ผลงานรวมเรื่องสั้น HARRY POTTER : Yaoi [All HP]

ตอนที่ 5 : Medicine [Snape x Harry]

เด็กชายเดินไปตามระเบียงที่ทอดยาวภายในโรงเรียนฮอกวอตส์ เนื่องจากวันนี้เป็นวันคริสต์มาสนักเรียนส่วนใหญ่จะกลับบ้านกันหมด ทางเดินเลยดูเงียบเหงาเอามากๆ

'เอ๊ะ!? ทำไมรู้สึกแปลกๆฟะ' แฮร์รี่หันไปมองข้างหลังอย่างรวดเร็ว
 

“เหมือนมีใครตาม....คิดไปเองมั๊ง” เด็กชายพูดปลอบใจตัวเองแล้วเดินต่อแบบให้เร็วที่สุด …รู้งี้ชวนรอนมาด้วยก็ดี….

เด็กชายนึกหวั่น ถึงที่นี่จะมีผีจนเป็นเรื่องปกติแต่การที่มี ’อะไรบางอย่าง’ตามหลังมาแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องน่าพิสมัยนักโดยเฉพาะตอนอยู่คนเดียว  …ต้องรีบกลับหอนอนให้เร็วที่สุด…  เด็กชายคิดพลางตำหนิตัวเองในใจ 

.

..นี่มันวันคริสมาสนะจะกลัวอะไรคงไม่มีใครทำอะไรแปลกในวันนี้หรอกน่า…  ถึงจะคิดได้อย่างนี้แต่แฮร์รี่ก็รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้
 

ตึก...ตึก
 

เสียงฝีเท้าใกล้เขามาเรื่อยๆ จนเด็กชายต้องเร่งฝีเท้าขึ้น แต่ดูเหมือนความพยายามจะไร้ผล เสียงฝีเท้านั่นยังคงตามมา  และฟังเหมือนจะอยู่ไม่ห่าจากเขาเท่าใดนัก แต่แฮร์รี่ไม่คิดจะหันไปมองให้เสียเวลา เด็กชายโกยอ้าวแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น!! ตอนนี้แฮร์รี่คิดว่าการที่คุณนายนอร์ลิสโผล่มาพร้อมกับฟิกซ์จะดีอย่างยิ่งเลย!!

ด้วยความเร่งรีบทำให้เด็กชายไม่ทันระวัง ร่างของใครบางคนเดินออกมาจากมุมระเบียง

“ระวัง!!”

“โครม!!”
 

"โอ๊ย!!"
 

“อุ๊บ..”

….

…….

“เอ๋?… ไม่เจ็บแหะ”แฮร์รี่ลูบศรีษะตัวเอง รู้สึกมึนนิดๆจากแรงกระแทก แต่ไม่รุนแรงอย่างที่คิดไว้..แต่เวลาดีใจมีไม่นาน ..เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคย เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบจนแฮร์รี่รู้สึกขนลุก

"แต่ฉันเจ็บ!! แล้วก็ลุกออกไปจากตัวฉันได้แล้วมิสเตอร์พอตเตอร์!!"

แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นช้าๆ หวังว่าเสียงที่ได้ยินคงไม่ใช่ของคนคนเดียวกับที่เขาคิดหรอกนะ..

แหงะ..ศาสตราจารย์เสนป!!!!

ศาสตราจารย์เสนป อาจารย์สอนวิชาปรุงยาที่แฮร์รี่สุดแสนจะไม่ชอบหน้า และเป็นไปได้เด็กชายไม่คิดเฉียดเข้าใกล้คนคนนี้โดยไม่จำเป็น แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง!! ..ใครไม่ชอบอะไร มักจะได้อย่างนั้น!!…

