คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : กระสุนนัดที่9 [รีไรท์]
กระสุนนัดที่9
วันรุ่งขึ้น สึนะเป็นฝ่ายหลบหน้ารีบอร์น (ตามแผนที่วางไว้) เด็กชายตื่นแต่เช้ามืด และไม่รอทานอาหารเช้า ขณะออกจากบ้าน สึนะก็ต้องแปลกใจเมื่อพบยามาโมโตะที่หน้าบ้าน เด็กชายร่างสูงที่คิดว่าเป็นต้นเหตุทำให้สึนะต้องทะเลาะกับครูสอนพิเศษเมื่อคืน จึงมาดักรอเขา เพื่อที่จะขอโทษ ...ความจริงก็คืออยากทำคะแนนให้เหนือกว่าใครๆก็เท่านั้น....พอดีกับสึนะที่(แกล้งทำเป็น)ต้องการหลบหน้าชายหนุ่มผู้เป็นอาจารย์พิเศษ เด็กชายทั้งสองจึงตัดสินใจเดินไปโรงเรียนพร้อมๆ กัน
ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินผ่านย่านศูนย์การค้า ก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังเล็ดรอดออกมาจากตรอกแคบๆ สึนะที่รู้สึกคุ้นๆกับเสียงร้องที่ดังแว่วมาเป็นฝ่ายดึงให้ยามาโมโตะหยุดเดิน ก่อนส่งสัญญาณให้ร่างสูงรู้ ก่อนจะถกเถียงเกี่ยวกับการแบ่งหน้าที่กันเล็กน้อย ซึ่งสุดท้ายยามาโมโตะก็เป็นฝ่ายไปตามคนมาช่วยเพราะร่างกายไม่เอื้ออำนวยกับการปะทะกัน
ส่วนสึนะเองก็มีหน้าที่ลอบเข้าไปแอบจับตาดูเอาไว้...แต่ถ้าเหตุการณ์ไม่ร้ายแรงก็นัก
สึนะคิดว่าเขาสามารถจัดการได้...โดยไม่คิดรอความช่วยเหลือจากใคร
สึนะที่แอบชำเลืองมองภายในตรอก แต่ภาพที่เห็นทำเอาสึนะรู้สึกโกรธอย่างแท้จริง ร่างเล็กๆของซาซางาวะถูกบังจนแทบมิด ร่างสูงใหญ่ของชายสามคนกำลังรุมล้อมเธออยู่ ใบหน้าของหญิงสาวมีรอยช้ำจากการตบตีเป็นปื้นใหญ่ เสื้อผ้าถูกฉีกออกบ่งบอกให้รู้ว่าชายทั้งสามคิดจะทำอะไรกับสาวน้อยเช่นเธอ
“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ” สึนะเป็นฝ่ายบุกเข้าหา เพราะถ้ารอต่อไปอีกหน่อยละก็ซาซางาวะได้พ้นจากการตกเป็นเหยื่อของพวกเลวๆทั้งสามตัวนี้แน่
“เฮ้ย ดูสิพวกเรา มีคนสวยๆโพล่มาอีกคนแล้วว่ะ” เจ้าอ้วนร่างยักษ์ หัวแดงหันมามองสึนะอย่างตกใจ ก่อนหัวเราะร่วนเมื่อเห็นร่างบางชัดๆ พลางคิดว่าวันนี้ช่างโชคดีเสียนี่กระไร มีเหยื่อเข้ามาหาถึงที่ แถมยังสวยเสียด้วย
ผู้ชายอีกคนที่เป็นคนจับซาซางาวะไว้หันมามองตามคำบอกของเพื่อนชั่วๆของมัน ก่อนแลบลิ้นที่มีหมุดเจาะมาเลียริมฝีปาก ส่งสายตาหื่นจัดมองมาที่สึนะ ก่อนให้เพื่อนของมันอีกคนออกมารับหน้าไว้
ฝ่ายซาซางาวะที่เห็นว่าใครเป็นคนเข้าช่วยเธอจากคนเลว ตอนแรกก็รู้สึกดีใจที่มีคนยื่นมือมาช่วย แต่เมื่อเห็นถนัดตากับถึงกับเป็นฝ่ายร้องขอให้สึนะหนีไปเสียดีกว่า จะมาตกเป็นเหยื่อร่วมกับเธอ เพราะดูจากรูปร่างและจำนวนคนแล้ว สึนะไม่มีทางช่วยเธอได้แน่นอน
“หนีไป สึนะคุง ทิ้งฉันไว้” ซาซางาวะตะโกนเสียงลั่น พวกเลวนั้นลงมือต่อยท้องของเด็กสาวอย่างแรงจนสลบเหมือดไป
แต่สึนะไม่เพียงจะไม่หนีไปซ้ำยังเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาพวกนักเลงทั้งสามแทนเสียด้วยซ้ำ ด้วยความโกรธในการกระทำของพวกมัน
“ปล่อยเธอไป” ร่างบางส่งจิตสังหารรุนแรง จนพวกนักเลงรู้สึกได้
“แกเป็นใครกันแน่?” เจ้าหัวโจกผมดำที่เจาะลิ้นกล่าวเสียงสั่น พลางก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
