ตอนที่ 2 : Do you have happy? [lupin x harry]
Do you have happy? [lupin x harry]
เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น บอกว่าหมดเวลาสำหรับการเรียนการสอนสำหรับวันนี้
“ O.K. งั้นพอก่อนสำหรับวันนี้ ครูต้องการให้พวกเธอทำรายงานเกี่ยวกับตัวกริ้นดี้โลว์ …ส่งครูวันจันทร์เหมือนเดิม “
เด็กๆต่างทยอยเก็บของแล้วออกไป เพื่อจะไปทานอาหารเย็นพร้อมกับเสียงพูดคุยเกี่ยวกับบทเรียนที่เพิ่งเรียนมา
“พวกเธอไปกันก่อนนะ ชั้นมีเรื่องจะคุณกับอาจารย์นิดหน่อย” แฮร์รี่บอกเพื่อนรักทั้งสองและเดินกลับไปที่ห้องเรียน
“อาจารย์” เสียงเรียกทำให้ชายหนุ่มเงยหนาขึ้นจากกองเอกสารหนาเตอะแล้วก็พบ …คนที่ ‘กำลังรอ’
“ว่าไง แฮรรี่ มีอะไรรึเปล่า”
“ครับ…เรื่องผู้คุมวิญญาณ” แฮรรี่มีสีหน้าไม่ดีนักเมื่อพูดถึง
“ อ๋อ..ใช่ ขอครูดูก่อน สองทุ่มวันพฤหัส ห้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ ที่นั่นน่าจะกว้างพอเงียบ แล้วก็เป็นส่วนตัว.. ไว้เจอกันวันพฤหัสนะแฮรรี่” ลูปินไร้นิ้วเรียวกับใบหน้าของเด็กชายเบาๆ
“อ่า…ครับ” แฮร์รี่ดูงงๆกับท่าทีของลูปินที่ดูร่าเริงผิดปกติ และรู้สึกแปลกๆกับบริเวณที่ลูปินสัมผัสเขาเด็กชายรีบถอยออกมา เขากล่าวขอบคุณแล้วรีบออกมาจากห้อง พลางนึกสงสัยว่า วิชาที่เขาเรียนคงจะยากน่าดูละมั๊ง ..ถึงต้องใช้ห้องกว้างๆแล้วก็เงียบๆแบบนั้น แต่ด้วยความที่ต้องการจะเรียนวิชาทำให้เขาเลิกสนใจในข้อนี้ไป เด็กชายเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อจะไปให้ทันเวลาอาหารเย็น
//---//---//---//---//---//---//---//
แฮร์รี่ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง อย่างหมดแรง มองชายหนุ่มจัดการบ็อกการ์ตให้กลับลงกล่องแล้วจึงกลับมายืนข้างๆและส่งช็อกโกแลตให้
“เอาล่ะ ..แฮร์รี่ ..เธอทำได้ดีมากสำหรับการเริ่มต้น …แต่ชั้น อยากรู้จริงๆ…เธอไม่เคยมี ’มีความสุข’ ในชีวิตบ้างเลยเหรอ?” อาจารย์ลูปินยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเกือบชิด หลังจากเด็กชายส่งช็อกโกแลตสิ้นสุดท้ายเข้าปาก
เด็กชายถอยออกมานิดหนึ่ง “ก็…ครับ..ผมไม่ค่อยเจอเรื่องดีๆ เท่าไร?” เขาตอบอย่างเพลียๆ สมองเขายังเบลอๆอยู่ แล้วก็รู้สึกเหนื่อยมากจนไม่ต้องการขยับตัวไปมากกว่านี้ ทั้งๆที่กินช็อกโกแลตเข้าไปแล้วนะเนี่ย
“งั้นเหรอ”ลูปินยิ้มอย่างพอใจนิดๆ …หือ..เอ๊ะ!! ..ทำไมอาจารย์ถึงทำท่าดีใจอย่างนั้นล่ะ? ดีรึไงที่คนเราไม่เจอเรื่องที่ทำให้มีความสุขนะ.. เด็กชายคิดอย่างไม่พอใจ คิ้วเรียวเลยขมวดยุ่งอย่างไม่สบอารมณ์ท่าทางลูปินจะเดาความคิดเขาออก..เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ว่าไง..แฮรรี่ ชั้นสอนให้เอาไหม? วิธีการ ’มีความสุข’ นะ” ลูปินยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยๆเชิดคางของอีกฝ่ายให้เงยขึ้นสบตา แต่เด็กชายรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันแปร่งๆและดูขัดกับการกระทำยังไงไม่รู้
