Decimo's Lover(s) || YAOI REBORN! All27 (ตัดจบ)

ลำดับตอนที่ #5 : กระสุนนัดที่4 [รีไรท์]

กระสุนนัดที่ 4

ระหว่างทางกลับบ้าน สึนะที่กำลังเดินทอดน่องอย่างเอื่อยเฉื่อยนั้นหยุดชะงัก ร่างบอบบางทำเป็นก้มลงผูกเชือกรองเท้าให้แน่นขึ้น พลางกวาดสายตาไปรอบๆ เพราะสัมผัสได้ยังจิตสังหารอ่อนๆ ที่พุ่งมายังเขา ก่อนลุกขึ้นช้าๆ เมื่อรู้ที่มาของจิตนั้น

“ดีจ้า” ร่างของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นด้านหลัง สึนะแสร้งทำเป็นชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนหันหลังไปมองเจ้าของเสียง ดวงตากลมโตขึ้นเล็กน้อย ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง อายุราวๆ 23-24 ปี ใส่ชุดสูทสีดำ สวมหมวกใบหนึ่งซึ่งมีกิ้งก่าคาเมลอนสีเขียวเกาะอยู่ปิดบังหน้าของชายคนนั้นไปเกือบครึ่ง เห็นแต่จอนม้วนๆ กับจุกนมสีเหลืองที่ห้อยคออยู่เท่านั้นที่ดูเป็นเอกลักษณ์ของคนคนนี้

......อัลโกบาเนโร่หลังพ้นคำสาปงั้นสินะ...แสดงว่าได้ผลสินะ...จุกนมสีเหลือง...อรุณงั้นหรือ...ถึงกับส่งคนคนนี้มาเลยหรือ..วองโกเล่ รุ่นที 9 ....สึนะคิดอย่างแต่ก็แสดงอีกอย่าง

“..พูดกับผม หรือครับ?” ชี้นิ้วเข้าหาตัว พร้อมใบหน้างงๆ

อัลโกบาเนโร่อรุณ..รีบอร์นถึงกับเงียบไปเมื่อเห็นร่างของว่าที่รุ่นที่ 10

ซาวาดะ สึนะโยชิ ชัดๆ ...มองจากข้างหลังก็พอจะเดาได้ว่าเป็นผู้ชาย(จากชื่อล้วนๆ) แต่มองข้างหน้าอย่างจริงจังแล้ว เด็กชายก็ดูเหมือนจะกลายเป็นเด็กสาวที่สวมชุดนักเรียนชายเสียมากกว่า  จะว่าเหมือนทอมบอยก็ไม่ให้ก็เล่นหน้าสวยซะขนาดนี้ ....เสียดายว่ะ....

“เอ่อ...คุณ คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?” สึนะเริ่มเป็นฝ่ายงงจริงๆเองเสียแล้ว เมื่ออีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะเข้ามาหาเขา กลับยืนนิ่งเป็นหุ่น แถมบ่นอะไรพึมพำ ทำนองว่าเสียดายอะไรสักอย่าง(ผมอ่านปากได้นะ : สึนะ)

“อ..เอ่อ..ฉัน..รีบอร์น...เป็นครูพิเศษของแก” รีบอร์นที่ออกจากความคิดของตัวเองได้แล้วเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย ...ชิ..เผลอตัวจนได้...

“ครูพิเศษ?”สึนะสำเนียกถึงความหมายซ่อนเร้นของอีกฝ่ายได้..คิดจะมาจับตาดูสินะ

“คุณแม่เป็นคนจ้างคุณมาเป็นครูพิเศษของผมหรือครับ แปลกจัง”

“อะไรแปลก?” ชายหนุ่มถาม นึกชมร่างเล็กในใจ...เซ้นส์ดีแฮะ..รู้ด้วยว่าแม่ตัวเองไม่ได้เป็นคนจ้าง

“ผมไม่เคยเรียนพิเศษกับใครเลยนะ ตั้งแต่เด็กจนโตถึงทุกวันนี้ จะการเรียนหรือกีฬาผมก็ไม่มีปัญหานี่นา แล้วแม่จ้างคุณมาทำไมละครับ”

....ขอถอนคำพูดเมื่อกี๊...ไอ้เด็กนี่มันก็แค่เด็กหลงตัวเองเท่านั้นเอง... รีบอร์นนึกฉิว แต่ก็เตรียมข้ออ้างมาแล้วเลยไม่สะดุ้งสะเทือน

“ชั้นเป็นครูสอนภาษาอิตาลี พ่อเธอเป็นตนจ้างให้มาสอนนะ”

“Parlo la lingua Italia” (ผมพูดภาษาอิตาลีได้ครับ) สึนะว่าเรียบๆ พลางนึกในใจ..ดูสิว่าจะมาไม้ไหนอีก..อัลโกบาเนโร่..

“Ma la scrittura è difficile” (แต่การเขียนมันยาก) แม้จะรู้สึกทึ่งกับความสามารถทางภาษาของสึนะ แต่รีบอร์นยังแถไปได้อย่างด้านๆ แม้จะมีเหงื่อหยดเล็กปรากฏขึ้นบนหน้า

และดูเหมือนสึนะจะเริ่มขี้เกียจที่เถียงกับชายหนุ่มจึง ยอมยกมือทั้งสองขึ้นเสมออกเป็นเชิงยอมแพ้

..........................................

