คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กระสุนนัดที่3 [รีไรท์]
กระสุนนัดที่ 3
“ขอโทษครับ!!” เสียงหวานดังมาแต่ไกล ทำให้อาจารย์ที่กำลังอยู่ในช่วงกิจกรรมโฮมรูมอยู่หน้าห้องชะงักไปวูบหนึ่ง ขณะที่จะกล่าวต่อว่านักเรียนที่เข้าชั้นสาย แต่เมื่อประตูเปิดออกและเห็นร่างที่อยู่หลังประตู คำต่อว่าก็ถูกกลืนเข้าไปในลำคออีกครั้งอย่างยากลำบาก
ร่างบอบบาง ใบหน้ามีสีแดงระเรื่อมีหยาดเหงื่อเกาะพราว เสียงหอบหายใจดังเบาๆ เพราะออกแรงวิ่งมา ผมฟูๆนั่นดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่ก็เข้ากันกับใบหน้า ริมฝีปากแดงนั้นอ้าน้อยๆ
......น่ารัก!!!!.....ทุกคนในห้องคิดเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“อ้อ..อ้อ..นักเรียนใหม่สินะ” ผู้เป็นอาจารย์ตั้งสติได้ก่อนด้วยวัยวุฒิ และประสบการณ์ที่มากกว่า ก่อนชี้ไปที่นั่งที่ว่างอยู่ใกล้กับริมหน้าต่าง “ไปนั่งสิ”
“ครับ” สึนะยิ้มหวาน นึกดีใจที่ไม่โดนลงโทษตั้งแต่วันแรก พลางเดินไปนั่งที่ดังกล่าว โดยไม่รู้ตัว(อีกแล้ว)ว่า รอยยิ้มของตนได้กระชากหัวใจ หนุ่มๆสาวๆ รวมทั้งอาจารย์หน้าห้องให้เต้นแรง
“สวัสดี ชั้น ยามาโมโตะ ทาเคชิ นายชื่ออะไรอ่ะ” เมื่อสึนะนั่งลง เด็กชายร่างสูงที่นั่งข้างหลังก็สะกิดถามพร้อมรอยยิ้มจริงใจ
“ซาวาดะ สึนะโยชิครับ” ร่างเล็กกว่า(เยอะ)ตอบ เพราะด้วยรอยยิ้มของยามาโมโตะ ทำให้สึนะนึกชอบขึ้นมา มันดูสดใส เหมือนฟ้าหลังฝนตก จนอดยิ้มตอบไม่ได้
“ครับ เคิ่บ อะไร เพื่อนกันแท้ๆ ชั้นเรียกสึนะได้ไหม” “อือ ได้สิ” ถึงแม้จะไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อเล่น แต่สึนะก็ไม่ปฏิเสธรอยยิ้มและดวงตาออดอ้อนคู่นั้น
“ทาเคชิ!! เงียบหน่อย อย่าเพิ่งชวนเด็กใหม่คุย” อาจารย์กล่าวตักเตือน อย่างไม่พอใจนิดๆ
“คร้าบ...จารย์ ฮะ ฮะ” เสียงหัวเราะระรื่นที่ดังมาพร้อมกัน เหมือนไม่สำนึกว่าตัวเองกำลังรบกวนการสอน ไม่ได้สนใจสายตาของทั้งห้องที่จ้องมองมายังตน
....ใครที่อยู่มาก่อน ก็รู้กันทั้งนั้นว่าหมอนี่ เนียนตัวพ่อ
.................................................
เมื่อจบโฮมรูม อาจารย์ก็ปล่อยให้นักเรียนทำความรู้จักกันเอง เพราะไม่บ่อยนักที่โรงเรียนจะเปิดรับนักเรียนเข้ามากลางปี เห็นว่าเด็กคนนี้สอบเทียบเข้ามาด้วยคะแนนเต็มทุกวิชา แถมยังมีคนรับรองที่มีฐานะไม่ธรรมดาอีกด้วย เมื่ออาจารย์ก้าวออกจากห้อง เสียงนักเรียนก็ดังอื้ออึ้งขึ้นมาทันที
สึนะกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งห้อง พวกเด็กๆต่างเข้ามารุมถามนู่น นี่ นั่น ไม่ขาดสาย แม้สึนะจะรำคาญแค่ไหน แต่เด็กชายที่มีอายุมากกว่ารูปร่างโข นั้นก็เล่นละครเป็นเด็กวัยรุ่นใสซื่อได้อย่างแนบเนียน
“สึนะคุง เกิดวันที่เท่าไร?” เด็กสาวคนหนึ่งถามขึ้นมาอย่างใคร่รู้
“14 ตุลา นะ” ...ไม่บอกปีหรอกนะ เพราะจำไม่ได้แล้ว...ว่าแต่อายุของเขาก็เฉียดๆจะ 300 ปีแล้วสินะ...ถึงภายนอกจะดูเหมือนคนอายุ 14 ก็เหอะ....
