รักไวไฟ พิสูจน์ใจ นายจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : Falling in love

           เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด เป็นครั้งแรกที่ไม่สนว่ามันจะถูกเหรอผิด ...

"ฮัลโหล ว่าไง ตุ๊ดอ้วน"

"อ้อม ตกลงว่าจะไปสอบคณะวิทยาศาสตร์ ที่มหา'ลัยไฮเอ็ดดูเคชั่นป่ะเนี่ยแก จองตั๋วรถทัวร์ยัง จองวันไหน รอบไหน ยังไง แล้วจะกลับวันไหน จองให้ฉันด้วย" เอเอ้เพื่อนสาวแต่ร่างกายเป็นชายตัวอ้วนหนาเหมือนลูกหมูรัวคำถามใส่ฉันไม่ยั้ง ไม่รู้ว่าจะรีบไปไหน

"ยังไม่จอง ว่าจะไปจองเย็นนี้แหละ ไปจองด้วยกันนะ ไม่อยากไปคนเดียว เหงา"

"เหงาหรือไม่อยากขับรถกันแน่ยะ ถึงฉันจะเป็นตุ๊ด แต่ฉันก็ไม่ใช่ตุ๊ดแว๊นนะยะ ฉันเป็นตุ๊ดที่มีความสามารถในการขับรถจักรยานยนต์ย่ะ" เอเอ้พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย

"เออ จะไปไหมล่ะ กินข้าวที่บ้านฉันด้วย แม่ให้ชวน วันนี้จะทำของโปรดแกด้วย"

"คุณพระ นี่ฉันก็ไม่รู้จะเก็บพุงไปไว้มุมไหนของร่ายกายแล้ว แต่ก็ไม่อยากจะปฏิเสธแม่แกหรอกนะ เป็นอันว่าตกลงละกัน ถ้าไม่เป็นการรบกวนก็หุงเข้าเผื่อฉันเยอะๆด้วย แต้งกิ้วค่ะ เดี๋ยวอีกสิบนาทีเจอกันค่ะ" ตุ๊ดๆๆๆๆ

เอเอ้คือเพื่อนสาวที่ฉันสนิทที่สุดเลย เรารู้จักกันตอนม.4 เพราะเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่เหมือนกัน ฉันเลขที่ 37 เอเอ้เลขที่ 36 นึกถึงวันแรกที่เจอกันปฐมนิเทศ เอเอ้ก็ยังแมนๆอยู่ แต่ผ่านมาสักพักก็หมดความสงสัยแล้วแหละว่าเอเอ้เป็นเพศอะไรกันแน่ๆ ฮ่าๆ เพราะหลังจากสนิทกันมาสามปี เราเข้ากันได้ดีในทุกเรื่อง เป็นเพื่อนที่แค่มองตาก็รู้ใจกันแล้ว เอเอ้คือเพื่อนที่เข้าออกบ้านฉันบ่อยมากที่สุด เรียกว่ามานอนที่บ้านเป็นเดือนๆ จนพ่อกับแม่รักเอเอ้เหมือนลูกเลยแหละ ข้าวฟรี น้ำฟรี อาหารฟรี สบายเลยล่ะสิแก หึหึ

"โอ๊ย ทำไม่ได้เลยว่ะ มันง่ายนะ แต่ไม่ได้อ่านมา ไม่น่าขี้เกียจเลย" เอเอ้บ่นรัวหลังจากสอบเสร็จ

"ทำไม่ได้เหมือนกันว่ะ สอบไม่ติด แม่ด่าแน่เลย 555555555" ฉันตอบพร้อมกับหัวเราะออกมา เพราะรู้ตัวอยู่แล้วว่าทำไม่ได้แน่ๆ สอบไม่ติดแน่ๆ ก็ไม่ได้อ่านหนังสือมาสักตัว จะสอบไปติดได้ยังไง ก็ฉันมันเป็นนักเรียนที่ขี้เกียจที่สุดในโลกแล้วมั้ง ฮ่าๆ เพราะฉันคือ "อ้อมแอ้มชิเมโจได๋ ไอ๋ ไอ๋ ไอ๋" ชื่อนี้ฉันคิดเองแหละ เพื่อนๆจะได้จำได้ อิอิ

"ไหนๆก็สอบเสร็จละ เข้ากรุงเทพทั้งที ไปเที่ยวกันหน่อยดีกว่า ไปสยามดีมะ ไปดูผู้ชายหล่อๆเป็นเพื่อนหน่อย แถวบ้านเรามีแต่ช้างเดินให้ทั่วเมือง ไม่มีผู้ชายหล่อเป็นอาหารตาเลย"

