คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO [แก้บทสนทนาเล็กน้อย]
เมืองเล็ก ๆ ในย่านชนบทของประเทศหนึ่งในแถบทวีปยุโรป มีครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึ่ง กำลังถกเถียงปัญหาสำคัญ
“นายว่ายังไงนะ?” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอย่างห้วนๆ ร่างเล็กที่ดูไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ใบหน้าสวยหวานแม้จะขมวดคิ้วมุ่นอย่างนึกโมโห แต่ก็ไม่อาจลดเลือนความงามลงได้
“ค...คือ...ว่า พ่ออยากให้ลูกกับแม่ย้ายไปอยู่ญี่ปุ่นนะจะ” ชายวัยกลางคนที่เรียกตัวเองว่า ‘พ่อ’ นั่งคุกเข่ากับพื้น ไม่กล้าสบตากับลูกและภรรยาที่ยืนอยู่หลังโซฟา
“อิเอมิสึ!!อยู่ตามลำพังฉันบอกว่าอย่างไร...” คุณลูกที่วางท่าไม่เหมือน ‘ลูก’ เอ่ยเสียงเย็นชา ดวงตาโตหรี่ลง ทอประกายวูบหนึ่ง ทำเอาคนสวมบทคุณพ่อนั่งสั่นพับๆ
“ขอโทษครับ!! ท่านสึนะโยชิ” อิเอมิสึโขกหัวกับพื้นดังโป๊ก
“...พอเถอะ” สึนะโยชิกล่าวอย่างปลงๆ เมื่อเห็น ‘คุณแม่’ ส่งสายตาอ้อนวอนมายังเขา
“ขอบคุณครับ!” อิเอมิสึรีบเงยหน้าขึ้น แววตาบ่งบอกความซาบซึ้งอย่างสุดชีวิต หากหน้าผากยังคงแดงเถือก เนื่องจากโขกพื้นแรงไป
“จะให้ย้ายทำไม หรือว่าคิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าครอบครัวจริงๆ”
“ไม่ใช่นะครับ” ชายหนุ่มที่ไม่ค่อยหนุ่มแล้วปฏิเสธเสียงสั่น “ยังไงท่านสึนะโยชิก็เป็นหัวหน้าครอบครัวครับ”
“ท่านสึนะคะ อย่าแกล้งนักสิคะ” ‘คุณแม่’ เริ่มเอ่ยปากบ้าง หลังเงียบมานาน สึนะเหลือบสายตามอง คนที่รับบทเป็นคุณแม่อย่างอ่อนใจ “เห็นแก่นานะหรอกนะ”
“ขอบพระคุณค่ะ”
“เอาละ อิเอมิสึ บอกเหตุผลมาสิ”
“คือ...ก็เรื่องที่ผมเป็นผู้ดูแลนอกแก๊งของวองโก...”
“อิเอมิสึ!” เสียงของชายหนุ่มยังพูดไม่เสร็จ เด็กชายก็ขัดขึ้นเสียก่อน
“ฉันบอกแล้วไง ว่าจะไม่ยุ่งกับวองโกเล่อีก แล้วนายไปเป็นผู้ดูแลนอกแก๊งนั่นได้อีกยังไง!” เด็กชายตวาด
“ข...ขอโทษครับ” อิเอมิสึก้มหน้าอย่างสำนึกผิด นึกถึงหลายๆเรื่องที่เขามักนำมาซึ่งความวุ่นวายให้กับเจ้าชีวิตและภรรยา แต่เรื่องนี้เขาและนานะต่างเห็นตรงกันว่า ถึงเวลาแล้วที่เจ้าชีวิตและพวกเขาควรจะเดินหน้าสู้ต่อ แต่เมื่อเห็นเครื่องหมายXบนหน้าหวานของเจ้าชีวิต ก็หน้าซีด พยายามเรียบเรียงเรื่องราวที่แต่งขึ้นออกมาให้เป็นเรื่องที่ราวที่สั้นที่สุด “ค...คือว่า...”
