คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ❛ KIMMIN ● สวัสดีคนแปลกหน้า ●
ชายร่างสูงโปร่งเดินก้มหน้าก้มหน้าก้มตากดข้อความแชทในโทรศัพท์โดยไม่ได้มองทางเดินแต่อย่างใด
ตอนนี้เขาคิดเพียงแค่ว่าเขาต้องรีบไปให้ทันการสัมภาษณ์ในครั้งนี้และมันยิ่งทำให้รีบจนหัวจะระเบิดเมื่อเสียงจากไลน์ยังดังขึ้นแบบไม่หยุดหย่อน
ตุ๊บ!
เสียงกระแทกดังขึ้นเด็กชายหน้าหวานลงไปกองกับพื้นด้วยแรงปะทะของอีกคน
เขารีบลุกขึ้นและก้มหัวขอโทษคู่กรณีอย่างมีมารยาทแล้วเดินหนีไปทันที
"เฮ้ยน้อง..เป็นไรป่าว" ชายร่างสูงเอ่ยถาม
แต่เด็กหนุ่มคนนั้นหันมายิ้มแล้วไม่ตอบอะไร
เขาถึงกับงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งตกอยู่มือหนาหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมาดูก่อนจะกดปุ่มโทรศัพท์เผยให้เห็นโฉมหน้าของเจ้าของเครื่อง
น่าจะเป็นเด็กที่เขาเมื่อกี้แน่นอน
ร่างสูงตัดสินใจจะวิ่งไปคืนเด็กคนนั้นแต่ทันทีที่เขากำลังจะก้าวขาออกเสียงไลน์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เขาลืมไปสนิทว่าเขาต้องรีบไปสัมภาษณ์ เขาจะพลาดโอกาสนี้ไม่ได้ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางเก็บมือถือเครื่องนั้นใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเองและรีบวิ่งขึ้นตึกเพื่อไปสัมภาษณ์งานทันที
เด็กหนุ่มหน้าหวานเดินเข้ามานั่งพักในร้านไอศครีมที่ตกแต่งร้านสไตล์เกาหลีอย่างกับหลุดออกมาจากซีรี่ย์ยังไงยังงั้น
ทันทีที่นั่งลงพักกับเก้าอี้มือเล็กๆก็คลำหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองแต่ว่า...มันหายไปแล้ว
tt
"ชิบหายแล้ว หายไปไหนวะ"เด็กหนุ่มบ่นพรึมพรำ
พนักงานในร้านเดินเข้ามารับออเดอร์อย่างมีมารยาทเด็กหนุ่มสั่งไอศครีมช็อคโกแลตแบบที่เขาชอบทานเป็นประจำ
ตอนนี้เขานี่เซ็งสุดๆแต่ยังโชคดีที่เขาเองสนิทกับเจ้าของร้านเลยอาศัยความสนิทนี้ยืมโทรศัพท์เจ้าของร้านโทรเข้าเครื่องตัวเองซะเลย
"พี่เกมส์ๆ มินขอยืมโทรศัพท์หน่อยดิ่ โทรศัพท์มินหายไปไหนไม่รู้ว่ะ"
"อ่า..เอาดิ่"
เด็กหนุ่มรับโทรศัพท์มาแล้วรีบโทรเข้าเบอร์ตัวเองทันที
"สวัสดีค่ะ
ตอนนี้น้องคิมสัมภาษณ์งานอยู่นะคะยังไงรบกวนติดต่อกลับมาใหม่นะคะ"
เสียงหญิงสาววัยกลางคนพูดขึ้นจากปลายสาย
"เดี๋ยวๆ คิมนี่ใคร นี่มันเบอร์ผมอ่ะคุณอย่ามามั่วนะ"เด็กหนุ่มเอ่ย
"คือพี่ก็ไม่ทราบนะคะว่าน้องเป็นใครแต่พี่เป็นผู้จัดการของคิมนะคะ
คิมเขาฝากโทรศัพท์ไว้ ถ้าจะโทรมากวนนี่รบกวนโทรไปเล่นที่อื่นนะคะ" เสียงของหญิงสาวแสดงถึงความรำคาญ
"ผมไม่ใช่พวกก่อกวนนะเว้ย"
เด็กหนุ่มพูดยังไม่ทันจบประโยคสายก็ถูกตัดไป เด็กหนุ่มโทรกลับเข้าเบอร์ตัวเองอีกหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ถูกตัดสายทิ้ง
ไม่นานนักเบอร์ของเขาเองก็โทรกลับเข้ามาที่เครื่องของเกมส์
"มินๆ เบอร์มินอ่ะ"เกมส์เอ่ยขึ้น