"เออ โอเค จัดไป อยากไปดูอัพเดทเทรนด์เหมือนกัน" บอกแล้วว่าเราสองคนเป็นเพื่อนที่เข้ากันได้ดีมากๆ เพราะฉันนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เราจะมานั่งเถียงกันให้เสียเวลาว่าจะไปไหน อะไร ยังไง ^_^

"อ้อมๆ ดูคนนั้นสิ ตรงนู้น 12 นาฬิกา หล่อมาก เหมือนลูกครึ่งเลย ดูดิๆๆๆ"

"ไหนวะ มองไม่เห็น คนไหน หัวเกรียนๆอ่ะเหรอ"

"เออๆ คนนั้นแหละ"

ให้ตายเถอะ เมื่อฉันสบตากับผู้ชายคนนั้น โลกเหมือนหยุดนิ่ง ดูดีมาก ลูกครึ่งแน่ๆ ในตาสีน้ำตาลแบบนั้น ใช่ที่สุด ถูกสเป็กฉันมากๆ อ๊าย ฟินมาก เค้าสบตากับฉันด้วย แล้วหน้าฉันจะแดงทำไมเนี่ย หรือนี่เป็นปฏิกิริยาของการได้เจอคนที่ใช่ คิดเอาไว้ว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ มันเป็นอะไรที่พูดยากต้องให้เธอแก้

"อ้อม อ้อม เก็บปากหน่อย อ้าปากค้างจนปากจะถึงพื้นอยู่ละ ปากห้อยแค่นี้ไม่พอเหรอยะ"

"หล่อมากเลยเอเอ้ โดนใจมาก บอกเลย แต่คงไม่ได้เจอกันแล้วแหละ ฮ่าๆ"

"ก็แน่ล่ะสิ แกจะไปเจอเค้าอีกได้ยังไงล่ะ เป็นบ้าเหรอ" แล้วเราสองคนก็จบการสนทนาด้วยการเดินออกจากรถไฟฟ้า พร้อมกับเสียงบ่นของเอเอ้ตลอดทางว่า "ฉันเสียค่ารถมาเพื่อดูผู้ชายหน้าตาดี ฉันขออยู่ที่นี่นานๆหน่อยนะยะ รีบกลับยังไงก็ต้องไปนั่งรถอยู่ดี ไม่มีอะไรด้วย น่าเบื่อ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ แกเข้าไปป่ะ ไม่เข้ารอตรงนี้นะยะ"

"เออ เอาให้สวยล่ะ ไม่ไปไหนหรอก กลัวหลง ฮ่าๆ"

ฟุ๊บบบบบบบบบบบ!

"โอ๊ย เดินไม่ดูเลยนะคะ รีบมากทำไมไม่มาตั้งเมื่อวานล่ะ" ฉันเงยหน้าไปต่อว่าคนที่เดินชนฉันจนล้มลงไปกองกับพื้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้ว่า คนที่เดินชนฉัน คือคนที่ฉันแอบกรี๊ดบนรถไฟฟ้า นัยตาสีน้ำตาล ผิวขาวๆ ตา จมูก ปาก ทุกอย่างลงตัวมากๆ ฉันจะแกล้งสลบดีไหมนะ หรือแกล้งเจ็บขาดี หรือลุกไม่ไหว ให้เค้าเข้ามาพยุง อ๊ายยยย >_<!

"ขอโทษครับ พอดีรีบเดินไปหน่อย ไม่ทันไม่ได้มอง ขอโทษนะครับ ลุกไหวไหมครับ"

"เอ่อ ไหวค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ^_____^ " ฉันฉีกยิ้มให้เค้าจนแก้มจะแตก เผื่อลักยิ้มที่แก้มซ้ายของฉันจะดึงดูดใจของเค้าได้ได้บ้าง ฮ่าๆ (แกมันร้ายนัก อย่ามาทำตัวร้ายกาจแถวนี้ ส่วนโลกสวยของฉันคิดในใจ 55555)

"ขอโทษด้วยนะครับ ถ้าไม่เป็นไร งั้นไปก่อนนะครับ ^____^ " โอ๊ย ฉันจะเป็นลม รอยยิ้มนั้นน่ารักมาก ขโมยกลับบ้านได้ไหม ใครก็ได้ พาผู้ชายคนนี้กลับบ้านนอกกับฉันที ก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาสได้เจอเค้าอีก มองข้างหลังยังน่ารัก ฮือออออออออออ ฉันจะได้เจอเค้าอีกมั้ยเนี่ย ToT

ฝากติดตามตอนที่ 2 ต่อด้วยนะคะ มีความเห็นยังไงก็คอมเม้นท์กันได้เต็มที่เลยค่ะ :D