NAMEAN ❥ ใจความสำคัญ

ลำดับตอนที่ #4 : เ ริ่ ม บ ร ร เ ล ง ❥ ค อ ร์ ด ที่ ๓

                                                                                   

คอร์ดที่ ๓

"โอ้ยย" เสียงมีนดังขึ้น

ในขณะที่เขากำลังนั่งคิดทบทวนตัวเองจู่ๆก็มีอะไรแข็งๆมากระทบเข้ากับหัวของเขา ร่างผอมเอี้ยวตัวหันไปมองก็พบกับกระป๋องแป้งพลาสติกตกอยู่ที่พื้น มือบางหยิบกระป๋องขึ้นมาพลิกดู 'ขอผ้าขนหนูคืนหน่อย' ทันทีที่อ่านข้อความจบ มีนเงยหน้ามองไปที่หน้าต่างของบ้านข้างๆ ร่างหนายืนยิ้มแฉ่งอยู่ที่หน้าต่าง

"เจ็บนะเว้ย"

"แหมม กูไม่ได้เอาหินปาหัวมึงซะหน่อย"

"ลองมั้ยล่ะ"

"โนๆๆ เอาผ้าขนหนูให้หน่อยดิ่"

"รอแปปนึง" ร่างผอมตอบ

เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูของนะที่พาดอยู่บนขอบตะกร้าใส่ผ้าที่ติดกับโต๊ะคอมของเขา ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง

"ท่อหายตันแล้วอ่อ"มีนเอ่ยถามด้วยใบหน้ากวนๆ

"เออว่ะ งั้นมึงหลบเลยๆ"นะนึกขึ้นได้

ร่างหนากระโดดเข้ามาที่ห้องนอนของมีน คงจะต้องอาศัยห้องน้ำบ้านนี้ก่อนล่ะมั้ง ร่างหนาดึงผ้าขนหนูจากมือบางๆของมีนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหน้าตาเฉย

มีนนั่งลงที่หน้าคอมอีกครั้งเขาปิดกระทู้นั้นไปยิ่งอ่านยิ่งปวดหัว เวลาแบบนี้มันควรจะหาอะไรคลายเครียดทำซะหน่อย มือบางพิมพ์หาอะไรสนุกๆดูในยูทูปเพื่อเป็นการค่าเวลา อ่าา.. เอาอันนี้แหละวะ ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน ช่วยกูหน่อยแล้วกัน ร่างผอมจ้องมองจอคอมอย่างใจลอย ในใจเขาได้แต่ภาวนาว่าความรู้สึกของเขามันจะไม่ใช่ความรักนะ

"เฮ้ย โคนันอ่อ"เสียงของนะพูดขึ้น

เอ๊อออ.. เดี๋ยวนะทำไมต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วยเล่า ร่างเปียกๆของนะที่สวมใส่แค่กางเกงบอกเซอร์ยืนอยู่ชิดเก้าอี้ที่มีนนั่งแถมยังโน้มตัวเข้ามาให้ความสนใจกับโคนันอีก หน้าของนะมันใกล้กับหน้าของมีนมากๆมือหนาวางทับมือของมีนที่จับเม้าส์อยู่นั้น มันทำให้ใจของมีนมันแอบสั่นไม่เป็นจังหวะ

"จะดูอ่อพี่"ร่างผอมรีบพูดขึ้น

"มึงเปิดจอใหญ่ดิ่กูดูด้วย"นะเอ่ยพลางเดินเช็ดหัวเปียกๆก่อนจะลงไปนั่งบนเตียง

ร่างผอมกดเปิดจอใหญ่ตามที่อีกคนบอกถึงแม้ว่าเสียงของการ์ตูนมันจะดังขนาดไหนแต่หูของมีนกลับปิดกั้นเสียงเหล่านั้น จริงๆเขาเองก็รู้สึกแบบนี้กับนะมานานแล้วล่ะแค่ยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไร

ภาพความทรงจำในวัยเด็กของเขาย้อนเข้ามาในห้วงความคิด วันที่เขาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แรกๆ เวลามีนออกไปเล่นกับพวกเด็กในหมู่บ้านก็มักจะโดนแกล้งอยู่ตลอดมีเพียงนะคนเดียวที่ไม่แกล้งเขาแถมยังช่วยห้ามอีกด้วย  และในตอนที่เขาโตขึ้นมาระดับหนึ่งเขาศึกษาในโรงเรียนเอกชนที่เป็นชายล้วนทำให้มีพวกขาโจ๋ชอบลวนลามน้องใหม่อยู่เป็นประจำ มีนจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี ร่างผอมๆของเขาถูกรุ่นพี่สองสามคนรุมเข้ามาทำร้ายเขา ส่วนไอ้หัวโจกนั่นก็พยายามปลดเข็มขัดของเขาออกความแค้นใจในตอนนั้นเขายังมันได้ และสิ่งที่เขาไม่มีวันลืมคือคนที่เข้ามาช่วยเขาไว้ เป็นรุ่นพี่ต่างโรงเรียนของเขาที่แวะมารับเขากลับบ้านแล้วดันมาเจอกันเหตุการณ์นั้นเข้า นะ จัดการประลองฝีมือกับคนพวกนั้นจนตัวเองเจ็บเกือบตาย ภาพเหล่านั้นมีนยังคงจำมันได้ดี..

"มีนๆ นั่งนี่ดิ่ หัวมึงบังอ่ะ" นะเอ่ยเรียกพลางใช้มือตบที่เตียงเบาๆเพื่อเป็นการเรียก

ร่างผอมยอมถอนรากออกจากเก้าอี้ตัวนั้นและเดินมานั่งบนเตียงข้างๆรุ่นพี่ของเขาโดยที่ในใจยังคงครุ่นคิดอยู่..