“มะ..มี..วิธีแบบนั้นด้วยเหรอครับ” แฮร์รี่ถามอย่างแปลกใจปนสงสัยนิดๆ พลางแกะมือที่มาเกาะแกะบริเวณเอวเขาออก โดยไม่นึกเฉลียวใจสักนิดกับสถานการณ์ปัจจุบันอันล่อแหลมของตน
“มีสิ นอกจากจะ’มีความสุข’แล้วยัง’สนุก’อีกด้วย” มือของลูปินเริ่มจับนู่นจับนี่อีกครั้ง ขณะทีใบหน้าก็เลื่อนต่ำลงมาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
“เหรอครับ น่าสนใจดี ..แต่ผมว่าผมควรจะกลับหอได้แล้ว นี่ก็ดึกมากแล้ว..นะครับ”แฮร์รี่ที่พอจะเดาๆสถานการณ์ออกแล้วพยายามหาทางปลีกตัวออกมาแต่…ไม่สำเร็จ ลูปินดูเหมือนจะกลายเป็นคนละคนเมื่อเทียบกับตอนกลางวัน แขนสองข้างจับที่เท้าแขนไว้ กันไม่ให้เด็กชายลุกออกจากเก้าอี้ได้
“เธอไม่อยากรู้เหรอ”ลูปินถามเสียงแผ่ว ริมฝีปากเลื่อนมาขบเม้มที่ใบหู เด็กชายหน้าแดง
“ยะ ..อยากรู้สิครับ แต่วันนี้คงไม่เหมาะ นะฮะ…อาจารย์ให้ผมกลับนะฮะ…นะ” แฮร์รี่ส่งลูกอ้อนมาให้ ใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ต้องเล่นไม้อ่อนนี่แหละ ..แต่ผิดถนัด
“ ไม่หรอกแฮรรี่ วันนี้แหละเหมาะที่สุด” ชายหนุ่มก้มลงประทับริมฝีปากเรียวเล็กนั่นอย่างอ่อนโยน แฮรรี่เบิกตาโตอย่างตกใจ ขณะที่เขาอ้าปากจะส่งเสียงร้อง ทำให้ชายหนุ่มกลับฉวยโอกาสนั้นประกบริมฝีปาก ส่งลิ้นเข้าไปลิ้มรสความหวานภายใน
“อุ๊…อื๊อ!!” ชายหนุ่มสอดลิ้นเข้าไปผัวพันเนิ่นนาน ด้วยการที่อีกฝ่ายมีประสบการณ์ด้านนี้เป็นศูนย์ทำให้การปลุกเร้าดำเนินไปได้ง่ายยิ่งขึ้น …เขาส่งจูบเนิ่นนานจนแฮรรี่ทุบไหล่เขานั่นแหละจึงได้รู้ตัว และถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดายนิดๆ
“ฮ้า…แฮ่ก..อาจารย์..ทะ..ทำไม?” เด็กชายหน้าแดงจัด พยายามหอบหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดให้มากที่สุด ลูปินไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้พัก เขาไม่ตอบแต่ไล้ริมฝีปากไปตามซอกคอ ทิ้งรอยแดงจางๆเอาไว้ ขณะที่มือหนึ่งก็ไล่ปลดกระดุมเสื้อออกเผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียน
ปลายลิ้นชื้นๆที่ไล้ไปตามเนินอกแบนเรียบ และปลายนิ้วเรียวที่เล่นอยู่กับติ่งเล็กๆสีชมพู ทำให้
เด็กชายอยากจะไปพักไสร่างสูงออกไปแต่เรียวแรงที่เขามี ทำได้เพียงจับยึดศรีษะของอีกฝ่ายไว้ เสียงที่ควรจะร้องห้ามก็ทำได้แต่ส่งเสียงครางแผ่วหวาน
“อ..อาจารย์”เด็กชายรู้สึกเหมือนกำลังอยู่บนอากาศ ด้วยความไม่เคย ทำให้ไม่สามารถจะปฏิเสธความรู้สึกแบบนี้ได้ และไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่าปล่อยให้เป็นไปตามครรลองของมัน
“เธอน่ารักมาก..แฮรรี่” ลูปินละการกระทำจากเบื้องหน้า เลื่อนตัวขึ้นมาจุมพิตที่ริมฝีปากก่อนจะก้มลงไปจักการกับจุดอ่อนไหวที่สุดของเด็กชาย