"ขะ.ขอโทษครับ" แฮร์รี่รีบยันลุกออกจากตัวของชายหนุ่มเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ อดนึกไปถึงคะแนนของกริฟฟินดอร์ไม่ได้ ในวันพรุ่งนี้คะแนนคงจะหดอีกตามเคยสัก10 ไม่สิ อาจจะ50ก็ได้ เด็กชายคร่ำคราญในใจ

"โอ๊ย!" อาการเจ็บแปรบที่ข้อเท้า ทำให้แฮร์รี่ทรุดฮวบ

"เป็นอะไร?" สีหน้าของชายหนุ่มบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่สู้ดีนัก สีหน้าของเด็กชายเผือดลงไม่รู้ว่าเจ็บแผลที่ข้อเท้าหรือกลัวอารมณ์ของคนตรงหน้า…หรือทั้งสองอย่าง

"เท้า...คงแพลง" เด็กชายตอบเสียงเบา

เสนปขมวดคิ้ว..เหมือนจะนึกอะไรบางอย่าง ก่อนจะถาม “ลุกไหวไหม?”

แฮร์รี่เงยหน้ามองอีกฝ่ายทันควัน ด้วยความอึ้งกับปฎิกริยาแบบไม่คาดฝันของเสนปทำให้ลืมตอบคำถามของอีกฝ่ายเสียสนิท จนฝ่ายอาจารย์ไม่คิดจะรอคำตอบ ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนฉุดให้ลูกศิษย์ลุกตาม

“อ๊ะ” ร่างของแฮร์รี่เซเข้าไปปะทะกับอกกว้าง

เสนปยังคงไม่มีทีท่าอะไร เอ่ยเสียงเรียบ “ลองยืนดูสิ”

"เอ่อ.." แฮรรี่ยึดชายเสื้อร่างสูงไว้ค่อยๆวางเท้าข้างที่เจ็บลงกับพื้น เด็กชายสะดุ้งเมื่อความรู้สึกเจ็บวิ่งจี๊ดขึ้นมา ถึงเขาจะเป็นพวกได้รับบาดเจ็บบ่อยๆจนชินแต่ว่าเจ็บก็คือเจ็บยังวันยังค่ำ

ชายหนุ่มที่สังเกตท่าทีของเด็กชายอยู่ เริ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นหน้าซีดๆ
 

"สรุปว่า..ไม่ได้"
 

"..ค.ครับ"แฮร์รี่หน้าซีดหนักกว่าเดิม เด็กชายไม่อยากจะคิดว่าเหตุการณ์ใดจะเกิดขึ้นต่อ

ไม่ทันคาดคิดร่างของเขาก็ถูกช้อนขึ้นจากพื้น
 

'เอ๋'
 

แน่นอนเด็กชายคิดไม่ถึงว่าคนอย่าง เซอร์เวอรัส เสนป จะทำแบบนี้

สมองมีเคยประมวลผลเก่งๆดูเหมือนจะหยุดทำงานชั่วคราว

แต่..เอ๋ทางนี้มัน..ไม่ได้ไปห้องพยาบาลนี่
 

"อ..อาจารย์จะ..จะไปไหนนี่มันไม่ใช่ทางไปห้องพยาบาล"เด็กชายถามเสียงสั่นๆสภาพการณ์ตอนนี้ต้องระวังปากคำหน่อยเขาไม่อยากตกลงพื้นทั้งที่ขาเจ็บอยู่หรอก
 

"แล้วเธอคิดว่านี่มันวันอะไร"สเนปตอบกลับน้ำเสียงเรียบๆต่างจากเวลาสอนในห้องเรียนฟังแปลกๆ แฮรรี่ขมวดคิ้วถาม'ไรแปลกๆ แต่ก็ตอบ "วันคริสมาส"
 

"ใช่วันคริสมาส แล้วเธอคิดว่ามาดามพรอพรีย์จะอยู่คอยเธอที่ห้องพยาบาลรึไง"
 

"อึ๊ก"รู้สึกเหมือนโดนประชดแหะ แต่ก็จริงอย่างเสนปว่ารู้สึกว่าเขาจะเป็นนักเรียนที่เข้าห้องพยาบาลมากที่สุดในทุกๆปี เอ๋..แต่ก็หมายความว่าเขาทำให้สเนปไม่ได้ฉลองวันคริสมาสนะสิ!
...................
 