“ฉันบอกให้ปล่อยเธอ”สึนะกล่าวเสียงกร้าว พร้อมเร่งจิตสังหารขึ้นมาอีกระดับ จนหนึ่งในสองคนร้ายทนต่อไปไม่ไหว ล้มลงนั่ง เป้ากางเกงมีน้ำไหลออกมาส่งกลิ่นฉุนไปทั้งตรอก เมื่อคนหนึ่งสิ้นท่า เจ้าหัวโจกเห็นท่าจะไม่ดีจึงปล่องร่างเด็กสาวลงตามคำสั่ง
เมื่อสึนะเห็นว่าซาวางาวะเพียงแค่หมดสติไป ก็คลายกังวลลงทำให้จิตสังหารอ่อนลงวูบหนึ่ง เจ้าอ้วนที่ยืนสั่นอยู่เห็นเข้าก็ฉวยโอกาสคว้าไม้หน้าสามทีวางพิงอยู่หมายฟาดศีรษะของร่างบาง
“แก!! ทำเป็นเก่งนัก อย่าอยู่เลย” มันตะโกนขึ้นเพื่อเป็นการปลุกใจตัวเองส่วนหนึ่ง เพื่อต่อต้านความกลัวในใจส่วนหนึ่ง สึนะไม่รอช้า เอียงตัวหลบทำให้ไม้หน้าสามเฉียดใบหน้าไป เมื่อโจมตีพลาดเป้าไป สึนะไม่รอช้า ขาเรียวตวัดเตะก้านคอของเจ้ายักษ์ จนมันล้มทั้งยืน ก่อนที่จะได้ลงมือซ้ำเป็นครั้งที่สอง ส่วนเจ้าตัวหัวหน้าเมื่อเห็นท่าไม่ได้การก็เผ่นแน่บไปทันทีทิ้งลูกน้องชั่วๆของมันไว้อย่างนั้น หนีเอาตัวรอดไปอย่างหน้าด้านๆ
พอดีกับยามาโมโตะที่กลับมาพร้อมเด็กหนุ่มหัวขาวคนหนึ่งที่มีทีท่าร้อนลน
“สึนะ ปลอดภัยใช่ไหม/ซาวาดะน้องสาวฉันเป็นอะไรมากไหม จัดการพวกนักเลงแบบสุดหูรูดดดดดด!!!”
ยามาโมโตะตรงเข้ามาสำรวจร่างกายของสึนะว่ามีบาดแผลหรือไม่อย่างเป็นห่วง ฝ่ายที่ตามมาแนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มหัวขาวเป็นคุณพี่ของซาซางาวะ ชื่อเรียวเฮ เป็นรุ่นพี่ปี 3 สังกัดชมรมมวย เมื่อรู้จักกันเรียบร้อย เรียวเฮก็เข้าไปอุ้มน้องสาวขึ้นมา แล้วกล่าวขอบคุณสึนะแบบสุดขั้ว ก่อนนำร่างของน้องสาวไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจอย่างละเอียดอีกครั้งเพื่อความสบายใจ ส่วนสึนะกับยามาโมโตะก็ตรงไปยังโรงเรียนเพื่อเข้าเรียนให้ทันคาบที่สอง เพราะเวลานี้ก็สายเกินจะเข้าเรียนคาบแรกไปแล้ว
.................................................
ฮิบาริที่มารอสึนะที่หน้าประตู รู้สึกแปลกใจเมื่อไม่เห็นร่างเล็กมาเข้าเรียนตามปกติ ...จนกระทั่งออดเข้าเรียนดังขึ้นก็ไม่เห็นวี่แวว ร่างสูงที่จับตามองประตูรั้วหน้าโรงเรียนนิ่ง...หรือเกิดอุบัติเหตุกันนะ...ร่างโปร่งคิดในใจ ก่อนจะตัดสินใจออกตามหา ทันใดนั้นร่างคุ้นตาก็ปรากฎขึ้นที่หน้าประตู พร้อมกับเจ้าสัตว์กินพืชจอมเนียนที่เขาหมายหัวไว้ ทำให้ฮิบาริถึงกับกริ้วขึ้นมาทันใด วันก่อนก็มาพร้อมกัน ส่วนวันนี้ก็สายทั้งคู่ สนิทกันเร็วกว่าที่คิดไว้ เห็นทีเขาต้องลงมือทำอะไรสักอย่างแล้ว ก่อนที่คนของเขา(?)จะโดนงาบไปเสียก่อน
“มาสายนะ” ฮิบาริกล่าวเสียงเย็นชา “ซาวาดะ ตามฉันที่ห้องกรรมการนักเรียน ส่วนนายยามาโมโตะ ทาเคชิ โทษของนายคือวิ่งรอบสนาม 50 รอบแล้วค่อยขึ้นเรียน เท็ตสึนายไปคอยคุมเจ้าหมอนี่ด้วยละ”ประโยคหลังฮบาริหันมาพูดกับมือขวาคนสนิทให้จับตาดูไว้กันมันเนียน
ฮิบาริบัญชาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแกมหมั่นไส้เล็กน้อย ก่อนจูงมือร่างบางหายลับไปในอาคารเรียน
“ฮะ ฮะ เป็นบทลงโทษที่ยุติธรรมมากเลยเนอะ?” ยามาโมโตะกล่าวกลั้วเสียงหัวเราะ ก่อนมองแขนข้างขวาที่ยังใส่เฝือกอยู่ พลางชำเลืองสายตาไปยังผู้คุมของเขาที่ยืนนิ่งรับคำสั่งเหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์ตัวหนึ่งที่มีหน้าที่กันเขาหลบหนีการลงทัณฑ์..หนอย...ฝากไว้ก่อนนะฮิบาริ อย่าให้ถึงคราวของฉันบ้างก็แล้วกัน.....
ความคิดเห็น