เด็กชายเจ้าชีวิตของทั้งสองคน นิ่งเงียบเมื่อฟังเรื่องราวเสร็จสิ้น มีแต่ออร่าทะมึนที่ปล่อยออกมา จนทำให้อิเอมิสึและนานะไม่กล้าขยับ
“...ฆ่าให้ตายซะดีไหม?” สึนะเอ่ยเสียงเรียบ แต่ดวงตาสีน้ำตาลแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาสีส้มทอประกายอำมหิต ทำให้รู้ว่าเขาเอาจริง
“ท่านสึนะ!!” นานะรีบคุกเข่า
“อภัยให้ด้วยนะคะ อิเอมิสึไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมาหรอกคะ แต่เป็นเพราะดิฉันเองต่างหาก ที่อยากให้ท่านกลับมาสู่สถานะที่แท้จริง”
ดวงตาสีส้มค่อยๆอ่อนลง กลับกลายเป็นสีน้ำตาลดังเดิม เมื่อเห็นสีหน้ากระวนกระวายของพี่เลี้ยงคนสนิท แต่กระนั้นก็ยังคงความไม่พอใจอยู่
“พอแล้ว!!” เสียงหวานตวาด ทำให้ทั้งสองเงียบกริบลงกว่าเดิม
“จำคำสาบานได้ไหม?”
“อึก...ค่ะ/ครับ” ทั้งสองมีสีหน้าสลด เมื่อนึกถึงคำที่ตนได้สาบานเอาไว้
ผมจะไม่นำเรื่องของวองโกเล่มาเกี่ยวข้องกับชีวิตของท่านสึนะอีกเป็นครั้งที่สอง...หากผมนำมาซึ่งปัญหา ผมขอรับผิดด้วยชีวิต
ดิฉันนานะจะไม่นำเรื่องของวองโกเล่มาเกี่ยวข้องกับชีวิตของท่านสึนะอีกเป็นครั้งที่สอง และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ดิฉันจะยอมรับการตัดสินใจของท่านสึนะทุกประการ
“ฉันไม่อยากผิดต่อน้องๆ ไปมากกว่านี้อีกแล้ว” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา และค่อยๆทรุดนั่งลงบนโซฟา “ฉัน..เกลียด เกลียดสายเลือดนี้ รวมทั้งมาเฟียด้วย”
“แต่ทั้งหมดไม่ใช่ความผิดของท่านนะค่ะ/ครับ” สองสามีภรรยาพูดเป็นเสียงเดียวกันทำให้เด็กชายเหลือบสายตามามอง “แล้วพวกเธอไม่เสียใจที่ลูกๆ ต้องตายเลยงั้นหรือ”
ทั้งสองมีสีหน้าสลดลงเมื่อนึกถึงลูกชายทั้งสองคนที่ตายไปในสงครามระหว่างมาเฟีย ตลอดเวลาที่ผ่านมา
“เสียใจสิคะ แต่การที่ท่านเจ้าชีวิตปฏิเสธตัวตนที่แท้จริง ทอดทิ้งเส้นทางเดินของตนเอง จะไม่ทำให้ความตั้งใจของพวกเขาสูญเปล่า และเราทั้งคู่เสียใจเหรอคะ?”
“.....” สึนะใช้สายตาเรียบนิ่งมองคนสนิททั้งสองก่อนถอนหายใจ “คงไม่เปลี่ยนความคิดสินะ”
“ครับ/ค่ะ”
“...ถ้าฉันจะทดสอบวองโกเล่ในตอนนี้ว่าคู่ควรกับฉันหรือไม่ ก็ได้สินะ”
“เอ๋???!!!!” ทั้งคู่ประสานเสียงกันด้วยความงุนงง ก่อนหันไปสบตากัน ‘งานนี้วองโกเล่จะไปรอดไหมเนี่ย’
ความคิดเห็น