แฮร์รี่รู้สึกว่าตัวเองถูกพาลงไปลึกขึ้นเรื่อย จนนึกหวั่นว่า สเนปที่เกลียดเขาอาจหาทางกำจัดเขาที่นี่ก็ได้ พลางหวังว่ารอนคงจะเอะใจที่เขาไม่กลับเข้าไปสักทีแล้วออกตามหา
 

"ค..คุณ จะพาผมไปไหนฮะ" แฮรรี่เอ่ยปากถามในที่สุดหลังจากลงบันไดเวียนมาหลายชั้นจนเขารุ้สึกมึนหัว แล้วสงสัยว่ามำไมชายคนนี้ไม่ปวดหัวรึไง
 

"ห้องของชั้น"
 

"อ๊าาา ทำไม" ดูเหมือนสเนปจะสะดุ้งนิดๆที่เห็นท่าตกใจของเขา
 

"ทำไมเหรอ..เธอคิดว่าชั้นจะเป็นอาจารย์สอนวิชาปรุงยาได้ยังไงถ้าปรุงยาแก้ฟกช้ำไม่เป็น"เสียงอาจารย์สเนปฟังดูเหมือนน้อยใจนิดๆ
 

เอื๊อก..ห้องของสเนปรึ ห้องของสเนปตายแน่แฮร์รี่ทำไมนายถึงดวงซวยอย่างนี้ ถ้ากลับไปได้อย่างปลอดภัยนี่คงเป็นการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าการเข้าไปหาอาราก๊อก สุนัขสามหัว หรือมังกรซะอีก
 

ในที่สุดสเนปก็พาเขาไปที่ห้องห้องหนึ่ง มันค่อนข้างมีกลิ่นฉุนของยาแต่ก็เป็นกลิ่นที่ทำให้รู้สึกแปลกๆ รู้สึกมึนๆ
 

สเนปวางร่างของเขาบนเตียงหรืออะไรสักอย่างที่นุ่มๆ ก่อนผละไปจุดเทียน แสงสว่างจากเทียนนันยี่สิบเล่มช่วยเพิ่มแสงสว่างให้กับห้องนี้อย่างมากจนแฮรรี่ต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ชินกับแสง
เมื่อชินกับแสงแฮรรี่ต้องอึ้งกัยสภาพห้องกองหนังสือวางเรียงเป็นตั้งๆหลายสิบกองจากพื้น ไม่รวมในชั้นหนังสือ ขวดยาวางเรียงเป็นตับในตู้หลายใบ โต๊ะทำงานเต็มไปด้วนกองเอกสาร น่าแปลกคือทั้งๆที่มัน รก รกมากกกก..แต่เท่าที่สังเกตห้องนี้ไม่มีฝุ่นหรือใยแมงมุมเลย
ชักสงสัยว่าสเนปทำความสะอาดห้องนี้ยังไง -_-'
 

สเนปหายไปในห้องๆหนึ่งที่ติดกันแล้วกลับออกมาพร้อมถาดที่มีขวดยา4-5ขวดวางอยู่บนนั้น
 

"ผมต้องกินทั้งหมด?"แฮรรี่ถามอย่างไม่ไว้ใจนักความจริงถ้าเลือกได้เขาไม่อยากกินเลยให้ตายสิ แต่ต้องอยู่ที่นี่นานก็ไม่ดีเหมือนกัน
 

"ไม่..แค่ขวดใดขวดหนึ่ง ทั้งหมดเป็นยาแก้ฟกช้ำเหมือนกัน"
 

"แล้ว..?"
 