"ฮัลโหลครับ"
"น้องเป็นเจ้าของมือถือหรอครับ"
"ใช่"
"ตอนนี้น้องอยู่ไหนครับสะดวกมารับโทรศัพท์คืนมั้ย" ปลายสายถาม
"ครับ ผมอยู่ร้านไอศกรีมrabbit creamอ่ะ"
"อ๋อๆเลยตึกอสมท.ไปใช่มั้ย"
"ใช่"มินตอบ
"งั้นน้องรอตรงนั้นนะ แล้วน้องชื่ออะไรครับพี่จะได้ทักถูก"
"มิน"
"อ่าโอเค พี่ชื่อคิมนะใส่เสื้อสีดำนะครับเดี๋ยวพี่รีบไป"
ปลายสายพูดจบก็กดตัดสายทันที
เด็กหนุ่มยื่นโทรศัพท์คืนให้กับรุ่นพี่ของเขาก่อนจะนั่งรอคนเอาโทรศัพท์มาคืนไอศกรีมที่สั่งไว้ตอนนี้ละลายจนดูไม่น่าทานเอาซะเลย
มือเล็กๆตักไอศกรีมในถ้วยเข้าปากคำแล้วคำเล่าจนเกือบจะหมด
ไม่นานนักมีชายร่างสูงโปร่งเดินตรงเข้ามาหาเขา
"น้องมินป่ะครับ"ชายร่างสูงเอ่ยทัก
"ครับ"
"ขอโทษทีนะตอนที่พี่เดินชนเราอ่ะเห็นโทรศัพท์มันหล่นอยู่ตอนแรกว่าจะเอามาคืนแล้วแต่พี่รีบไปทำงานอ่ะครับ"ร่างสูงอธิบาย
"ครับ แล้วโทรศัพท์ผมอ่ะ" เด็กหนุ่มรีบตัดบท
ร่างสูงยื่นโทรศัพท์คืนให้เด็กหนุ่มตรงหน้าพลางส่งยิ้มหวานให้เขาจ้องมองใบหน้าหวานๆของมินตาไม่กระพริบเด็กหนุ่มมองหน้าอีกคนอย่างสงสัยก่อนจะใช้มือเล็กๆเช็ดตามใบหน้าและมุมปากของตัวเองด้วยความไม่มั่นใจ
มีอะไรติดหน้าเราหรือป่าววะ
"ไม่มีอะไรติดหรอกครับ น้องมินน่ารักดีนะ" ^^
บรรยากาศเย็นฉ่ำในร้านไอศกรีมในตอนนี้มันดูเย็นเยือกขึ้นผิดปกติ
ฟ้าฝนทำท่าทำทีเหมือนจะตก
เด็กหนุ่มหน้าหวานมองออกไปนอกร้านก่อนจะเห็นเม็ดฝนเล็กๆสาดเข้าหากระจกรอบๆร้านตอนนี้ฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว..
เกมส์ดูท่าทีของรุ่นน้องตัวเองแล้วรู้สึกได้ว่ามินมีอาการกลัวชายตรงหน้าของตนอยู่ไม่น้อยแต่เป็นใครก็คงจะกลัวแหละถ้าโดนเพศเดียวกันชมว่าน่ารัก
"มิน..กลับบ้านยังไง" เกมส์พูดขึ้นเพื่อขจัดความเงียบในร้าน
"ยังไม่รู้อ่ะพี่เกมส์ฝนตกแบบนี้คงให้ป๊ามารับอ่ะ"
"บ้านมินอยู่ไหนติดรถพี่ไปก็ได้นะ"ชายร่างสูงเอ่ยชวนเป็นมารยาท
จริงๆแล้วคิมเป็นคนอัธยาศัยดีมากจนอาจจะดูมากเกินไปสำหรับมิน
"ไม่เป็นไรครับ"มินรีบปฏิเสธ
ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของมินดังขึ้นมือเล็กยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของคุณพ่อมินรีบรับสายทันที
"ครับป๊า"มินพูด
"มินอยู่ไหน"
"ร้านพี่เกมส์ครับป๊ามารับหน่อยดิ่ฝนมันตกอ่ะ"
"ป๊าจะโทรมาบอกว่าวันนี้ป๊าจะไม่เข้าบ้านอ่ะสิม๊าก็ไปคุยงานที่บ้านน้าอรไม่รู้จะกลับหรือเปล่ามินกลับบ้านเองได้มั้ยลูก"
คุณพ่อเอ่ย
"อ้าว..แล้วมีใครอยู่บ้านบ้างอ่ะครับ"
"ไม่น่าจะมีนะลูก มินจะนอนบ้านโอ๊ตมั้ยล่ะ"
"ไม่เป็นไรครับป๊ายังไงถ้าถึงบ้านแล้วมินโทรบอกครับ"เด็กหนุ่มหน้าหวานคิ้วขมวดทำเอาทั้งคิมและเกมส์ต่างสงสัยว่าเขาเป็นอะไร
"ไปนอนด้วยดิ่พี่เกมส์"มินพูด
"เอ่อออ..."เกมส์อ้ำอึ้ง
"ไม่ได้อ่อพี่"มินพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"วันนี้พี่มีนัดไปเที่ยวกับเพื่อนอ่ะดิ่ แฮร่ๆ"
