คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : กระสุนนัดที่29 [120%] ยาวกว่าเดิม ฮ่า ฮ่า ฮ่า
กระสุนนัดที่29
สคัลมองหมวกที่บุบเป็นรอยครึ่งวงกลมนั้นอย่างเสียดายจับจิตจับใจ
“หนอยยยย!!! นาย!! ไอ้เด็กบ้า!! รู้ไหมว่า ค่าทำหมวกนี่ขึ้นมา มันใช้งบประมาณเท่าไร ห๊า?”
“หึ!! ไม่ได้บ้า แล้วก็ไม่ได้อยากรู้ด้วย” สึนะสะบัดหน้าหนี...เหอะ อยากรู้ตายล่ะ...กะอีแค่หมวกกันน๊อค จะราคาเท่าไรกันเชียว...
“200,000” สคัลกัดฟันบอก
“เหอะ ก็แค่ 200,000 เยน*” กะ อีแค่เงินแค่นี้ ทำจะเป็นจะตาย...งกเหมือนกันนะหมอนี่...ขี้ตืด...
“...ดอลลาร์ หมวกนี่ราคา 200,000 ดอลลาร์* สกุลดอลลาร์สหรัฐ ไม่ใช่สกุลเยน...”
สคัลกัดฟันกรอดๆ นึกถึงราคาที่ต้องจ่ายไปในการสร้างหมวกใบนี้ขึ้นมา เป็นหมวกที่มีลายเดียวใบเดียวบนโลก
“ห๊ะ!! หมวกกันน๊อคสั่ว ๆ นี่นะ ราคาตั้ง 20,000,000 เยน* บ้าไปแล้ว!!” เด็กชายหลุดอุทานออกมาไม่ได้ เมื่อรับรู้ราคาที่แท้จริง แต่แล้วก็เบ้หน้า ด้วยทีท่าไม่เชื่อ
“ใครบอกว่าหมวกกันน๊อคของฉันเป็นหมวกที่วางขายกันดาษดื่นฟ่ะ!! หมวกใบนี้น่ะสามารถป้องกันรังสี Non Tri-Ni-Set (นอน-ทรินิเซ็ท) ได้เลยนะเฟ้ย!! ลายก็คิดเอง สั่งทำแบบพิเศษ มีใบเดียวในโลกเฟ้ย!! อ๊ะ!!..อ๋อ เด็กอย่างแกคงไม่รู้จักสินะ เอาเป็นว่าหมวกนี้มันเทพก็แล้วกัน”
สคัลว่าเข้าให้ ก่อนจะอธิบายอะไรยืดยาว แต่พอนึกขึ้นได้ว่า จะบอกให้ไอ้เด็กนี่รู้หาพระแสงของ้าวทำไมฟ่ะเนี่ย เอาเหอะไหนๆก็อธิบายไปแล้ว ก็สรุปให้ไอ้เด็กนี่ฟังสั้น ๆ ละกัน
“ชิ” สึนะสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างไม่ใคร่จะยอมรับผิด
...รู้หรอกน่า...เพราะโลกใบนี้มี ทรินิเซ็ท [TRINISETTE] สิ่งที่ทำให้เหล่าอัลโกบาเลโน่เกิดขึ้นมา พวกอัลโกบาเลโน่ เปรียบเสมือน พวกที่อยู่นอกเหนือกาลเวลา นั้นก็เพราะพวกเขา มีไม่รู้ทั้งอายุของตัวเอง หรือเเม้กระทั้งว่าตัวเองจะตายตอนไหน ก็ไม่ทราบ และก็เพราะสงสา.ร...เอ๊ย สมเพชหรอก ถึงได้มอบให้ไงล่ะ ไม่งั้นแกไม่ได้หลุดจากคำสาปบ้าๆ มาว่าฉันฉอด ๆ อย่างนี้หรอก...แม้จะรู้สึกผิดขึ้นมาหน่อย ๆ ก็เหอะ ที่เผลอทำของสำคัญ (ที่สำคัญ คือ ราคาแพง) ของอีกฝ่ายพัง
สคัลมองอาการงอนของเจ้าเด็กกวนประสาท ที่มีฝีมือ และ ร่างกายที่เย้ายวนอย่างร้ายกาจ อย่างนึกฉิว
“อะไร?! จะไม่ขอโทษกันหน่อยหรือ?” ถามกวนประสาทไปงั้นแหละ แต่พอเห็นสีหน้าอึกอัก แบบเด็กที่รู้ว่าทำผิด และจะโดนลงโทษ เท่านั้นแหละ...ชิ...ใจอ่อนจนได้...แต่...ขอแกล้งต่ออีกหน่อยดีกว่า...