“อะ .. อ๊า..อืออ ..ฮ้า..”เด็กชายครวญครางอย่างหมดความอดกลั้น สัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้
เขาไม่เคยสัมผัสได้จากที่ไหนมาก่อน ประสบการณ์ทำให้ชายหนุ่มมอบความสุขสุดๆให้กับเด็กชายได้อย่างไม่ยากเย็น ..ในที่สุดแฮรี่ก็ปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมา ชายหนุ่มกลืนกินเข้าไปจนหมด ปลายลิ้นเรียวไล้ไปตามฝีปากช้าๆ แล้วจึงช้อนร่างเล็กขึ้นจากเก้าอี้ พาไปที่โต๊ะเรียนที่อยู่ข้างๆ
เด็กชายเหนื่อยจัดและไม่เคยเหนื่อยเท่านี้มาก่อนแม้แต่การซ้อมควิชดิชก็ไม่เหนื่อยเท่า จึงได้แต่ปล่อยให้ลูปินทำอะไรได้ตามอำเภอใจ
ผ้าคลุมถูกปูลงบนโต๊ะ ลูปินวางร่างแฮรรี่ลงบน’เตียงชั่วคราว’ ก่อนก้มจูบแฮรรี่อีกครั้ง รสชาติที่ยังคงอยู่ในปากของชายหนุ่มจางๆทำให้เด็กชายรู้สึกร้อนขึ้นมาอีกครั้ง
“อ๊ะ…อา.าา...อา.อาจารย์” แฮรี่บิดตัวอย่างทรมาน ส่วนนั้นของเด็กชายถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยสัมผัสชื้นๆจากปลายลิ้น ทำให้สติกระเจิดกระเจิง ครั้งนี้ร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งแรกมากนัก
ขณะที่เขามีทีท่าจะถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์อีกครั้ง ชายหนุ่มก็หยุดการกระทำทั้งหมด!
เด็กชายปรือตามองอย่างสงสัยเขาร้องขอ “อาจารย์? ได้โปรด…อาจารย์ผม…ต้องการ” เสียงเรียกร้องและท่าทีเชิญชวนนั้นแทบทำให้ชายหนุ่มตอบสนองคำขอนั้นทันที….ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกๆเป็นการข่มอารมณ์ เขาต้องการให้เด็กชายพร้อมซะก่อน..ปลายนิ้วเรียวจ่อเข้าที่ริมฝีปากเล็กของเด็กชาย
“อ..อือ” ฟันซี่เล็กๆขบกัดนิ้วเบา ปลายลิ้นเล็กดูดเลียเพื่อระบายอารมณ์ปรารถนา..แต่กับเป็นการเติมไฟให้ลูปินโดยไม่รู้ตัว
ชายหนุ่มถอนมือออกมา เขาใช้นิ้วที่ชื้นน้ำลายเป็นตัวนำทาง “อือ.อ.อ๊ะ...” สัมผัสของปลายนิ้วที่ลุกล้ำเขามาในร่างกาย ทำให้เด็กชายครางระงม เมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายพร้อมกับการกระทำขั้นต่อไปแล้วก็ถอนสิ่งกระตุ้นออก
ลูปินดึงแฮรรี่ให้ลุกขึ้นและจับให้นั่งตัก “ขอชั้นนะ..แฮรรี่” เด็กชายพยักหน้า โดยไม่รู้ว่าลูปินจะขออะไร แล้วทันใดนั้นเด็กชายก็ได้รับคำตอบ ชายหนุ่มยกสะโพกเขาขึ้นและจับให้แขนโอบคอของชายหนุ่มไว้ แล้วกระแทกกายเข้าไปอย่างแรง!!
“!!!” เด็กชายเจ็บจนพูดไม่ออก ถึงเขาจะผ่านการกระตุ้นให้พร้อมกับสิ่งแปลกปลอมแล้ว..แต่ขนาดมันผิดกัน..เขาโอบแขนกอดคอชายหนุ่มแน่น ร่างกายแอ่นเกร็ง ความรู้สึกเคลิบเคลิ้มเมื่อครู่หายไปหมด
“เจ็บ..หยุด..ขอร้อง.. อาจารย์! ..ผมเจ็บ!” แฮรรี่สะอื้น ดวงตาสีเขียวมรกตรื้นไปด้วยน้ำตา ลูปินหยุดชะงัก พยายามหักห้ามอารมณ์ปรารถนา ช่องทางของแฮรรี่ที่บีบรัดเขาอยู่ ทำให้ชายหนุ่มแทบคลั่ง!!
