คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กระสุนนัดที่2 [รีไรท์]
กระสุนนัดที่ 2
หงุดหงิดชะมัด...หมดอารมณ์เดินเที่ยว สึนะพาร่างตัวเองไปยังโรงเรียนโดยไม่สนว่าหน้าประตูจะมีพวกที่แต่งชุดกักคุรันยืนอยู่เต็มไปหมด
ฮิบาริ เคียวยะหัวหน้ากรรมการรักษากฎระเบียบ กำลังประชุมวางกองกำลังของคณะกรรมการ(ลูกน้อง)อยู่ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น ร่างเล็กๆ ที่กำลังเดินก้าวฉับๆ เข้ามาในรั้วโรงเรียนโดยไม่สนใจใคร
‘เด็กคนนั้น...ไม่เคยเห็นหน้า...เด็กใหม่หรือ?” เด็กหนุ่มจับสายตามองร่างบางอย่างไม่วางตา เป็นครั้งแรกที่สัญชาตญาณเขาไม่ทำงาน ดูไม่ออกเลยเจ้านั่น สัตว์กินพืช ไม่สิ..สัตว์กินเนื้องั้นหรือ เป็นคนแรกเลยนะที่สัญชาตญาณของเขาบอกอะไรไม่ได้
เมื่อเสียงเงียบไปทำให้บรรดาคณะกรรมการรักษากฎฯ งงงัน เมื่อเงยหน้ามองหัวหน้าของพวกเขากลับกำลังจ้องมองเด็กคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้าอาคารเรียน ก่อนที่
คุสะคาเบะจะเอ่ยอะไร ร่างสูงโปร่งของเจ้านายตนก็ตามร่างเล็กของเด็กคนนั้นไปแล้ว
สึนะที่รู้ว่ามีคนเดินตามก็หันหลังกับไปเผชิญหน้าอีกฝ่าย แล้วเป็นฝ่ายออกปากถามก่อน “มีอะไรครับ?”
สึนะโยชิจ้องมองอีกฝ่าย แล้วก็จำได้ว่าคนตรงหน้าคือ ฮิบาริ เคียวยะ ตัวอันตรายที่อิเอมิสึบอกไว้ในเอกสาร
“นาย...เป็นสัตว์กินพืช หรือ สัตว์กินเนื้อ?” ด้วยความแปลกใจที่จู่ๆ ร่างบางก็หันมาทักเขาก่อนทำให้ หลุดประโยคที่คิดไว้ออกไปแบบนั้น จนแทบจะกัดลิ้นตัวเองตายเมื่อตั้งสติได้ นี่เขาเป็นอะไร? ฮิบาริแปลกใจในตัวของตนเอง
“หา????” สึนะถึงกับงง สัตว์กินพืช กับ สัตว์กินเนื้อ อะไรละเนี่ย เจอตัวประหลาดเข้าซะแล้ว
ฮิบาริมองหน้างงๆของอีกฝ่ายก็รู้ว่าร่างเล็กไม่ได้เข้าใจคำถามของเขา ถ้าเป็นปกติใครย้อนถามแบบนี้เขาคงฟาดกลับด้วยทอนฟาไปแล้วข้อหาชักช้า แต่ครั้งนี้เขากลับไม่ทำ เหมือนมีอะไรดลใจให้เขารู้สึกไม่อยากทำร้ายอีกฝ่าย
“..เอ่อ หมายถึงมังสวิรัติหรือครับ?” สึนะเอียงคอทำท่านึก แล้วตอบอย่างสุภาพ ”ผมกินได้ทุกอย่างแหละครับ ไม่เลือกกินหรอก” เดี๋ยวนี้เขาถามอะไรกันแปลกๆเนอะ สมัยนี้ปกติแล้วที่ญี่ปุ่นเขาทักทายกันแบบนี้เหรอเนี่ย วัยรุ่นสมัยนี้ไม่ค่อยเข้าใจเลยแหะ สึนะคิดปลงชีวิต เขาคงแก่จริงๆแล้วละ มิน่าอิเอมิสึถึงบอกให้มาโรงเรียน
“....” ฮิบาริอึ้งไปกับคำถามและคำตอบที่คิดเองเออเองของร่างเล็ก แต่ก็ไม่นึกโมโหแต่อย่างใด ออกจะแอบขำด้วยซ้ำ แถมท่าทางของฝ่ายนั้นก็น่ารัก เสียจนทำให้หัวหน้ากรรมการรักษากฎระเบียบที่ขึ้นชื่อว่าโหดสุดๆ อย่างเขาต้องใจเต้นตึกตัก
“เธออยู่ปีอะไร?”