“แหม...แบบนี้ต้องลงโทษกันหน่อยแล้ว...”
คำพูดนี้ทำเอาสึนะต้องหันกลับมามอง พอเห็นสีหน้าหื่น ๆ ของสคัลเข้าไป ก็ถึงกับหน้าขึ้นสี ออกแรงดิ้นขึ้นมาทันที ...ว้อยยย...หนวดบ้านี่จะเหนียวไปไหน?!!
“นะ..นาย..คิดจะทำอะไร?” สึนะตะกุกตะกัก มองก็รู้ว่าไอ้คนตรงหน้านะฝีมือจริง ๆ
มันก็ไม่ได้ดีแด่อะไรนักหรอก แต่ผิดที่เขาเองแหละ ดันประมาทไปหน่อย ใครจะไปรู้ว่าไอ้ที่ดีแต่ปากสั่งนั้น จะเสี้ยงสัตว์สุดแกร่งอย่างปลาหมึกยักษ์ตัวโตนี่ไว้
หึหึ ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะในใจ พลางปั้นสีหน้าให้หื่นกว่าเดิม “เอาไงดีน้า? ข่มขืนแล้ว ฆ่าทิ้ง โยนลงทะเลเป็นเหยื่อฉลามเอาไหม?”
“แผนการสิ้นคิดมาก!! ห่วยบรม!! ใช้สมองส่วนไหนคิด?! เดี๋ยวนี้เขาถ่วงคอนกรีตกันหมดแล้ว!!” (อ้าว?! ดันไปแนะนำเขาให้ซะงั้น..โธ่!!//ไรท์ ปาดเหงื่อ)
“เอ่อว่ะ เอาแบบเสริมใยเหล็กด้วยยิ่งดี ถุยยย!! บ้าเรอะแก” สคัลตบมุก คนอะไรฟ่ะ สมองมันทำด้วยอะไรวะ ความกลัวน่ะ มีบ้างไหม มีที่ไหนเสนอวิธีฆ่าตัวเองเฉยเลย แถมหาว่า วิธีของเขาห่วยอีก
“ทำเป็นเล่นนักนะ เห็นเป็นเพื่อนเล่นหรือไง หัดเคารพผู้ใหญ่บ้างสิ เฮ้อ...ไม่ได้เรื่องเลยเด็กสมัยนี้”
“แล้วนายล่ะ ทำเป็นสั่งเป็นสอน ตัวเองดีแล้วเหรอ จู่ ๆ ก็มาบุกถิ่นชาวบ้านเค้านะ” โดนไปอีกดอก
“เรียกว่า พี่สคัล สิ” ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้จนแทบชิดกัน ก่อนจะ...
หวืดดดด!!