"ผลค้างเคียงต่างกัน.."แล้วสเนปก็ชูขวดสีเหลืองน้ำตาลขึ้น
 

"ขวดนี้กินแล้วจะหลับเป็นตายประมาณ2วัน" แฮร์รี่กลืนน้ำลายอย่างผืดคอ "แล้วขวดนี้"เขาชี้ไปที่ขวดสีแดง"

อ๋อ..อันนี้กินแล้วสิวจะขึ้น …แค่เดือนเดียวเอง"

เดือนเดียวเอง..บ้าแล้ว....ตั้งเดือนต่างหาก  
 

แฮร์รี่เหงื่อตกเขาไล่ไปทีละขวดที่เป็นขวดสุดท้าย สเนปมองขวดนั้นสลับกับแฮร์รี่อยู่อึดใจหนึ่ง "ชั้นคิดว่าเธอไม่สมควรกินยานี้นะ"เขาบอกและทำท่าจะนำมันไปเก็บแต่สำหรับแฮรรี่เขาคิดว่ายังไงขวดนั้นน่าจะปลอดภัยกว่า ยาแขนงอื่นตั้งเยอะ' กินแล้วจะมีขนขึ้น กินแล้วผิวหนังข้างในกลับข้างนอกจะสลับกัน..ไม่เอาอ่ะ'
 

"ผมจะกินขวดนั้นครับ" สเนปชะงักหันมามองเขาอย่างลำบากใจ
 

"แน่ใจรึ"สเนปดูกังวลใจมากแต่ผมคิดว่านั่นเป็นอาการแสดงความเสียใจของเขาน่ะนะ
 

สเนปส่งขวดนั้นมาให้"แน่ใจรึ"  ชายหนุ่มถามซ้ำ
 

แฮร์รี่พยักหน้า สเนปถอนหายใจก่อนเดินเอาขวดยาที่เหลือไปเก็บแต่เมื่อกี๊ เขา'ยิ้ม'หรือเปล่านะ แต่ช่างเถอะตอนนี้เขาคิดถึงเตียงที่หอนอนของบ้านกริฟฟินดอร์จะตายอยู่แล้ว
 

แฮร์รี่เปิดขวดและกลืนยาลงไปทั้งหมด 'อืมม์..หวานแหะ' สักพักแฮรรี่ก็รู้สึกร้อนๆตรงที่ข้อเท้า แล้วก็หายเด็กชายลองลุกขึ้นยืน 'ไม่เจ็บแล้ว..ท่าทางยาดีแฮะ โชคดีที่เลือก'
 

"เออ..อาจารย์ผมกลับได้หรือ..ยั."ทันใดนั้นเหมือนร่างกายไม่มีแรงเด็กชายทรุดลงกับพื้น เขากำผ้าปูเตียงไว้
 

".ร..ร้อน"จู่ๆก็เหมือนกับใครเอาฮีตเตอร์หลายสิบเครื่องมาเปิดงั้นแหละ แถมมึนหัวอีก
 

"ไงล่ะ อาการกำเริบแล้วเหรอ"สเนปเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
 

"คะ..คุณ เอา..อะไรให้ผม..ก.กิน"แฮร์รี่จับผ้าปูเตียงเพื่อพยุงตัวไว้อย่างน้อยก็ไม่ต้องฝุบลงไปที่พื้น หายใจหอบ
 

"ก็.."เขาลากเสียงยาว พลางเดินเข้ามาใกล้ตัวเด็กชายมากขึ้น
 

"ยาแก้ฟกช้ำนั่นแหละ..แต่ว่าผลค้างเคียงคือปลุกอารมณ์ทางเพศ..อย่างแรงซะด้วยสิ" ชายหนุ่มหัวเราะ เขานั่งยองๆปลายนิ้วเรียวสัมผัสกับริมฝีปากสีชมพูของเด็กชาย สอดนิ้วเข้าไปช้าๆ
 