สึนะมองพวกผู้หญิงที่เอาสมุดโน้ตเล็กๆขึ้นมาจดอะไรยุกยิก
“ชอบทานอะไรเป็นพิเศษไหมจ๊ะ?” ซาซางาวะ เคียวโกะ เด็กสาวที่สึนะคิดว่าเธอยิ้มได้ดูดีและสดใสที่สุดในห้องเอ่ยปากถามบ้าง ซึ่งก็ดูจะตรงใจหลายๆคน เพราะพากันยกปากกาพร้อมสมุดขึ้นมาเตรียมจดกันทีเดียว
“ฮะ ฮะ พวกเธอจะทำข้าวกล่องมาให้สึนะเหรอ ขอเผื่อฉันด้วยคนสิ” ยามาโมโตะเอ่ยขึ้นหลังเงียบอยู่นาน เพราะมัวแต่นั่งเก็บข้อมูลของร่างเล็กเพลินไปหน่อย
“ได้สิ” พวกผู้หญิงพูด เพราะยามาโมโตะเองก็ป๊อบเหมือนกันเนื่องจากเป็นนักกีฬาตัวจริงของทีมเบสบอลโรงเรียน
“ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย ยามาโมโตะ” พวกผู้ชายทุกคนในห้องประสานเสียงกันเป็นเสียงเดียว
“ฮะ ฮะ แต่ชั้นเป็นเพื่อน ‘คนแรก’ ของสึนะน่า” ..เน้นคำว่าคนแรกชัดเจน..ทำให้พวกผู้ชายหลายคนคิ้วกระตุก ส่วนพวกผู้หญิงน่ะหรือ...ลั่นล้า..นะสิ
หลังจากตอบคำถามไปหลายครั้ง ดูเหมือนว่าสึนะจะกลายเป็นที่สนใจของทุกคนมากขึ้นไปอีก เพราะความเป็นกันเอง และท่าทีสบายๆ คุยสนุกนั้น
ทั้งวันนี้ในวิชาประวัติศาสตร์โลก สึนะก็ทำให้คนทั้งห้องต้องอึ้ง เมื่อร่างบางสามารถตอบคำถามของอาจารย์ที่ขึ้นชื่อว่าโหดและเป็นจอมหาเรื่องนักเรียนได้ แถมยังตอกกลับถึงความถูกต้องของระยะเวลาที่เกิดเหตุการณ์ได้ละเอียดกว่าที่สอนจนอาจารย์พูดไม่ออก ส่วนวิชาภาษาต่างประเทศ สึนะก็พูดและอ่านเขียนอย่างคล่องปรื๋ออย่างกับเจ้าของภาษามาเอง จนอาจารย์ชมเปาะ
การเรียนวันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็วและสนุกสนานมาก จนกระทั่งเสียงกริ่งดังขึ้นบอกเวลาเลิกเรียน
“สึนะคุง บ๊ายบายจ่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ” ซาซางาวะกล่าวลาเมื่อจบการเรียนการสอนของวันนี้
“โชคดีนะเคียวโกะจัง” สึนะกล่าว พลางเก็บของเข้ากระเป๋า ทันใดนั้นร่างสูงก็เข้ามาโอบกอดด้านหลังอย่างเนียนๆ
“สึนะว่างเปล่า” ยามาโมโตะ ทาเคชิ เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของเขาตั้งแต่เข้าเรียนทัก
“มีอะไรหรอยามาโมโตะ” ร่างบางส่งยิ้มหวานกระแทกสายตาเด็กชายร่างสูง
“ไปเที่ยวกันไหม? คาราโอเกะ หรือ เกมเซ็นเตอร์ดี” ร่างสูงเอ่ยชวน หาโอกาสที่จะอยู่กับร่างบางสองต่อสอง แต่กระนั้น เทวดา(มาร?)ก็เข้ามาขัดเสียก่อน
“ทาเคชิ นายมีซ้อมแข่งนะเฮ้ย ไปแรดข้างนอก เดี๋ยวโดนโค้ชด่าหรอก” เพื่อนร่วมชมรมเบสบอลเอ่ยดักคอ
“เอ่อน่า เดี๋ยวไปๆ” ยามาโมโตะว่า พลางชี้หน้าเพื่อนคนนั้นอย่างแค้นๆ แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจแสยะยิ้ม ปลิ้นหูปลิ้นตา แถมยังแลบลิ้นออกมาอย่างต้องการบอกว่า ..กลัวตายล่ะ...
“งั้นบายนะ ยามาโมโตะ” สึนะกล่าวลา
“อืม พรุ่งนี้เจอกันนะ สึนะ” ร่างสูงเดินออกมาส่งที่หน้าโรงเรียน มองสึนะตาละห้อย
แล้วเดินคอตกไปยังชมรมเบสบอลที่ตั้งอยู่กลางสนามหลังอาคารเรียน
ความคิดเห็น