หน้าผากของสึนะพลาดเป้าไปอย่างน่าเสียดายชายหนุ่มโยกศรีษะหลบอย่างรู้ทัน ก่อนที่หน้าของตนจะยุบเหมือนหมวกกันน๊อค
“โอ๊ะ?!! หวิดไปๆ แหม เผลอไม่ได้เลยนะ” สคัลขยับมือปด้านหลัง ก่อนทำนิ้วเป็นสัญลักษณ์ เจ้าปลาหมึกเห็นคำสั่งจากเจ้านายก็รีบใช้หนวดอีกเส้นรัดคอของเด็กชาย
“อึ๊ก”
“เด็กนิสัยไม่ดี ต้องถูกทำโทษ...รู้ไหม” สคัลพูดยียวน
...และแล้วทั้งสองคนตกอยู่ในบรรยากาศแปลก ๆ ม่วง ๆ ยังไงพิกล จนลืมไปแล้วว่ายังมีบุคคลที่สาม สี่ ห้า หก และอื่น ๆ อีกบานตะไทจับตาดูอยู่
...ใครนะเหรอ?...
ก็บรรดาลูกน้องที่ฟื้นจากการสลบไสล หลังจากโดนประเคนหมัดกับเท้าของสึนะเข้าไปไปยังไงล่ะ พอฟื้นแล้ว (หลังจากเสียงดัง โป๊ก) ก็เจอภาพแบบนี้เข้าไป ใจหนึ่งก็ฟินกับภาพชวนฝัน (เปียก) ใจหนึ่งก็กังวล อยากถามใจจะขาดว่า...นี่มันก็นานแล้วนะคับลูกพี่ ช้ากว่านี้อาจจะโดนจับได้นะกั๊บ...จะทำอะไรก็รีบทำเถอะกั๊บ...พวกผมจะได้ดู เอ้ย ได้ปล้นซะที
...แต่ทว่า...
...ความฝันมักไม่จีรัง...
......................
................................
“หยุดนะเว้ยเฮ้ย!!!”
เสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะ สึนะที่จำเสียงนั้นได้สติ รีบเบี่ยงหน้าทำให้ริมฝีปากรอดพ้นจากการปล้นจูบได้สำเร็จ แต่ก็สูญเสียแก้มนวลไป เพราะโดนจูบเข้าจังๆ
...ชิ!!...อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวก็จะได้ลิ้มรสริมฝีปากนั้นแล้วเชียว...อีกแค่...นิดเดียวเท่านั้น...เอ๊งงงง...ว๊อยยยย
“ใครหน้าไหนมาขัดจังหวะฟ่ะ!! เสียงคุ้น ๆ อ๊ะ...อ่า...อ้าว...ระ...รุ่นพี่” สคัลหันมาตะโกนใส่ แต่พอได้เห็นหน้าของเจ้าของเสียง บวกกับรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากบรรดาหนุ่ม ๆ ที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างหนักหน่วงไม่ปิดบัง ถึงกับทำให้สคัสยืนตัวสั่นสะท้าน รู้สึกเย็นเยือกถึงหัวใจ เหงื่อกาฬแตกพลั่ก
“ระ...รุ่นพี่...มะ...มีธุระอะไรเหรอ...คะ...ครับ?”
.....................................................................
ฝ่ายโคโรเนโร่ที่ออกตามหาตัวสึนะที่แอบหนีหายไป...ทั้งค้นหาเองก็แล้ว สั่งให้พวกลูกน้องค้นก็แล้ว แทบจะพลิกเกาะทั้งเกาะหา แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา! ประกอบกับได้รับข่าวว่าหน่วยกองกำลังติดอาวุธของคัลคัสซ่าเเฟมิลี่จะบุกปล้นมาเฟียแลนด์ ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด จำใจต้องส่งเจ้าฟัลโก นกอินทรีคู่ใจไปส่งข่าวให้พวกรีบอร์น แล้วกลับมารวมพลเพื่อตั้งรับสถานการณ์
รอได้ไม่นาน พวกเจ้ารีบอร์นก็ตามมาสมทบ พร้อมข่าวร้ายว่า ไม่มีใครเห็น สึนะ เลยแม้แต่เงา ยิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปใหญ่
ทำให้กองกำลังป้องกันตัวเองของมาเฟียแลนด์ตกอยู่ภายใต้บรรยากาศอึมครึม เหมือนฝนกำลังจะตก ฟ้าจะร้อง อาทิตย์ดับ พายุจะถล่ม ดินจะทลาย เพราะแรงกดดันมหาศาลจากบรรดาเมะ ที่หาตัวภรรยาคนสำคัญ (ยังไม่ได้เป็น!!//สึนะ) ที่หนีออกไปเที่ยวไม่เจอ พร้อมคิดเหมือนกันว่า
...ถ้าเจอตัวนะ...จะลงโทษให้เข็ด...สมกับที่ทำให้หัวใจของพวกเขาปั่นป่วนจวนจะหยุดเต้นแบบนี้!!...