"เป็นไรวะ"นะเอ่ยถาม

"เปล่าพี่ นั่งนึกคอร์ดเพลงอยู่อ่ะ"มีนตอบแบบแถๆไป ใครจะบอกล่ะว่าคิดเรื่องเบี่ยงเบนอยู่

"อ่อออ.. เออ เดี๋ยวพี่กลับไปนอนที่ห้องดีกว่าชักจะง่วงล่ะ"ร่างหนายันตัวขึ้นจากที่นอนก่อน

ขายาวก้าวเดินห่างไปเรื่อยๆและกระโดดกลับห้องของตัวเอง

"เออมีนๆ ไม่ต้องปิดหน้าต่างนะเผื่อจะเข้าฉี่"ใบหน้าทะเล้นๆแบบนั้นมันทำให้มีนอดยิ้มตามไม่ได้

ร่างผอมเอนตัวลงนอนที่เตียงอีกครั้งมือบางหยิบกีตาร์โปร่งข้างๆเตียงมาวางนาบบนตัวนิ้วมือเรียวจับคอร์ดนู้นคอร์ดนี้สลับกับไปมาตอนนี้ทำยังไงก็สลัดเรื่องคาใจนี้ไม่ได้สักที...

..................

ดวงตาตี๋ลืมตารับกับแสงแดดของเช้าวันใหม่ที่สาดเข้ามาในห้องนอนของเขา ร่างผอมบิดเอนกายช้าๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งสลึมสลืออยู่บนเตียง

"กี่โมงแล้ววะเนี่ยย.."มีนบ่นพรึมพรำ

มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือข้างๆกายขึ้นมาเปิดเช็คดูข้อความในไลน์ เฮ้อออ คุ้กกี้รันเต็มเลยเนอะ

'มาซ้อมได้แล้วไอ้ห่านน'ข้อความจากเอ็มเพื่อนร่วมวงของเขาทักเข้ามาพอดี

'อืออๆ เดี๋ยวจะออกแล้ว'

ร่างผอมวางโทรศัพท์ลงก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเข้าไปจัดการอาบน้ำแต่งตัว ขาเรียวก้าวไปจนถึงหน้าประตูห้องน้ำมือบางหมุนลูกบิดประตู แก๊ก.

พล่างงง!!

หัวใจของมีนแทบจะหยุดเต้น ภาพของชายร่างหนาที่ยืนหันหลังอยู่ในห้องน้ำ นี่มันนะนี่หว่า โอ้ยยย ดีนะที่หันหลังถ้าเปิดมาเจอตอนหันหน้ามานี่ช๊อคตายแน่ๆ

"เอ้า! ตื่นแล้วอ่อ มึงจะอาบน้ำเลยป่ะ"ร่างหนาเอี้ยวหน้ามาถาม เขาได้ยินเสียงลูกบิดประตูน่ะเลยรู้ว่ามีคนเปิดเข้ามา

"อะ..เอ่อะ..เอออ"มีนยืนอึกอักตอบอะไรไม่ถูก

มือหนาจับข้อมือของเขาและออกแรงดึงเข้าไปนอนให้น้ำมีนพยายามเกร็งตัวต้านแรงดึงนั่นแต่ก็นะตัวเขามันเล็กเกินไปที่จะสู้แรงนั่นได้

"มึงจะอายทำเชี่ยไรเนี่ยย กูก็มีเหมือนมึงอ่ะแหละ"ร่างหนาพูดขึ้นพร้อมถูสบู่ต่ออย่างหน้าตาเฉย

มีนยืนเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก เขาเคยอาบน้ำด้วยกันมาแล้วนะแต่นั่นมันตั้งแต่เขายังเด็กๆอยู่เลยตอนนี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปแล้วป่ะวะ

"ไม่ถอดเสื้ออ่ะเปียกหมดแล้วน่ะ"เสียงของนะดึงสติของมีนกลับมาได้

เอาวะ! อาบก็อาบ มีนถอดเสื้อผ้าออกจากร่างของเขาก่อนจะเดินเข้าไปหาฝักบัว สายน้ำไหลลงบนผมหนาๆของเขามีนไว้ผมรองทรงสูงเหมือนเด็กม.ปลายนั่นแหละแต่โรงเรียนเอกชนอ่ะเนอะมันไว้ยาวได้กว่าเด็กนักเรียนทั่วไป ตอนนี้ใบหน้าตี๋หลับตาพร้อมเงยหน้าให้น้ำสาดลงหน้าของเอง

"ผมมึงยาวแล้วนะเนี่ย"มือของนะวางลงบนหัวของมีน

การถูกสัมผัสตัวโดยที่เราไม่รู้ตัวเนี่ยมันทำให้ใจหวิวๆได้เหมือนกันนะ มีนสะดุ้งเบาๆก่อนจะปัดมือของนะออก..

"เดี๋ยวค่อยตัดน่าพี่ รออกหักก่อน"มีนเอ่ยแบบขำๆ

"โหยยย งั้นผมมึงคงยาวจนถักเปียได้อ่ะ"

"ทำไมวะพี่"

"ตั้งแต่กูรู้จักมึงมาก็ยังไม่เคยเห็นมึงมีแฟนเลย แล้วมึงจะอกหักได้ไงวะ"

"ผมอาจจะแอบสุ่มก็ได้ แบบแอบหลีสาวในโรงเรียนไรเงี้ยย"มีนพยายามจะพูดกลบเกลื่อนความอ่อนประสบการณ์ของตัวเอง

"มึง เรียน ชาย ล้วน."

เพล้งงงง~

กรุณาเก็บเศษหน้าด่วนค่ะน้องมีน!!

 

© GRAYSCALE