“กลับมาแล้วครับ” สึนะเปิดประตูพลางกล่าว แล้วเบี่ยงตัวเป็นเชิงให้รีบอร์นเข้ามาภายในตัวบ้าน

“กลับมาแล้วหรือจ๊ะซือคุง...พอดีแม่ให้รีบอร์นไปรับ..เจอกันไหมเอ่ย?” เสียงนานะดังมาจากในครัว

“เจอกันแล้วครับแม่ ผมช่วยนะครับ” สึนะว่า พลางกุลีกุจอถอดรองเท้า แล้วเข้าไปช่วยผู้เป็นมารดาทำกับข้าว ไม่ได้สนใจ ‘คนที่ไปรับ’ เลย ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนเซ็งที่ถูกเมินอยู่หน้าประตูบ้าน ก่อนต้องอัญเชิญตัวเองไปรอทานข้าวเย็นที่ห้องรับแขก

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่ พลางนึกถึงตอนที่เจอกับสึนะอีกครั้ง แล้วบ่นพึมพำสาปแช่งอิเอมิสึที่ไม่บอกเขาล่วงหน้าว่าลูกตัวเองพูดได้หลายภาษา (เจอกับตัวเองตอนเดินกลับบ้าน...เขาถูกถามด้วยคำถามจากภาษาต่างๆเกือบสิบภาษา..เกือบเอาตัวเองไม่รอด...ดีนะที่เขาเดินทางไปทั่วโลกไม่อยู่กับที่นานๆ พอพูดภาษาต่างของประเทศต่างๆได้อยู่บ้าง...ไม่น่าอ้างเป็นครูสอนภาษาเลยพับผ่าสิ...เป็นครูฝึกศิลปะการป้องกันตัวดีกว่า...รีบอร์นคิด (กว่าจะรู้ว่าสึนะมีความสามารถในด้านนี้ด้วย ถือว่าเป็นโปร ทางด้านการต่อสู้ที่หาใครเทียมได้ยากมากคนหนึ่ง ก็เกิดเหตุการณ์มากมายนอกเหนือจากที่คาดคิดไว้โข จนถึงขั้นที่ชายหนุ่มไม่รู้จะสอนอะไรให้สึนะดีเลยด้วย)

เสียงดังคิกๆคักๆดังมาจากในครัวเป็นระยะ ทำให้นักฆ่าหนุ่มต้องย้ายตัวเองมายืนมองคู่แม่ลูกที่กำลังช่วยกันทำมื้อเย็นข้างๆตู้เย็นแทน แม้จะคิดว่าอาหารมื้อนี้จะกินได้หรือไม่ หวังว่าคงไม่ถึงกับเป็น poison cooking เหมือนผู้หญิงคนล่าสุดที่มาหลงรักเขาทำหรอกนะ สาเหตุที่รีบอร์นคิดแบบนี้ก็เพราะร่างเพรียวบางของทั้งคู่ ...ผอมชะมัด..ทานอะไรกันบ้างว่ะเนี่ยวันๆ...

รีบอร์นจับตามองคู่แม่ลูกปลอมๆอย่างสังเกต สัญชาตญาณในตัวของเขาบอกว่าแม่ลูกคู่นี้ไม่ปกติ แต่เขาก็ยืนจับผิดทีท่าที่ผิดสังเกตไม่ได้เลย หรือว่า สัญชาตญาณของเขาเพี้ยนกันแน่

 ส่วนสองแม่ลูกนั้นก็ไม่สนใจคนนอกเลย ทั้งคู่เล่าเรื่องต่างๆที่ตนเผชิญมาในวันนี้ด้วยรหัสลับที่ฟังดูแล้วก็เหมือนบทสนทนาทั่วไปของครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึ่ง

“เสร็จแล้ว!! อ้าว? รีบอร์น..มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร?” สึนะที่หันมาถอดผ้ากันเปื้อนออกก็เหลือบมาเห็นร่างของชายหนุ่มยืนพิงตู้เย็นอยู่...ทำเหมือนกับอิเอมิสึเลย...ทำไมพวกผู้ชายที่โตแล้วชอบที่จะยืนดูแทนที่จะเข้ามาช่วยนะ...ทำประโยชน์ไม่เป็นเลยหรือไง....สึนะว่าในใจโดยไม่แสดงออกทางสีหน้า(ไม่ใช่แม่บ้านแม่เรือนอย่างซือคุงนี่/ไรท์เตอร์)

“รีบอร์นคุง ช่วยยกไปที่โต๊ะทานข้าวหน่อยสิจ๊ะ” นานะเรียกใช้อีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ

ซึ่งรีบอร์นก็พยักหน้าแล้วตรงเข้าไปยกกับข้าวมาถือไว้ ส่วนสึนะก็ออกไปจัดโต๊ะ

.......................

“อร่อย เติมข้าวอีก” นักฆ่าหนุ่มเอ่ยปากเป็นครั้งแรก หลังจากนั่งกินไม่พูดไม่จาอยู่จนข้าวหมดถ้วย ...ไม่คิดมาก่อนว่าสองคนนี้จะทำอาหารอร่อยได้ถึงเพียงนี้..พอๆกับอาหารหรูๆของโรงแรมห้าดาวที่เขาเคยทานเสียอีก ไม่สิ ..อร่อยกว่าจนรู้สึกว่ากินได้เรื่อยๆ กินเท่าไรก็ไม่รู้จักอิ่ม

“ทำไมกินเก่งจัง” สึนะอดบ่นขึ้นมาไม่ได้ แบบนี้ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มนะสิ แต่ก็ยอมตักข้าวเพิ่มให้อีกฝ่าย

นานะหัวเราะคิกเพราะได้ยินคำบ่นของเจ้าชีวิต ส่วนรีบอร์นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

เมื่อจัดการมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย...เกลี้ยงซะเกือบไม่ต้องล้างจาน...สึนะก็เก็บจานชามไปเช็ดล้างและเก็บเข้าที่