"อ๊ะ.."แฮรรี่เผยอริมฝีปากเล็ก
 

สมองเริ่มเบลอขึ้นเรื่อยๆ แรงที่จะต่อต้านก็ไม่มี

ร่างสูงปลดกระดุมร่างเล็กออกและไล้ริมฝีปากไปตามซอกคอเรียวและเนินอกเรียบ หยุดเล่นกับติ่งเล็กๆสีชมพู
 

"อะ..อ..อา"เสียงครางดังผะแผ่วออกมาจากร่างเล็กกระตุ้นความต้องการของร่างสูงให้พุ่งสูงขึ้นได้ไม่ยาก เขาช้อนร่างเล็กขึ้น ประกบริมฝีปากส่งปลายลิ้นเข้าไปหาความหวานภายใน
 

"อ..อืม" ชายหนุ่มวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา มือก็ลงมือเปลื้องผ้าของร่างเล็กออกไปกองไว้ท้ายเตียง เผยให้เห็นเร่างขาวเนียนที่สะท้อนกับแสงเทียนงดงาม
 

"รู้มั๊ย แฮรรี่..ชั้นมองเธอตั้งแต่เธอมาโรงเรียนใหม่ๆแล้ว"เขากระซิบข้างๆหูอีกฝ่าย มือก็ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของอีกฝ่าย
 

"ทะ..ทำ..ทำไม"แฮรรี่พูดอย่างยากลำบากสติเขากำลังหลุดลอยไปไกล ดวงตาสีเขียวมรกตขุ่นมัวแสดงให้เห็นถึงความปรารถนา
 

"เธอ..สวย..มาก” แฮร์รี่สะดุดหู  สวยเรอะ อย่างเขาเนี่ยะนะ ได้ข่าวมาว่าเสนปไม่ถูกกับพ่อนี่นา แต่เด็กหนุ่มก็เถียงออกมาเป็นคำพูดไม่ได้นอกจากครางเสียงผะแผ่ว

“เธอคงไม่รู้ตัวสินะ ชั้นหาโอกาสตั้งหลายปี แต่เจ้าวีสลีย์กับเกรนเจอร์ก็หวงเธออย่างกะอะไรดี..แต่นึกไม่ถึง ว่าจะมีโอกาสแบบนี้มาเยือน  ของขวัญวันคริสมาสเลยนะเนี่ย"สเนปหัวเราะต่ำๆในลำคออย่างพึงใจ ปลายลิ้นอุ่นไล้เลียจนมาถึงหน้าท้องแบนเรียบ   ฝ่ามือหยาบค่อยล้วงลึกเข้าไปในกางเกง แฮร์รี่พยายามดิ้นรนเท่าที่จะทำได้แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์  แถมด้วยฤทธิ์ยา กลับทำให้ร่างกายของเขาต้องการสัมผัสนั้นจนแทบทนไม่ได้เสียเอง

“ยังไม่ได้ทำอะไรแท้ๆ ก็ฉุ่มขนาดนี้แล้ว..ปกติไม่ค่อยได้ทำหรือไง” เสนปว่ายิ้มๆ ก่อนค่อยใช้ปลายลิ้นชิมเอาหยาดหยดของความบริสุทธ์  เด็กหนุ่มผวาเยือก “อะ..อ..ทำ.อะไรนะ”  แต่ทว่าชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับอมส่วนที่อ่อนไวที่ลุกชูชันนั้นเข้าไปปลายลิ้นชื้นๆทำให้แฮร์รี่รู้สึกแปลกๆ จากการที่ไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกนี้มาก่อน เขาบิดกายอย่างทรมาน
 

"อือ ..อะ..อ๊ะ อ.อา.."ร่างสูงยุติการกระทำทั้งหมดลงเมื่อเห็นว่าร่างเล็กกำลังจะขึ้นสวรรคือยู่รอมร่อ เขาเลื่อนตัวขึ้นไปอยู่ระดับเดียวกับเด็กชาย
 

