่” นักฆ่าหันมาถามพ่อครัวที่ตอนนี้ว่างแล้ว
“ตั้งแต่เจ้าขึ้นไปนั่นแหละ” คำตอบทำเอารีบอร์นไมเกรนขึ้น อยากได้พาราสักกระปุก
“โธ่ พ่อไม่ห้ามละ” ยามาโมโตะเริ่มโวยบ้าง สึนะยิ่งน่ารักน่าก(อ)ด อยู่ เกิดโดนลักพาตัวไปจะทำยังไง (เวอร์ไปละยามะคุง//ไรท์)
“อ้าว สึนะมีขานะทาเคชิ จะให้พ่อมัดไว้หรือไง” คนเป็นพ่อชักฉุน มาโทษกันได้ไงเจ้าลูกบ้า
รีบอร์นมองสองพ่อลูกที่เริ่มทะเลาะกันเองเพราะว่าที่ลูกสะใภ้(?)อย่างระอา ส่วนฝ่ายคนสร้างเรื่องไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด
...........................................
รีบอร์นกลับมาที่บ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว หวังว่าจะเจอร่างเล็กที่บ้าน แต่กลับพบแค่นานะที่กลับจากการซื้อของ
“หม่าม๊า สึนะกลับมาหรือยัง”
“ไม่เห็นนะจ๊ะ ออกไปข้างนอกละมั้ง วันนี้ยังไม่เจอหน้าเลยนะ แหมลูกคนนี้ น่าตีจริงเชียว” นานะว่าพลางกล่าวคาดโทษผู้เป็นลูกอย่างไม่จริงจังเท่าไร
“สึนะ..ถ้ากลับมาเจอดีแน่” ร่างสูงฮึมฮัมในลำคออย่างหงุดหงิด ทำไมนะ ไม่ฟังกันบ้างเลย....
................................................
“กลับมาแล้วครับ” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น ร่างเล็กเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี เพราะได้ตัวหมากไว้ใช้เพิ่มอีกตัว ก่อนจะหน้ามุ่ยลงทันใดที่เห็นว่าร่างสูงของนักฆ่าหนุ่มนั่งยึดพื้นที่ส่วนโซฟารับแขกไว้ด้วยบรรยากาศมาคุ แต่สึนะทำเป็นไม่รู้สึกอะไรกับบรรยากาศนั้น เดินผ่านเลยเข้าไปในครัวอย่างไม่สนใจ กริยานั่นทำเอารีบอร์นนึกฉุน
“หึ เมินเรอะ..”ชายหนุ่มคำรามในลำคออย่างกราดเกรี้ยว วันนี้จะได้รู้กันสึนะ ว่าแกไม่ควรขัดคำสั่งของฉัน แถมกลับมาตอนหัวค่ำอีก อย่าให้รู้นะว่าไปกับใคร ฮึ่ม
“ฮัดเจ้ย!!” โกคุเดระที่นั่งฝันถึงสึนะจามออกมา พลางนึก อ๊า คุณสึนะคิดถึงผมอยู่สินะครับ อร๊างงงงง©-,©
......................................
แต่ทว่าเหมือนฟ้าไม่เป็นใจที่จะทำตามความต้องการของรีบอร์นสักนิด เมื่อนานะเอ่ยปากให้สึนะไปนอนด้วย เป็นการลงโทษที่วันนี้ไม่ยอมเจอหน้าแม่ตัวเองทั้งวัน เป็นการลงโทษที่ทำเอารีบอร์นเซ็งไปในทันที ได้แต่ยกยอดไปชำระงวดหน้า หารู้ไม่ว่าเป็นแผนของสึนะที่เตรียมการรับมือไว้ใช้กับตนโดยเฉพาะ ซึ่งคืนนี้รีบอร์นจะได้รับรู้ความแสบของเจ้าตัวเล็กจนจำไปอีกนาน
........................................