“ใจเย็นแฮรรี่ ..อย่าเกร็ง..อย่างนั้น..เด็กดี” เขาปลอบประโลมเด็กชายด้วยน้ำเสียงและจุมพิตที่อ่อนโยน เขาเลื่อนฝ่ามือไปกระตุ้นอารมณ์ส่วนหน้าของเด็กชาย
“อะ..อื๊อ.” ชายหนุ่มรู้สึกถึงแรงบีบรัดที่คลายลง และฉวยโอกาสนั้นกดสะโพกเล็กลงจนสุด
“อึ๊ก” แฮรรี่กระตุก ร่างกายบิดเกร็ง “ไม่เป็นไรนะ แฮรรี่?” ลูปินถาม เขาขยับกายเข้าออกเบาๆ ความรู้สึกเจ็บยังไม่หายไป แต่ก็มีความรู้สึกอย่างอื่นแทรกขึ้นมาด้วย เจ็บแต่ก็รู้สึกดี
“อะ.อาจารย์..อาา.อือ” แฮรรี่บิดกายเร่าๆด้วยความเสียวซ่าน เสียงครางแผ่วแสดงถึงความสุขสม ..แต่นั้นยังไม่ถึงจุดที่เด็กชายต้องการ
“อาจารย์..ระ..เร็วอีก.”เด็กชายขอร้องเสียงแผ่ว
“เรียกชื่อชั้นสิ แฮร์รี่ ..แล้วชั้นจะให้…สิ่งที่เธอต้องการ”ลูปินตอบด้วยอารมณ์ที่ไม่แพ้กัน
“…อือ..อา..อาจารย์.ขะ.ขอร้อง” เด็กชายร้องของ และกรีดร้องเสียงดังเมื่อลูปินหยุดการกระทำทุกอย่าง
“ไม่!!! ได้โปรด อาจารย์” แฮร์รี่สะอื้นไห้ ความปรารถนาที่ไม่ถูกเติมเต็มทำให้เด็กชายทรมานยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด
“เรียกชื่อชั้น” ชายหนุ่มยังย้ำคำเดิม
“ฮ..อึก..รี..รีมัส…อ๊ะ..อื๊อ.!!” แค่นี้ชายหนุ่มก็พอใจ เขากดร่างเด็กชายลงบนพื้นโต๊ะ ยกขาเรียวพาดบ่าแล้วกระแทกกายเข้าสุดแรง เขาขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อะ.อ๊า..อ..อือ..อ๊าาา!!!” เด็กชายกรีดเสียงร้องอย่างสุขสม ช่องทางที่บีบรัดเป็นจังหวะทำให้ชายหนุ่มเร่งความเร็วขึ้นอีก
“ระ..รีมัส..ผม” แขนเรียวโอบไปรอบคอชายหนุ่มและกอดไว้แน่น ลูปินกระแทกกายเข้าแรงๆเป็นครั้งสุดท้าย ส่งมันเข้าไปจนลึกสุดๆ ร่างกายทั้งสองก็กระตุกเกร็ง
“อ๊าา!!”
“อืออ!!” ทั้งสองถึงจุดส้นสุดของความสุขพร้อมๆกัน น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเปื้อนต้นขาขาว ลูปินค่อยๆถอนกายออก ร่างของแฮรรี่สะดุ้งเล็กน้อย
“เป็นไง..รู้สึกดีไหม ?”เขาถาม เด็กชายพยักหน้าเบาๆเพราะเขาเหนื่อยเกินกว่าจะพูดหรือขยับตัว
ลูปินก็รู้ดีเลยไม่เซ้าซี้มากนัก (เดี๋ยวงอน แล้วคราวหน้าจะแย่)
เขาใช้ผ้าผืนใหญ่คลุมตัวเด็กชายแล้วพาไปที่ห้องพัก เนื่องจากเด็กชายเหนื่อยเกินไปที่จะกลับไปหอนอน แล้วลูปินก็คิดเข้าข้างตัวเองนิดหน่อยว่าบางทีคืนนี้อาจจะได้ต่ออีกรอบก็ไม่แน่…
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โง้ยยยย เรือนี้! เรือโปรดนุ้งงงง
ฟินวนไป