"ไง..แฮรรี่ ต้องการ..ชั้น..หรือเปล่า" ชายหนุ่มยิ้มยั่ว มองใบหน้าเด็กชายที่อยู่ใต้ร่างของตนอย่างหลงไหล ลำแขนเรียวกระหวัดโอบรอบคอของชายหนุ่มดึงลงไปประทับจูบ ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ เขาให้รางวัลกับร่างเล็กคือการปรนเปรอความสุขให้จนบรรลุถึงความสุขสม
 

"อ๊ะ ..ฮะ อ๊าาาา"ร่างเล็กกรีดร้องเสียงสูงแล้วหอบหายใจจนตัวโยน
 

"ถึงตาชั้น..เด็กน้อย"ชายหนุ่มจับขาของร่างบางให้แยกออกกว้างและพยายามยัดเยียดความแข็งแกร่งเข้าไป
 

"อ๊ะ! อยะ อย่า..ผมเจ็บ!" แฮรรี่ส่งเสียงร้องลั่น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีเขียวมรกตแสนสวยนั่น
 

สเนปหยุดการสอดใส่อยู่แค่นั้นก่อน เขาหันมาช่วยกระตุ้นเร้าอารมณ์ของเด็กหนุ่มใหม่เพื่อให้ลืมความเจ็บข้างล่าง เมื่อรู้ว่าร่างเบื้องล่างพร้อมเขาก็ดัดมันเข้าไปจนสุด ร่างแฮรรี่กระตุกเฮือกด้วนความเจ็บ แต่ไม่มีเสียงออกมาจากริมฝีปากสวยนั่น
 

"อึ๊ก"ช่องทางคับแคบนั่นทำเอาร่างสูงนิ่วหน้า แน่นอนเขาอยากมีความสุข แต่ถ้ามีความสุขไปพร้อมกับแฮรรี่น่าจะมีความสุขกว่า ดังนั้นเขาจึงก้มลงประทับจูบเนิ่นนาน ทั้งรุนแรง เร่าร้อน แต่ก็ปลอบประโลมในเวลาเดียวกัน เขาขยับช้าๆ เมื่อแฮร์รี่ตามทันจึงได้เร่งความเร็วขึ้นในที่สุดทั้งสองก็ปลดปลอยความสุขออกมาพร้อมกัน

             
            สเนปทรุดร่างลงทามทับร่างเล็กแต่ก็อใช้ศอกดันร่างไว้ไม่ให้น้ำหนักตัวกดทับร่างเล็กเกินไปก่อนประทับริมฝีปากอย่างอ่อนโยน
 

เขาถอนกายออกมาเรียกเสียงร้องเบาๆจากร่างเล็ก เขาดึงร่างแฮร์รี่เข้าไปกอดก่อนตะหวัดผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของตนและเด็กชายก่อนจะหลับไหลไปด้วยความอ่อนเพลีย...

 

แถม...
 

"ขอโทษทีแฮรรี่..แต่ถ้าชั้นไม่ทำแบบนี้คงไม่ได้เธอมา..ขอโทษนะ"ร่างสูงประทับริมฝีปากอย่างอ่อนโยนเป็นเชิงขอโทษ
 

"ไม่เป็นไรครับ ...แต่..คราวหน้าไม่ต้องใช้ยานะครับ" ประโยคสุดท้ายแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ แต่ชายหนุ่มก็หูดีนรก เขายิ้มกว้าง
 

"แน่นอน แฮรรี่" ชายหนุ่มทำท่าจะลุดขึ้นแต่ถูกมือเล็กยึดชายเสื้อคลุมไว้
 

"มีอะไรรึ"
 

"คราวหน้า......."เด็กชายหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเมื่อพูดประโยคนี้ออกมา
 

"ฮะ.ฮะ..ได้อยู่แล้ว"ชายหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแบบที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน แล้วกระซิบที่ข้างๆหู" แล้วครั้งหน้าจะทำเบากว่านี้นะ"


 

จบ...จริงๆแย้ว