มินคิ้วขมวดหนักกว่าเดิมตอนนี้เขาน้อยใจทุกคนมากๆทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งเกมส์
ร่างสูงมองเด็กหนุ่มไม่ยอมละสายตาทันทีที่เขากำลังจิบน้ำเด็กหนุ่มก็พูดขึ้น
"ผมขอไปนอนด้วยได้ป่ะพี่"มินพูดพร้อมจ้องหน้าคิมทำเอาคิมที่กินน้ำอยู่ถึงกับสำลัก
"เฮ้ยย พูดไรเนี่ย"
"พูดจริงนะพี่"
"เอ้อออ.."ร่างสูงอึกอัก
…………………………………
"ห้องพี่มันแคบหน่อยนะนอนได้ป่าว"เสียงของคิมดังขึ้นพลางเปิดประตูห้องนอนของตัวเองออกความกังวลที่เคยมีดูเหมือนจะหมดไปเด็กหนุ่มหน้าหวานเดินตามเข้ามาในห้องนอนของคิม
"อยู่ได้สบายเลยพี่"
"เอ่อ เดี๋ยวช่วงดึกๆสักสามทุ่มพี่ต้องจัดการนะอาจจะหนวกหูหน่อย"
"รายการไรวะพี่"
"พี่เป็นดีเจในการีน่าอ่ะ"
"อ๋อ ไม่รู้จักอ่ะ" ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของคิมก่อนจะถอนหายใจเบาๆเขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเด็กมีปัญหาพ่อกับแม่ของเขาเอาแต่ทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงานจนบางทีก็ลืมนึกถึงเขาไปนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องอาศัยบ้างคนอื่นนอนมันไม่ง่ายหรอกที่จะพยายามข่มตาให้หลับในบ้านของตัวเองโดยรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนั้นกับเรามินเลือกที่จะอยู่กับคนอื่นๆดีกว่าการนอนคนเดียว
ร่างเล็กนอนคิดเรื่องครอบครัวของตัวเองไปสักพักก็พล้อยหลับไป
คิมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาในห้องนอนก่อนจะตรงเข้ามานั่งหน้าคอมพิวเตอร์เครื่องประจำของเขามือหนากดเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อจะเช็คความเคลื่อนไหวต่างๆในโลกโซเชียล
เขาจ้องไปกลางจอมองโลโก้ไมโครซอฟต์ที่โชว์หลาอยู่บนหน้าจอแต่ก็ยังมีพื้นที่สีดำอีกมากบนจอนั้น
พื้นที่สีดำบนจอสะท้อนไปที่เตียงด้านหลังของเขาคิมปรับโฟกัสสายตามองภาพที่สะท้อนกับจอของเขาทำให้เห็นว่าตอนนี้เด็กหนุ่มหน้าหวานหลับปุ๋ยไปซะแล้ว
คิมลุกไปนั่งที่ปลายเตียงก่อนจะยื่นมือไปลูบไรผมที่ปกใบหน้าหวานนั้นอย่างเบามือ
ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้ช่างหน้าหลงไหลตอนนี้คิมแทบไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้นเขาขยับตัวลงมานั่งที่พื้นข้างๆเตียงก่อนจะนอนมองเด็กหนุ่มคนนั้นราวกับถูกมนต์สะกด
แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่างมาตกกระทบลงที่แขนของคิมเขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะพบว่าเตียงของเขานั้นว่างเปล่าคิมรีบลุกขึ้นหาว่าเด็กคนนั้นหายไปไหนก่อนจะพบกระดาษโน๊ตสีเหลืองแปะอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์ของเขา
คิมหยิบกระดาษโน๊ตนั้นขึ้นมาอ่าน
"กลับบ้านแล้วนะ สวัสดีนะครับ คนแปลกหน้า"
ความคิดเห็น