ร่างแกร่งนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงของสึนะ ไหนๆเจ้าของก็ไม่อยู่ เขาจึงยึดมันเป็นของตนเสียเลย รีบอร์นยังไม่หลับ แต่ก็จวนเจียนเต็มที เพราะกำลังจินตนาการว่าจะลงโทษผู้เป็นศิษย์ให้หลาบจำยังไงดี ขณะที่กำลังเคลิ้มๆอยู่นั้น ก็มีเสียงกุกกักดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง
ด้วยสัญชาตญาณนักฆ่าทำให้ชายหนุ่มตื่นเต็มตาขึ้นมาทันที นักฆ่าหนุ่มแสร้งทำเป็นหลับสนิท รอคอยเหยื่ออย่างสงบ แขนข้างหนึ่งสอดเข้าไปใต้หมอน สะกิดเจ้าเลออนกิ้งก่าคู่ใจให้กลายร่างเป็นปืนเตรียมไว้ เสียงประตูแง้มออกช้าๆ ก่อนจะมีใครก้าวเข้ามาในห้อง
ร่างของคนคนนั้นเดินเข้ามาหยุดที่ข้างเตียง จากแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาในห้อง ทำให้เห็นว่าที่แท้เจ้าของเสียงที่ทำเอารีบอร์นต้องสะดุ้งตื่นยามดึกก็คือ สึนะ นี่เอง
“แกเองหรือ” รีบอร์นลอบถอนหายใจ คลายมือจากการกุมปืน ก่อนขยับกายลุกขึ้นนั่งริมขอบเตียง ก่อนจะสังเกตเห็นว่าสึนะยังคงยืนนิ่ง ผิดปกติ
“สึนะ?” ชายหนุ่มเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ ลืมไปเสียสนิทว่าโกรธร่างเล็กอยู่
“....” เสียงสึนะแผ่วเบาจนรีบอร์นฟังไม่ได้ศัพท์ จนต้องเอ่ยถาม”แกพูดอะไรน่ะ สึนะ”
มือเรียวเล็กเอื้อมขึ้นมาแตะที่หน้าของชายหนุ่มก่อนลูบไล้ไปมาจนรีบอร์นรู้สึกแปลกๆ ใบหน้าของสึนะค่อยๆก้มลงมา จนใบหน้าแทบชิดกัน ริมฝีปากได้รูปสวยเผยอขึ้นเล็กน้อย ก่อนบรรจงจุมพิตที่หน้าผาก ไล่เรื่อยลงมาที่ข้างแก้ม ลิ้นร้อนไล้เล็มริมฝีปากหนา ก่อนประกบเข้ารุกล้ำ
รีบอร์นที่นั่งตัวแข็งค้าง ตกตะลึงกับการกระทำที่อุกอาจเหนือความคาดหมายของเด็กชาย ปล่อยให้ร่างเล็กกระทำไปตามใจชอบลืมกระทั่งการตอบโต้
มือเล็กๆของสึนะเลื่อนลงจากใบหน้า เลื้อยไล่ปลดกระดุมเสื้อนอนของร่างสูง โดยริมฝีปากก็ยังไม่ละจากการจูบ ร่างของรีบอร์นค่อยๆถูกกดลงกับเตียงโดยเจ้าตัวไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ เมื่อปราการชิ้นแรกถูกถอดโยนไว้ข้างเตียง สึนะจึงละริมฝีปากไล่มาฝากร่องรอยสีจางๆไว้กับลำคอและแผงอก เสียงครางดังหลุดรอดจากริมฝีปากหนาที่ตอนนี้ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ
“อะ..อา” รีบอร์นที่โดนปรนเปรอกำลังสำลักความสุข หากเพียงมือของสึนะไม่รุกล้ำเข้าไปไปในส่วนที่รีบอร์นไม่พึงประสงค์อย่างยิ่ง นิ้วของสึนะลากผ่านสะโพกแกร่งที่ตรึงแน่นขยำบีบเบาๆ ก่อนปลายนิ้วจะหยุดที่ช่องทางที่ไม่ควรมีใครจะลุกล้ำอย่างยิ่ง
รีบอร์นสะดุ้งโหยง “ดะ เดี๋ยวก่อน!! นี่มันไม่ใช่แล้ว!!” แต่เหมือนสึนะจะไม่สนใจเสียงร้องที่ตื่นตระหนกของร่างสูงแต่อย่างใด เพียงแค่รับรู้ว่าร่างในอ้อมกอดกำลังจะขัดขืน ก็จัดการประกบจูบรีบอร์นอย่างเร่าร้อนทันที
“อะ..อื้อ..ยะ..อย่า..ฮื้อ” รีบอร์นเริ่มดิ้นรน แต่เรี่ยวแรงกลับเหมือนถูกสูบออกจากร่าง
“อือ...เคียวโกะจัง..มาทำกันเถอะ..” สึนะพึมพำออกมาเบาๆหลังจากจูบจนพอใจ แต่นั่นกลับสามารถกระชากสติของรีบอร์นกับมาได้ทันที ร่างหนาของนักฆ่ารวบรวมแรงฮึดขึ้นได้จับร่างที่กำลังจะพรากความบริสุทธิ์ที่ควรสงวนไว้อย่างที่ผู้ชายฝ่ายรุกอย่างเขาควรจะพึงกระทำกดลงบนเตียงแทน ก่อนรีบผละออกมาตั้งหลักห่างจากเตียงไกลโข
“อืม..เคียวโกะจัง..งึมงำๆ...ฟี้” สึนะยกมือไขว่ขว้าอากาศอยู่สักพัก ก่อนคว้าเอาหมอนข้างประจำตัวมากอดรัดสักครู่แล้วนิ่งไป ทำให้รีบอร์นขวัญผวา เมื่อเพิ่งรู้ว่าการกระทำที่ผ่านมาทั้งหมดของร่างเล็ก เป็นแค่การละเมอเท่านั้น!!
“ละ..ละเมอได้น่ากลัวเป็นบ้าเลย ให้ตายสิ” ร่างสูงสบถ ขนลุกซู่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดวงตาเรียวจับจ้องร่างเล็กที่แฝงไปด้วยอันตรายอย่างยิ่งยวดไว้อย่างกลัวๆ ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนเลย ให้ตายสิเอา ออกรบด้วยปืนกระบอกเดียวยังดีซะกว่าสาบานเลยว่าจะไม่นอนเตียงเดียวกับมันอีกแล้ว เกิดมันละเมอขึ้นมาอีกเขาเสร็จลูกศิษย์ตัวเองแน่ๆ
รีบอร์นย่องออกจากห้องด้วยฝีเท้าเงียบกริบ อย่างไม่ต้องการรบกวนร่างเล็กที่แสบเหลือร้ายของตน เขาปฎิญาณไว้เลยสักวันเขาจะเอาคืนแน่ๆ แต่ว่าวันนี้ขอถอยไปตั้งหลักก่อน แล้วคืนนั้นทั้งคืนร่างสูงต้องนอนอกสั่นขวัญหายเพียงคนเดียวที่โซฟาในห้องรับแขก
ความคิดเห็น