“ปี 1 ครับ”สึนะตอบอ่างฉะฉาน นึกปลอบใจตัวเอง ค่อยยังชั่ว คำถามนี้ค่อยเข้าใจหน่อย
“...ชั้นเป็นรุ่นพี่นาย อยู่ปี 3 ฮิบาริ เคียวยะ” ฮิบาริเอ่ยแนะนำตัว ใบหูออกแดงหน่อยๆด้วยความเขิน ก็เป็นครั้งแรกที่เขามาทำอะไรแบบนี้
รู้อยู่แล้วละ...เด็กชายนึกในใจ..ความจริงเขารู้จักคนทั้งโรงเรียนได้ตั้งแต่อาจารย์ นักเรียน จนภารโรงนั่นแหละ ..แต่แสร้งทำเป็นเพิ่งรู้จักจะดีกว่า
“ครับ รุ่นพี่ฮิบาริ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”สึนะโค้งตัวให้อีกฝ่ายตามธรรมเนียมญี่ปุ่นขนานแท้เป๊ะ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพวกชาตินิยมตัวจริงเสียงจริง โดยไม่รู้ว่าฮิบารินึกรังเกียจธรรมเนียมการทำความรู้จักแบบญี่ปุ่นแบบนี้ขึ้นมากะทันหัน เพราะอยากให้ร่างบางจับมือทำความรู้จักแบบตะวันตกมากถึงมากที่สุด
“ขอตัวนะครับ” สึนะยิ้มให้ฮิบาริ พลางเอ่ยขอตัวเดินเข้าอาคารเรียน ...เป็นรุ่นพี่ที่แปลกดี เห็นว่าจะอันตรายตรงไหนอย่างที่อิเอมิสึบอก...หรือว่ามันเฟคข้อมูล
“เดี๋ยว!!” ฮิบาริรีบคว้าแขนร่างเล็กไว้ แม้จะตกใจในการกระทำของตนเองแค่ไหน แต่ก็ไม่สนใจเพราะตอนนี้ร่างสูงมีเรื่องอยากรู้ ไม่สิ ต้องรู้ให้ได้ต่างหากละ
“...เธอ..ชื่ออะไร?”
“สึนะครับ ซาวาดะ สึนะโยชิ”
“สึนะโยชิ?” ฮิบาริพึมพำกับตัวเอง ขณะที่สายตามองร่างบางที่เดินเข้าไปในอาคารเรียนอย่างเหม่อลอย ...นุ่มชะมัด..สัมผัสยังอยู่ที่มืออยู่เลย..นุ่มกว่าที่คิดไว้ซะอีก...
ฮิบาริ เคียวยะ พญามารแห่งนามิโมริยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้สนใจเลยว่าตนเองตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรวมทั้งคณะกรรมการรักษากฎที่เป็นลูกน้องของตนด้วย
“เท็ตสึ!” จู่ๆฮิบาริก็เอ่ยเรียกมือขวาของตนด้วยเสียงอย่างดัง จนเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงก่อนวิ่งมารอรับคำสั่ง “ครับ คุณเคียว”
“นำประวัติของซาวาดะ สึนะโยชิ มาให้ชั้นที่ห้องเดี๋ยวนี้!!” ฮิบาริสั่ง พลางทำสัญญาณมือว่าเลิกประชุม แล้วก็เดินขึ้นอาคารเรียนทันที
“ครับ!!” แม้จะแปลกใจในคำสั่งของนายเหนือ แต่คุสะคาเบะ เท็ตสึยะ ก็รับคำเสียงดัง และรีบไปหาข้อมูลตามที่นายสั่งทันที
............................................
ฝ่ายสึนะเองก็ไม่ได้ตรงไปที่ห้องเรียนแต่อย่างใด แต่เดินสำรวจอาคารเรียนไปเรื่อยๆจนถึงชั้นด่านฟ้าของโรงเรียน
“...อืม...วิวดีแฮะ มองเห็นทั้งเมืองเลยมั้งเนี่ย?” ร่างบางมองวิวรอบๆ อย่างสนใจ ขณะที่มองเพลินๆอยู่นั้น เสียงกริ่งที่ดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้สึนะส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างรำคาญ “ตายละ ถึงเวลาเรียนแล้วหรือนี่ ลืมไปเลยแหะ” เขากล่าวกับตัวเองเบาๆ ก่อนตั้งใจว่า ด่านฟ้า นี่แหละจะเป็นที่โปรดของเขา
ความคิดเห็น