คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : กระสุนนัดที่10 [รีไรท์]
กระสุนนัดที10
ห้องกรรมการนักเรียน
ฮิบาริพาสึนะเข้าไปในห้อง ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งพร้อมฉุดร่างของสึนะให้นั่งตัก สึนะไม่ทันได้ตั้งหลักก็ถูกจับนั่งหันหน้าเข้าหาร่างสูงจนใบหน้าแทบชิดกัน
“เอ่อ...รุ่นพี่ฮิบาริครับ” สึนะเอ่ยเสียงแผ่ว เมื่อพบว่าตัวเองกำลังตกที่นั่งลำบากเป็นครั้งแรกในรอบ 300 ปี ด้วยไม่เคยเผชิญกับสถานการณ์ที่ล่อแหลมต่อพรหมจรรย์(ด้านหลัง)แบบนี้มาก่อนในชีวิต ส่วนใหญ่สึนะจะถนัดรับมือกับคนแบบรีบอร์น ไม่ก็ จอมเนียนแบบยามาโมโตะมากกว่า ที่จะรับมือคนที่ซื่อตรงต่อความรู้สึกและแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาเหมือนกับฮิบาริผู้นี้
“มีอะไร?” ฮิบาริเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยใสใจนัก เพราะกำลังก้มลงซุกไซร้ต้นคอขาวของสึนะ สูดดมกลิ่นสบู่อ่อนๆจากผิวเนียนนุ่มโดยไม่ต้องผ่านการจินตนาการอีกต่อไป
“เอ่อ..ไม่หนักหรือครับ” สึนะถามเสียงสั่น รู้สึกขนลุกแปลก เริ่มหวั่นๆกับพฤติกรรมของคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนเช่นกัน
“ไม่นี่” ห้วน สั้น ได้ใจความ จนสึนะอยากกรี๊ดออกมาดังๆ
“ปล่อยผมก่อนได้ไหมครับ” “ถ้าสัญญาว่าจะอยู่นิ่งๆ”
“ครับ ผมสัญญา...” ”งั้นก็นิ่งซะ” สึนะอึ้ง คนอะไรเนี่ย เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ คนอะไรเอาแต่ใจเป็นที่สุด
ดูเหมือนจะต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้เองเสียแล้ว ร่างบางนึกอย่างปลงกับชีวิต ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดเอวไว้ ส่วนสึนะก็ซบลงบนไหล่กว้างอย่างเหนื่อยใจ จนกระทั่งเผลอหลับไปในที่สุด
...........................................................
เมื่อสึนะรู้สึกตัวอีกที ก็พบว่าตนเองกำลังนอนเหยียดยาวภายใต้อ้อมกอดของฮิบาริ เคียวยะ บนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางห้อง ใบหน้าคม หล่อเหลาปานเทพบุตรจุติ ทำให้สึนะเผลอจ้องหน้ายามหลับของอีกฝ่ายอยู่หลายนาที ก่อนนึกได้ว่า เลยเวลาเข้าเรียนไปมากโขแล้ว สึนะค่อยๆ ดันร่างสูงให้พ้นตัวอย่างเบามือสุดๆ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมา
ขณะที่จะลุกขึ้น ร่างสูงก็คว้าหมับเข้าที่สะโพกมน ก่อนดึงร่างของสึนะเข้าหาตัว แล้วจับร่างบางให้ก่ายเกยอยู่บนร่างแกร่งของตนเอง
“จะไปไหน”
“เข้าเรียนสิครับ”
“...แล้วเมื่อเช้าทำไมมาสาย”
“เอ่อ...คือว่า..มันเกิดเรื่อง...บลา...บลาๆๆ” สึนะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าให้อีกฝ่ายฟัง โดยตัดนิดต่อหน่อยแต่งเติมเสริมเนื้อเรื่องไปพอสมควรโดยแอบปิดบังเรื่องที่ใช้จิตสังหารเข้าข่มขู่พวกนักเลง
“เธอเนี่ยนะ ที่เข้าไปช่วยซาซางาวะ?” ฮิบาริถามพลางมองร่างเล็กที่นอนเกยอยู่บนตัวเขาอยู่อย่างพิจารณา
“ครับ ทำไมเหรอ” สึนะเอียงคอ ความโมเอะพุ่งขึ้นสูงจนทะลุปรอทตรงเข้ากระแทกตาร่างสูงอย่างจัง
“ฉันว่าเธอน่าจะเป็นฝ่ายถูกปกป้องมากกว่า” ฮิบาริปกปิดความหื่นไว้ได้อย่างมิดชิด ก็กล่าวประโยคที่ตนคิดไว้ตั้งแต่แรกพบสึนะ
“ผมดูอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ใบหน้าหวานมุ่ยลง ด้วยความไม่พอใจ เขาออกจะแข็งแรง
“นี่นายไม่เคยส่องกระจกหรือไง” สึนะเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ถามคำถามนอกเรื่องสุดกู่แต่ก็ยังตอบ เพราะฮิบาริหันมาสนใจใบหูเขาแล้ว ริมฝีปากขบเม้นจนสึนะเสียวสะท้าน
“เคยครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่รุ่นพี่พูดด้วยละครับ”
คราวนี้ฮิบาริเป็นฝ่ายละริมฝีปากออก หันมาตอบสึนะด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ
“เฮ้อ...นายไม่ได้อ่อนแอ แต่ฉันอยากเป็นฝ่ายปกป้องนาย”
“ห๊ะ!? ผมว่าผมดูแลตัวเองได้นะ” ...แหนะ...ยังจะเถียง...
“แต่ฉันก็อยากดูแลนายเหมือนกัน หรือว่าไม่อยากให้ฉันดูแลนายแบบนี้ แต่มากกว่านี้ หืม?” ฮิบาริบอกซ้ำราวกับจะย้ำความต้องการของตนให้ร่างบางได้รับรู้จดจำด้วยร่างกาย ริมฝีปากกัดย้ำตรงไหล่ขวา ทิ้งร่องรอยสีกุหลาบไว้ จนสึนะสะดุ้งสุดตัว มือเล็กๆเริ่มทำการผลักไสอีกฝ่าย โวยวาย “ผมไม่คุยกับรุ่นพี่แล้ว ผมอยากเข้าเรียนแล้ว”
“...แต่ฉันอยากอยู่กับนายแบบนี้ทั้งวัน” ฮิบาริตอกย้ำคำพูดของตนด้วยการกอดร่างเล็กแน่น
“อี๋!!!!!” สึนะร้องเสียงหลง จนฮิบาริหรี่ตามอง
“อยากให้ฉันปล่อยหรือ???”
“ครับ” พยักหน้ารั่ว เสียหัวสั่นหัวคอน
“รังเกียจ?” นัยน์ตาคมสลดลงวูบ ก่อนเปลี่ยนเป็นสายตาออดอ้อน สึนะรู้สึกว่าเหมือนกับมีลูกศรปักอกดังฉึก
“เปล่าครับ...แค่อาย” น้ำเสียงเบาหวิวในถ้อยคำสุดท้าย แต่ด้วยความสามารถพิเศษ ...หูนรก..ฮิบาริก็ได้ฟังคำที่เขาต้องการ(ในตอนนี้)มากที่สุด
“หึ หึ ปล่อยก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ” ร่างสูงเอ่ยปากอย่างใจดี
“อะไรครับ?” สึนะที่เห็นฟางเส้นสุดท้าย รีบคว้าไว้แทบไม่ทัน
“...จูบ...ฉันสิ”
ความคิดเห็น