ขณะที่รอคอยอยู่นั้น หน่วยสังเกตการณ์ก็มีการแจ้งข่าวที่น่าตกใจมาว่า พบเด็กชายที่มีลักษณะเหมือนบุคคลที่โคโรเนโร่ประกาศให้ออกตามหา กำลังถูกรุมซ้อมโดยพวกคัลคัสซ่าแฟมิลี่ที่ด้านท้ายเกาะ (แน่ใจนะ? ว่าสึนะโดนพวกนั้นรุม ไม่ใช่ว่า พวกนั้นโดนสึนะซ้อมหรอกหรือ?//ไรท์)
ทำเอาพวกรีบอร์นของขึ้น ร่ำ ๆ จะไปฆ่าล้างโคตรคัลคัสซ่าแฟมิลี่เสียให้ได้ แต่ติดที่ว่ากลัวสึนะจะเป็นอันตราย จึงต้องวางแผนชิงตัวสึนะกลับมาก่อนจะ...
ถล่มให้ราบเป็นหน้ากลอง!!!
แต่พอมาถึงบริเวณที่เกิดเหตุ ภาพที่เห็นทำเอาพวกรีบอร์นไฟลุกพรึบด้วยพิษรักแรงหึง แทบจะ เผาบรรดาลูกน้องของโคโรเนโร่ไหม้เป็นจุณ ทำให้พวกลูกน้องต้องพากันถอยห่างจากกลุ่มผู้นำออกมาไกลโข แผนการที่วางไว้ตอนแรกพังทลายลง จากที่กะจะรอจนเผลอ แล้วแอบชิงตัวกลับมาอย่างเงียบ ๆ เป็นอันจบสิ้นไม่เป็นท่า
ร่างบอบบางที่ถูกรัดมือรัดเท้าไว้แยกห่างจากกันด้วยหนวดปลาหมึกขนาดยักษ์ ลำคอเรียวเล็กถูกรัดไว้ด้วยขนาดของเจ้าหมึกหนวดของมันแทบจะบดบังใบหน้าหวานจนสิ้น แม้จะไม่รู้ว่าใบหน้านั้นมีสีหน้าเช่นไร แต่เศษเสื้อผ้าที่ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจายอยู่เต็มพื้น แผงอกเรียบเนียนและเปลือยเปล่า ยอดอกสีชมพูแข็งเป็นไตด้วยความตื่นตระหนก ร่างกายขาวผ่องเป็นยองใยเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเกาะพราวไปทั่ว เพราะออกแรงดิ้นมากไป ร่างเล็กๆ นั้นสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว....
และยิ่งเห็นเจ้าสคัลกำลังจูบ (หอมแก้ม) ร่างเล็กนั่นอีก
โพล๊ะ!!
เสียงปรอทแห่งความอดทนแตกดังขึ้น รังสีอาฆาตแผ่กระจายออกมาทั่ว ทำให้บรรยากาศอึดอัด กดดัน หนักอึ้ง ราวกับจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ แน่นอนว่าศึกครั้งนี้ บอกได้คำเดียวว่า...
วอดวาย!!!
...............................................
ความคิดเห็น